στην έκθεση, μπήκα στον πειρασμό να σκέφτομαι την ομιλία του σαν να ήμουν εγώ το αφεντικό του . Ιδού αυτές οι σκέψεις μου λοιπόν: Απευθυνόταν στον κόσμο, όχι σε μένα. Ετσι πρέπει. Προσπαθούσε με την παθιασμένη ειλικρίνεια του απατεώνα ψεύτη -που έχει πρώτος πιστέψει στα ψέμματα του- να πείσει τον κόσμο ότι τα σκληρά μέτρα είναι προς το συμφέρον του. Είχε δει από μήνες ότι έχανε το παιχνίδι, αλλά τελικά με τις σκηνοθετικές ικανότητες που έχει , δραματοποίησε τη πτώση του, με την προκήρυξη αυτών των πρόωρων εκλογών. Ο Γιώργος με την παρέα του δεν κρατιόντουσαν. Ενα ολόκληρο χρόνο πριν, ανακοίνωσαν ότι την άνοιξη θα το πάνε σε εκλογές. Ορεξάτα τα παιδιά να ξαναπιάσουν δουλειά (τις κουτάλες). Ο Κώστας, όμως , πιο σοβαρός και πιο υπεύθυνος επαγγελματίας. Σκέφθηκε τι αναστάτωση θα προκαλούσε η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος στις προμήθειες και στα άλλα επιχειρηματικά νταραβέρια μας με το δημόσιο (βασικός χρηματοδότης μας γαρ, της ιδιωτικής οικονομίας). Κι αποφάσισε να πα
Group Therapy γι'αγανακτησμένα παιδιά...