Ιστορία γράφουν οι παρέες

  ...  από ανθρώπους καλλιτέχνες, που αγνοούσα και την μουσική και τ΄όνομα τους. Και ένα είδος μουσικής που νόμιζα ότι δεν μου πάει, γιατί τάχατες δεν είναι μουσική! Μέχρι που "έφαγα" πάνω από τρείς ώρες ψάχνοντας -κόντρα στον αλγόριθμο του Youtube- το 'σωστό' στίχο.  Είχα καιρό να συγκινηθώ τόσο!   Σταμάτης Μορφονιός - Σάλτα γαμήσου πια, κυρ Παντελή Φταίνε οι νέοι που είναι αντάρτες φταίνε οι γυναίκες για τον βιαστή φταίνε οι ξένοι, φταίνε οι πουτάνες όλοι μας φταίμε, μα όχι εσύ. – Έκλεψες όνειρα, πάτησες πτώματα μέχρι μάς έφερες και τους ναζί. Μόνο η ζωούλα σου και το σπιτάκι σου και πέρα βρέχει, κυρ Παντελή. – Πολλά ανεχτήκαμε από το σινάφι σου φτήνια, μιζέρια, ρουφιανιά και χολή σφιξ’ την γραβάτα σου μπας και γλυτώσουμε και σάλτα γαμήσου πια κυρ-Παντελή. – Δίπλα σου φόνοι κι εσύ….τουμπεκί είσαι μια αγιάτρευτη κρυφή πληγή. Σπιτάκι, δουλίτσα, τι-βι και βολή η σιωπή σου είναι συνενοχή. – Καίγεται ο κόσμος κι εσύ προσοχή δε σταμάτησες

Το κείμενο που ακολουθεί πρωτο-δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Free Inquiry την Άνοιξη του 2003 από τον   Lawrence Britt με τίτλο «Fascism, Anyone?» (« Άλλος για φασισμό;») . Αυτό που μούκανε εντύπωση στο κείμενο του Britt , (συγκριτικά με τους σημαντικότατους διανοητές που έχουν εντρυφήσει στο φαινόμενο του φασισμού, βλ. Wikipedia , λήμμα «Ορισμοί του φασισμού») , είναι   η σιβυλλική πρόσκλησή  του να αναστοχαστούμε την σύγχρονη Αμερική  μέσα από τον φακό «της εκπληκτικής σύγκλισης των μεθόδων όλων των φασιστικών καθεστώτων» τα οποία μελέτησε:   ναζιστική Γερμανία,   φασιστική Ιταλία,   Ισπανία του Φράνκο,   Πορτογαλία του Σαλαζάρ,   Ελλάδα του Παπαδόπουλου,   Χιλή του Πινοτσέτ   και   Ινδονησία του Σουχάρτο.   ././././././.   «Fascism, Anyone?» Lawrence W.Britt,   Free Inquiry, Spring 2003 Το κλισέ ότι οι άνθρωποι και τα έθνη διδάσκονται από την ιστορία είναι πολυχρησιμοποιημένο, αλλά και υπερτιμημένο. Συχνά δεν μαθαίνουμε τίποτε από την ιστορία, ή καταλήγουμε σε ε