Ιστορία γράφουν οι παρέες

Πρόκειται για λέξη που μ'έχει "ιντριγκάρει" από τα φοιτητικά μου χρόνια. Στην προκειμένη, ας εννοήσουμε μ'αυτόν τον όρο τη δυστυχία του ανθρώπου που είναι βουτηγμένος σ’ένα τρόπο ζωής κι ένα σύστημα ιδεών, αρχών και εννοιών , που ούτε ελέγχει, ούτε έχει επιλέξει ο ίδιος. Κι επειδή ο τρόπος ζωής μας επ η ρεάζεται άμεσα από την εργασία, ας δούμε πως εξελίχθηκε αυτή: Μέχρι την εμφάνιση της βιομηχανίας, στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος, οι πρόγονοι μας ζούσαν παράγοντας τα προς το ζην, είτε από τη γη, είτε στο σπίτι, είτε στα εργαστήρια. Οι κανόνες της κοινωνικής ζωής παραδιδόταν από γενιά σε γενιά και ερχόταν από πολύ παλιά. Το εμπόριο ασκούνταν σε ακτίνα λίγων μόλις χιλιομέτρων. Αργότερα επεκτάθηκε ενοποιώντας μεγαλύτερες εκτάσεις γης, χωριών και πόλεων, για να φθάσει μετά τις ανακαλύψεις των θαλασσοπόρων να γίνει διηπειρωτικό. Στη συνέχεια, η "συμπαθής" τάξη των εμπόρων αποφάσισε να παράγει η ίδια μαζικά τα αγαθά που εμπορευόταν. Χρειάσθηκε για

Τραγουδήθηκε ο έρωτας από τους μεγαλύτερους ποιητές και βάρδους. Στις δίνες του βιώθηκαν τα πιό όμορφα συναισθήματα. Εγώ, βέβαια, πέρα απ’τα φτερά κι ένα μόνιμο ηλίθιο χαμόγελο που μου κόλαγε, τον βίωσα ως κάτι το εξαιρετικά επώδυνο. Γιατί σ’όλες τις περιπτώσεις που ερωτεύτηκα, στην τελική, σε κάποια προσωπική μου αναπηρία το απέδιδα. Η οποία, όμως, μέσα από στην ερωτική σχέση φωτιζόταν και μου δινόταν η δυνατότητα στην συνέχεια να την ξεπεράσω. Σε μια περίπτωση ένοιωθα χωριάτης, ακαλλιέργητος, αμόρφωτος. Μου άφησε το στίγμα της σπρώχνοντας με στο μονοπάτι της αυτοβελτίωσης, διάβασμα και αυτοπαρατήρηση. Σε μια άλλη, ένοιωθα «διαφορετικός», δυσπροσάρμοστος, όλο ανασφάλειες. Μου πρόσφερε τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό κι έναν μικροαστικό ρόλο-ταυτότητα και τέλειωσα. Μεγάλο πράγμα ο έρωτας. Από το πουθενά, σαν το βέλος του Εκτορα βρίσκει την πτέρνα του καθενός. Ο συνειδητοποιημένος ανακαλύπτει τα αδύναμα σημεία του και προσπαθεί να αυτοβελτιωθεί. Ο έχων κάποιας φρένας βιώνει το μεγαλείο των