Ιστορία γράφουν οι παρέες

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο «όλα σε ένα» επιχειρηματίας άρχισε να μοιράζει αρμοδιότητες: Τμήμα Σχεδιασμού Παραγωγής αρχικά, Λογιστήριο στη συνέχεια, Τμήμα πωλήσεων, κλπ. Η επιχείρηση άρχισε να δημιουργεί την εταιρική γραφειοκρατία της και η φιγούρα του αφεντικού χάθηκε πίσω από μια σειρά ‘ειδικών’. Ο μηχανικός Taylor έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος ‘ειδικός’ ο οποίος αναλύοντας με το χρονόμετρο τις μεθόδους και τα εργαλεία εκτέλεσης μιας εργασίας, μετέτρεψε τους εργαζόμενους σε απλά εκτελεστικά όργανα των εντολών των Τμημάτων Σχεδιασμού. Αυτό σε πρώτη φάση. Γιατί στη συνέχεια, ο «εξορθολογισμός» προχώρησε παραπέρα, μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε απλά εξαρτήματα της γραμμής παραγωγής. Ηδη, από το 1920 περίπου η μαζική παραγωγή και το σύγχρονο marketing έκαναν την εμφάνιση τους στην αυτοκινητο-βιομηχανία του Henry Ford. Από την εποχή αυτή, ο εργαζόμενος έπαυε να είναι μάστορας, χάνοντας την αυτοεκτίμηση, αλλά και την διαπραγματευτική δύναμη του. Η τεχνική γνώση του απαλλοτριώθηκε από

Αντάμωσα μ΄ένα φίλο απ΄ τα φοιτητικά χρόνια, ( διαβάζοντας ένα βιβλίο του ) ο οποίος μου θύμισε ότι οι ξενοσπουδαγμένοι, με την εισαγόμενη μεθοδολογία ανάλυσης και σκέψης, αδυνατούν να προσεγγίσουν τα ‘καθ’ημάς’ πράγματα. Και η όποια γνώση τους, είναι αδύνατον να επικοινωνήσει ‘ερωτικά’, (με την έννοια του συμ-πάσχω), μ΄όποιους υποφέρουν ή απλά ψάχνουν το νόημα. ( Από τα ‘καθ’ημάς’ και το ‘ερωτικά’ ελπίζω κάποιοι να αναγνώρισαν τον Μεγάλο Σαλονικιό, Κωστή Μοσκώφ). Αυτή η εισαγόμενη, ακαδημαϊκή, ‘εργαλειακή’ σχεδόν μεθοδολογία και γνώση, εξυπηρετεί μόνο αυτούς, που βάζουν την γνώση στην υπηρεσία των κυβερνώντων ή την χρησιμοποιούν για ίδιο συμφέρον. Γι΄αυτό κι εγώ, σήμερα, φεύγω στ΄άλλο άκρο, παραιτούμαι απ΄οποιαδήποτε προσπάθεια ανάλυσης, και δίνω τον λόγο στον ανώνυμο συμπατριώτη μας: Για να μην 'άγεσαι και φέρεσαι', να χτίζεις εαυτό αντί να χάνεσαι : «Χίλιες γνώμες να ακούς, Απ’τη δικιά σου μη ξεφεύγεις.» Για την έπαρση και για συνετισμό των από πάνω: «Οσο κυκλοφοράς καβάλα

Οι διανοούμενοι που άλλοτε ήταν σαν εθνικοί σταρ, με διεθνή ακτινοβολία, αραίωσαν. Τη θέση τους πήραν επιφυλλιδογράφοι με το κομμάτι και έμπειροι παλαιοί δημοσιογράφοι. Εφημερίδες αντί για βιβλία. Ακόμα και τους μαρξιστές οικονομολόγους δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις από τους επαγγελματίες του οικονομικού ρεπορτάζ. Τα δε επαγγελματικά στελέχη της αριστεράς ανατρέχουν σε κλασικές πηγές των αρχών του εικοστού αιώνα, για να βρουν πολιτικές απαντήσεις στα προβλήματα του σήμερα. Με τον ίδιο τρόπο που δανείζονται πολιτικές πλατφόρμες από αδελφά κόμματα άλλων χωρών, άλλων συνθηκών, άλλων προταγμάτων και προτεραιοτήτων. Εντωμεταξύ, εμείς, ψαχνόμαστε μεταξύ μας κι είμαστε πάντα οι ίδιοι κι οι ίδιοι και πάντα μειοψηφικά λίγοι. Κι όταν βρισκόμαστε, αν δεν μας ζαλίσει η ρετσίνα, σπάνια χωρίζουμε πλουσιότεροι. Λες και ψάχνουμε ακροατήριο για τους μονολόγους μας ή το μεθύσι. Στην πλειονότητα μας, στις σύγχρονες κοινωνίες, ψάχνουμε ενεργητικά πλέον την παθητικότητα. Όχι μόνο του βυθίσματος στον καναπέ

« Για να είμαστε σοβαροί, ΠΡΕΠΕΙ να δείχνουμε σοβαροί ». Το ΠΡΕΠΕΙ αυτό ο Καβάφης το ακύρωσε, υπογραμμίζοντας, την σοβαρότητα που έχει η έκφραση των προβάτων . Εγώ, σκέφτομαι πόσο πιό σοβαρά δείχνουν τα παιδιά , όταν παίζουν τους ρόλους τους , στον φανταστικό τουςκόσμο.

Είμαστε ένα από τα εκατομμύρια είδη (με ψυχή κι αυτά) που ζούν στον τρίτο πλανήτη ενός περιφερειακού άστρου (του ήλιου μας) ενός μεσαίου μεγέθους γαλαξία, με δισεκατομμύρια άστρα. Κι ο ίδιος είναι ένας από δισεκατομμύρια γαλαξίες, που υπάρχουν στο σύμπαν. Πως θες να πιστέψω στον ΕΝΑ Θεό, που μπαίνει στον κόπο, μέσα σ’αυτή την αχανή έκταση, ν’ασχολείται με σένα και με μένα; ( Ασχετο. Αλλά το διάβασα και μ’άρεσε.. )