Ιστορία γράφουν οι παρέες

[Υπάρχουν κάποια ανυπόγραφα κείμενα που κυκλοφορούν με λίστες μαζικών αποστολών. Χαίρεσαι που τα πήρες κι αυθόρμητα επιθυμείς να τα μοιραστείς και με άλλους φίλους. Η «προώθηση», ως η καλύτερη ψηφοφορία για το περιεχόμενο και την ποιότητα αυτών των κειμένων. Η ανιδιοτέλεια, επίσης, της ανωνυμίας των συντακτών τους. Επιτρέπει τον καθένα να τα νοιώθει σαν δικά του. Στο κάτω-κάτω Ανώνυμος κι ο παραλήπτης του - αναγνώστης νοιώθει ότι θα μπορούσε να το είχε γράψει ο ίδιος.] H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

(Παρόλο που οι καλύτερες συζητήσεις είναι αυτές όπου βγάζουμε τα εσώψυχα μας, αυτές, γενικώς, δεν καταλήγουν πουθενά. Το μόνο που συνήθως μένει, είναι η ανακουφιστική λειτουργία της εξομολόγησης, που πρώτη η εκκλησία ανακάλυψε. Προσωπικά, Φρόϋντ δεν διδάχθηκα πουθενά, αλλά ούτε και τον διάβασα ποτέ στο πρωτότυπό του. Ως έφηβο όμως -και για χρόνια- με συνόδευε μια σκέψη που βρήκα σε κάποιο από τα διηγήματα του Κώστα Χατζή, για την «πολλαπλότητα» του εγώ μας. Η οποία έλεγε ότι δεν είμαστε Ενα πρόσωπο, με απόλυτα προβλέψιμες και με συνοχή συμπεριφορές, αλλά πολλά. Αυτή η διατύπωση, με γοήτευε αλλά και με βόλευε αφάνταστα. Ετσι εξηγούσα και τις εντελώς διαφορετικές γυναίκες με τις οποίες έκανα σχέσεις, με κάθε μία από τις οποίες έβγαζα και διαφορετικό εαυτό. Μετά την πολλαπλότητα του εγώ, η επόμενη έννοια στην οποία κόλλησα -χωρίς ποτέ να ξανασχοληθώ μέχρι πρόσφατα- ήταν το «Υπερεγώ». Αυτόν τον όρο τον αντιλαμβανόμουν πάντα ως μια σύγκρουση ανάμεσα στα θέλω του εγώ μου και στις προσδοκίες

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο «όλα σε ένα» επιχειρηματίας άρχισε να μοιράζει αρμοδιότητες: Τμήμα Σχεδιασμού Παραγωγής αρχικά, Λογιστήριο στη συνέχεια, Τμήμα πωλήσεων, κλπ. Η επιχείρηση άρχισε να δημιουργεί την εταιρική γραφειοκρατία της και η φιγούρα του αφεντικού χάθηκε πίσω από μια σειρά ‘ειδικών’. Ο μηχανικός Taylor έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος ‘ειδικός’ ο οποίος αναλύοντας με το χρονόμετρο τις μεθόδους και τα εργαλεία εκτέλεσης μιας εργασίας, μετέτρεψε τους εργαζόμενους σε απλά εκτελεστικά όργανα των εντολών των Τμημάτων Σχεδιασμού. Αυτό σε πρώτη φάση. Γιατί στη συνέχεια, ο «εξορθολογισμός» προχώρησε παραπέρα, μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε απλά εξαρτήματα της γραμμής παραγωγής. Ηδη, από το 1920 περίπου η μαζική παραγωγή και το σύγχρονο marketing έκαναν την εμφάνιση τους στην αυτοκινητο-βιομηχανία του Henry Ford. Από την εποχή αυτή, ο εργαζόμενος έπαυε να είναι μάστορας, χάνοντας την αυτοεκτίμηση, αλλά και την διαπραγματευτική δύναμη του. Η τεχνική γνώση του απαλλοτριώθηκε από

Η αναπαραγωγή του είδους O καπιταλισμός, με την συγκέντρωση της παραγωγής των αγαθών στα εργοστάσια, αφαίρεσε από την οικογένεια την ικανότητα και την ικανοποίηση της ιδιοπαραγωγής των αγαθών που χρειαζόταν. Το τελευταίο οχυρό που έπεσε από τις επεκτατικές δυνάμεις όσμωσης της αγοράς, ήταν το έργο της αναπαραγωγής, που πέρα από την καθ’αυτό πράξη της διαιώνισης του είδους, περιλαμβάνει την ανατροφή και φροντίδα των παιδιών.. Από τις αρχές του εικοστού αιώνα ένα πλήθος ειδικών –ιατροί, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, εκπαιδευτικοί, κά- εκτίμησαν ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για την εμπιστεύεται το κράτος σε … ερασιτέχνες. Ηδη, εκ των πραγμάτων οι μαιευτήρες στις κλινικές ανέλαβαν την ευθύνη στη γέννα και οι παιδίατροι την ευθύνη για την υγεία του παιδιού. Μαζί μ’αυτούς όμως ήρθαν σταδιακά - τα εγχειρίδια για την ανατροφή των παιδιών -οδηγίες χρήσης για κάθε νέα μητέρα-, - η δημόσια μαζική εκπαίδευση να φροντίζει για το μυαλό του