Με τα παρακάτω αποσπάσματα από πρόσφατη ανάρτηση του (από την γκρίζα ζώνη μεταξύ ποίησης και πεζού) ένοιωσα την ανάγκη να αποδώσω φόρο τιμής σ’έναν ξεχωριστό Σαλονικιό blogger –δεν ξέρω τίποτα άλλο γι’αυτόν- που αυτοσυστήνεται ως « Πασαένας » “Πόσο καιρό να παίζεις μουσικές καρέκλες με την ανεργία; ….. Η αλήθεια είναι ότι εφόσον αποφασίσαμε ότι δεν έχουμε ανάγκη τον άλλο, θα είμαστε οι καλύτεροι σκλάβοι, ανεξαρτήτως δυνάστη ….. «τη λύπη μου δε θα τη βρεις παρά σε ένδοξες μέρες». Νοσταλγία τέλος. Δεν υπάρχει χρόνος για πολυτέλειες. ”
Group Therapy γι'αγανακτησμένα παιδιά...