Ιστορία γράφουν οι παρέες

Πρόκειται για λέξη που μ'έχει "ιντριγκάρει" από τα φοιτητικά μου χρόνια. Στην προκειμένη, ας εννοήσουμε μ'αυτόν τον όρο τη δυστυχία του ανθρώπου που είναι βουτηγμένος σ’ένα τρόπο ζωής κι ένα σύστημα ιδεών, αρχών και εννοιών , που ούτε ελέγχει, ούτε έχει επιλέξει ο ίδιος. Κι επειδή ο τρόπος ζωής μας επ η ρεάζεται άμεσα από την εργασία, ας δούμε πως εξελίχθηκε αυτή: Μέχρι την εμφάνιση της βιομηχανίας, στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος, οι πρόγονοι μας ζούσαν παράγοντας τα προς το ζην, είτε από τη γη, είτε στο σπίτι, είτε στα εργαστήρια. Οι κανόνες της κοινωνικής ζωής παραδιδόταν από γενιά σε γενιά και ερχόταν από πολύ παλιά. Το εμπόριο ασκούνταν σε ακτίνα λίγων μόλις χιλιομέτρων. Αργότερα επεκτάθηκε ενοποιώντας μεγαλύτερες εκτάσεις γης, χωριών και πόλεων, για να φθάσει μετά τις ανακαλύψεις των θαλασσοπόρων να γίνει διηπειρωτικό. Στη συνέχεια, η "συμπαθής" τάξη των εμπόρων αποφάσισε να παράγει η ίδια μαζικά τα αγαθά που εμπορευόταν. Χρειάσθηκε για

στην έκθεση, μπήκα στον πειρασμό να σκέφτομαι την ομιλία του σαν να ήμουν εγώ το αφεντικό του . Ιδού αυτές οι σκέψεις μου λοιπόν: Απευθυνόταν στον κόσμο, όχι σε μένα. Ετσι πρέπει. Προσπαθούσε με την παθιασμένη ειλικρίνεια του απατεώνα ψεύτη  -που έχει πρώτος πιστέψει στα ψέμματα του- να πείσει τον κόσμο ότι τα σκληρά μέτρα είναι προς το συμφέρον του. Είχε δει από μήνες ότι έχανε το παιχνίδι, αλλά τελικά με τις σκηνοθετικές ικανότητες που έχει , δραματοποίησε τη πτώση του, με την προκήρυξη αυτών των πρόωρων εκλογών. Ο Γιώργος με την παρέα του δεν κρατιόντουσαν. Ενα ολόκληρο χρόνο πριν, ανακοίνωσαν ότι την άνοιξη θα το πάνε σε εκλογές. Ορεξάτα τα παιδιά να ξαναπιάσουν δουλειά (τις κουτάλες). Ο Κώστας, όμως , πιο σοβαρός και πιο υπεύθυνος επαγγελματίας. Σκέφθηκε τι αναστάτωση θα προκαλούσε η παρατεταμένη προεκλογική περίοδος στις προμήθειες και στα άλλα επιχειρηματικά νταραβέρια μας με το δημόσιο (βασικός χρηματοδότης μας γαρ, της ιδιωτικής οικονομίας). Κι αποφάσισε να πα

Στην εποχή της εταιρικής διακυβέρνησης, η σκληρή δουλειά αποτελεί αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για προαγωγή, αύξηση και ηθική επιβράβευση. Το σημαντικό για τα μεγαλοστελέχη-«αφεντικά» δεν είναι το πόσο καλός είσαι εσύ στη δουλειά σου, αλλά η συντήρηση της υφιστάμενης πλεονεκτικής γι’αυτά κατάστασης. Στόχοι τους, με σειρά προτεραιότητας, είναι η προσωπική τους φήμη κι έξωθεν καλή μαρτυρία και η επίτευξη των στόχων της εταιρείας / επικράτηση στα πλαίσια του ανταγωνιστικού περιβάλλοντος. Ετσι, για να θεωρηθείς καλός, πρέπει να πείσεις ότι τα χαρακτηριστικά σου συνεισφέρουν στους παραπάνω στόχους. Η εικόνα του ‘μονόχνωτου’-υπερπαραγωγικού εργαζόμενου, στον τομέα των υπηρεσιών κυρίως, αποτελεί αναχρονισμό και γραφικότητα. Ανεβαίνεις τις κλίμακες της ιεραρχίας όχι κάνοντας τη δουλειά σου και υπηρετώντας τον οργανισμό, αλλά κολακεύοντας, γοητεύοντας και πείθοντας τους ανωτέρους ότι έχεις τη στόφα του νικητή. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι εργαζόμενοι ίσων περίπου ικανοτήτων, στην εκτέλεσ

Η πιο διαδεδομένη συνταγή για την αποφυγή των συναισθηματικών περιπλοκών είναι η ελευθερογαμία: στις τουαλέτες του σχολείου, του κλαμπ, στο ξενοδοχείο που νοικιάζεται με την ώρα, στο αυτοκίνητο, ανάμεσα σε δυο πράγματα, γενικώς, που έχουμε να κάνουμε στην καθημερινή μας ρουτίνα. Με αυστηρότατο διαχωρισμό σεξ και συναισθήματος. Η trendy ιδεολογία των life style περιοδικών έχει αναγορεύσει αυτό το cool sex και τους μη δεσμευτικούς δεσμούς σε προοδευτική και μοντέρνα στάση ζωής. Ρομαντισμοί, ζήλεια ή κτητικότητα, όταν εντοπίζονται στη συμπεριφορά του ζευγαριού, αποτελούν αντικείμενο ειρωνείας. Μόνο που οι trendy δηλώσεις, και από τις δύο πλευρές, περί ελευθερίας και μη κτητικότητας μέσα στη σχέση, ακυρώνουν την όποια επιθυμία για επικοινωνία και οικειότητα. Μόνο που το σεξ χωρίς συναίσθημα, εύκολα μετατρέπεται σε «τεχνική» και καταλήγουμε πάλι στην αναζήτηση λίγου συναισθήματος. Είναι δωρεάν η είσοδος στον ρομαντικό κόσμο του έρωτα. Χωρίς «entry fees» αλλά με τεράστιο κόστος εξόδου και πό

Τραγουδήθηκε ο έρωτας από τους μεγαλύτερους ποιητές και βάρδους. Στις δίνες του βιώθηκαν τα πιό όμορφα συναισθήματα. Εγώ, βέβαια, πέρα απ’τα φτερά κι ένα μόνιμο ηλίθιο χαμόγελο που μου κόλαγε, τον βίωσα ως κάτι το εξαιρετικά επώδυνο. Γιατί σ’όλες τις περιπτώσεις που ερωτεύτηκα, στην τελική, σε κάποια προσωπική μου αναπηρία το απέδιδα. Η οποία, όμως, μέσα από στην ερωτική σχέση φωτιζόταν και μου δινόταν η δυνατότητα στην συνέχεια να την ξεπεράσω. Σε μια περίπτωση ένοιωθα χωριάτης, ακαλλιέργητος, αμόρφωτος. Μου άφησε το στίγμα της σπρώχνοντας με στο μονοπάτι της αυτοβελτίωσης, διάβασμα και αυτοπαρατήρηση. Σε μια άλλη, ένοιωθα «διαφορετικός», δυσπροσάρμοστος, όλο ανασφάλειες. Μου πρόσφερε τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό κι έναν μικροαστικό ρόλο-ταυτότητα και τέλειωσα. Μεγάλο πράγμα ο έρωτας. Από το πουθενά, σαν το βέλος του Εκτορα βρίσκει την πτέρνα του καθενός. Ο συνειδητοποιημένος ανακαλύπτει τα αδύναμα σημεία του και προσπαθεί να αυτοβελτιωθεί. Ο έχων κάποιας φρένας βιώνει το μεγαλείο των