Η πιο διαδεδομένη συνταγή για την αποφυγή των συναισθηματικών περιπλοκών είναι η ελευθερογαμία: στις τουαλέτες του σχολείου, του κλαμπ, στο ξενοδοχείο που νοικιάζεται με την ώρα, στο αυτοκίνητο, ανάμεσα σε δυο πράγματα, γενικώς, που έχουμε να κάνουμε στην καθημερινή μας ρουτίνα. Με αυστηρότατο διαχωρισμό σεξ και συναισθήματος.
Η trendy ιδεολογία των life style περιοδικών έχει αναγορεύσει αυτό το cool sex και τους μη δεσμευτικούς δεσμούς σε προοδευτική και μοντέρνα στάση ζωής. Ρομαντισμοί, ζήλεια ή κτητικότητα, όταν εντοπίζονται στη συμπεριφορά του ζευγαριού, αποτελούν αντικείμενο ειρωνείας.
Μόνο που οι trendy δηλώσεις, και από τις δύο πλευρές, περί ελευθερίας και μη κτητικότητας μέσα στη σχέση, ακυρώνουν την όποια επιθυμία για επικοινωνία και οικειότητα. Μόνο που το σεξ χωρίς συναίσθημα, εύκολα μετατρέπεται σε «τεχνική» και καταλήγουμε πάλι στην αναζήτηση λίγου συναισθήματος.
Είναι δωρεάν η είσοδος στον ρομαντικό κόσμο του έρωτα. Χωρίς «entry fees» αλλά με τεράστιο κόστος εξόδου και πόνο διάλυσης της σχέσης. Όνειρα και σχέδια μιας όμορφης κοινής ζωής γκρεμίζονται.
Γιατί άνδρες και γυναίκες έχουμε εξωφρενικές προσδοκίες και απαιτήσεις από την σχέση μας. Αυτά που δεν μπορούμε, από έφηβοι ακόμα , να βρούμε στον οργανωμένο κοινωνικό χώρο, όπου παλεύουμε για τα προς το ζην, δηλ. ειλικρίνεια, συναίσθημα, εντιμότητα, ανιδιοτέλεια, νοιάξιμο, πίστη, ηδονή, νόημα, κλπ, τα ψάχνουμε εναγωνίως και τα απαιτούμε «πακέτο» από το ταίρι μας.
Κι όταν κατά κανόνα δεν ικανοποιούνται οι προσδοκίες μας αυτές, καταλήγουμε στη διάλυση, στην οργή και το μίσος.
Είναι μέσα από επαναλαμβανόμενες τέτοιες εμπειρίες απογοήτευσης που σαν διέξοδος αυτοάμυνας και αυτοσυντήρησης καταλήγουμε στην αποφυγή δυνατών συναισθημάτων και στη συνέχεια στον απόλυτο διαχωρισμό των δύο φύλων.
Η αύξηση των μονογονεικών νοικοκυριών, με την δήθεν δήλωση για προσωπική ανεξαρτησία, αντανακλά αυτή την αποστροφή για στενές συναισθηματικές σχέσεις.
Ετσι, η αμυντική στάση απέναντι στους άλλους και η αποφυγή των δυνατών συναισθημάτων τείνει να γενικευθεί σε νόρμα συμπεριφοράς. Κάποιοι προτιμούν απλώς την μοναξιά, από τις σχέσεις με τους ανθρώπους. Αλλοι στρέφονται στα ναρκωτικά, γιατί το ίδιο πράγμα πετυχαίνει κανείς: απονευρώνεις την οργή σου και τις ανικανοποίητες επιθυμίες σου, μέσα σε μια ψευδαίσθηση έντονης εμπειρίας (όπως του σεξ), χωρίς συναίσθημα. Και τέλος, η αυτοκτονία, ως έσχατη φυγή και τελική νάρκωση. Ιδια παντού φυγή από τις συναισθηματικές περιπλοκές.
Κι ολα αυτά εξ αιτίας των «εξωφρενικών προσδοκιών και απαιτήσεων» που έχουμε από το ταίρι μας, εξ αιτίας όσων στερούμαστε στην «πραγματική ζωή» των χώρων εργασίας μας, όπου περνούμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας.
«Περισσότερη επιείκεια για το ταίρι μας, παιδιά.
Κι επείγον, εξαιρετικά, να ξανασκεφθούμε το πως δουλεύει το σύστημα. Ν’αμφισβητήσουμε τους κανόνες και τις αρχές λειτουργίας του».
Η trendy ιδεολογία των life style περιοδικών έχει αναγορεύσει αυτό το cool sex και τους μη δεσμευτικούς δεσμούς σε προοδευτική και μοντέρνα στάση ζωής. Ρομαντισμοί, ζήλεια ή κτητικότητα, όταν εντοπίζονται στη συμπεριφορά του ζευγαριού, αποτελούν αντικείμενο ειρωνείας.
Μόνο που οι trendy δηλώσεις, και από τις δύο πλευρές, περί ελευθερίας και μη κτητικότητας μέσα στη σχέση, ακυρώνουν την όποια επιθυμία για επικοινωνία και οικειότητα. Μόνο που το σεξ χωρίς συναίσθημα, εύκολα μετατρέπεται σε «τεχνική» και καταλήγουμε πάλι στην αναζήτηση λίγου συναισθήματος.
Είναι δωρεάν η είσοδος στον ρομαντικό κόσμο του έρωτα. Χωρίς «entry fees» αλλά με τεράστιο κόστος εξόδου και πόνο διάλυσης της σχέσης. Όνειρα και σχέδια μιας όμορφης κοινής ζωής γκρεμίζονται.
Γιατί άνδρες και γυναίκες έχουμε εξωφρενικές προσδοκίες και απαιτήσεις από την σχέση μας. Αυτά που δεν μπορούμε, από έφηβοι ακόμα , να βρούμε στον οργανωμένο κοινωνικό χώρο, όπου παλεύουμε για τα προς το ζην, δηλ. ειλικρίνεια, συναίσθημα, εντιμότητα, ανιδιοτέλεια, νοιάξιμο, πίστη, ηδονή, νόημα, κλπ, τα ψάχνουμε εναγωνίως και τα απαιτούμε «πακέτο» από το ταίρι μας.
Κι όταν κατά κανόνα δεν ικανοποιούνται οι προσδοκίες μας αυτές, καταλήγουμε στη διάλυση, στην οργή και το μίσος.
Είναι μέσα από επαναλαμβανόμενες τέτοιες εμπειρίες απογοήτευσης που σαν διέξοδος αυτοάμυνας και αυτοσυντήρησης καταλήγουμε στην αποφυγή δυνατών συναισθημάτων και στη συνέχεια στον απόλυτο διαχωρισμό των δύο φύλων.
Η αύξηση των μονογονεικών νοικοκυριών, με την δήθεν δήλωση για προσωπική ανεξαρτησία, αντανακλά αυτή την αποστροφή για στενές συναισθηματικές σχέσεις.
Ετσι, η αμυντική στάση απέναντι στους άλλους και η αποφυγή των δυνατών συναισθημάτων τείνει να γενικευθεί σε νόρμα συμπεριφοράς. Κάποιοι προτιμούν απλώς την μοναξιά, από τις σχέσεις με τους ανθρώπους. Αλλοι στρέφονται στα ναρκωτικά, γιατί το ίδιο πράγμα πετυχαίνει κανείς: απονευρώνεις την οργή σου και τις ανικανοποίητες επιθυμίες σου, μέσα σε μια ψευδαίσθηση έντονης εμπειρίας (όπως του σεξ), χωρίς συναίσθημα. Και τέλος, η αυτοκτονία, ως έσχατη φυγή και τελική νάρκωση. Ιδια παντού φυγή από τις συναισθηματικές περιπλοκές.
Κι ολα αυτά εξ αιτίας των «εξωφρενικών προσδοκιών και απαιτήσεων» που έχουμε από το ταίρι μας, εξ αιτίας όσων στερούμαστε στην «πραγματική ζωή» των χώρων εργασίας μας, όπου περνούμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας.
«Περισσότερη επιείκεια για το ταίρι μας, παιδιά.
Κι επείγον, εξαιρετικά, να ξανασκεφθούμε το πως δουλεύει το σύστημα. Ν’αμφισβητήσουμε τους κανόνες και τις αρχές λειτουργίας του».
Σχόλια