Ιστορία γράφουν οι παρέες

Το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου, επιστρέφοντας στο σπίτι της η καθαρίστρια Κωνσταντίνα Κούνεβα δέχτηκε επίθεση από αγνώστους με βιτριόλι. H κυρία Κούνεβα, στις 10.12.07, μ’αφορμή το συνταξιοδοτικό και με την ιδιότητα της ως γραμματέα της Παναττικής Ενωσης Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού, είχε μιλήσει στην Ελευθεροτυπία και είχε πεί το εξής ακατανόητο (...) για τους απλούς ανθρώπους: “Οι εταιρείες που δουλεύουμε υποτίθεται ότι δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν το κοινό, αλλά τελικά φαίνεται ότι ιδρύθηκαν για να πλουτίζουν οι ιδιοκτήτες τους” . Η Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι συνδικαλίστρια στον χώρο των ιδιωτικών συνεργείων καθαρισμού. Δουλεύει στον ΗΣΑΠ. Είχε δώσει μάχες ενάντια στην υπερεκμετάλλευση και στην εργοδοτική αυθαιρεσία. Είχε απειληθεί γι αυτό. Φέτος, π αρότρυνε πάλι τις συναδέλφους της, να μην υπογράψουν για περισσότερα χρήματα από αυτά που θα έπαιρναν . Η εταιρεία στην οποία δούλευαν ήθελε να τους φάει ένα μέρος από το δώρο των Χριστουγέννων. Η Κωνσταντίνα Κούνεβα, ήρθε

Ο Χάρολντ Πίντερ ήταν Αγγλος συγγραφέας θεατρικών έργων και θεατρικός σκηνοθέτης. Έγραψε έργα για θέατρο, ραδιόφωνο και ταινίες. Το πρώιμο έργο του συνδέεται με το θέατρο του παραλόγου. «Το ελληνικό θέατρο από πολύ νωρίς καθιέρωσε τον Χάρολντ Πίντερ ανάμεσα στους πιο δημοφιλείς σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς του ρεπερτορίου του. Με μια πρόχειρη στατιστική υπερβαίνουν τα 50 ανεβάσματα έργων του σε όλη τη χώρα, με πρωτοστάτη τον Κάρολο Κουν και το Θέατρο Τέχνης, που με συστηματική παρουσίαση των μεγάλων έργων του πραγματικά μύησαν το ελληνικό κοινό στον ιδιότυπο κόσμο του. Ο Μίνως Βολανάκης πρέπει επίσης να μνημονευθεί μεταξύ των πρώτων που γοητεύθηκαν από τη μαγεία και το μυστήριο της θεατρικής γλώσσας του, δουλεύοντας κυρίως πάνω στα μονόπρακτά του. Το ΚΘΒΕ τον τίμησε τρεις φορές με σημαντικά ανεβάσματα έργων του. Πιο πρόσφατα ο Αντώνης Αντύπας και ο Λευτέρης Βογιατζής έδωσαν νέα δημιουργική πνοή στο ενδιαφέρον της ελληνικής σκηνής για τον Πίντερ». Το 2005 κέρδισε το βραβείο Νομπέλ

Κι άλλο video που αξίζει να το δούμε αλλά "σε παρέα" για σχολιασμό πατώντας εδώ για την ολόκληρη ταινία κι εδώ αν θέλετε να την αναλύσετε http://zeitgeistanalysis.site50.net/

Η οικονομική ανάλυση με εικόνες ... "Το σύντομο ντοκυμαντέρ “Money as Debt” του Paul Grignon έρχεται για να μας εξηγήσει με απλό τρόπο το σύγχρονο τραπεζικό σύστημα. Βρείτε οπωσδήποτε 45 λεπτά και αφιερώστε τα για να παρακολουθήσετε το επεξηγηματικό αυτό βίντεο. Σας εγγυώμαι ότι αξίζει τον κόπο…". http://www.kepik.gr/?p=805

Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι, την δεκαετία του ΄80 κυρίως, όταν υπήρχε μεγάλη κοινωνική κινητοποίηση γύρω από κάποια διεκδίκηση, τότε έσκαγαν οι βόμβες των τρομοκρατικών ομάδων. Η επαναληψιμότητα του ίδιου μοτίβου (απεργιακές κινητοποιήσεις – τρομοκρατική ενέργεια την παραμονή) τότε μας είχε πείσει όλους ότι η τρομοκρατία ήταν ελεγχόμενη και καθοδηγούμενη από κάποια παράκεντρα εξουσίας. Περιέργως, και τώρα ενόψει εξαγγελμένων πανελλαδικών απεργιών και με μπαγκράοουντ την ιστορία του Βατοπεδίου και την κατακρήμνυση των ποσοστών της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, σκάει μύτη αυτή η «έκρηξη οργής». Είναι σημάδι κοινωνικής υγείας η δολοφονία ενός 15χρονου να προκαλέσει αντανακλαστική αντίδραση στους συνομήλικους του. Γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι, μη κοροιδευόμαστε, παρά και το «σήκωμα» του θέματος από τα ΜΜΕ, δεν συγκινηθήκαμε ιδιαίτερα, σαν στατιστική το είδαμε κι αυτό, «ένας νεκρός σ’ένα επεισόδια στα Εξάρχεια». Και στις πορείες (μ’εξαίρεση αυτή του ΚΚΕ), ο μέσος όρος ηλικίας των διαδηλωτών ήταν

Δευτέρα μεσημέρι στην Εγνατία είδα πολλές παρέες πιτσιρικάδων, με τις μαύρες κουκούλες τρομοκράτη style (αυτές που σκεπάζουν όλο το κεφάλι κι αφήνουν μόνο γύρω από τα μάτια) και τα σακίδια στην πλάτη. Δεν ήταν πάνω από 15 χρονών. Ξέρεις, αλλιώς χειρονομεί, αλλιώς μιλά, αλλιώς περπατά ένας δεκαπεντάρης, κι αλλιώς ο τριαντάρης, ο πενηντάρης, κοκ. Η Εγνατία ήδη, από την Βενιζέλου μέχρι την Εκθεση, από το μεσημέρι, ήταν γεμάτη αναμμένους κάδους, αναποδογυρισμένους στη μέση του δρόμου, με κομμένη τη συγκοινωνία. Κι οι πιτσιρικάδες περπάταγαν σαν να το διασκέδαζαν, σαν να τους ήταν πολύ οικείο αυτό το τοπίο. Κάποιους σαν αυτούς είδα και το βράδυ γωνία Αγ.Σοφίας με Εγνατίας. Μπροστά μας πορευόταν ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Ξαφνικά, έγινε φασαρία. Απέναντι, προσπαθούσαν να κόψουν τα μεταλλικά στόρια του McDonald, με σιδηροτροχό, μάλλον, γιατί πέταγε πολλές σπίθες. Το εργαλείο δεν τα κατάφερνε, οπότε ανέλαβε υπηρεσία άλλος με βαριοπούλα. Δυο-τρία χτυπήματα και το στόρι σηκώθηκε

ΤΑ ΟΜΟΡΦΑ ΔΕΝΤΡΑ ΟΜΟΡΦΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ Τα χθεσινά γεγονότα, χώρις να με συνεπαίρνει η δύναμη της χειραγώγησης που προσφέρει απλόχερα η τηλεόραση, ηταν πραγματικά μια γροθιά στο στομάχι... Όχι τόσο για τα τις πράξεις αυτης της ομάδας των νέων, που κατέστρεψε με ορμή οτι βρέθηκε στο διάβα τους, όσο για την ικανοποίηση που καταβάθος ένιωσα. Μια ικανοποίηση αρρωστημένη-ίσως έλεγε κάποιος- αλλα υπαρκτή. Πιστέυω πως κάποιοι θα συμφωνήσουν, με την άποψη οτι με μια τέτοια καταστροφή κάποιοι θα ξυπνήσουν απο τον λήθαργο συνεπώς η σκέψη τους θα ενεργοποιηθεί και επιτέλους για μετατραπεί σε πράξη... Την θέση των ψυχολόγων πήρε χθές αυτη η εικόνα που βλέπαμε. Το πιστεύω αυτο...Όλοι κάναμε μια βουτια μέσα μας χώρις την βοήθεια του ειδικού που πιστεύουμε οτι είναι απαραίτητη στις μέρες μας. Άρα λοιπόν μπορούμε. Είμαστε δυνατοί. Επιτέλους ρε παιδια, τι να πούμε στους έφηβους φίλους μας. Δώστε απαντήσεις. Δεν μπορείτε γιατι δεν εχετε δώσει ούτε στους εαυτούς σας. Οξυγόνο θέλουμε και τίποτα άλλο.

Οφείλω κατ’αρχήν να ομολογήσω ότι ως γνήσιος «αριστερός» φέρω κι εγώ το στίγμα. Οχι της μεσογειακής αναιμίας, αλλά της συνωμοσιολογίας. Με δεδομένο λοιπόν αυτό, λέω ότι όλες οι ιστορίες για την επερχόμενη κρίση στην πραγματική οικονομία το 2009, δεν είναι τίποτα άλλο από προπαγάνδα, η οποία στοχεύει στην προετοιμασία μας, ημών των καταναλωτών, για το κωλοπιάσιμο που μας ετοιμάζουν. Αφού μας χρέωσαν κύριος οίδε για πόσα χρόνια να ξεπληρώνουμε τα πακέτα σωτηρίας – δώρα στο χρηματιστικό κεφάλαιο, μας ενημερώνουν ότι οι «δόσεις» μας ξεκινούν του χρόνου. Τρομοκρατία σκέτη. Δεν θα γίνει τίποτα περισσότερο από το να μας "το βάλουν" λίγο πιο βαθιά. Λίγο περισσότερο απ’όσο μας το βάζουν-από τον Σημίτη και μετά- στην Ελλάδα και τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου στην Αμερική. Και η ζωή συνεχίζεται..

Η Αμερικάνικη Αυτοκρατορία στήριξε την ανάπτυξή της, α) στην δημιουργία ενός μεγάλου δικτύου στρατιωτικών βάσεων σε τρίτες χώρες. Η σχέση της αμερικάνικης οικονομίας με τις τρίτες χώρες δεν ήταν αποικιοκρατική με την κλασική έννοια. Αμερικάνοι που να αποίκησαν τρίτες χώρες, όπως έκαναν οι βρετανοί, δεν υπήρξαν ποτέ. Η επιβολή της στις άλλες χώρες χρωστά πολλά αποκλειστικά στην στρατιωτική της δύναμη, στον φόβο της κόκκινης αρκούδας στην περίοδο του ψυχρού πολέμου, καθώς και στην πολιτιστική της επιρροή (soft power). β) στην βιομηχανική ηγεμονία της. Ακόμα και σήμερα, η Αμερική αντιπροσωπεύει το 23% περίπου της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, ενώ κατά τον μεσοπόλεμο και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, αντιπροσώπευε το 40% της παγκόσμιας παραγωγής. Η παραγωγή της, ωστόσο, αναπτύχθηκε στηριζόμενη κυρίως στην εσωτερική αγορά. Υπήρξε η χώρα που δίδαξε τη μαζική παραγωγή και κατανάλωση στις άλλες χώρες. Ο φόβος του κομμουνισμού και η απειλή από μια εξίσου τεράστια χώρα όπως η ΕΣΣΔ, συσπεί

Μαθήματα πολιτικής οικονομίας από τον Καιρό της Κ.Ελευθεροτυπίας: " Παλιά -όχι πολύ ώστε να μην το θυμούνται τρεις γενιές ζωντανών Ελλήνων- στα μαγαζιά κρεμόταν ένα κάδρο με μια λιθογραφία έγχρωμη: «Ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει». Ο πωλών τοις μετρητοίς ήταν κουστουμαρισμένος, καθισμένος άνετα μπροστά στο γραφείο του σ' ένα τακτοποιημένο δωμάτιο με γεμάτο χρηματοκιβώτιο, ενώ ο πωλών επί πιστώσει, κακοντυμένος, σ' έναν ακατάστατο χώρο, ήταν σκυμμένος, μ' ένα ύφος υπέρτατης απελπισίας, μπροστά σ' ένα άδειο χρηματοκιβώτιο. Αυτά συμβαίνανε τη δεκαετία του '50 και πίσω, και η οικονομική γνώση -το μάθημα- που ήθελε να περάσει η γενιά του μεταπολέμου, δεν ήταν άλλη από τη γνώση που κουβαλούσε το ανθρώπινο γένος από τα γεννοφάσκια του. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Τίποτε πιο αυτονόητο. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, μια γενιά οικονομολόγων και τραπεζιτών ανακάλυψε ότι εκτός από το σήμερα υπάρχει και το αύριο. Αυτό, που έκαναν οι το