Θυμάμαι πολύ χαρακτηριστικά ότι, την δεκαετία του ΄80 κυρίως, όταν υπήρχε μεγάλη κοινωνική κινητοποίηση γύρω από κάποια διεκδίκηση, τότε έσκαγαν οι βόμβες των τρομοκρατικών ομάδων. Η επαναληψιμότητα του ίδιου μοτίβου (απεργιακές κινητοποιήσεις – τρομοκρατική ενέργεια την παραμονή) τότε μας είχε πείσει όλους ότι η τρομοκρατία ήταν ελεγχόμενη και καθοδηγούμενη από κάποια παράκεντρα εξουσίας.
Περιέργως, και τώρα ενόψει εξαγγελμένων πανελλαδικών απεργιών και με μπαγκράοουντ την ιστορία του Βατοπεδίου και την κατακρήμνυση των ποσοστών της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, σκάει μύτη αυτή η «έκρηξη οργής».
Είναι σημάδι κοινωνικής υγείας η δολοφονία ενός 15χρονου να προκαλέσει αντανακλαστική αντίδραση στους συνομήλικους του. Γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι, μη κοροιδευόμαστε, παρά και το «σήκωμα» του θέματος από τα ΜΜΕ, δεν συγκινηθήκαμε ιδιαίτερα, σαν στατιστική το είδαμε κι αυτό, «ένας νεκρός σ’ένα επεισόδια στα Εξάρχεια». Και στις πορείες (μ’εξαίρεση αυτή του ΚΚΕ), ο μέσος όρος ηλικίας των διαδηλωτών ήταν πολύ χαμηλός. Οι μεγάλοι κόλλησαν στον καναπέ.
Την παραμονή των πανελλαδικών κινητοποιήσεων της ΓΣΣΕ, οι συνδικαλιστές στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων, καλούσαν τους εργαζόμενους να πολεμήσουν τον ΦΟΒΟ από τα επεισόδια και να βγουν στον δρόμο. Κι ο πρωθυπουργός όλη τη μέρα καλούσε εις μάτην τους συνδικαλιστές να ακυρώσουν τις κινητοποιήσεις τους –για την αποφυγή τυχόν αναζωπύρωσης των επεισοδίων.
Η πιτσιρικαρία που είδα εγώ να κινητοποιείται αυτές τις μέρες - ως εμπρηστές, βάνδαλοι, "οργισμένοι" νέοι, κλπ-έμοιαζε να ξέρει πολύ καλά την δουλειά της. Δεν έμοιαζε καθόλου με αυθόρμητο ξέσπασμα και εκτροπές συμπεριφοράς. Τα μπλόκα των πορειών ήταν γεμάτα από μαθητές και φοιτητές. Κάποιοι άλλοι όμως ερχόταν εξοπλισμένοι και με κουκούλες από το …σπίτι τους. Θα μούκανε εντύπωση να ζητούσαν από την μαμά την πλυμένη κουκούλα και την εξάρτηση διαδήλωσης. Πιθανολογώ ότι κάποια γραφεία συλλόγων φιλάθλων ή άλλων ακροδεξιών οργανώσεων ήταν το απαραίτητο πέρασμα πριν την κάθοδο στην πορεία. Αυτές τις μέρες, σε όποιον blog aggregator κι αν έμπαινες, οργίαζαν τα φανατισμένα καλέσματα ενάντια στα κομμούνια και στους αλήτες αναρχικούς.
Είναι πολλά χρόνια τώρα που οι διοικήσεις των ποδοσφαιρικών ΠΑΕ δεν μπορούν να «συνετίσουν» τους οργανωμένους φιλάθλους τους. Είναι χρόνια τώρα που οι πολιτικοί και οι λοιποί παράγοντες του ποδοσφαίρου στην αρχή κάθε πρωταθλήματος υπόσχονται ότι θα εκδιώξουν τη βία από τις κερκίδες, ώστε να μπορέσει να ξαναπάει γήπεδο και ο φιλήσυχος οικογενειάρχης. Εχουμε γίνει μάρτυρες επεισοδίων, καταστροφών καταστημάτων, μαχαιρωμάτων, μέχρι και δολοφονιών. Εχουμε βρεί οπλοστάσια (αλυσίδες, σιδερένιες γροθιές, σουγιάδες, κλπ) σε γραφεία συλλόγων φιλάθλων. Όταν λοιπόν αυτοί που κυβερνούν αυτή τη χώρα (Κόκκαλης και Βαρδινογιάννης είναι από τους 5-6 που κάνουν το πραγματικό κουμάντο) συντηρούν απροκάλυπτα αυτά τα φυτώρια, όταν τόσοι και τόσοι κουκουλοφόροι «αναρχικοί» αναπαύονται απροκάλυπτα ανάμεσα ή πίσω από τις ομάδες των ΜΑΤατζήδων στη διάρκεια των επεισοδίων, αποδεικνύοντας την όσμωση μυστικών υπηρεσιών και διαφόρων ομάδων, ΤΟΤΕ το ξέσπασμα και η όποια διαχείριση μιας κρίσης σαν αυτή που ζούμε είναι αναγκαία πιθανόν γι’αυτούς που γράφουν την ατζέντα της επικαιρότητας μας, προκειμένου να ξεχαστεί το θέμα του Βατοπεδίου, Τουπλού, Εκκλησίας ενγένει. Να ξεχαστεί κι αυτό, όπως κι όλα τα άλλα σκάνδαλα, μη τυχόν και φθάσει το περίφημο μαχαίρι στο κόκαλο.
Προσωπικά, όταν στην Αμερική τόσος κόσμος σκέφθηκε, έστω, ότι κάποιοι θυσίασαν 4000 ανθρώπους περίπου στους δίδυμους πύργους, προκειμένου να γράψουν το καινούργιο σενάριο του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, νομιμοποιούμαι νομίζω να σκεφθώ ότι έλιωσαν τον Αλέξη σαν μυρμήγκι. Τους τελευταίους μήνες τα Εξάρχεια είχαν στοχοθετηθεί και πάλι από την ασφάλεια, με πύκνωση των περιπολιών και ποιος ξέρει με ποια κηρύγματα και έμμεσα μηνύματα στους περιπολούντες συνοριοφύλακες. Ένα επεισόδιο αψιμαχιών ανάμεσα σε ομάδα «αναρχικών» κι έναν γνωστό τσαμπουκά συνοριοφύλακα δεν είναι καθόλου δύσκολο να σκηνοθετηθεί. Ο βαθμός κορύφωσης της έντασης είναι συχνά η μη ελεγχόμενη παράμετρος στα σενάρια αυτά. Οι απώλειες (σε ζωές και περιουσίες μυρμηγκιών) και η πρόκληση φόβου δεν είναι παράπλευρες επιπτώσεις, αλλά η κύρια στόχευση των σεναρίων.
Δυο μέρες πριν, χαρακτήριζα μια ταινία (το Κύμα), σαν συγκλονιστική μαρτυρία για την ευκολία εκφασισμού της δυτικής κοινωνίας. Τα γεονότα αυτών των ημερών μου θύμισαν πολύ έντονα το πνεύμα της ταινίας. Ισως το παραπάνω κείμενο να μην κατάφερε να σας μεταδόσει αυτή την αίσθηση που μου δημιουργήθηκε. Μάλλον θα χρειασθεί να επανέλθω...
Περιέργως, και τώρα ενόψει εξαγγελμένων πανελλαδικών απεργιών και με μπαγκράοουντ την ιστορία του Βατοπεδίου και την κατακρήμνυση των ποσοστών της ΝΔ στις δημοσκοπήσεις, σκάει μύτη αυτή η «έκρηξη οργής».
Είναι σημάδι κοινωνικής υγείας η δολοφονία ενός 15χρονου να προκαλέσει αντανακλαστική αντίδραση στους συνομήλικους του. Γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι, μη κοροιδευόμαστε, παρά και το «σήκωμα» του θέματος από τα ΜΜΕ, δεν συγκινηθήκαμε ιδιαίτερα, σαν στατιστική το είδαμε κι αυτό, «ένας νεκρός σ’ένα επεισόδια στα Εξάρχεια». Και στις πορείες (μ’εξαίρεση αυτή του ΚΚΕ), ο μέσος όρος ηλικίας των διαδηλωτών ήταν πολύ χαμηλός. Οι μεγάλοι κόλλησαν στον καναπέ.
Την παραμονή των πανελλαδικών κινητοποιήσεων της ΓΣΣΕ, οι συνδικαλιστές στα παράθυρα των δελτίων ειδήσεων, καλούσαν τους εργαζόμενους να πολεμήσουν τον ΦΟΒΟ από τα επεισόδια και να βγουν στον δρόμο. Κι ο πρωθυπουργός όλη τη μέρα καλούσε εις μάτην τους συνδικαλιστές να ακυρώσουν τις κινητοποιήσεις τους –για την αποφυγή τυχόν αναζωπύρωσης των επεισοδίων.
Η πιτσιρικαρία που είδα εγώ να κινητοποιείται αυτές τις μέρες - ως εμπρηστές, βάνδαλοι, "οργισμένοι" νέοι, κλπ-έμοιαζε να ξέρει πολύ καλά την δουλειά της. Δεν έμοιαζε καθόλου με αυθόρμητο ξέσπασμα και εκτροπές συμπεριφοράς. Τα μπλόκα των πορειών ήταν γεμάτα από μαθητές και φοιτητές. Κάποιοι άλλοι όμως ερχόταν εξοπλισμένοι και με κουκούλες από το …σπίτι τους. Θα μούκανε εντύπωση να ζητούσαν από την μαμά την πλυμένη κουκούλα και την εξάρτηση διαδήλωσης. Πιθανολογώ ότι κάποια γραφεία συλλόγων φιλάθλων ή άλλων ακροδεξιών οργανώσεων ήταν το απαραίτητο πέρασμα πριν την κάθοδο στην πορεία. Αυτές τις μέρες, σε όποιον blog aggregator κι αν έμπαινες, οργίαζαν τα φανατισμένα καλέσματα ενάντια στα κομμούνια και στους αλήτες αναρχικούς.
Είναι πολλά χρόνια τώρα που οι διοικήσεις των ποδοσφαιρικών ΠΑΕ δεν μπορούν να «συνετίσουν» τους οργανωμένους φιλάθλους τους. Είναι χρόνια τώρα που οι πολιτικοί και οι λοιποί παράγοντες του ποδοσφαίρου στην αρχή κάθε πρωταθλήματος υπόσχονται ότι θα εκδιώξουν τη βία από τις κερκίδες, ώστε να μπορέσει να ξαναπάει γήπεδο και ο φιλήσυχος οικογενειάρχης. Εχουμε γίνει μάρτυρες επεισοδίων, καταστροφών καταστημάτων, μαχαιρωμάτων, μέχρι και δολοφονιών. Εχουμε βρεί οπλοστάσια (αλυσίδες, σιδερένιες γροθιές, σουγιάδες, κλπ) σε γραφεία συλλόγων φιλάθλων. Όταν λοιπόν αυτοί που κυβερνούν αυτή τη χώρα (Κόκκαλης και Βαρδινογιάννης είναι από τους 5-6 που κάνουν το πραγματικό κουμάντο) συντηρούν απροκάλυπτα αυτά τα φυτώρια, όταν τόσοι και τόσοι κουκουλοφόροι «αναρχικοί» αναπαύονται απροκάλυπτα ανάμεσα ή πίσω από τις ομάδες των ΜΑΤατζήδων στη διάρκεια των επεισοδίων, αποδεικνύοντας την όσμωση μυστικών υπηρεσιών και διαφόρων ομάδων, ΤΟΤΕ το ξέσπασμα και η όποια διαχείριση μιας κρίσης σαν αυτή που ζούμε είναι αναγκαία πιθανόν γι’αυτούς που γράφουν την ατζέντα της επικαιρότητας μας, προκειμένου να ξεχαστεί το θέμα του Βατοπεδίου, Τουπλού, Εκκλησίας ενγένει. Να ξεχαστεί κι αυτό, όπως κι όλα τα άλλα σκάνδαλα, μη τυχόν και φθάσει το περίφημο μαχαίρι στο κόκαλο.
Προσωπικά, όταν στην Αμερική τόσος κόσμος σκέφθηκε, έστω, ότι κάποιοι θυσίασαν 4000 ανθρώπους περίπου στους δίδυμους πύργους, προκειμένου να γράψουν το καινούργιο σενάριο του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία, νομιμοποιούμαι νομίζω να σκεφθώ ότι έλιωσαν τον Αλέξη σαν μυρμήγκι. Τους τελευταίους μήνες τα Εξάρχεια είχαν στοχοθετηθεί και πάλι από την ασφάλεια, με πύκνωση των περιπολιών και ποιος ξέρει με ποια κηρύγματα και έμμεσα μηνύματα στους περιπολούντες συνοριοφύλακες. Ένα επεισόδιο αψιμαχιών ανάμεσα σε ομάδα «αναρχικών» κι έναν γνωστό τσαμπουκά συνοριοφύλακα δεν είναι καθόλου δύσκολο να σκηνοθετηθεί. Ο βαθμός κορύφωσης της έντασης είναι συχνά η μη ελεγχόμενη παράμετρος στα σενάρια αυτά. Οι απώλειες (σε ζωές και περιουσίες μυρμηγκιών) και η πρόκληση φόβου δεν είναι παράπλευρες επιπτώσεις, αλλά η κύρια στόχευση των σεναρίων.
Δυο μέρες πριν, χαρακτήριζα μια ταινία (το Κύμα), σαν συγκλονιστική μαρτυρία για την ευκολία εκφασισμού της δυτικής κοινωνίας. Τα γεονότα αυτών των ημερών μου θύμισαν πολύ έντονα το πνεύμα της ταινίας. Ισως το παραπάνω κείμενο να μην κατάφερε να σας μεταδόσει αυτή την αίσθηση που μου δημιουργήθηκε. Μάλλον θα χρειασθεί να επανέλθω...
Σχόλια