«H κατανομή του εισοδήματος στην σημερινή Αμερική έχει επιστρέψει ακριβώς στα επίπεδα του 1928: σήμερα όπως και τότε το πλουσιότερο 1% των αμερικανών κατέχουν το 23-24% του εθνικού εισοδήματος! Μεταξύ 1940 και 1984 το ποσοστό αυτό ποτέ δεν ξεπέρασε το 15%.
Πώς συνέβη αυτό;
Σταδιακά κατά τις δεκαετίες ΄80 και ΄90, και με ραγδαίους ρυθμούς μετά την εκλογή Μπους.
Μεταξύ 2000 και 2006 η αμερικάνικη οικονομία αναπτύχθηκε κατά 18%, αλλά το πραγματικό εισόδημα του μέσου νοικοκυριού έπεσε κατά 1,1%!.
Την ίδια ώρα το πλουσιότερο 10% βελτίωσε το εισόδημα του κατά 32%, το πλουσιότερο 1% κατά 203% και το πλουσιότερο 0,1% κατά 425%!».
( Γ.Παγουλάτος)
Ξανά από την αρχή:
“ H κατανομή του εισοδήματος στην σημερινή Αμερική έχει επιστρέψει ακριβώς στα επίπεδα του 1928. .......”.
Από την αρχή.
Γιατί οι αριθμοί ζαλίζουν. Οι αριθμοί δεν είναι φίλοι.
Είναι καρφιά που σου μπήγονται στα δάχτυλα. Είναι κρύα, νεκρή σάρκα, που η θέση της είναι στα επιστημονικά εργαστήρια, όπου η ζωή πολεμά να κατακτήσει το μέλλον της.
Γιατί, αυτό που ήθελε, τελικά, να πει ο ποιητής με τόσους αριθμούς λέγεται απλά, με λόγια καθημερινά:
«Μας την έφεραν αδέλφια.
Μας κλέψανε στην μοιρασιά και μας πήγαν εκατό χρόνια πίσω.
Νοιώθω πολύ μακάκας που δεν κατάλαβα τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Και νοιώθω περισσότερο μακάκας γιατί δεν κάνω τίποτα, ούτε σήμερα,
για να μη ξανασυμβεί το ίδιο πράγμα στο μέλλον.
Γιατί δεν κάνω τίποτα για μια δικαιότερη μοιρασιά.
Γιατί μακάκες σίγουρα είμαστε, βλάκες όμως όχι.
Με τους αριθμούς, βλέπεις, η μοιρασιά ελέγχεται πανεύκολα.
Αρκεί να βλέπουμε και να συμμετέχουμε.
Aκούει κανείς;»
Πώς συνέβη αυτό;
Σταδιακά κατά τις δεκαετίες ΄80 και ΄90, και με ραγδαίους ρυθμούς μετά την εκλογή Μπους.
Μεταξύ 2000 και 2006 η αμερικάνικη οικονομία αναπτύχθηκε κατά 18%, αλλά το πραγματικό εισόδημα του μέσου νοικοκυριού έπεσε κατά 1,1%!.
Την ίδια ώρα το πλουσιότερο 10% βελτίωσε το εισόδημα του κατά 32%, το πλουσιότερο 1% κατά 203% και το πλουσιότερο 0,1% κατά 425%!».
( Γ.Παγουλάτος)
Ξανά από την αρχή:
“ H κατανομή του εισοδήματος στην σημερινή Αμερική έχει επιστρέψει ακριβώς στα επίπεδα του 1928. .......”.
Από την αρχή.
Γιατί οι αριθμοί ζαλίζουν. Οι αριθμοί δεν είναι φίλοι.
Είναι καρφιά που σου μπήγονται στα δάχτυλα. Είναι κρύα, νεκρή σάρκα, που η θέση της είναι στα επιστημονικά εργαστήρια, όπου η ζωή πολεμά να κατακτήσει το μέλλον της.
Γιατί, αυτό που ήθελε, τελικά, να πει ο ποιητής με τόσους αριθμούς λέγεται απλά, με λόγια καθημερινά:
«Μας την έφεραν αδέλφια.
Μας κλέψανε στην μοιρασιά και μας πήγαν εκατό χρόνια πίσω.
Νοιώθω πολύ μακάκας που δεν κατάλαβα τίποτα όλα αυτά τα χρόνια. Και νοιώθω περισσότερο μακάκας γιατί δεν κάνω τίποτα, ούτε σήμερα,
για να μη ξανασυμβεί το ίδιο πράγμα στο μέλλον.
Γιατί δεν κάνω τίποτα για μια δικαιότερη μοιρασιά.
Γιατί μακάκες σίγουρα είμαστε, βλάκες όμως όχι.
Με τους αριθμούς, βλέπεις, η μοιρασιά ελέγχεται πανεύκολα.
Αρκεί να βλέπουμε και να συμμετέχουμε.
Aκούει κανείς;»
Σχόλια