Ιστορία γράφουν οι παρέες

Ο Μαρξ κι ο Φρόυντ πραγματοποίησαν στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα τις δύο μεγαλύτερες ανακαλύψεις - επαναστάσεις στον τομέα των λεγόμενων επιστημών του ανθρώπου (φιλοσοφία, κοινωνιολογία, πολιτική οικονομία, …): τον ιστορικό υλισμό ο ένας, το ασυνείδητο ο άλλος. Όπως είναι φυσικό στον κόσμο της διανοητικής εργασίας, δεν επινόησαν τίποτε εκ του μηδενός. Ούτε οι κοινωνικές τάξεις, ούτε η ηθική του σοσιαλιστικού οράματος, ούτε η πολιτική οικονομία ήταν άγνωστες προ Μαρξ. Αντιστοίχως, από την αρχαιότητα ήταν γνωστή η χρήση χρησμών, ονείρων, εξορκισμών, κλπ σε κάποιες θεραπευτικές πρακτικές. Και οι δυο τους, δημιούργησαν λοιπόν τη θεωρία ή τις πρώτες μορφές της θεωρίας ενός αντικειμένου που προϋπήρχε ήδη. Αυτό που δεν είχα συνειδητοποιήσει, ήταν ο κατ’εμέ συνδετικός κρίκος των δύο μεγάλων αυτών διανοητών. Η αντίληψη που διαμόρφωσαν για το υποκείμενο, τη συνειδητότητα και την ελεύθερη βούληση του ατόμου. Κουβαλώντας ως σφραγίδα πάνω μου εκείνο το φοιτητικό σύνθημα «πέρα από τον ιμπεριαλισμό

Ολο το 2007 σφραγίστηκαν 89.072 επιταγές. Την επόμενη χρονιά 118.036. Στο επτάμηνο Ιανουαρίου – Ιουλίου φέτος σφραγίστηκαν 196.431 τεμάχια. Σε αξίες, η εκτίναξη στα 2 δισ. ευρώ είναι η χειρότερη «επίδοση» που έχει καταγραφεί ποτέ όχι μόνο σε επίπεδο επταμήνου, αλλά και σε ετήσια βάση (1,5 δις το 2005). Η οικοδομή χάλια, η βιομηχανία κάτω, ο τουρισμός χάνει λεφτά: η ανεργία στα ύψη. Στο μακρινό αυτό ακρωτήρι αυτό της βαλκανικής χερσονήσου όπου ζούμε, ακόμη και η κρίση φθάνει με καθυστέρηση.

Απολαύστε το βιντεάκι αυτό (σε τρία διαδοχικά μέρη), αφιερώνοντας μόλις 20 λεπτά συνολικά! Αξίζει τον κόπο.... Η δημιουργός του, με όλη την ιστορία του βίντεο βρίσκεται για τους αγγλομαθείς στη δ/νση "εδώ" (www.storyofstuff.com). Μας την σύστησε ("κάτι σαν συνεισφορά στην παρέα") η Κατερίνα.

ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ Φιλιά που γίνονται ρουφήχτρες της θάλασσας και πόθοι που γίνονται κινούμενη άμμος μας κρατάν από το χέρι και μας ορκίζουν. ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ Προσπαθώ πάντα νάμαι ένας άνθρωπος λογικός όμως εσύ εμφανίζεσαι σε τακτά χρονικά διαστήματα κρατώντας ένα εξώγαμο στην αγκαλιά. ΤΙΜΩΡΙΑ Ας ανθίζουν οι τριανταφυλλιές κι ας επιστρέφουν οι εραστές λαβωμένοι. Οι μέρες αλληλοαναιρούνται και προοδεύουν. ΤΑ ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΒΑΖΑ Ο,τι λέμε σε στιγμές ερωτικού πόθου είναι λόγια του αέρα. Ολοι τώρα λίγο πολύ κυνηγούμε φάλαινες σε θάλασσες απέραντες και κρύες, πολύ συχνά πιστεύοντας πως είμαστε κατευθείαν απόγονοι του Moby Dick, ενώ το μέγεθοςτης συνήθειας μας αφήνει αδιάφορους. Δεν υπάρχουν πια φαεινές ιδέες για να επενδύσουμε τα λάθη της νεότητας ούτε «νύχτες μαγικές ονειρεμένες στην Αραπιά». Η μόνη μας ελπίδα είναι το κανό. Ανθρωποι χωρίς μνήμη έρχονται και μας ζητούν πληροφορίες για τις μεγάλες υφαντουργίες της Αγγλίας τον δέκατο ένατο αιώνα. Ανθρωποι χωρίς μνήμη κάνουν ωτοστόπ και κάποτε φορτικά επιμένουν ν

Τριάντα χρόνια στον αγώνα της επιβίωσης, στην κρεατομηχανή της αγοράς, είχα ξεχάσει να διαβάζω. Μέχρι που πέρυσι τον Σεπτέμβριο ένας φίλος με ρώτησε, εμένα τον οικονομολόγο, τι ξέρω για την κρίση. Τότε συνειδητοποίησα ότι εγώ, ένας πρώην αριστερός φοιτητής, δεν ξέρω τίποτα. Έτσι, μετά τριάντα χρόνια, ξανάρχισα το διάβασμα. Μετά ήρθε η σύνθεση, η δημιουργία, δηλ.το ημερολόγιο. Και ξανάνιωσα… Μην τα παραλέμε όμως. Ενας σκληρά εργαζόμενος πενηντάρης είμαι, με μειωμένες αντοχές και περιορισμένες τις περιπέτειες. Αρχισα να γράφω για να πω στην παρέα αυτά που έμαθα στο σερφάρισμα μου σε ξενόγλωσσα, βασικά, sites. Κάποιοι απ’αυτούς δουλεύουν περισσότερες ώρες από μένα. Δεν είμαι καθόλου περήφανος για την γενιά μου. Εσείς οι εικοσάρηδες δεν χρειάζεται να καμαρώνετε καθόλου για μας, τους γονείς σας. Τα χρόνια που εμείς είμαστε στην πιάτσα, η κοινωνία μας έγινε το μπουρδέλο που τρώτε στη μάπα τώρα εσείς. Κι ανάθεμα αν κατάλαβε κανείς από μας πως έγινε αυτό. Είμασταν απασχολημένοι όμως: να σιγου

Στην εποχή της εταιρικής διακυβέρνησης, η σκληρή δουλειά αποτελεί αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για προαγωγή, αύξηση και ηθική επιβράβευση. Το σημαντικό για τα μεγαλοστελέχη-«αφεντικά» δεν είναι το πόσο καλός είσαι εσύ στη δουλειά σου, αλλά η συντήρηση της υφιστάμενης πλεονεκτικής γι’αυτά κατάστασης. Στόχοι τους, με σειρά προτεραιότητας, είναι η προσωπική τους φήμη κι έξωθεν καλή μαρτυρία και η επίτευξη των στόχων της εταιρείας / επικράτηση στα πλαίσια του ανταγωνιστικού περιβάλλοντος. Ετσι, για να θεωρηθείς καλός, πρέπει να πείσεις ότι τα χαρακτηριστικά σου συνεισφέρουν στους παραπάνω στόχους. Η εικόνα του ‘μονόχνωτου’-υπερπαραγωγικού εργαζόμενου, στον τομέα των υπηρεσιών κυρίως, αποτελεί αναχρονισμό και γραφικότητα. Ανεβαίνεις τις κλίμακες της ιεραρχίας όχι κάνοντας τη δουλειά σου και υπηρετώντας τον οργανισμό, αλλά κολακεύοντας, γοητεύοντας και πείθοντας τους ανωτέρους ότι έχεις τη στόφα του νικητή. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι εργαζόμενοι ίσων περίπου ικανοτήτων, στην εκτέλεσ

Αν, αναζητώντας τις αιτίες της προσωπικής σου δυστυχίας, οδηγηγηθείς στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας μας, στο όλα για το κέρδος, τότε η Ευτυχία σου είναι ζήτημα, εξόχως, Πολιτικό. Αλλά, όσο οι «επαναστάτες» πολιτικοί μας δεν επιδεικνύουν στοιχεία, έστω, ολοκληρωμένης προσωπικότητας, ή ανθρώπινης αδυναμίας, η αριστερά θάχει πολύ λίγα να μας πει για την κοινωνικο-πολιτική διάσταση της υπαρξιακής μας δυστυχίας. Θα αποτυγχάνει, εσαεί, να μας σηκώσει από τους καναπέδες .

(Παρόλο που οι καλύτερες συζητήσεις είναι αυτές όπου βγάζουμε τα εσώψυχα μας, αυτές, γενικώς, δεν καταλήγουν πουθενά. Το μόνο που συνήθως μένει, είναι η ανακουφιστική λειτουργία της εξομολόγησης, που πρώτη η εκκλησία ανακάλυψε. Προσωπικά, Φρόϋντ δεν διδάχθηκα πουθενά, αλλά ούτε και τον διάβασα ποτέ στο πρωτότυπό του. Ως έφηβο όμως -και για χρόνια- με συνόδευε μια σκέψη που βρήκα σε κάποιο από τα διηγήματα του Κώστα Χατζή, για την «πολλαπλότητα» του εγώ μας. Η οποία έλεγε ότι δεν είμαστε Ενα πρόσωπο, με απόλυτα προβλέψιμες και με συνοχή συμπεριφορές, αλλά πολλά. Αυτή η διατύπωση, με γοήτευε αλλά και με βόλευε αφάνταστα. Ετσι εξηγούσα και τις εντελώς διαφορετικές γυναίκες με τις οποίες έκανα σχέσεις, με κάθε μία από τις οποίες έβγαζα και διαφορετικό εαυτό. Μετά την πολλαπλότητα του εγώ, η επόμενη έννοια στην οποία κόλλησα -χωρίς ποτέ να ξανασχοληθώ μέχρι πρόσφατα- ήταν το «Υπερεγώ». Αυτόν τον όρο τον αντιλαμβανόμουν πάντα ως μια σύγκρουση ανάμεσα στα θέλω του εγώ μου και στις προσδοκίες

Η πιο διαδεδομένη συνταγή για την αποφυγή των συναισθηματικών περιπλοκών είναι η ελευθερογαμία: στις τουαλέτες του σχολείου, του κλαμπ, στο ξενοδοχείο που νοικιάζεται με την ώρα, στο αυτοκίνητο, ανάμεσα σε δυο πράγματα, γενικώς, που έχουμε να κάνουμε στην καθημερινή μας ρουτίνα. Με αυστηρότατο διαχωρισμό σεξ και συναισθήματος. Η trendy ιδεολογία των life style περιοδικών έχει αναγορεύσει αυτό το cool sex και τους μη δεσμευτικούς δεσμούς σε προοδευτική και μοντέρνα στάση ζωής. Ρομαντισμοί, ζήλεια ή κτητικότητα, όταν εντοπίζονται στη συμπεριφορά του ζευγαριού, αποτελούν αντικείμενο ειρωνείας. Μόνο που οι trendy δηλώσεις, και από τις δύο πλευρές, περί ελευθερίας και μη κτητικότητας μέσα στη σχέση, ακυρώνουν την όποια επιθυμία για επικοινωνία και οικειότητα. Μόνο που το σεξ χωρίς συναίσθημα, εύκολα μετατρέπεται σε «τεχνική» και καταλήγουμε πάλι στην αναζήτηση λίγου συναισθήματος. Είναι δωρεάν η είσοδος στον ρομαντικό κόσμο του έρωτα. Χωρίς «entry fees» αλλά με τεράστιο κόστος εξόδου και πό

Τραγουδήθηκε ο έρωτας από τους μεγαλύτερους ποιητές και βάρδους. Στις δίνες του βιώθηκαν τα πιό όμορφα συναισθήματα. Εγώ, βέβαια, πέρα απ’τα φτερά κι ένα μόνιμο ηλίθιο χαμόγελο που μου κόλαγε, τον βίωσα ως κάτι το εξαιρετικά επώδυνο. Γιατί σ’όλες τις περιπτώσεις που ερωτεύτηκα, στην τελική, σε κάποια προσωπική μου αναπηρία το απέδιδα. Η οποία, όμως, μέσα από στην ερωτική σχέση φωτιζόταν και μου δινόταν η δυνατότητα στην συνέχεια να την ξεπεράσω. Σε μια περίπτωση ένοιωθα χωριάτης, ακαλλιέργητος, αμόρφωτος. Μου άφησε το στίγμα της σπρώχνοντας με στο μονοπάτι της αυτοβελτίωσης, διάβασμα και αυτοπαρατήρηση. Σε μια άλλη, ένοιωθα «διαφορετικός», δυσπροσάρμοστος, όλο ανασφάλειες. Μου πρόσφερε τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό κι έναν μικροαστικό ρόλο-ταυτότητα και τέλειωσα. Μεγάλο πράγμα ο έρωτας. Από το πουθενά, σαν το βέλος του Εκτορα βρίσκει την πτέρνα του καθενός. Ο συνειδητοποιημένος ανακαλύπτει τα αδύναμα σημεία του και προσπαθεί να αυτοβελτιωθεί. Ο έχων κάποιας φρένας βιώνει το μεγαλείο των