Σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησης με τίτλο «Πυροβολεί η Ευρώπη τα πόδια της;» και με τον Πούτιν και άλλους να μιλούν για αυτοκτονία της Ευρώπης, (εξ αιτίας του εμπάργκο στη ρωσική ενέργεια), συνεχίζουμε την ανάπτυξη μιας συλλογιστικής που προσπαθεί να εξηγήσει το …ανεξήγητο: το γιατί οι ευρωπαίοι πολιτικοί καταδικάζουν την ευρωπαϊκή οικονομία και το βιοτικό μας επίπεδο σε μαρασμό, διακινδυνεύοντας και το άμεσο εκλογικό τους συμφέρον.
Είναι η Ευρώπη αποικία των ΗΠΑ;
Η αποικιοκρατία αποτελεί κατά την πρόσφατη ιστορία προνόμιο -κατ’αποκλειστικότητα σχεδόν- της «πολιτισμένης» Δύσης. Αρχικά εκδηλώθηκε ως ωμή στρατιωτική βία ευρωπαϊκών χωρών εναντίον λιγότερο αναπτυγμένων τρίτων χωρών, με κύριο στόχο την εκμετάλλευση-λεηλασία των πόρων τους. Στην πορεία, μετά την ανέλιξη των ΗΠΑ σε υπερδύναμη, έχουμε την εμφάνιση μιας νέο-αποικιοκρατίας, με την εγκαθίδρυση στις πρώην αποικίες απόλυτα ελεγχόμενων κυβερνήσεων, δικτατοριών ή μπανανο-δημοκρατιών. Τέλος, τα τελευταία χρόνια και μετά την επικράτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και την προώθηση της παγκοσμιοποίησης, η εκμετάλλευση και ο έλεγχος των απανταχού αποικιών έγινε «αόρατος». Περιήλθε στα χέρια του παγκόσμιου τραπεζικού κεφάλαιου (με έδρα κυρίως στις ΗΠΑ) και κρύφτηκε πίσω από όρους συμβάσεων και προυποθέσεις που θέτει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο προκειμένου να εκταμιεύσει ένα δάνειο σε μια χώρα, πίσω από τις διαπραγματεύσεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου ή τα υπερατλαντικά σύμφωνα επενδύσεων με ισχύ ανώτερη των εθνικών νομοθεσιών.
Ερχόμενοι τώρα στην περίπτωση της Ευρώπης, χρειάζεται να ανατρέξουμε στην απόβαση των ΗΠΑ στην Νορμανδία το 1944 και την προέλαση των Σοβιετικών εξ ανατολών, η Ευρώπη τελούσε υπό πλήρη γερμανική κατοχή. Η απόβαση των Αμερικανών εκδηλώθηκε σαν μια κούρσα ταχύτητας στο να προλάβουν τους «Κόκκινους» από το να κατακτήσουν ολόκληρη την καπιταλιστική Ευρώπη. (Ειρήσθω εν παρόδω ότι η απελευθέρωση της Ευρώπης οφείλεται πρωτευόντως στην αντίσταση και τα 20 εκατ. θύματα του σοβιετικού λαού και δευτερευόντως στην απόβαση των ΗΠΑ στην Νορμανδία). Το τέλος του πολέμου βρήκε την Ευρώπη διαιρεμένη στο ανατολικό και στο δυτικό μπλοκ χωρών, με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση της ίδιας της Γερμανίας που διαιρέθηκε σε Ανατολική και Δυτική.
Μετά την απελευθέρωση, οι ΗΠΑ εγκαταστάθηκαν μόνιμα πλέον στην ευρωπαϊκή ήπειρο με την ιδιότητα του εγγυητή της στρατιωτικής της ασφάλειας. Το 1949 μάλιστα υπογράφεται και η ίδρυση του ΝΑΤΟ ως αμυντικής στρατιωτικής συμμαχίας η οποία προκάλεσε ως αντίδραση την ίδρυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας και την έναρξη του πολύχρονο ψυχρού πολέμου. Μέσω του ΝΑΤΟ η Αμερική σταδιακά αναδείχθηκε σε εγγυητή της ασφάλειας των ευρωπαϊκών χωρών από τον εξ ανατολών «κομμουνιστικό» κίνδυνο. Συνιστά, όμως, αυτό κατάκτηση κι έλεγχο της ηπείρου;
Την ίδια περίοδο, το 1948, με βάση αποχαρακτηρισμένα έγγραφα της αμερικάνικης κυβέρνησης, συστήνεται η American Committee for a United Europe. Η ενλόγω επιτροπή συνέβαλλε πολιτικά και οικονομικά στα πρώτα βήματα ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αξίζει να σημειωθεί ότι ακόμα και ο πολλά τιμώμενος ως συνιδρυτής της Ένωσης Robert Schuman ήταν -με βάση τα προαναφερθέντα έγγραφα- μισθωτός των ΗΠΑ. Σύμφωνα με τα ίδια έγγραφα, το 1958 το 53,5% του προϋπολογισμού λειτουργίας του European Movement (που προώθησε και συντόνισε τα πρώτα στάδια της ίδρυσης της ενιαίας αγοράς) χρηματοδοτούνταν από τις ΗΠΑ. Αναφέρεται μάλιστα στα ίδια έγγραφα, ότι οι ενλόγω ενέργειες των ΗΠΑ στην μεταπολεμική Ευρώπη ήταν παρασκηνιακές, ενώ η όλη μεθόδευση λειτούργησε ως «κρυφή επιχείρηση» (covert operation). Αυτό που επιδίωκαν οι ΗΠΑ ήταν ο σχηματισμός μιας υπερεθνικής ευρωπαικής οντότητας μέσω της οποίας θα παρέκαμπταν τις χρονοβόρες διαπραγματεύσεις (δασμολογικές) με κάθε μεμονομένη ευρωπαική χώρα. Απώτερος στόχος των ΗΠΑ ήταν το άνοιγμα μιας ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς για τις αμερικανικές επιχειρήσεις. Η υλοποίηση, όμως, του σχεδίου της ευρωπαικής ενοποίησης, ούτε άμεση υπήρξε ούτε εύκολη. Υπήρξε χρονοβόρα, περνώντας από διάφορα στάδια όπως αυτά καθορίζονταν τόσο από τον ενδοευρωπαικό ανταγωνισμό μεταξύ των οικονομιών των χωρών-μελών, όσο και κυρίως με τις ίδιες τις ΗΠΑ.
Το σημαντικότερο της Συνθήκης της Ρώμης βάσει της οποίας ιδρύθηκε η ΕΟΚ για να φτάσουμε σταδιακά στην σημερινή Ευρωπαική Ενωση δεν είναι το ότι δημιούργησε την ενιαία ευρωπαική αγορά, αλλά το ότι ίδρυσε ένα υπερεθνικό θεσμικό όργανο, με εξουσία να διαπραγματεύεται όρους εμπορίου και συνεργασίας με τον υπόλοιπο κόσμο. Ενας αντιδημοκρατικός, μη αιρετός, υπερεθνικός μηχανισμός εξουσίας, στον οποίο τα κράτη μέλη εκχώρησαν σημαντικότατα κομμάτια της εθνικής κυριαρχίας τους. Από την νομισματική, την φορολογική, την δασμολογική πολιτική μέχρι την αμυντική πολιτική της. Η ίδρυση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, μέσα από τα διάφορα στάδια της εξέλιξης της, λειτούργησε παράλληλα με την Βορειο-Ατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ) ως το δίδυμο θεσμικού ελέγχου των ευρωπαικών χωρών.
Το Ευρωπαικό οικοδόμημα
Ενώ στην περίπτωση του ΝΑΤΟ ο αμερικάνικος έλεγχος είναι φανερός και αναμφισβήτητος, στην περίπτωση των οργάνων διοίκησης της Ευρωπαικής Ενωσης η εικόνα δεν είναι τόσο ξεκάθαρη. Η στελέχωση φαίνεται να γίνεται από τις ίδιες τις ευρωπαικές χώρες με κάποιους προσυμφωνημένους κανόνες (π.χ. πάντα Γάλλος ο πρόεδρος της Ευρωπαικής Κεντρικής Τράπεζας, ένα επίτροπος από κάθε χώρα-μέλος, κλπ). Όταν, όμως, στην εποχή της νεοαποικιοκρατίας οι ΗΠΑ κατορθώνουν να προωθούν δικούς τους ανθρώπους στις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, δεν μπορεί παρά να προωθούνται φιλο-αμερικάνοι και στην διοίκηση της ΕΕ.
Ενδεικτικό της αποξένωσης της Ευρωπαικής Επιτροπής από τα κράτη μέλη από τα οποία κατά τα λοιπά διορίζεται, αποτελεί η υφέρπουσα πολύχρονη κόντρα ανάμεσα στον εκάστοτε πρόεδρο της Επιτροπής και τον επικεφαλής του Ευρωπαικού Συμβουλίου που εκφράζει την συνισταμένη των απόψεων των αρχηγών κρατών. Ενδεικτικό είναι δημοσίευμα του Politico που αποδίδει τα χρόνια αυτά προβλήματα σε …ασυμφωνία χαρακτήρων και οργανωτικές αδυναμίες. Επειδή όμως πρόκειται για θεσμούς (εποικοδόμημα) κι όχι για τυχαία συνεύρεση δύο ανθρώπων, σημασία έχουν οι οικονομικές δυνάμεις που εκπροσωπούν (βάση ) που στην περίπτωση μας φαίνεται να είναι τα συγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα των ΗΠΑ και της Ευρώπη. Όπως στην περίπτωση της κωλυσιεργίας της Επιτροπής να εισηγηθεί στο Συμβούλιο αρχηγών μια πρόταση για το ομόφωνα συμφωνηθέν από το Συμβούλιο Αρχηγών πλαφόν στην τιμή του εισαγόμενου φυσικού αερίου, με την οποία δεν συμφωνούσαν οι ΗΠΑ.
Ο ανταγωνισμός μεταξύ της Επιτροπής και του Συμβουλίου Αρχηγών των κρατών-μελών ήταν από καιρό μια πρόκληση, σημειώνεται στο δημοσίευμα, στο οποίο γίνεται λόγος για τομείς ευθύνης που επικαλύπτονται, με αποτέλεσμα να επανέρχεται στο προσκήνιο το ερώτημα που αποδίδεται στον Χένρι Κίσινγκερ: «ποιόν πρέπει να καλέσεις, όταν θες να τηλεφωνήσεις στην Ε.Ε.;». Ή, την πολλάκις διατυπωθείσα άρνηση τα τελευταία χρόνια του υπουργού εξωτερικών της Ρωσίας Λαβρόφ, να συναντηθεί με τους εκπροσώπους ΝΑΤΟ και ΕΕ, δηλώνοντας ότι θεωρεί πιο παραγωγικό να συνδιαλέγεται απ’ευθείας με τους αρχηγούς ευρωπαικών κρατών.
Το πολιτικό προσωπικό
Σαν να μην έφθανε το ταρακούνημα που προκάλεσε ο 99χρονος(!) Κίσσινγκερ με το παραπάνω σχόλιο του, ανασκοπώντας τις επιδόσεις των σημερινών Ευρωπαίων ηγετών -από τον Γάλλο Εμανουέλ Μακρόν μέχρι τον Γερμανό Όλαφ Σολτς- είπε ότι «τον λυπεί το γεγονός ότι η σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία δεν έχει την αίσθηση κατεύθυνσης και αποστολής που είχαν προηγούμενοι αρχηγοί κρατών, όπως ο Αντενάουερ και ο Ντε Γκωλ».
Την δήλωση αυτή του Κίσσινγκερ κλήθηκε να σχολιάσει κι ο υπουργός εξωτερικών της Ρωσίας κ.Λαβροφ, ο οποίος ούτε λίγο ούτε πολύ δήλωσε ότι το όποιο κύρος κι εξουσία έχει η ηγεσία της Ευρωπαικής Επιτροπής, το οφείλει στην «έλλειψη λαμπρών ηγετών» στα κράτη-μέλη. (Lavrov:“The lack of bright leaders is something really convenient.” “To whom?” Simonyan asked.“To the bureaucrats that make up the European Commission,” he said).
Διαβάζοντας τις αρνητικές αυτές διατυπώσεις για τους ευρωπαίους πολιτικούς από δύο ιστορικές πολιτικές καραβάνες, συνειρμικά καθαρά οδηγηθήκαμε στην πίεση που δεχόταν η χώρα μας στην αρχή των μνημονίων για να προχωρήσει σε ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της. Στόχος που επιτεύχθηκε βλέποντας κανείς το νεαρό της ηλικίας και τα βιογραφικά αρκετών 40άρηδων πολιτικών μας, όχι μόνο στα νέα κόμματα (ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και στα παραδοσιακότερα (ΝΔ,ΠΑΣΟΚ) υψηλόβαθμων κυβερνητικών παραγόντων ευρωπαικών χωρών. Το φαινόμενο της «ανανέωσης» γενικεύθηκε παγκοσμίως, με την επικράτηση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και αναλύεται λεπτομερώς σε άρθρο με τίτλο The Global Financial Community. Πρόκειται για τον διορισμό σε υπουργικές και λοιπές κυβερνητικές θέσεις στελεχών των μεγάλων αμερικάνικων τραπεζών. Αφορά σε ανθρώπους οι οποίοι, έχοντας κάνει μια υψηλόβαθμη τραπεζική καριέρα, δεν συμμετείχαν ποτέ σε καμία πολιτική δραστηριότητα, δεν κέρδισαν ποτέ εκλογές με βάση τη λαϊκή εντολή και κανένας από αυτούς δεν έμεινε ιδιαίτερα πιστός στο πολιτικό κόμμα που τον πρότεινε. Ωστόσο, αναδεικνύονται ως οι διαμορφωτές της οικονομικής πολιτικής και προωθούνται σιγά-σιγά έως και αρχηγοί κόμματος και πρωθυπουργοί (βλ.Mario Draghi-Goldman Sachs, Rishi Sunak- expert in hedge funds, Emmanuel Macron- Rothschild bank, Παπαδήμος παλαιότερα σε μας, κά).
Στις ίδιες τις ΗΠΑ, αρκεί κανείς να δει με ονοματεπώνυμα τα μέλη της κυβέρνησης Obama που προέρχονται από τον τραπεζικό χώρο. Αλλά κι αυτού ακόμα του Τραμπ που ενώ στο προεκλογικό του σποτ ακούγεται να …κατακεραυνώνει την Goldman Sachs: «Είναι μια παγκόσμια δομή εξουσίας που είναι υπεύθυνη για τις οικονομικές αποφάσεις που λήστεψαν την εργατική τάξη μας, αφαίρεσαν τη χώρα μας από τον πλούτο της και έβαλαν αυτά τα χρήματα στις τσέπες μιας χούφτας μεγάλων εταιρειών και πολιτικών οντοτήτων», η κυβέρνηση του είχε ουκ ολίγα στελέχη της ίδιας τράπεζας! Μια τράπεζα –που με μια ελαφριά παραφορά του ονόματος της- της κόλλησαν το παρατσούκλι «Government Sachs».
Επίλογος
Μια τέτοια Ευρώπη, ερειπωμένη μετά την ήττα της από τους Ναζί, με έναν θεσμικό εξοπλισμό που εξ αρχής ήταν διάτρητος από made in USA κρυφές επιχειρήσεις, κι ένα πολιτικό προσωπικό με όλο τον κυνισμό της ιδιοτέλειας και των προσωπικών στρατηγικών, είναι αναμενόμενο να πυροβολεί τα πόδια της και μαζί το βιοτικό μας επίπεδο.
Ενώ όμως έχω παραθέσει όλες τις παραπάνω πληροφορίες και συλλογισμούς, δυσκολεύομαι να οδηγηθώ σε μια πειστική, λακωνική απάντηση του στυλ «οι Ευρωπαίοι πολιτικοί δεν ξέρουν τι τους γίνεται» ή «η Ευρώπη είναι αποικία και υπακούει στις ΗΠΑ». Ο λόγος που δυσκολεύομαι να απαντήσω (στο «γιατί οι ευρωπαίοι πολιτικοί καταδικάζουν την ευρωπαϊκή οικονομία…) είναι ότι αποδίδουμε εξ αρχής στους πολιτικούς κάποια εξουσία και δύναμη που δεν έχουν. Δεδομένου ότι τις αποφάσεις δεν τις παίρνει το πολιτικό «προσωπικό» (political personnel, όπως το βάφτισαν οι αγγλοσάξωνες), αλλά τα «αφεντικά» τους που είναι το χρηματιστικό κεφάλαιο και τα κυρίαρχα μονοπώλια.
Επί θητείας Μέρκελ ένα τμήμα της Γερμανικής οικονομίας ποντάρισε στην φθηνή ρωσική ενέργεια και επένδυσε μεγάλα ποσά. Η πολιτική ηγεσία όμως δεν έπαψε ποτέ να αντιμετωπίζει το ρωσικό κράτος ως εχθρό, όπως φάνηκε από τις εκ των υστέρων δηλώσεις της Μέρκελ ότι οι συμφωνίες του Μίνσκ ήταν υποκριτικές, (προκειμένου να κερδίσει χρόνο η Δύση για να εξοπλίσει και να προετοιμάσει πολεμικά την Ουκρανία). Σήμερα κάποιο άλλο τμήμα του χρηματιστικού-μονοπωλιακού κεφαλαίου(π.χ. τράπεζες, πράσινη οικονομία, …), όντας ισχυρότερο, επιβάλλει στο πολιτικό προσωπικό να συνταχθεί με τις αμερικανικές κυρώσεις, ακόμα κι αν κάποια άλλα μονοπώλια (μεταλλουργία, χημική βιομηχανία, κά) εγγράφουν τεράστιες ζημίες, είτε λόγω ακύρωσης της δραστηριοποίησης τους στην Ρωσία, είτε εξ αιτίας του κόστους της ενέργειας λόγω του εμπάργκο. Το πολιτικό προσωπικό χωρίς έμπνευση και όραμα, όπως το κατηγορεί ο Κίσσινγκερ, συμμορφώνεται γιατί η επανεκλογή του δεν εξαρτάται από το αν θα πράξει το σωστό ή από τον πόνο που θα επιφέρει στον λαό. Η διατήρηση της κοινωνικής τάξης, η κατασκευή συναίνεσης και η προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών κομμάτων και προσώπων σε βάρος άλλων, είναι δουλειά των μέσων μαζικής ενημέρωσης, ιδιοκτησία και απόλυτα ελεγχόμενα από το ίδιο χρηματιστικό-μονοπωλιακό κεφάλαιο που αναφέρεται ενίοτε και ως …άρχουσα τάξη. Σ αυτό το πνεύμα θα προσπαθήσουμε σ ένα τελευταίο κείμενο να προσεγγίσουμε και την οικονομική και γεωπολιτική διάσταση των τεκταινόμενων στην Ουκρανία.
Σχόλια