Ιστορία γράφουν οι παρέες

Του Gabor Steingart, αρχισυντάκτη της γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Handlesblatt.   Ο ταν σ’ έχουν προσκαλέσει στον τόπο τους οι φίλοι σου, θα ήθελες φεύγοντας να μπορέσεις να πεις ότι «ήταν πολύ όμορφα» και πως εντυπωσιάστηκες απ’ όσα είδες. Δυστυχώς, για τα είκοσι μέλη της ερευνητικής ομάδας της Handlesblatt που επισκέφτηκαν την Ελλάδα προκειμένου να συλλέξουν πληροφορίες γύρω από το επίκεντρο της κρίσης, στάθηκε αδύνατο να κοιτάξουν πίσω κατά τρόπο ευχάριστο. Αναμφίβολα, τις τελευταίες μέρες συναντήσαμε γενναίους Ελληνες, που αντιμάχονται την κρίση - μια κρίση που είναι πιο δυνατή απ’ αυτούς. Παρά ταύτα, η κυρίαρχη αίσθηση ήταν διαφορετική: Είχαμε έρθει σε μια εξουθενωμένη χώρα, μια χώρα που κουβαλάει στις πλάτες ένα διπλό βάρος - εκείνο του τεράστιου χρέους για το οποίο ευθύνεται η ίδια και εκείνο μιας πολιτικής διάσωσης από πλευράς της Ευρώπης, που κάνει τα πράγματα χειρότερα. Τα αποτελέσματα που έχουν πετύχει οι «σωτήρες» της Ελλάδας είναι αποκαρδιωτικά: Η πα

Το νιάτο σίγουρα δεν έχει ξεκάθαρη άποψη για το κούρεμα του χρέους, τα CDS, τον αφελληνισμό των τραπεζών μας ή τα 10-20 χρόνια λιτότητας που μας επιφυλάσσουν. Το πιθανότερο είναι να πήρε στις τρυφερές του πλάτες την ανεργία και την απόγνωση των γονιών του. Είχε δεν είχε την υποστήριξη των γονιών του, μούτζωσε-έφτυσε αυτούς που τους βολεύει ανέκαθεν να μπερδεύουν αμήχανα την ψιχάλα με το σάλιο. Κι αυτοί συνέχισαν να χειροκροτούν!. Μην τολμήσει κανείς ν'αγγίξει το παλληκάρι . Εκανε την υπέρβαση του. Οπως όλοι οι μεταξύ μας άγνωστοι ήρωες, με μια ανοιχτή παλάμη σαν άλμπουρο, παρέλασε αφήνοντας πίσω εγκληματίες, προδότες, δειλούς, άβουλους και ποιητές.

Από συνέντευξη που έδωσε ο Dietmar Bartsch, Αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του κόμματος της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke) (βλ.εδώ) : "H Aριστερά σε καμία περίπτωση δεν τάσσεται υπέρ της ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας της Ελλάδας, τονίζει ο Bartsch. «Δεν είναι αυτό το θέμα. Εάν δεν καταπολεμηθούν αποφασιστικά τα αίτια της κρίσης , η κρίση θα οξυνθεί και οι αποφάσεις σε επίπεδο ΕΕ θα επιδεινώσουν ακόμη περισσότερο την κατάσταση στις χώρες που δέχονται οικονομική στήριξη». Στην Ελλάδα, π.χ. , κατέχουν 2.000 οικογένειες το 80% του πλούτου της χώρας . Κάτι θα πρέπει να γίνει σε αυτή την κατεύθυνση. Και για ποιό λόγο δεν ασκούνται πιέσεις για να σταματήσει η Ελλάδα να είναι η 3η χώρα σε εξοπλιστικές δαπάνες ; Χρειάζεται και ένα είδος Σχεδίου Μάρσαλ για να ανακάμψει η χώρα . Το ένα πακέτο μετά το άλλο και τώρα η μόχλευση του ΕΤΧΣ μπορούν να οδηγήσουν σε χάος».

Σύμφωνα με το δελτίο τύπου της 01/10/2011 με τί τλο Full finance package secured for project portfolio της European Goldfields Ltd η πολυδιαφημισμένη επένδυση/συμφωνία με την Qatar Holding LLC ( Κατάρ) έχει τα  εξής τρία κύρια σημεία:   Ø       Ευρώ 445 εκατ. (600 εκατ. δολ.ΗΠΑ) ως δάνειο του Καταρ στην European Goldfields o        7ετούς διάρκειας, o        με περιθώριο επιτοκίου7% επί του Libor (0.55%), o        αποπληρωμή με 8 δόσεις, αρχής γενομένης από το 2015, και εξασφαλίσεις       προσημείωση στα πάγια της εταιρείας στην Ελλάδα, και       εγγυήσεις από τους κύριους μετόχους του 22% των μετοχών της εταιρείας (έναντι C$9,08 εκάστη)   όρος της συμφωνίας –μεταξύ άλλων- είναι να δανείσουν την εταιρεία τους και οι σημερινοί μέτοχοι της, αλλά χωρίς εξασφαλίσεις, το ποσό των Ευρώ 111 εκατ ( US $150 εκατ.)   Ø       Ευρώ 128 εκατ. για τη μεταβίβαση   18 . 202 . 687 μετοχών έναντι C$10 εκάστη ( το 9 , 9% της εταιρείας ) . Πωλητές είναι οι ΑΚΤΩΡ και ο κ.Κούτρας προσωπι

Σιωπή πληροφόρησης από την Ισλανδία. Γιατί; Αν κάποιος πιστεύει ότι δεν υπάρχει λογοκρισία σήμερα, ας μου πει πώς, ενώ βομβαρδιζόμαστε με ειδήσεις για το τι συνέβη στην Αίγυπτο και τι παίχτηκε στη Λιβύη, δεν γράφτηκε ποτέ τι συμβαίνει στην Ισλανδία: Στην Ισλανδία ο λαός κατάφερε, να παραιτηθεί η κυβέρνηση, εθνικοποίησε τις μεγαλύτερες τράπεζες, αποφάσισε να μην πληρώσει το χρέος που είχαν δημιουργήσει αυτές στην Μ. Βρετανία και την Ολλανδία λόγω της κακής τους διαχείρισης και κατέληξε να δημιουργήσει ένα λαϊκό σώμα για την αναδιαμόρφωση του συντάγματος. Και όλο αυτό με ειρηνικές διαδικασίες. Μια πραγματική επανάσταση κόντρα στην εξουσία που τους οδηγούσε κι αυτούς στην φτώχεια. Εδώ, γιατί δεν μπορέσαμε να μάθουμε τίποτα γι' αυτά τα γεγονότα τα τελευταία δύο χρόνια; Τι θα γινόταν αν όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες έπαιρναν παράδειγμα; Αυτή είναι εν συντομία η ιστορία: 2008. Εθνικοποιείται η κύρια τράπεζα της χώρας. Καταρρέει το νόμισμα, σταματάει η λειτουργία τ

Τα παιδιά των αρχόντων κρατούν τις οικογενειακ έ ς παραδόσεις της φιλίας. Α λλάζουν οι καιροί,  αλλάζουν κι αυτά μαζί. Βγήκαν από τους πύργους με τους ψηλούς μαντρότοιχους. Αναπνέουν στον αέρα της δημοκρατίας τους, συντρώγοντας σε δημόσιους χώρους , σε κοινή θέα. Μουσειακά εκθέματα στο διπλανό τραπέζι, που μπορείς να επεξεργάζεσαι με τις ώρες. Τα ξένα αφεντικά τους από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις παρακολουθούν κι αυτά. Φωτογραφίζουν, φακελώνουν, συνδυάζουν, εκβιάζουν. Τα πλοκάμια της παγκοσμιοποιημένης αυτοκρατορίας τους τυλίγονται γύρω από τα κορμιά τους. Οι μίζες κι οι παχυλοί μισθοί που γεμίζουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, πλέκουν τα πόδια τους. Σ αν τους εξαγορασμένους αστυνομικούς της χολυγουντιανής   μαφίας . Χωρίς «μα…, μήπως…, όχι…». Απολαμβάνουν το ουίσκυ τους, σκύβουν δουλικά το κεφάλι , καληνυχτούν το αφεντικό κι επιστρέφουν στην πατρίδα για να εκτελέσουν την επόμενη αποστολή. Οι « προστάτες »   περιμένουν στις μητροπόλεις τους τόκους τους από τους μικρομαγ

         (Από την Monde Diplomatique του Μαίου 2011 .)  To ΔΝΤ το παραδέχθηκε: " Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη  της χρηματοοικονομικής κρίσης, είναι ακόμη ζητούμενο η πλήρης αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην σταθερότητα του συστήματος ". Ωστόσο, το γεγονός που ο πρόεδρος της FED Μπεν Μπερνάκι χαρακτηρίζει ως " χειρότερη χρηματοοικονομική κρίση της παγκόσμιας ιστορίας, συμπεριλαμβανομένης και της κρίσης του 1929 " δεν οδήγησε στις ΗΠΑ ούτε σε μία δικαστική αγωγή .  Οι Goldman Sachs, Morgan Stanley, JP Morgan είχαν στοιχηματίσει στην απαξίωση των ίδιων τίτλων υψηλού κινδύνου, τους οποίους πρότειναν στους πελάτες τους. "Καθάρισαν" με πρόστιμα, το συχνότερο μάλιστα με bonus. Στο τέλος της 10ετίας του '80, μετά την δόλια πτώχευση των ταμιευτηρίων στις ΗΠΑ, οκτακόσιοι τραπεζίτες οδηγήθηκαν στη φυλακή. Εκτοτε, η ισχύς των τραπεζών που αυξήθηκε περαιτέρω μέσω των συγχωνεύσεων, φαίνεται ότι τους εξασφαλίζει την ατιμωρησία από τα αδύναμα κράτη πάνω σ

[Συχ νά παθαίνεις ένα κορεσμό, που σ’εμποδίζει να κατανοείς/μεταφράζεις την τρέχουσα ειδησεογραφία. Κακά τα ψέματα, χωρίς θεωρητική κατάρτιση στα οικονομικά/τραπεζικά, στις διεθνείς σχέσεις και στην πολιτική ενγένει, δεν μπορείς να  κατανοήσεις την επικαιρότητα. Τα media , στο βαθμό που δεν σχολιάζουν-τοποθετούν την κάθε είδηση σ’ένα ευρύτερο πλαίσιο ερμηνείας της επικαιρότητας, επιτελούν επίφαση ενημέρωσης, Αλλά ακόμα κι όταν βρίσκεις αυτή την ερμηνεία και το σχολιασμό, αν προέρχεται από στρατευμένους για ίδιο όφελος εγκεφάλους στην υπεράσπιση των κάθε μορφής εξουσιών, περισσότερο συσκοτίζεται η εικόνα παρά διαλευκάνεται. Δεν ισχυρίζομαι ότι υπάρχει μία Αλήθεια ή μία ερμηνεία. Το γεγονός και μόνο ότι δεν διαθέτεις ως αναγνώστης  τον άπειρο χρόνο να διαβάζεις, οδηγεί κάθε γράφοντα σε μεγάλη οικονομία ανάπτυξης των επιμέρους παραμέτρων και αποχρώσεων. Αν αξίζει κάτι, όμως, είναι να διατυπώνονται όσο πιο καθαρά γίνεται οι αλήθειες του καθενός, έντιμα και με τη στοιχειώδη επαγγελματική επ

Ο ρόλος της εξουσίας στους χώρους εργασίας.... Τις τελευταίες δεκαετίες οι ειδήμονες βιομηχανικών σχέσεων βάλθηκαν να μελετούν τη δυναμική των ομάδων στο γραφείο και το εργοστάσιο για να απομακρύνουν τις τριβές και να αυξήσουν την απόδοση. Κατόπιν, άλλοι κοινωνικοί επιστήμονες εφάρμοσαν τις ίδιες ιδέες στην μελέτη και αντιμετώπιση της οικογένειας αποδίδοντας τις οικογενειακές συγκρούσεις στην προσπάθεια των γονέων να επιβάλλουν απαρχαιωμένους εξουσιαστικούς ελέγχους. Ορίζοντας την εξουσία ως διαταγή που επικυρώνεται από τη δύναμη, οι ειδήμονες των κοινωνικών σχέσεων έπεισαν ότι είναι απαρχαιωμένη μορφή κοινωνικού ελέγχου. Η διαταγή παρέμενε κατ’αυτούς αποτελεσματική, μόνον όσο οι εργάτες κατείχαν μία υποτιμημένη, εξαρτημένη θέση εργασίας και δυσκολεύονταν να ικανοποιήσουν ακόμα και τις υλικές τους ανάγκες. Μόλις οι άνθρωποι ικανοποιήσουν τη βασική τους ανάγκη για ψωμί στέγη και ασφάλεια, αφιερώνουν την προσοχή τους στην ικανοποίηση της ανάγκης για αυτοπραγμάτωση. Ο εργάτης εξακολουθεί

Είτε με κατάθλιψη, είτε με πανικό, είτε με τον πόνο της ανεργίας, είτε απλά με τον φόβο της επόμενης μέρας, ΘΑ ΕΠΙΒΙΩΣΟΥΜΕ. Θα βρούμε τον τρόπο μας:  μπαξέδες, κοινή κατσαρόλα, ανταλλαγές ειδών, δυο τρεις οικογένειες κάτω από την ίδια στέγη, συγκατοικήσεις εργένηδων, … Και θα περνάμε και καλά. Έχουμε, συγκριτικά πάντα, καταπληκτικό κλίμα, μια πανέμορφη χώρα κι ένα τσίπουρο που καίει κάθε καημό. Το ερώτημα είναι ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΦΤΩΧΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΥΔΩΝ ΜΑΣ; Από τον πόλεμο και μετά, δυο-τρεις   γενιές πριν από μας έχτισαν σπίτια, εκμηχάνισαν την γεωργία και παράγουμε ασύγκριτα περισσότερα, τα πανεμιστήμια έβγαλαν επιστήμονες, στα εργοστάσια μπορούμε να παράγουμε του κόσμου τα καλούδια πανεύκολα. Με ποια λογική πάμε πίσω, στον τρόπο των παππούδων μας; Κάθε γενιά δούλεψε τα 40-50 χρόνια της και το αναμενόμενο είναι ο πλούτος να συσσωρεύεται στην κοινωνία και να κάνει πιο εύκολη τη ζωή των επόμενων γενεών. Αυτό το αυτονόητο γιατί δεν συμβαίνει σήμερα; Ψάχνοντας την απάντηση –σ

Του Ι.Τουτουδάκη, από το Capital Η χώρα θα εγκαταλείψει το ευρώ και θα πάει στη δραχμή.   Μην σας φοβίζουν με γκεμπελικές μεθόδους. Όποιος το ισχυρίζεται αυτό είναι επικίνδυνος (δεν υπάρχει κομψότερος χαρακτηρισμός) ή εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα. Δεν μπορεί κανείς να επιβάλλει στην χώρα την δραχμή αν δεν το θέλει η ίδια. Η χώρα θα αναδιαρθρώσει κατόπιν συνεννόησης το χρέος και θα συνεχίσει να έχει ευρώ. Δεν μπορούν οι Ευρωπαίοι να την εκδιώξουν. Το ευρώ είναι νόμισμα σε κυκλοφορία στη χώρα, μόνο η χώρα μπορεί να το ανταλλάξει με άλλο νόμισμα. Άρα δεν κινδυνεύει κανείς από την δραχμή, είναι επιλογή για την χώρα αν την θέλει και όχι τιμωρία. Πιθανότερο ενδεχόμενο είναι η Ελλάδα στο ευρώ και η Γερμανία στο μάρκο. Σε θεωρητικό επίπεδο η χώρα θα μπορούσε να πήγαινε στη δραχμή, κάνοντας ένα φορολογικό παράδεισο μέσα στην Ευρώπη. Αλλά αυτό είναι μια τεράστια συζήτηση. Λόγω, όμως, του ότι ο πολιτικός κόσμος είναι ανεπαρκής για τέτοια εγχειρήματα - εδώ δεν μπορεί να διαχειριστεί τα απλά - η

«Η λειτουργία της οικονομίας δεν έχει την μοιραιότητα των φυσικών φαινομένων (όπως ο καιρός, ο σεισμός, κλπ). Η άρχουσα τάξη –πολιτική και οικονομική- έχει πάντα, όπως ο αρχιτέκτονας, το σχέδιο. Κατά καιρούς το αναπροσαρμόζει, αλλά πάντα υπάρχει Σχέδιο». --------------------------- Ενταξη στην ΕΟΚ, κατάργηση βιομηχανικής πολιτικής και δασμών, κολύμπι στα βαθιά για τους επιχειρηματίες. Αποτέλεσμα: σταδιακή αποβιομηχάνιση (αυτοκινητοβιομηχανία, χημικές βιομηχανίες, κλπ) Κοινή αγροτική πολιτική, ποσοστώσεις στο γάλα και στις αγελάδες, ποσοστώσεις στη ζάχαρη, επιδοτήσεις εγκατάλειψης χωραφιών με φύτευση δένδρων, ξερίζωμα των αμπελιών, κλπ. Αποτέλεσμα ερήμωσε η επαρχία. Ερήμωση της υπαίθρου με στρατιές ανέργων και αποβιομηχάνιση στις πόλεις. Λύση α) από το πελατειακό κράτος/πολιτικούς με τη δημιουργία των νέων τζακιών (εργολάβων κι επιχειρηματιών) και τη δουλειά στο καθ’αυτού δημόσιο και β) στο άσε τους χωριάτες να βρουν τον δρόμο τους μέσα στην μιζέρια της παραοικονομίας (μι

Μια φράση που αντιστοιχεί σε μια νοοτροπία μιας άλλης εποχής, όχι πολύ μακρινής, όταν οι άντρες μετά τη δουλειά βρισκόταν στην πλατεία και σχολίαζαν οτιδήποτε. Στα καφενεία και τις καφετέριες ως τόπο συνάντησης, εν είδει λαικής συναγωγής, όπου γινόταν ανταλλαγή εμπειριών γύρω από τη δουλειά και σχολίαζαν και τα κοινά. Κουτσομπόλευαν κι αυτοί, σαν τις γυναίκες τους οι οποίες ανταμώναν στα σπίτια ή στις αυλές των σπιτιών για τον καφέ, με ελαφρά διαφορετική θεματολογία. Η έξοδος από το ιδιωτικό σπίτι του καθενός και το αντάμωμα στη δημοσιά, σε δημόσιους χώρους, είναι αυτό που έχει αλλάξει σταδιακά τις τελευταίες δεκαετίες. Αρκεί μια βόλτα στο παζάρι σήμερα για να συνειδητοποιήσεις ότι ο κόσμος δεν κυκλοφορεί έξω. Εντούτοις, το αντάμωμα στο παζάρι ή στον καφέ, η έξοδος από τον ιδιωτικό χώρο στην δημοσιά, συντελούσε τα μέγιστα στην κοινωνικοποίηση των κατοίκων, στην καλλιέργεια του αισθήματος του ανήκειν στο χωριό, στον έλεγχο ή επιβράβευση των ξεχωριστών συμπεριφορών, στην τέλεση των ζωτ

Η ευημερία μας ως καταναλωτών, από την ένταξη μας στην τότε ΕΟΚ και μετέπειτα, στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στις κοινοτικές επιδοτήσεις και στον ξένο δανεισμό. Το χρήμα που έρρευσε στη χώρα μας απ΄τα δύο αυτά κανάλια ρευστότητας δεν ήταν, όμως, παρά το αντίτιμο για - την αποβιομηχάνιση που ακολούθησε στη χώρα μας, - την χρηματοδότηση των εξοπλιστικών και λοιπών κρατικών προμηθειών μας και - την χρηματοδότηση των εισαγωγών καταναλωτικών ειδών απ’ τον πλούσιο βορά. Το σύστημα στην ευρωπαική γειτονιά μας λειτουργούσε μια χαρά: μας δίναν επιχορηγήσεις και δάνεια για να πληρώνουμε τους βορείους Hochtief, Siemens, Μirage, Mercedes, Miele,… Ετρωγαν οι πολιτικοί μας τις μίζες τους, αλλά είχαμε κι εμείς στο σπίτι μας ηλεκτρική κουζίνα γερμανικής τεχνολογίας. Την κυνικότητα του συστήματος την είxε διαβάσει καλά ο εκ των πλέον "ψαγμένων" πολιτικών μας Ανδρέας Παπανδρέου. Γι’αυτό και ο αγώνας του εξ αρχής ήταν για τα τότε Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και στη συνέχεια τα Κοι