Του Ι.Τουτουδάκη, από το Capital
Η χώρα θα εγκαταλείψει το ευρώ και θα πάει στη δραχμή.
Μην σας φοβίζουν με γκεμπελικές μεθόδους. Όποιος το ισχυρίζεται αυτό είναι επικίνδυνος (δεν υπάρχει κομψότερος χαρακτηρισμός) ή εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα. Δεν μπορεί κανείς να επιβάλλει στην χώρα την δραχμή αν δεν το θέλει η ίδια. Η χώρα θα αναδιαρθρώσει κατόπιν συνεννόησης το χρέος και θα συνεχίσει να έχει ευρώ. Δεν μπορούν οι Ευρωπαίοι να την εκδιώξουν. Το ευρώ είναι νόμισμα σε κυκλοφορία στη χώρα, μόνο η χώρα μπορεί να το ανταλλάξει με άλλο νόμισμα. Άρα δεν κινδυνεύει κανείς από την δραχμή, είναι επιλογή για την χώρα αν την θέλει και όχι τιμωρία. Πιθανότερο ενδεχόμενο είναι η Ελλάδα στο ευρώ και η Γερμανία στο μάρκο.
Σε θεωρητικό επίπεδο η χώρα θα μπορούσε να πήγαινε στη δραχμή, κάνοντας ένα φορολογικό παράδεισο μέσα στην Ευρώπη. Αλλά αυτό είναι μια τεράστια συζήτηση. Λόγω, όμως, του ότι ο πολιτικός κόσμος είναι ανεπαρκής για τέτοια εγχειρήματα - εδώ δεν μπορεί να διαχειριστεί τα απλά - η συζήτηση για την δραχμή είναι εκτός τόπου και χρόνου. Οπωσδήποτε το νοικοκύρεμα πρέπει να γίνει εντός του Ευρώ.
Η ΕΚΤ θα κόψει τις γραμμές χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών και θα καταρρεύσουν.
Σε θεωρητικό επίπεδο η χώρα θα μπορούσε να πήγαινε στη δραχμή, κάνοντας ένα φορολογικό παράδεισο μέσα στην Ευρώπη. Αλλά αυτό είναι μια τεράστια συζήτηση. Λόγω, όμως, του ότι ο πολιτικός κόσμος είναι ανεπαρκής για τέτοια εγχειρήματα - εδώ δεν μπορεί να διαχειριστεί τα απλά - η συζήτηση για την δραχμή είναι εκτός τόπου και χρόνου. Οπωσδήποτε το νοικοκύρεμα πρέπει να γίνει εντός του Ευρώ.
Η ΕΚΤ θα κόψει τις γραμμές χρηματοδότησης των ελληνικών τραπεζών και θα καταρρεύσουν.
Αν γίνει αυτό τότε η ΕΚΤ θα έχει βάλει μόνη της την υπογραφή για το τέλος του ευρώ. Μετά από ανάλογη κίνηση το μόνο σίγουρο είναι ότι την επομένη το πρωί θα είναι οι καταθέτες έξω από τις πορτογαλικές και ιρλανδικές τράπεζες (τουλάχιστον) ζητώντας τα λεφτά τους, οπότε αντίο ζωή. Απλά ένας εκβιασμός είναι και αυτός.
Ο Πρωθυπουργός αν είχε επίγνωση των ισορροπιών και συσχετισμού δυνάμεων θα έπρεπε να βγει αμέσως μετά τις δηλώσεις των τραπεζικών αξιωματούχων, που ανακινούν θέματα εκ του μηδενός και να τους εγκαλέσει στην τάξη. Πώς να το κάνει όμως όταν για δραχμή μιλάει ανεύθυνα και η κ. Δαμανάκη, συνεπικουρούμενη από την κ. Μπακογιάννη που βλέπει και αυτή το ίδιο «ρίσκο».
Ακόμη και σε ένα τέτοιο σκληρό μπρα ντε φερ η Τράπεζα της Ελλάδος μπορεί αυτή να ανοίξει γραμμή χρηματοδότησης στις ελληνικές τράπεζες με τα ίδια «μαϊμού», ανύπαρκτα χρήματα, που δανείζει σήμερα η ΕΚΤ. Το έκανε η Κεντρική Τράπεζα της Ιρλανδίας. Ούτως η άλλως όλα ένα παραμύθι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή είναι, το έχουμε αναλύσει διεξοδικά πως έχει στηθεί το κόλπο από το 2000 και εντεύθεν σε προηγούμενη αρθρογραφία τα τελευταία χρόνια.
Τα παραπάνω βέβαια είναι παρατάσεις ζωής για τον παγκόσμιο ασθενή που κατέρρευσε το 2000 και είναι στην εντατική από τότε με τη μηχανική υποστήριξη των τρισεκατομμυρίων δολαρίων που βασικά τύπωσε η FED και ολίγων τυπωμένων από τις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες.
Η παγκόσμια επαναδιαπραγμάτευση των χρεών είναι επιβεβλημένη για να ορθοποδήσει το σύστημα και ο αγώνας της χώρας πρέπει να είναι η περίσωση όσων περισσότερων περιουσιακών στοιχείων είναι δυνατόν μέχρι να δοθεί η συνολική λύση στο παγκόσμιο Ponzi Scheme. Ο κόσμος, που είναι στους δρόμους μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις με απίστευτη ταχύτητα.
Πρωταρχικός στόχος θα πρέπει να είναι η οικοδόμηση ενός κράτους βιώσιμου και παραγωγικού που να έχει πλεονάσματα και να μην εξαρτάται από αυτά τα τρωκτικά. Αυτό πρέπει να γίνει σε βάθος χρόνου με συγκεκριμένο πρόγραμμα και δικαιοσύνη για όλες τις τάξεις. Είδα ότι θύελλα αντιδράσεων ξεσήκωσε η πρόταση μου να μην γίνουν τώρα απολύσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά να τους μειώσει τους μισθούς, να τους αξιολογήσει και μετά να απολύσει σταδιακά, όπου χρειάζεται.
Η γκεμπελική μέθοδο του συστήματος, όμως, έχει πείσει με φασιστική γενίκευση ότι είναι όλοι κοπρίτες και πρέπει να μείνουν στο δρόμο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Ο επιχειρηματίας μόνο να χάνει έχει από απότομη αύξηση της ανεργίας και μεγαλύτερη ύφεση. Έχει βέβαια και ένα όφελος: θα μειωθούν περαιτέρω τα μεροκάματα. Αλλά η οικονομία είναι μια αλυσίδα. Ανεργία άνω του 20% για την Ελλάδα είναι εξαιρετικά επικίνδυνη όχι μόνο για την οικονομία αλλά για την κοινωνική ειρήνη.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, που θέλουν να δουν τους δημοσίους ζητιάνους, επειδή έχουν πραγματικά ταλαιπωρηθεί από τους δεύτερους πρέπει να καταλάβουν ότι αν οι πρώτοι βγουν στην ανεργία άμεσα και σε μεγάλους αριθμούς, θα επηρεαστούν πτωτικά και τα δικά τους μεροκάματα. Όλα χρειάζονται ένα σχέδιο και χρόνο. Προβλήματα 30 χρόνων δεν λύνονται σε μήνες.
Ο λαός και οι δημοσιογράφοι, φερέφωνα και μη, απαιτούν αίμα δημοσίων υπαλλήλων και εγκαλούν την κυβέρνηση καθημερινά που δεν διώχνει κόσμο, αντί να την «πυροβολούν» που δεν έχει βάλει ένα κλέφτη στη φυλακή και δεν έχει δημεύσει μία περιουσία κάποιου που δηλώνει 30.000 ευρώ εισόδημα και έχει 5.000.000 ευρώ στην τράπεζα. Τα γερμανικά μέσα ανέφεραν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην χώρα είναι αριθμητικά κάτω του μέσου όρου της Ένωσης. Το πρόβλημα είναι οι αργόμισθοι και η διαφθορά που εξακοντίζουν τις δαπάνες, όχι εν γένει ο δημόσιος τομέας.
Η πτώση των φορολογικών συντελεστών, δήθεν για να γίνουν επενδύσεις,
Τα παραπάνω βέβαια είναι παρατάσεις ζωής για τον παγκόσμιο ασθενή που κατέρρευσε το 2000 και είναι στην εντατική από τότε με τη μηχανική υποστήριξη των τρισεκατομμυρίων δολαρίων που βασικά τύπωσε η FED και ολίγων τυπωμένων από τις υπόλοιπες κεντρικές τράπεζες.
Η παγκόσμια επαναδιαπραγμάτευση των χρεών είναι επιβεβλημένη για να ορθοποδήσει το σύστημα και ο αγώνας της χώρας πρέπει να είναι η περίσωση όσων περισσότερων περιουσιακών στοιχείων είναι δυνατόν μέχρι να δοθεί η συνολική λύση στο παγκόσμιο Ponzi Scheme. Ο κόσμος, που είναι στους δρόμους μπορεί να επιταχύνει τις εξελίξεις με απίστευτη ταχύτητα.
Πρωταρχικός στόχος θα πρέπει να είναι η οικοδόμηση ενός κράτους βιώσιμου και παραγωγικού που να έχει πλεονάσματα και να μην εξαρτάται από αυτά τα τρωκτικά. Αυτό πρέπει να γίνει σε βάθος χρόνου με συγκεκριμένο πρόγραμμα και δικαιοσύνη για όλες τις τάξεις. Είδα ότι θύελλα αντιδράσεων ξεσήκωσε η πρόταση μου να μην γίνουν τώρα απολύσεις στους δημοσίους υπαλλήλους, αλλά να τους μειώσει τους μισθούς, να τους αξιολογήσει και μετά να απολύσει σταδιακά, όπου χρειάζεται.
Η γκεμπελική μέθοδο του συστήματος, όμως, έχει πείσει με φασιστική γενίκευση ότι είναι όλοι κοπρίτες και πρέπει να μείνουν στο δρόμο. Αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος. Ο επιχειρηματίας μόνο να χάνει έχει από απότομη αύξηση της ανεργίας και μεγαλύτερη ύφεση. Έχει βέβαια και ένα όφελος: θα μειωθούν περαιτέρω τα μεροκάματα. Αλλά η οικονομία είναι μια αλυσίδα. Ανεργία άνω του 20% για την Ελλάδα είναι εξαιρετικά επικίνδυνη όχι μόνο για την οικονομία αλλά για την κοινωνική ειρήνη.
Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, που θέλουν να δουν τους δημοσίους ζητιάνους, επειδή έχουν πραγματικά ταλαιπωρηθεί από τους δεύτερους πρέπει να καταλάβουν ότι αν οι πρώτοι βγουν στην ανεργία άμεσα και σε μεγάλους αριθμούς, θα επηρεαστούν πτωτικά και τα δικά τους μεροκάματα. Όλα χρειάζονται ένα σχέδιο και χρόνο. Προβλήματα 30 χρόνων δεν λύνονται σε μήνες.
Ο λαός και οι δημοσιογράφοι, φερέφωνα και μη, απαιτούν αίμα δημοσίων υπαλλήλων και εγκαλούν την κυβέρνηση καθημερινά που δεν διώχνει κόσμο, αντί να την «πυροβολούν» που δεν έχει βάλει ένα κλέφτη στη φυλακή και δεν έχει δημεύσει μία περιουσία κάποιου που δηλώνει 30.000 ευρώ εισόδημα και έχει 5.000.000 ευρώ στην τράπεζα. Τα γερμανικά μέσα ανέφεραν ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι στην χώρα είναι αριθμητικά κάτω του μέσου όρου της Ένωσης. Το πρόβλημα είναι οι αργόμισθοι και η διαφθορά που εξακοντίζουν τις δαπάνες, όχι εν γένει ο δημόσιος τομέας.
Η πτώση των φορολογικών συντελεστών, δήθεν για να γίνουν επενδύσεις,
είναι άλλος μεγάλος μύθος. Στην Ελλάδα δεν γίνονται επενδύσεις διότι ο επενδυτής φοβάται ότι θα μπλέξει στα γρανάζια της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς ενώ το νομοθετικό πλαίσιο αλλάζει με εκπληκτική ταχύτητα. Δεν έχει να κάνει με τους φόρους. Πιθανόν προσαρμογές χρειάζονται για κίνητρα σε μη ανταγωνιστικούς κλάδους, όχι όμως συλλήβδην πτώση των συντελεστών.
Αυτή είναι και η μεγάλη αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης και όχι ότι δεν πούλησε γρήγορα την δημόσια περιουσία για εισπρακτικούς λόγους.
Στην Γερμανία και την Γαλλία οι φόροι είναι 50% και γίνονται τεράστιες επενδύσεις. Τα Σκόπια και την Βουλγαρία δεν μπορείς να τους ανταγωνιστείς με το φορολογικό συντελεστή που είναι ήδη 0-10% για αυτές τις χώρες. Στην χώρα, επενδύσεις στην τουριστική βιομηχανία θα γίνουν, αν γίνουν ποτέ, διότι το πλεονέκτημα είναι το οικόπεδο Ελλάδα. Δεν χρειάζεται μικρός φόρος, μόνο σταθερό περιβάλλον.
Με συναίνεση ή χωρίς, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Η χώρα θα πνιγεί στην φτώχεια και ανυποληψία. Το βιωτικό επίπεδο ούτως ή άλλως πρέπει να μειωθεί διότι η χώρα ζει πάνω από τις δυνατότητες της, δυστυχώς ακόμη και σήμερα. Τουλάχιστον ας υπάρξει ένα μίνιμουμ επίπεδο συνεννόησης διότι η φτώχεια μπορεί να είναι ένα εφαλτήριο για εργασία και ανάπτυξη σε στέρεες βάσεις. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η κοινωνική αναταραχή με άγνωστες συνέπειες.
Το βάρος πέφτει πια στο πνευματικό κόσμο καθώς οι πολιτικοί δοκιμάστηκαν επανειλημμένως και φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Πρέπει να βγουν μπροστά, να θέσουν την ατζέντα με τα πραγματικά ζητήματα και διλήμματα και να ξεγυμνώσουν τα ψευτοδιλήμματα και τους μονόδρομους, που παρουσιάζουν οι πολιτικοί σε αγαστή συνεργασία με το κατεστημένο των μίντια.
O Μίκης Θεοδωράκης έθεσε το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις σε επιστολή προς τους «Αγανακτισμένους του Συντάγματος». Άλλοι Μίκηδες, νεώτεροι με βιογραφικά, επιτυχημένοι, με όραμα, υπάρχουν για να αναλάβουν; Αυτό είναι το στοίχημα της χώρας και όχι η επόμενη δόση που οδηγεί στη μεθεπόμενη.
Αυτή είναι και η μεγάλη αποτυχία της σημερινής κυβέρνησης και όχι ότι δεν πούλησε γρήγορα την δημόσια περιουσία για εισπρακτικούς λόγους.
Στην Γερμανία και την Γαλλία οι φόροι είναι 50% και γίνονται τεράστιες επενδύσεις. Τα Σκόπια και την Βουλγαρία δεν μπορείς να τους ανταγωνιστείς με το φορολογικό συντελεστή που είναι ήδη 0-10% για αυτές τις χώρες. Στην χώρα, επενδύσεις στην τουριστική βιομηχανία θα γίνουν, αν γίνουν ποτέ, διότι το πλεονέκτημα είναι το οικόπεδο Ελλάδα. Δεν χρειάζεται μικρός φόρος, μόνο σταθερό περιβάλλον.
Με συναίνεση ή χωρίς, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο. Η χώρα θα πνιγεί στην φτώχεια και ανυποληψία. Το βιωτικό επίπεδο ούτως ή άλλως πρέπει να μειωθεί διότι η χώρα ζει πάνω από τις δυνατότητες της, δυστυχώς ακόμη και σήμερα. Τουλάχιστον ας υπάρξει ένα μίνιμουμ επίπεδο συνεννόησης διότι η φτώχεια μπορεί να είναι ένα εφαλτήριο για εργασία και ανάπτυξη σε στέρεες βάσεις. Ο μεγάλος κίνδυνος είναι η κοινωνική αναταραχή με άγνωστες συνέπειες.
Το βάρος πέφτει πια στο πνευματικό κόσμο καθώς οι πολιτικοί δοκιμάστηκαν επανειλημμένως και φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Πρέπει να βγουν μπροστά, να θέσουν την ατζέντα με τα πραγματικά ζητήματα και διλήμματα και να ξεγυμνώσουν τα ψευτοδιλήμματα και τους μονόδρομους, που παρουσιάζουν οι πολιτικοί σε αγαστή συνεργασία με το κατεστημένο των μίντια.
O Μίκης Θεοδωράκης έθεσε το πρόβλημα στις πραγματικές του διαστάσεις σε επιστολή προς τους «Αγανακτισμένους του Συντάγματος». Άλλοι Μίκηδες, νεώτεροι με βιογραφικά, επιτυχημένοι, με όραμα, υπάρχουν για να αναλάβουν; Αυτό είναι το στοίχημα της χώρας και όχι η επόμενη δόση που οδηγεί στη μεθεπόμενη.
Σχόλια