Τα παιδιά των αρχόντων κρατούν τις οικογενειακές παραδόσεις της φιλίας. Αλλάζουν οι καιροί, αλλάζουν κι αυτά μαζί. Βγήκαν από τους πύργους με τους ψηλούς μαντρότοιχους. Αναπνέουν στον αέρα της δημοκρατίας τους, συντρώγοντας σε δημόσιους χώρους, σε κοινή θέα. Μουσειακά εκθέματα στο διπλανό τραπέζι, που μπορείς να επεξεργάζεσαι με τις ώρες.
Τα ξένα αφεντικά τους από τις καπιταλιστικές μητροπόλεις παρακολουθούν κι αυτά. Φωτογραφίζουν, φακελώνουν, συνδυάζουν, εκβιάζουν. Τα πλοκάμια της παγκοσμιοποιημένης αυτοκρατορίας τους τυλίγονται γύρω από τα κορμιά τους. Οι μίζες κι οι παχυλοί μισθοί που γεμίζουν τους τραπεζικούς λογαριασμούς τους, πλέκουν τα πόδια τους. Σαν τους εξαγορασμένους αστυνομικούς της χολυγουντιανής μαφίας. Χωρίς «μα…, μήπως…, όχι…». Απολαμβάνουν το ουίσκυ τους, σκύβουν δουλικά το κεφάλι, καληνυχτούν το αφεντικό κι επιστρέφουν στην πατρίδα για να εκτελέσουν την επόμενη αποστολή.
Οι «προστάτες» περιμένουν στις μητροπόλεις τους τόκους τους από τους μικρομαγαζάτορες της χώρα μας. Οι εξαγορασμένοι πολιτικοί φροντίζουν να τηρείται η τάξη. Ρυθμίζουν τον εισπρακτικό μηχανισμό. Δεν διαπραγματεύονται με τ’ αφεντικά. Ποιός ορθώνει ανάστημα σ’αυτόν που τον έχει δεμένο για μίζες? Κι όχι μόνο ως πρόσωπο, αλλά κι ως κυβερνητικό κόμμα (Κόκκαλης-Στάζι, Τσουκάτος- Siemens)? Είναι αποκοτιά, την επαύριο είναι τελειωμένος, πολιτικά τουλάχιστον.
(Απόλαυσα πρόσφατα τον ρεαλισμό του θεατρικού κ.Πούντιλα του Μπρέχτ. Εφυγα όμως με την πίκρα ότι η σύγχρονη πραγματικότητα είναι πολύ καμουφλαρισμένη και περίπλοκη για να βγεί ένας ξεκάθαρος καταγγελτικός λόγος. Αντίθετα, με τις χονδροκομμένες φιγούρες του τσιφλικά, του αστυνομικού και των εξαθλιωμένων αγροτών. Μέχρι που βλέποντας μία πολιτικό, δεύτερης γενηάς, να συντρώγει με επιχειρηματίες γόνους φίλων του μπαμπά, μούρθε κατακούτελα η παραπάνω εικόνα. Ισως, τελικά δεν είναι τόσο περίπλοκη η πραγματικότητα. Ο Μπρεχτ μας λείπει).
Σχόλια