Εχουν ενδιαφέρον οι αναλύσεις ξένων που μας επιτρέπουν να δούμε το «ελληνικό πρόβλημα», χωρίς την εμπάθεια της θιγμένης εθνικής περηφάνειας, τo δάχτυλο της Αφροδίτης του Focus ή τις κορώνες των γερμανικών αποζημιώσεων. Σε μια απ’αυτές διαβάζουμε, συνοψίζοντας, τα εξής:
• Tα ελλείμματα και το χρέος βοήθησαν εμάς να δημιουργήσουμε υποδομές και να περνάμε καλύτερα, τόνωσαν όμως και την παραγωγή στις ευρωπαικές χώρες, οι τράπεζες των οποίων κατέχουν χρηματοδότησαν αυτά τα ελλείμματα μας.
• Ο περιορισμός του ελλείμματος σήμερα με την ακολουθούμενη πολιτική θα οδηγήσει την χώρα σε χρόνια ύφεση. Οποιος είναι μέσα στην αγορά τον τελευταίο χρόνο το έχει νοιώσει για τα καλά στο πετσί του.
• Η Ελλάδα εθελοντικά/εκβιαστικά προσχώρησε στην υποδούλωση της και δεχόμενη τους τοποτηρητές της ασκούμενης πολιτικής της μετατράπηκε απλά σε αποικία των δανειστριών χωρών.
• Το πρόβλημα είναι η θεσμική ανεπάρκεια της ΕΕ με την ανυπαρξία μιας ευρωπαικής αρχής διαμόρφωσης και άσκησης της φορολογικής πολιτικής. Δεν νοείται ενιαία νομισματική πολιτική χωρίς ενιαία φορολογική πολιτική.
• Οι στόχοι του Μάαστριχ -που εφαρμόζουν μη εκλεγμένοι τεχνοκράτες και η συνεπακόλουθη πτώση της ευημερίας (μικρή ανάπτυξη, αύξηση της ανεργίας, …)- για εξωτερικό χρέος και έλλειμμα, οδήγησαν την ευρωπαική κοινή γνώμη στην απαξίωση των πολιτικών εκπροσώπων τους και στην στροφή σε ακροδεξιούς σχηματισμούς.
• Τα ελλείμματα δεν σημαίνουν τίποτα για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Αυτά που μετρούν είναι το ποσοστό ανεργίας, οι μισθοί, ο πληθωρισμός, η οικονομική ανάπτυξη, η παραγωγικότητα, κλπ.
Μας λένε τίποτα καινούργιο όλα τα παραπάνω?
Μήπως δεν κουραστήκαμε και προ κρίσεως ακόμα να διαβάζουμε αναλύσεις που υποστήριζαν ότι η στόχευση στην καταπολέμηση του πληθωρισμού είναι λάθος και ότι η Ευρώπη πρέπει να νοιάζεται περισσότερο για την ανάπτυξη?
Ή, είναι δύσκολο να σκεφθεί κανείς το δημοκρατικό έλλειμμα που αντιπροσωπεύει το γεγονός, οι αγορές και τα όργανα τους (ΔΝΤ-ΕΚΤ) να υπαγορεύουν εισοδηματικές και λοιπές πολιτικές, έξω από οποιαδήποτε δημοκρατική νομιμοποίηση τους? Και στην τελική, ποιος έπεισε τις αιρετές κυβερνήσεις μας να παραιτηθούν από την υπέρτατη εξουσία της δημιουργίας χρήματος για την χρηματοδότηση των ελλειμμάτων, με απ’ευθείας προσφυγή στην Κεντρική Τράπεζα? Η ανώνυμη μάζα των χρηματιστηριακών ντήλερ που συμπεριφέρεται σαν «κοπάδι βλακών» με τα απολίτικα παβλοφικά αντανακλαστικά, είναι πιο έγκυροι να υπαγορεύουν πολιτικές?
Είναι δυνατόν η αιρετή πολιτική τάξη της Ευρώπης να είναι έτσι ρίψασπις, παραιτούμενη από τις εξουσίες που της ανέθεσαν οι κοινωνίες και να υπακούει αποκλειστικά στα κελεύσματα των αγορών και της «ανεξάρτητης» Κεντρικής Τράπεζας?
Η έκρηξη του Θαπατέρο στις 19/2 στο Λονδίνο ενάντια στις χρηματοοικονομικές αγορές ότι «εσείς ευθύνεστε για την οικονομική κρίση ενώ εμείς σας σώσαμε από την πτώχευση. Αρα, δεν νομιμοποιείστε να υπαγορεύετε τις κοινωνικά επώδυνες αντιαναπτυξιακές πολιτικές περιορισμού των ελλειμμάτων. Εμείς θα μειώσουμε τα ελλείμματα με ελλείμματα, μέσα από την οικονομική ανάπτυξη» κι εσείς να πάτε να γ.. Αυτή η έκρηξη δεν είναι ενδεικτική ενός ιδιότυπου bras de fer που παίζεται ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και τους κεφαλαιο-κράτες (η λέξη με την πλήρη ετυμολογική της έννοια)?
Η Ελλάδα με μόνο 3,6% του συνολικού εξωτερικού χρέους της Ευρωπαικής Ενωσης στοχοποιείται ως θρυαλίδα αποσταθεροποίησης του Ευρώ!. Τη στιγμή που θα αρκούσε μια απλή ενοχική εγγύηση αυτού του χρέους μας, χωρίς εκταμίευση ούτε ενός σεντ. Και η ζώνη του Ευρώ με 6% μόνο συνολικό έλλειμμα δέχεται την επίθεση των «αγορών», όταν οι ΗΠΑ έχουν υπερδιπλάσιο έλλειμμα! Τελικά, μήπως το πολιτικό προσωπικό των ευρωπαικών χωρών είναι προσωπικό των «κεφαλαιο-κρατών», με επικεφαλής το αγγλοσαξωνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα?
Οι Ελληνες πολιτικοί, τρομοκρατώντας την κοινωνία μας με το, εντελώς εικονικό, σκιάχτρο της πτώχευσης, σ’ένα background γεωπολιτικού πολέμου νομισμάτων (δολλάριου-Ευρώ), παρέδωσαν την άσκηση της οικονομικής πολιτικής της χώρας σε αλλοδαπά κέντρα. Ανίκανοι, μάλιστα, να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν μια στοιχειώδη αναπτυξιακή πολιτική, προκειμένου να μεγαλώσουν την πίττα του παραγόμενου πλούτου και αδιάφοροι στο να χτυπήσουν τους μηχανισμούς της διαφθοράς του δημόσιου χρήματος, δίνουν την εντύπωση του εκπροσώπου τύπου που διαχειρίζεται, επικοινωνιακά μόνο, αυτή την οικονομική καταστροφή και τρομοκρατία που μας πλήττει όλους.
Είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι αναμφισβήτητα ενημερωμένοι ευρωπαίοι πολιτικοί να μην αντιλαμβάνονται τις αντιφάσεις όλων των παραπάνω και τα ερωτήματα που εγείρονται? Απίθανο. Η υπαλληλική τους σχέση όμως τους απαγορεύει να συγκρουστούν ανοικτά με τους εργοδότες τους.
Και οι αναλυτές, νεοφιλελεύθεροι ή αριστεροί, γιατί δεν απαντούν? Επιστήμη για την επιστήμη και αποστασιοποιημένη ουδετερότητα. Σχολιάζουν την πραγματικότητα, κάποιοι με ευαισθησίες έστω, λες και οι κοινωνίες δεν υπάρχουν, ή δεν καταλαβαίνουν.
Μόνο που οι ερωτήσεις από τη στιγμή που διατυπωθούν χρειάζονται απαντήσεις. Και οι κοινωνίες που ήδη βιώνουν την ανεργία και την επιδείνωση των συνθηκών ζωής απαιτούν την λύση των προβλημάτων. Διαφορετικά, ο φασίζων λαικισμός ελλοχεύει.
• Tα ελλείμματα και το χρέος βοήθησαν εμάς να δημιουργήσουμε υποδομές και να περνάμε καλύτερα, τόνωσαν όμως και την παραγωγή στις ευρωπαικές χώρες, οι τράπεζες των οποίων κατέχουν χρηματοδότησαν αυτά τα ελλείμματα μας.
• Ο περιορισμός του ελλείμματος σήμερα με την ακολουθούμενη πολιτική θα οδηγήσει την χώρα σε χρόνια ύφεση. Οποιος είναι μέσα στην αγορά τον τελευταίο χρόνο το έχει νοιώσει για τα καλά στο πετσί του.
• Η Ελλάδα εθελοντικά/εκβιαστικά προσχώρησε στην υποδούλωση της και δεχόμενη τους τοποτηρητές της ασκούμενης πολιτικής της μετατράπηκε απλά σε αποικία των δανειστριών χωρών.
• Το πρόβλημα είναι η θεσμική ανεπάρκεια της ΕΕ με την ανυπαρξία μιας ευρωπαικής αρχής διαμόρφωσης και άσκησης της φορολογικής πολιτικής. Δεν νοείται ενιαία νομισματική πολιτική χωρίς ενιαία φορολογική πολιτική.
• Οι στόχοι του Μάαστριχ -που εφαρμόζουν μη εκλεγμένοι τεχνοκράτες και η συνεπακόλουθη πτώση της ευημερίας (μικρή ανάπτυξη, αύξηση της ανεργίας, …)- για εξωτερικό χρέος και έλλειμμα, οδήγησαν την ευρωπαική κοινή γνώμη στην απαξίωση των πολιτικών εκπροσώπων τους και στην στροφή σε ακροδεξιούς σχηματισμούς.
• Τα ελλείμματα δεν σημαίνουν τίποτα για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Αυτά που μετρούν είναι το ποσοστό ανεργίας, οι μισθοί, ο πληθωρισμός, η οικονομική ανάπτυξη, η παραγωγικότητα, κλπ.
Μας λένε τίποτα καινούργιο όλα τα παραπάνω?
Μήπως δεν κουραστήκαμε και προ κρίσεως ακόμα να διαβάζουμε αναλύσεις που υποστήριζαν ότι η στόχευση στην καταπολέμηση του πληθωρισμού είναι λάθος και ότι η Ευρώπη πρέπει να νοιάζεται περισσότερο για την ανάπτυξη?
Ή, είναι δύσκολο να σκεφθεί κανείς το δημοκρατικό έλλειμμα που αντιπροσωπεύει το γεγονός, οι αγορές και τα όργανα τους (ΔΝΤ-ΕΚΤ) να υπαγορεύουν εισοδηματικές και λοιπές πολιτικές, έξω από οποιαδήποτε δημοκρατική νομιμοποίηση τους? Και στην τελική, ποιος έπεισε τις αιρετές κυβερνήσεις μας να παραιτηθούν από την υπέρτατη εξουσία της δημιουργίας χρήματος για την χρηματοδότηση των ελλειμμάτων, με απ’ευθείας προσφυγή στην Κεντρική Τράπεζα? Η ανώνυμη μάζα των χρηματιστηριακών ντήλερ που συμπεριφέρεται σαν «κοπάδι βλακών» με τα απολίτικα παβλοφικά αντανακλαστικά, είναι πιο έγκυροι να υπαγορεύουν πολιτικές?
Είναι δυνατόν η αιρετή πολιτική τάξη της Ευρώπης να είναι έτσι ρίψασπις, παραιτούμενη από τις εξουσίες που της ανέθεσαν οι κοινωνίες και να υπακούει αποκλειστικά στα κελεύσματα των αγορών και της «ανεξάρτητης» Κεντρικής Τράπεζας?
Η έκρηξη του Θαπατέρο στις 19/2 στο Λονδίνο ενάντια στις χρηματοοικονομικές αγορές ότι «εσείς ευθύνεστε για την οικονομική κρίση ενώ εμείς σας σώσαμε από την πτώχευση. Αρα, δεν νομιμοποιείστε να υπαγορεύετε τις κοινωνικά επώδυνες αντιαναπτυξιακές πολιτικές περιορισμού των ελλειμμάτων. Εμείς θα μειώσουμε τα ελλείμματα με ελλείμματα, μέσα από την οικονομική ανάπτυξη» κι εσείς να πάτε να γ.. Αυτή η έκρηξη δεν είναι ενδεικτική ενός ιδιότυπου bras de fer που παίζεται ανάμεσα στις πολιτικές δυνάμεις και τους κεφαλαιο-κράτες (η λέξη με την πλήρη ετυμολογική της έννοια)?
Η Ελλάδα με μόνο 3,6% του συνολικού εξωτερικού χρέους της Ευρωπαικής Ενωσης στοχοποιείται ως θρυαλίδα αποσταθεροποίησης του Ευρώ!. Τη στιγμή που θα αρκούσε μια απλή ενοχική εγγύηση αυτού του χρέους μας, χωρίς εκταμίευση ούτε ενός σεντ. Και η ζώνη του Ευρώ με 6% μόνο συνολικό έλλειμμα δέχεται την επίθεση των «αγορών», όταν οι ΗΠΑ έχουν υπερδιπλάσιο έλλειμμα! Τελικά, μήπως το πολιτικό προσωπικό των ευρωπαικών χωρών είναι προσωπικό των «κεφαλαιο-κρατών», με επικεφαλής το αγγλοσαξωνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα?
Οι Ελληνες πολιτικοί, τρομοκρατώντας την κοινωνία μας με το, εντελώς εικονικό, σκιάχτρο της πτώχευσης, σ’ένα background γεωπολιτικού πολέμου νομισμάτων (δολλάριου-Ευρώ), παρέδωσαν την άσκηση της οικονομικής πολιτικής της χώρας σε αλλοδαπά κέντρα. Ανίκανοι, μάλιστα, να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν μια στοιχειώδη αναπτυξιακή πολιτική, προκειμένου να μεγαλώσουν την πίττα του παραγόμενου πλούτου και αδιάφοροι στο να χτυπήσουν τους μηχανισμούς της διαφθοράς του δημόσιου χρήματος, δίνουν την εντύπωση του εκπροσώπου τύπου που διαχειρίζεται, επικοινωνιακά μόνο, αυτή την οικονομική καταστροφή και τρομοκρατία που μας πλήττει όλους.
Είναι δυνατόν όλοι αυτοί οι αναμφισβήτητα ενημερωμένοι ευρωπαίοι πολιτικοί να μην αντιλαμβάνονται τις αντιφάσεις όλων των παραπάνω και τα ερωτήματα που εγείρονται? Απίθανο. Η υπαλληλική τους σχέση όμως τους απαγορεύει να συγκρουστούν ανοικτά με τους εργοδότες τους.
Και οι αναλυτές, νεοφιλελεύθεροι ή αριστεροί, γιατί δεν απαντούν? Επιστήμη για την επιστήμη και αποστασιοποιημένη ουδετερότητα. Σχολιάζουν την πραγματικότητα, κάποιοι με ευαισθησίες έστω, λες και οι κοινωνίες δεν υπάρχουν, ή δεν καταλαβαίνουν.
Μόνο που οι ερωτήσεις από τη στιγμή που διατυπωθούν χρειάζονται απαντήσεις. Και οι κοινωνίες που ήδη βιώνουν την ανεργία και την επιδείνωση των συνθηκών ζωής απαιτούν την λύση των προβλημάτων. Διαφορετικά, ο φασίζων λαικισμός ελλοχεύει.
Σχόλια
Να είχαμε μόνο αυτό το πρόβλημα μ αυτούς, ίσως και να το λύναμε.
Θεωρώ, πως η συμμετοχή τους στο πλιάτσικο, είτε για τον εαυτό τους, είτε για τον κύκλο τους είναι το κυρίαρχο μειονέκτημα, του να μην ορθώνουν λόγο, τύπου Θαπατέρω φερ ειπείν.
Ήρθαν χρήματα απο την ΕΕ, σαν κοινοτικά προγράμματα, ήρθαν ευνοϊκότερα των τωρινών δάνεια και πέρα απ το στημένο παιχνίδι της ΕΕ για το που θα κατευθυνθεί παραγωγικά η κάθε χώρα μέλος, είχαμε τις ευκαιρίες μας.
Δυστυχώς, όπως λέει και το ρητό, αφού κάθε λαός έχει τους πολιτικούς που του αξίζουνε κι αφού η λοβοτομή μας ήταν επιτυχής, αναγκαζόμαστε να παίξουμε Μονόπολη μ άχρηστα λαμόγια.
Θα ήμουν πολύ αισιόδοξος αν το πρόβλημα των κυβερνήσεών μας ήταν μόνο του εντολοδόχου πιστού υπαλλήλου των Βρυξελών ή του Κεφαλαίου.
Θα το παρομοίαζα μάλλον σαν τον λογιστή κάποιας φαμίλιας της Μαφίας, ο οποίος κλέβει την Οργάνωση και μάλιστα της τα κλέβει όλα.
Και το χειρότερο?
Όλοι οι λογιστές που κατά καιρούς αλλάζει, να κάνουν το ίδιο.
mbiker