Επειδή με την νομισματική ένωση του Μάαστριχ και την θέσπιση του Ευρώ η Ευρώπη παρέμενε θεσμικά ανοχύρωτη να προστατεύσει την ισχύ του Ευρώ από τις πληθωριστικές πιέσεις που θα προκαλούσαν τα δημόσια ελλείμματα τα οποία παρέμεναν στην αρμοδιότητα των εθνικών κυβερνήσεων, ήρθε η συνθήκη της Λισσαβώνας να θεσπίσει τους σχετικούς κανόνες: απαγόρευση υπέρβασης του 3% του δημόσιου ελλείμματος, επί ποινή επιτήρησης σε περίπτωση παραβίασης του κανόνα. Σημειώνεται ότι το δημόσιο έλλειμμα ως ποσότητα χρήματος αντιστοιχεί σε χρήμα που δεν αντιστοιχεί σε αντίστοιχη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και κατά συνέπεια ασκεί πληθωριστικές πιέσεις με ότι αυτό σημαίνει για την ισχύ του Ευρώ και της ευρωπαικής οικονομίας.
Επειδή τόσος ντόρος γίνεται για το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας, μπήκαμε στον κόπο να σταθμίσουμε το όντως συγκριτικά υψηλότερο % ελλείμματος της χώρας μας με το μερίδιο που έχουμε ως χώρα στο ευρωπαικό ΑΕΠ. Από την σύγκριση αυτή προκύπτει, όπως φαίνεται και από τον πίνακα που ακολουθεί ότι η Γερμανία με το μικρότερο έλλειμμα διοχετεύει στην αγορά τρείς φορές περίπου περισσότερο χρήμα απ’ότι εμείς, ενώ από κοινού ο γαλλογερμανικός άξονας πάνω από οκτώ φορές περισσότερο.
Γερμανία Γαλλία Ισπανία Ελλάδα
% ΑΕΠ Ευρώπης 27,1 21,2 11,8 2,6
Δημόσιο έλλειμμα 3,4 8,3 11,2 12,7
Πληθωριστικό χρήμα, ως % επί του ΑΕΠ
Ευρώπης, που ρίχνει κάθε χώρα στην αγορά
0,92% 1,76% 1,32% 0,33%
Στοιχεία Eurostat για το 2008
Αντίστοιχα συμπεράσματα θα προέκυπταν αν συγκρίναμε με τον ίδιο τρόπο και το εξωτερικό χρέος της χώρας μας. Αρα ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης του Ευρώ από την χώρα μας είναι αμελητέος και επαληθεύεται η άποψη ότι ο ντόρος που σηκώθηκε από τα διεθνή μέσα εναντίον της χώρας μας, δεν είναι στην ουσία παρά η ανάδειξη του δένδρου που καλείται να κρύψει το δάσος: το δημόσιο χρέος και έλλειμμα των ΗΠΑ και Αγγλίας. Οι τελευταίοι -για τους οποίους εγείρονται πολύ μεγαλύτερες αμφιβολίες, σε σχέση με τις δικές μας, ως προς την ακρίβεια των στατιστικών στοιχείων των οικονομιών τους- εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν τους επενδυτές, ότι το δολλάριο παραμένει το ισχυρό αποταμιευτικό νόμισμα, προκειμένου να προσελκύσουν από το Ευρώ τα κεφάλαια που χρειάζονται για να κλείσουν τα ελλείμματα τους.
Οι ευρωπαίοι εταίροι μας, χόρεψαν στον ρυθμό που ενορχήστρωσαν οι αγγλοσαξωνικές τράπεζες και τα media τους γιατί
1. η υποτίμηση του Ευρώ που προέκυψε από την σχετική φημολογία εξυπηρέτησε άριστα τους εξαγωγείς τους,
2. οι τράπεζες τους που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του δανεισμού μας σε ομόλογα κερδοσκόπησαν ασύστολα το τελευταίο διάστημα,
3. βρήκαν ευκαιρία να «τεστάρουν» για πρώτη φορά τον μηχανισμό επιτήρησης, που έχουν οι αγγλοσάξωνες στημένο και ετοιμοπόλεμο μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,
4. αποφάσισαν να τραβήξουν τ’αυτί των ελλήνων ομολόγων τους που ασκούν τα τελευταία χρόνια μια πολιτική τριτοκοσμικού χαρακτήρα (οικογενειοκρατία, διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, πελατειακές σχέσεις, παραοικονομία, κλπ)
5. το κλίμα φόβου και τρόμου που δημιούργησαν όλα τα media εν χορώ για τον κίνδυνο πτώχευσης της χώρας μας, βοηθούν την ελληνική κυβέρνηση να περάσει μέτρα που σε normal συνθήκες θα ήταν αδιανόητο να περάσουν στην ελληνική κοινωνία. Με τον φόβο ελέγχονται τα πλήθη…
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντί να ακολουθήσει μία στοιχειωδώς πατριωτική στάση αναδεικνύοντας όλα τα παραπάνω και διεκδικώντας από τους Ευρωπαίους την οικονομική τους στήειξη, επισκέπτεται τις ευρωπαικές πρωτεύουσες με την ουρά στα σκέλια διαλαλώντας πόσο διεφθαρμένη χώρα είμαστε και ομολογώντας ανικανότητα να τηρήσουμε σωστά τα λογιστικά του νοικοκυριού μας. Εκχωρώντας την εθνική ανεξαρτησία και περηφάνεια, καλεί τους ευρωπαίους εν είδει τοποτηρητών να συμμετάσχουν στην ΕΣΥΕ και στο Εθνικό Λογιστήριο του κράτους.
Σε πλήρη σύμπνοια τα εθνικά ΜΜΕ αβαντάρουν την κυβέρνηση στο ξαναμοίρασμα της πίττας σε βάρος του κόσμου της εργασίας, με θεσμικές αλλαγές (περικοπές μισθών, συνταξιοδοτικό, θεσμοθέτηση των προσωρινών μορφών απασχόλησης, κά), οι οποίες θα μας βυθίσουν ως κοινωνία σε πολυετή μιζέρια.
Η αριστερά ανήμπορη να αντιπροτείνει ένα συνολικό εναλλακτικό όραμα (από τον εναλλακτικό τρόπο λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος μέχρι τον τρόπο λειτουργίας των σχολείων) και να εμπνεύσει την κοινωνία, αρκείται στην ακαδημαική ανάλυση της συγκυρίας και την «από τα πάνω» στρατολόγηση δυνάμεων, προκειμένου αυτάρεσκα να αυξήσει την κοινοβουλευτική της δύναμη.
Γενικότερα τώρα, ας πάμε στα αποκαλούμενα απαξιωτικά ως βερμπαλισμοί ή κι ...ανέξοδη επαναστατική θεωρητικολογία: Επειδή η γνώση είναι δύναμη, γι'αυτό ψάχνομαι και γράφω αυτές τις γραμμές. Ας αναζητήσουμε με τους γύρω μας τις απλές αλήθειες της ζωής. Ας αναζητήσουμε το εναλλακτικό σενάριο κι ας δράσουμε συλλογικά στους συλλόγους γονέων των σχολείων μας, στα σωματεία μας, στις καθημερινές συναλλαγές μας. Η ζωή θα συνεχισθεί και χωρίς τα πανάκριβα τζίπ και τις εξόδους στα ακριβά πιάνο- ρέστοραντ. Το ζητούμενο είναι η επαναπροσέγγιση με τις πανανθρώπινες αξίες της αστικής επανάστασης «αδερφοσύνη-ισότητα-ελευθερία». Με έμφαση στην μεγαλύτερη από όλες την «οικονομική ελευθερία». Γιατί χάρη στην ανθρώπινη πνευματική και σωματική εργασία των δύο τελευταίων αιώνων, κυρίως, στους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας, θα μπορούσαμε πλέον να έχουμε τα απαραίτητα για την ζωή, ακόμα και με λιγότερη εργασία. Αρκεί να αποκηρύξει κανείς την καταστροφή που φέρνoυν στην πραγματική οικονομία και ζωή οι νόμοι της αγοράς (ανεργία, κλείσιμο εργοστασίων, καταστροφή εμπορευμάτων, κά.) Ακόμα κι αν τύποι σαν τον Σουμπέτερ θέλουν να πας πείσουν ότι είναι "δημιουργική καταστροφή".
Ισως ο καπιταλισμός να έφθασε στην "ωρίμανση" του και οι παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας ασφυκτιούν και παρεμποδίζονται να λειτουργήσουν μέσα στο θεσμικό πλαίσιο που αυτός υπαγορεύει. Ισως ήρθε η στιγμή για την αναζήτηση μιας εναλλακτικής θέσμισης των κοινωνιών μας, η οποία σίγουρα δεν μπορεί να είναι αυτή των πενταετών οικονομικών πλάνων, κάποιων «ειδημόνων» εξουσιαστών.
Επειδή τόσος ντόρος γίνεται για το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας, μπήκαμε στον κόπο να σταθμίσουμε το όντως συγκριτικά υψηλότερο % ελλείμματος της χώρας μας με το μερίδιο που έχουμε ως χώρα στο ευρωπαικό ΑΕΠ. Από την σύγκριση αυτή προκύπτει, όπως φαίνεται και από τον πίνακα που ακολουθεί ότι η Γερμανία με το μικρότερο έλλειμμα διοχετεύει στην αγορά τρείς φορές περίπου περισσότερο χρήμα απ’ότι εμείς, ενώ από κοινού ο γαλλογερμανικός άξονας πάνω από οκτώ φορές περισσότερο.
Γερμανία Γαλλία Ισπανία Ελλάδα
% ΑΕΠ Ευρώπης 27,1 21,2 11,8 2,6
Δημόσιο έλλειμμα 3,4 8,3 11,2 12,7
Πληθωριστικό χρήμα, ως % επί του ΑΕΠ
Ευρώπης, που ρίχνει κάθε χώρα στην αγορά
0,92% 1,76% 1,32% 0,33%
Στοιχεία Eurostat για το 2008
Αντίστοιχα συμπεράσματα θα προέκυπταν αν συγκρίναμε με τον ίδιο τρόπο και το εξωτερικό χρέος της χώρας μας. Αρα ο κίνδυνος αποσταθεροποίησης του Ευρώ από την χώρα μας είναι αμελητέος και επαληθεύεται η άποψη ότι ο ντόρος που σηκώθηκε από τα διεθνή μέσα εναντίον της χώρας μας, δεν είναι στην ουσία παρά η ανάδειξη του δένδρου που καλείται να κρύψει το δάσος: το δημόσιο χρέος και έλλειμμα των ΗΠΑ και Αγγλίας. Οι τελευταίοι -για τους οποίους εγείρονται πολύ μεγαλύτερες αμφιβολίες, σε σχέση με τις δικές μας, ως προς την ακρίβεια των στατιστικών στοιχείων των οικονομιών τους- εναγωνίως προσπαθούν να πείσουν τους επενδυτές, ότι το δολλάριο παραμένει το ισχυρό αποταμιευτικό νόμισμα, προκειμένου να προσελκύσουν από το Ευρώ τα κεφάλαια που χρειάζονται για να κλείσουν τα ελλείμματα τους.
Οι ευρωπαίοι εταίροι μας, χόρεψαν στον ρυθμό που ενορχήστρωσαν οι αγγλοσαξωνικές τράπεζες και τα media τους γιατί
1. η υποτίμηση του Ευρώ που προέκυψε από την σχετική φημολογία εξυπηρέτησε άριστα τους εξαγωγείς τους,
2. οι τράπεζες τους που κατέχουν το μεγαλύτερο μέρος του δανεισμού μας σε ομόλογα κερδοσκόπησαν ασύστολα το τελευταίο διάστημα,
3. βρήκαν ευκαιρία να «τεστάρουν» για πρώτη φορά τον μηχανισμό επιτήρησης, που έχουν οι αγγλοσάξωνες στημένο και ετοιμοπόλεμο μέσω του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου,
4. αποφάσισαν να τραβήξουν τ’αυτί των ελλήνων ομολόγων τους που ασκούν τα τελευταία χρόνια μια πολιτική τριτοκοσμικού χαρακτήρα (οικογενειοκρατία, διεφθαρμένη δημόσια διοίκηση, πελατειακές σχέσεις, παραοικονομία, κλπ)
5. το κλίμα φόβου και τρόμου που δημιούργησαν όλα τα media εν χορώ για τον κίνδυνο πτώχευσης της χώρας μας, βοηθούν την ελληνική κυβέρνηση να περάσει μέτρα που σε normal συνθήκες θα ήταν αδιανόητο να περάσουν στην ελληνική κοινωνία. Με τον φόβο ελέγχονται τα πλήθη…
Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ αντί να ακολουθήσει μία στοιχειωδώς πατριωτική στάση αναδεικνύοντας όλα τα παραπάνω και διεκδικώντας από τους Ευρωπαίους την οικονομική τους στήειξη, επισκέπτεται τις ευρωπαικές πρωτεύουσες με την ουρά στα σκέλια διαλαλώντας πόσο διεφθαρμένη χώρα είμαστε και ομολογώντας ανικανότητα να τηρήσουμε σωστά τα λογιστικά του νοικοκυριού μας. Εκχωρώντας την εθνική ανεξαρτησία και περηφάνεια, καλεί τους ευρωπαίους εν είδει τοποτηρητών να συμμετάσχουν στην ΕΣΥΕ και στο Εθνικό Λογιστήριο του κράτους.
Σε πλήρη σύμπνοια τα εθνικά ΜΜΕ αβαντάρουν την κυβέρνηση στο ξαναμοίρασμα της πίττας σε βάρος του κόσμου της εργασίας, με θεσμικές αλλαγές (περικοπές μισθών, συνταξιοδοτικό, θεσμοθέτηση των προσωρινών μορφών απασχόλησης, κά), οι οποίες θα μας βυθίσουν ως κοινωνία σε πολυετή μιζέρια.
Η αριστερά ανήμπορη να αντιπροτείνει ένα συνολικό εναλλακτικό όραμα (από τον εναλλακτικό τρόπο λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος μέχρι τον τρόπο λειτουργίας των σχολείων) και να εμπνεύσει την κοινωνία, αρκείται στην ακαδημαική ανάλυση της συγκυρίας και την «από τα πάνω» στρατολόγηση δυνάμεων, προκειμένου αυτάρεσκα να αυξήσει την κοινοβουλευτική της δύναμη.
Γενικότερα τώρα, ας πάμε στα αποκαλούμενα απαξιωτικά ως βερμπαλισμοί ή κι ...ανέξοδη επαναστατική θεωρητικολογία: Επειδή η γνώση είναι δύναμη, γι'αυτό ψάχνομαι και γράφω αυτές τις γραμμές. Ας αναζητήσουμε με τους γύρω μας τις απλές αλήθειες της ζωής. Ας αναζητήσουμε το εναλλακτικό σενάριο κι ας δράσουμε συλλογικά στους συλλόγους γονέων των σχολείων μας, στα σωματεία μας, στις καθημερινές συναλλαγές μας. Η ζωή θα συνεχισθεί και χωρίς τα πανάκριβα τζίπ και τις εξόδους στα ακριβά πιάνο- ρέστοραντ. Το ζητούμενο είναι η επαναπροσέγγιση με τις πανανθρώπινες αξίες της αστικής επανάστασης «αδερφοσύνη-ισότητα-ελευθερία». Με έμφαση στην μεγαλύτερη από όλες την «οικονομική ελευθερία». Γιατί χάρη στην ανθρώπινη πνευματική και σωματική εργασία των δύο τελευταίων αιώνων, κυρίως, στους τομείς της επιστήμης και της τεχνολογίας, θα μπορούσαμε πλέον να έχουμε τα απαραίτητα για την ζωή, ακόμα και με λιγότερη εργασία. Αρκεί να αποκηρύξει κανείς την καταστροφή που φέρνoυν στην πραγματική οικονομία και ζωή οι νόμοι της αγοράς (ανεργία, κλείσιμο εργοστασίων, καταστροφή εμπορευμάτων, κά.) Ακόμα κι αν τύποι σαν τον Σουμπέτερ θέλουν να πας πείσουν ότι είναι "δημιουργική καταστροφή".
Ισως ο καπιταλισμός να έφθασε στην "ωρίμανση" του και οι παραγωγικές δυνάμεις της οικονομίας ασφυκτιούν και παρεμποδίζονται να λειτουργήσουν μέσα στο θεσμικό πλαίσιο που αυτός υπαγορεύει. Ισως ήρθε η στιγμή για την αναζήτηση μιας εναλλακτικής θέσμισης των κοινωνιών μας, η οποία σίγουρα δεν μπορεί να είναι αυτή των πενταετών οικονομικών πλάνων, κάποιων «ειδημόνων» εξουσιαστών.
Σχόλια