Τριάντα χρόνια στον αγώνα της επιβίωσης, στην κρεατομηχανή της αγοράς, είχα ξεχάσει να διαβάζω. Μέχρι που πέρυσι τον Σεπτέμβριο ένας φίλος με ρώτησε, εμένα τον οικονομολόγο, τι ξέρω για την κρίση. Τότε συνειδητοποίησα ότι εγώ, ένας πρώην αριστερός φοιτητής, δεν ξέρω τίποτα.
Έτσι, μετά τριάντα χρόνια, ξανάρχισα το διάβασμα. Μετά ήρθε η σύνθεση, η δημιουργία, δηλ.το ημερολόγιο. Και ξανάνιωσα…
Μην τα παραλέμε όμως. Ενας σκληρά εργαζόμενος πενηντάρης είμαι, με μειωμένες αντοχές και περιορισμένες τις περιπέτειες. Αρχισα να γράφω για να πω στην παρέα αυτά που έμαθα στο σερφάρισμα μου σε ξενόγλωσσα, βασικά, sites. Κάποιοι απ’αυτούς δουλεύουν περισσότερες ώρες από μένα.
Δεν είμαι καθόλου περήφανος για την γενιά μου. Εσείς οι εικοσάρηδες δεν χρειάζεται να καμαρώνετε καθόλου για μας, τους γονείς σας. Τα χρόνια που εμείς είμαστε στην πιάτσα, η κοινωνία μας έγινε το μπουρδέλο που τρώτε στη μάπα τώρα εσείς. Κι ανάθεμα αν κατάλαβε κανείς από μας πως έγινε αυτό.
Είμασταν απασχολημένοι όμως: να σιγουρέψουμε τη καριέρα μας, να γλυτώσουμε από το ενοίκιο, να τρέχουμε εσάς στα πάρκα (σημειωτέον, τα κατοικίδια σκυλιά μας έβγαιναν συχνότερα βόλτα απ’ότι εσείς), να πάρουμε ένα αξιοπρεπές αυτοκίνητο, κλπ. Και τώρα, στα μισά του δρόμου, έρχεται η ώρα της αναδρομής και του απολογισμού. Η σούμα; Σκατά, σκατά κι απόσκατα.
Οι μόνες σχέσεις στις οποίες άξιζε να επενδύσουμε, ήταν εσείς τα παιδιά μας. Κι εμείς σας εγκαταλείψαμε στην τηλεόραση, στο σχολείο και μετά στις παρέες σας. Τώρα που οι ορμόνες της εφηβείας έχουν στήσει πανηγύρι στο κεφάλι σας, λίγο δύσκολο να επικοινωνήσουμε. Όμως κάτι έχουμε να πούμε κι εμείς.
Μόνο που οι δημόσιοι «Ανώνυμοι» διάλογοι του διαδικτύου, αλλοιώνουν τον λόγο. Δεν είναι επικοινωνία. Οι λέξεις αποκτούν το οριστικό τους νόημα μέσα στις φράσεις, οι φράσεις είναι γυμνές χωρίς τη γλώσσα του σώματος και το νόημα των φράσεων αλλάζει από τα βιώματα αυτού που τις ξεστομίζει. Πού νάναι άραγε οι δημόσιοι εκείνοι χώροι όπου μπορούμε ν’ ανταμώνουμε?
Παρόλα αυτά, σαν παιδί χάρηκα τον Mikros Alitis και την Sofiagk όταν τους είδα να προστίθενται στους αναγνώστες του blog. Δύο άτομα που από απλοί ανώνυμοι αναγνώστες του stat counter, ξαφνικά απέκτησαν πρόσωπο. Εστω και μέσα από τα ψηφιακά ίχνη-ιστορία που αφήνουν κι αυτοί στο διαδίκτυο. Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία παιδιά!
Έτσι, μετά τριάντα χρόνια, ξανάρχισα το διάβασμα. Μετά ήρθε η σύνθεση, η δημιουργία, δηλ.το ημερολόγιο. Και ξανάνιωσα…
Μην τα παραλέμε όμως. Ενας σκληρά εργαζόμενος πενηντάρης είμαι, με μειωμένες αντοχές και περιορισμένες τις περιπέτειες. Αρχισα να γράφω για να πω στην παρέα αυτά που έμαθα στο σερφάρισμα μου σε ξενόγλωσσα, βασικά, sites. Κάποιοι απ’αυτούς δουλεύουν περισσότερες ώρες από μένα.
Δεν είμαι καθόλου περήφανος για την γενιά μου. Εσείς οι εικοσάρηδες δεν χρειάζεται να καμαρώνετε καθόλου για μας, τους γονείς σας. Τα χρόνια που εμείς είμαστε στην πιάτσα, η κοινωνία μας έγινε το μπουρδέλο που τρώτε στη μάπα τώρα εσείς. Κι ανάθεμα αν κατάλαβε κανείς από μας πως έγινε αυτό.
Είμασταν απασχολημένοι όμως: να σιγουρέψουμε τη καριέρα μας, να γλυτώσουμε από το ενοίκιο, να τρέχουμε εσάς στα πάρκα (σημειωτέον, τα κατοικίδια σκυλιά μας έβγαιναν συχνότερα βόλτα απ’ότι εσείς), να πάρουμε ένα αξιοπρεπές αυτοκίνητο, κλπ. Και τώρα, στα μισά του δρόμου, έρχεται η ώρα της αναδρομής και του απολογισμού. Η σούμα; Σκατά, σκατά κι απόσκατα.
Οι μόνες σχέσεις στις οποίες άξιζε να επενδύσουμε, ήταν εσείς τα παιδιά μας. Κι εμείς σας εγκαταλείψαμε στην τηλεόραση, στο σχολείο και μετά στις παρέες σας. Τώρα που οι ορμόνες της εφηβείας έχουν στήσει πανηγύρι στο κεφάλι σας, λίγο δύσκολο να επικοινωνήσουμε. Όμως κάτι έχουμε να πούμε κι εμείς.
Μόνο που οι δημόσιοι «Ανώνυμοι» διάλογοι του διαδικτύου, αλλοιώνουν τον λόγο. Δεν είναι επικοινωνία. Οι λέξεις αποκτούν το οριστικό τους νόημα μέσα στις φράσεις, οι φράσεις είναι γυμνές χωρίς τη γλώσσα του σώματος και το νόημα των φράσεων αλλάζει από τα βιώματα αυτού που τις ξεστομίζει. Πού νάναι άραγε οι δημόσιοι εκείνοι χώροι όπου μπορούμε ν’ ανταμώνουμε?
Παρόλα αυτά, σαν παιδί χάρηκα τον Mikros Alitis και την Sofiagk όταν τους είδα να προστίθενται στους αναγνώστες του blog. Δύο άτομα που από απλοί ανώνυμοι αναγνώστες του stat counter, ξαφνικά απέκτησαν πρόσωπο. Εστω και μέσα από τα ψηφιακά ίχνη-ιστορία που αφήνουν κι αυτοί στο διαδίκτυο. Χάρηκα πολύ για τη γνωριμία παιδιά!
Σχόλια
Η αλήθεια είναι ότι δεν τα καταφέρατε και πολύ καλά.... Σαν μπαμπάδες και μαμάδες είσασταν χαλια, σαν συνειδητοποιημένοι πολίτες ακόμα χειρότερη.... Αλλα εσάς σας μεγάλωσε η γενιά της κατοχής, μια γενιά με τεραστια ψυχολογικά προβληματα που πέρασε καταστάσεις που ουτε εσεις ουτε εμεις γνωρισαμε, που εζησαν την ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΙΝΑ που εδωσαν αγωνα να επιβιωσουν με τον καθε Γερμανο στρατοκαυβλο και υπεροπτη και μπετοβλακα να τους βασανιζει την καθημερινότητα τους για 4 ολοκληρα χρόνια... Εγω θυμαμαι την γιαγια μου που επαιρνε κουλουρακια και τις ζαχαριτσες απο τα καφε... εμαθε τα παιδικα χρόνια από πολλους της γενιας σας.... ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΤΕΛΙΚΑ ΙΣΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΕΙΣΑΣΤΑΝ ΚΑΙ ΤΟΣΟ ΧΑΛΙΑ....μπορει να εισαστε χαλια και να μην τα πηγατε και τοσο καλα αλλα ΓΙΝΑΤΕ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟΙ απο τους προηγουμενους.... Αλλωστε η γενια της κατοχης απο τα τοσα που ειχαν περασει καταντησαν και με το δικιο τους ημιμουρλοι.....
Τελικά το χρεος σας το κανατε, γινατε καλυτεροι από τους προηγουμενους και τώρα ειναι χρέος μας να κάνουμε και εμεις τα εγγονια σας καλυτερα από εμας και σιγουρα από εσας.......
Ένας ταλαιπωρημενος 24άρης