Πρώτη μεγάλη πολιτική παρέμβαση του Ομπάμα για την αντιμετώπιση της κρίσης….
Το πακέτο μέτρων ύψους 787 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη διάσωση της αμερικανικής οικονομίας. Σκοπός του πακέτου η δημιουργία ή σωτηρία 3,5 εκατ.θέσεων εργασίας.
Σημειωτέον ότι ο ρυθμός απολύσεων μόνο τον Γενάρη ήταν 20.000 νέοι άνεργοι ημερησίως. Ισάριθμες πιθανότατα εξαθλιωμένες οικογένειες ημερησίως.
Για τον λόγο αυτό βιαζόταν ο Πρόεδρος. Προσέφυγε μάλιστα με περιοδείες και στον λαό για να πείσει τους Ρεπουμπλικάνους να κάνουν γρήγορα, να μη κωλυσιεργούν.
Για δικούς του λόγους ήθελε να αποσπάσει και μερικές ψήφους των αντιπάλων. Ηθελε λέει να εμφανίσει εθνική συναίνεση στο σχέδιο του.
Για τον σκοπό αυτό μπήκε στην διαδικασία των περικοπών κονδυλίων, καθότι οι ρεπουμπλικάνοι υποτίθεται ότι είναι εναντίον και των σχεδίων σωτηρίας των τραπεζών.
Ορίστε τώρα οι περικοπές που έγιναν στα πλαίσια αυτής της διαπραγμάτευσης: κονδύλια που αφορούσαν ένα αξιοπρεπές επίδομα ανέργων, ασφαλιστική προστασία υγείας για τους ανασφάλιστους, κονδύλια για τις υπηρεσίες των πολιτειών που απευθύνονται στους αναξιοπαθούντες.
Τα μέτρα τελικά ψηφίστηκαν μόνο από την πλειοψηφία των Δημοκρατικών.
--------------
Στους δύο συνδέσμους που ακολουθούν διαβάζουμε τον Νομπελίστα Paul Krugman να προτείνει την εθνικοποίηση των τραπεζών,
http://www.nytimes.com/2009/01/19/opinion/19krugman.html
και τον καθηγητή Rubini που πρόβλεψε με την μεγαλύτερη ακρίβεια την επερχόμενη οικονομική κρίση, να λέει ότι πρέπει όλοι να γίνουμε Σουηδοί, να εθνικοποιήσουμε δηλ.τις τράπεζες μας.
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2009/02/12/AR2009021201602_2.html?sid=ST2009021203365
Εντυπωσιάζουν αυτά τα άρθρα, γιατί στην Ουάσιγκτον φαίνεται απίθανο να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες και η λέξη και μόνο εθνικοποίηση να προκαλεί αλλεργία. Γιατί επίσης όμως υπάρχουν αριστερά κόμματα που πιστεύουν ότι το αίτημα εθνικοποιήστε το τραπεζικό σύστημα είναι το απαύγασμα της επαναστατικής σκέψης.
---------
Δεν έχουμε οικονομική κρίση.
Το πακέτο μέτρων ύψους 787 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη διάσωση της αμερικανικής οικονομίας. Σκοπός του πακέτου η δημιουργία ή σωτηρία 3,5 εκατ.θέσεων εργασίας.
Σημειωτέον ότι ο ρυθμός απολύσεων μόνο τον Γενάρη ήταν 20.000 νέοι άνεργοι ημερησίως. Ισάριθμες πιθανότατα εξαθλιωμένες οικογένειες ημερησίως.
Για τον λόγο αυτό βιαζόταν ο Πρόεδρος. Προσέφυγε μάλιστα με περιοδείες και στον λαό για να πείσει τους Ρεπουμπλικάνους να κάνουν γρήγορα, να μη κωλυσιεργούν.
Για δικούς του λόγους ήθελε να αποσπάσει και μερικές ψήφους των αντιπάλων. Ηθελε λέει να εμφανίσει εθνική συναίνεση στο σχέδιο του.
Για τον σκοπό αυτό μπήκε στην διαδικασία των περικοπών κονδυλίων, καθότι οι ρεπουμπλικάνοι υποτίθεται ότι είναι εναντίον και των σχεδίων σωτηρίας των τραπεζών.
Ορίστε τώρα οι περικοπές που έγιναν στα πλαίσια αυτής της διαπραγμάτευσης: κονδύλια που αφορούσαν ένα αξιοπρεπές επίδομα ανέργων, ασφαλιστική προστασία υγείας για τους ανασφάλιστους, κονδύλια για τις υπηρεσίες των πολιτειών που απευθύνονται στους αναξιοπαθούντες.
Τα μέτρα τελικά ψηφίστηκαν μόνο από την πλειοψηφία των Δημοκρατικών.
--------------
Στους δύο συνδέσμους που ακολουθούν διαβάζουμε τον Νομπελίστα Paul Krugman να προτείνει την εθνικοποίηση των τραπεζών,
http://www.nytimes.com/2009/01/19/opinion/19krugman.html
και τον καθηγητή Rubini που πρόβλεψε με την μεγαλύτερη ακρίβεια την επερχόμενη οικονομική κρίση, να λέει ότι πρέπει όλοι να γίνουμε Σουηδοί, να εθνικοποιήσουμε δηλ.τις τράπεζες μας.
http://www.washingtonpost.com/wp-dyn/content/article/2009/02/12/AR2009021201602_2.html?sid=ST2009021203365
Εντυπωσιάζουν αυτά τα άρθρα, γιατί στην Ουάσιγκτον φαίνεται απίθανο να κρατικοποιηθούν οι τράπεζες και η λέξη και μόνο εθνικοποίηση να προκαλεί αλλεργία. Γιατί επίσης όμως υπάρχουν αριστερά κόμματα που πιστεύουν ότι το αίτημα εθνικοποιήστε το τραπεζικό σύστημα είναι το απαύγασμα της επαναστατικής σκέψης.
---------
Δεν έχουμε οικονομική κρίση.
Ζούμε μια κοινωνική κρίση, που έχει ανοίξει σ'όλα τα μέτωπα:
- του καταναλωτικού προτύπου του εικοστού αιώνα,
- της μισθωτικής σχέσης εργασίας που καταλήγει σε ομηρία, ανεργία, ανέχεια
- αδυναμίας του ανθρώπινου ελέγχου μας τόσο πάνω στην ανατροφή των παιδιών μας όσο και στις μεγάλες αποφάσεις και την οργάνωση της κοινωνίας μας
- της μετατροπής του πλανήτη μας σε μια πελώρια χωματερή
- της αποδοχής του παραλογισμού σ'όλα τα θέματα ως λογικά υφιστάμενου
Το πρόβλημα είναι ότι αν ήταν μόνο κοινωνική η κρίση, οι συντριπτικά πολλοί που βιώνουν στο πετσί τους το πρόβλημα, θα βρίσκαν την λύση.
Το πρόβλημα είναι ότι την κοινωνική κρίση την προκαλεί το οικονομικό σύστημα:
με την αποδοχή του ιδιωτικού κέρδους ως μόνου κριτηρίου λήψης αποφάσεων και την εγγενή στο σύστημα αυτό επαναληψιμότητα με κυκλικό τρόπο των οικονομικών κρίσεων.
Σχόλια