Όπως τα παιδιά, μεγαλωμένα μέσα στον δαρβινισμό και στα πειράματα και θεωρίες τύπου big bang, αδυνατούν να κατανοήσουν τις θρησκευτικές μυθοπλασίες για την γένεση και την δημιουργία του κόσμου,
το ίδιο και τα μεγαλύτερα παιδιά, οι φίλοι μου οι πενηντάρηδες, παρόλο μαθημένοι τριάντα χρόνια να διαχειρίζονται το χρήμα, αδυνατούν να κατανοήσουν την σύγχρονη μεταφυσική της οικονομικής ειδησεογραφίας.
Ακόμα και κάποιοι με μεταπτυχιακά στα οικονομικά πολύ συχνά αναγκάζονται να μπουν στην διαδικασία να σταματούν την ανάγνωση, για περίπλοκους συλλογισμούς, προκειμένου να αποκρυπτογραφήσουν το "τι θέλει να πει ο ποιητής", τι σημαίνει δηλ. η «βαρυσήμαντη» οικονομική είδηση που μόλις διάβασαν. Οι οικονομικοί αναλυτές και οι πολιτικοί που οικονομολογούν δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσπαθούν να μετατρέψουν τους απλούς πολίτες σε οικονομολόγους των προφανών αληθειών: “αφού τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν ελλείμματα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις», «αν ο όποιος ΟΣΕ γράφει ζημίες, να απολυθούν υπάλληλοι και να πουληθεί σε ιδιώτες». Πρόκειται για χρήση μιας κατ’επίφαση οικονομικής επιστήμης που αποκλειστικό στόχο έχει την απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης σε μια ασκούμενη πολιτική που δεν προκύπτει από καμία ...επιστημονική διαδικασία μαθηματικής απόδειξης.
Πώς να πείσεις την κοινωνία, για παράδειγμα, ότι μια επιχείρηση όπως η ΔΕΗ, η οποία στην τελική κάνει την δουλειά της ικανοποιητικά -αν εξαιρέσεις κάποια black out που συμβαίνουν όμως πολύ συχνότερα σε χώρες όπου ιδιωτικοποιήθηκε πλήρως η ενέργεια (βλ.Καλιφόρνια των ΗΠΑ)- παράγει κέρδη και αποτελεί περιουσία όλων μας, θα πρέπει να εκχωρήσει λιγνιτικά αποθέματα σε μεγαλο-ιδιώτες, για τους οποίους μάλιστα το δημόσιο θα αυξήσει και τα τιμολόγια ρεύματος που πληρώνουμε όλοι μας;
Πώς να πείσεις τον ανειδίκευτο ή και ειδικευμένο, τον τριαντάρη ή και τον πενηντάρη, ότι δεν μπορούν να δουλεύουν, να κερδίζουν τη ζωή τους, επειδή έτσι θέλουν οι πολιτικοί μας, λέγοντας ότι αυτό υπαγορεύουν κάποια ξένα αφεντικά;
Ένας αμερικάνος νομπελίστας οικονομολόγος, ο Κρούγκμαν, -ο οποίος αν δεν ήταν του συστήματος ούτε στον ύπνο του θα έβλεπε ποτέ βραβείο Νόμπελ- έφτασε σε τέτοιο σημείο απόγνωσης και ενοχής (?) με την ακολουθούμενη πολιτική, που έγραψε το εξής καταπληκτικό άρθρο:
“Οπως κοιτάζω αυτό που σήμερα θεωρείται υπεύθυνη οικονομική πολιτική, μια εικόνα σχηματίζεται συνεχώς στο μυαλό μου.
Ξέρω πως είναι υπερβολική, αλλά υπάρχει: Η ελίτ της πολιτικής –κεντρικοί τραπεζίτες, υπουργοί Οικονομικών, πολιτικοί που παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της δημοσιονομικής αρετής–- ενεργούν σαν ιερείς κάποιας αρχαίας θρησκείας, απαιτώντας από εμάς ανθρώπινες θυσίες για να καθησυχάσουν την οργή αόρατων θεών.
Ναι, σας είπα πως η εικόνα είναι υπερβολική. Ομως, ανεχτείτε με για λίγο.
Στα τέλη του περασμένου έτους, η κοινή γνώμη επί της οικονομικής πολιτικής έκανε απότομη στροφή δεξιά. Οσο κι αν οι μεγάλες οικονομίες του κόσμου μόλις τότε είχαν αρχίσει να ανακάμπτουν, όσο κι αν η ανεργία παρέμενε σε καταστροφικά υψηλά επίπεδα σε μεγάλο μέρος των ΗΠΑ και της Ευρώπης, η δημιουργία θέσεων εργασίας έπαψε να βρίσκεται στην ατζέντα. Αντιθέτως, μας είπαν, οι κυβερνήσεις όφειλαν να στρέψουν όλη τους την προσοχή στη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Οι αμφισβητίες τόνισαν πως η περικοπή των δαπανών σε μια οικονομία υπό κάμψη δεν βελτιώνει τις μακροπρόθεσμες δημοσιονομικές προοπτικές, ενώ μάλιστα μπορεί να τις επιδεινώσει πνίγοντας την οικονομική ανάπτυξη. Ωστόσο, οι «Απόστολοι» της λιτότητας απέφυγαν κάθε προσπάθεια να κάνουν την αριθμητική πράξη. Αφήστε τους αριθμούς, είπαν: Χρειάζονται άμεσες περικοπές δαπανών για να οχυρωθούμε απέναντι στους «εκτελεστές με τα ομόλογα», επενδυτές που, παίρνοντας τον νόμο στα χέρια τους, θα στρέψουν τη σκανδάλη κατά των σπάταλων κυβερνήσεων, εκτινάσσοντας το κόστος δανεισμού και ανοίγοντας τον δρόμο στην κρίση. Δείτε την Ελλάδα, παρότρυναν…..” H συνέχεια εδώ.
Μόνο που οι αόρατοι θεοί, «οι εκτελεστές με τα ομόλογα», έχουν και ονοματεπώνυμο, όπως πολύ εύστοχα είχε πει η Γαλλίδα υπουργός οικονομικών. Μόνο που οι αόρατοι θεοί αυτής της πανάρχαιας θρησκείας της ιδιοκτησίας και του κέρδους, κατορθώνουν τελικά κι έχουν τις ανθρωποθυσίες που θέλουν (βλ.την προηγούμενη ανάρτηση για τις αυτοκτονίες). Κι αυτό γιατί, ακόμα κι εμείς, οι γενικώς άθεοι, έχουμε μπει στο τρυπάκι τους να οικονομολογούμε αναπαράγοντας τα επιχειρήματα των αποστόλων του συστήματος. Ζήτω η αρχαία θρησκεία του κέρδους, λοιπόν, ζήτω ο Μαμμωνάς κι ας θυσιαστούν και μερικοί συνάνθρωποι μας. Αρκεί να μην είμαστε εμείς αυτοί.
το ίδιο και τα μεγαλύτερα παιδιά, οι φίλοι μου οι πενηντάρηδες, παρόλο μαθημένοι τριάντα χρόνια να διαχειρίζονται το χρήμα, αδυνατούν να κατανοήσουν την σύγχρονη μεταφυσική της οικονομικής ειδησεογραφίας.
Ακόμα και κάποιοι με μεταπτυχιακά στα οικονομικά πολύ συχνά αναγκάζονται να μπουν στην διαδικασία να σταματούν την ανάγνωση, για περίπλοκους συλλογισμούς, προκειμένου να αποκρυπτογραφήσουν το "τι θέλει να πει ο ποιητής", τι σημαίνει δηλ. η «βαρυσήμαντη» οικονομική είδηση που μόλις διάβασαν. Οι οικονομικοί αναλυτές και οι πολιτικοί που οικονομολογούν δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προσπαθούν να μετατρέψουν τους απλούς πολίτες σε οικονομολόγους των προφανών αληθειών: “αφού τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν ελλείμματα πρέπει να μειωθούν οι συντάξεις», «αν ο όποιος ΟΣΕ γράφει ζημίες, να απολυθούν υπάλληλοι και να πουληθεί σε ιδιώτες». Πρόκειται για χρήση μιας κατ’επίφαση οικονομικής επιστήμης που αποκλειστικό στόχο έχει την απόσπαση της κοινωνικής συναίνεσης σε μια ασκούμενη πολιτική που δεν προκύπτει από καμία ...επιστημονική διαδικασία μαθηματικής απόδειξης.
Πώς να πείσεις την κοινωνία, για παράδειγμα, ότι μια επιχείρηση όπως η ΔΕΗ, η οποία στην τελική κάνει την δουλειά της ικανοποιητικά -αν εξαιρέσεις κάποια black out που συμβαίνουν όμως πολύ συχνότερα σε χώρες όπου ιδιωτικοποιήθηκε πλήρως η ενέργεια (βλ.Καλιφόρνια των ΗΠΑ)- παράγει κέρδη και αποτελεί περιουσία όλων μας, θα πρέπει να εκχωρήσει λιγνιτικά αποθέματα σε μεγαλο-ιδιώτες, για τους οποίους μάλιστα το δημόσιο θα αυξήσει και τα τιμολόγια ρεύματος που πληρώνουμε όλοι μας;
Πώς να πείσεις τον ανειδίκευτο ή και ειδικευμένο, τον τριαντάρη ή και τον πενηντάρη, ότι δεν μπορούν να δουλεύουν, να κερδίζουν τη ζωή τους, επειδή έτσι θέλουν οι πολιτικοί μας, λέγοντας ότι αυτό υπαγορεύουν κάποια ξένα αφεντικά;
Ένας αμερικάνος νομπελίστας οικονομολόγος, ο Κρούγκμαν, -ο οποίος αν δεν ήταν του συστήματος ούτε στον ύπνο του θα έβλεπε ποτέ βραβείο Νόμπελ- έφτασε σε τέτοιο σημείο απόγνωσης και ενοχής (?) με την ακολουθούμενη πολιτική, που έγραψε το εξής καταπληκτικό άρθρο:
“Οπως κοιτάζω αυτό που σήμερα θεωρείται υπεύθυνη οικονομική πολιτική, μια εικόνα σχηματίζεται συνεχώς στο μυαλό μου.
Ξέρω πως είναι υπερβολική, αλλά υπάρχει: Η ελίτ της πολιτικής –κεντρικοί τραπεζίτες, υπουργοί Οικονομικών, πολιτικοί που παρουσιάζονται ως υπερασπιστές της δημοσιονομικής αρετής–- ενεργούν σαν ιερείς κάποιας αρχαίας θρησκείας, απαιτώντας από εμάς ανθρώπινες θυσίες για να καθησυχάσουν την οργή αόρατων θεών.
Ναι, σας είπα πως η εικόνα είναι υπερβολική. Ομως, ανεχτείτε με για λίγο.
Στα τέλη του περασμένου έτους, η κοινή γνώμη επί της οικονομικής πολιτικής έκανε απότομη στροφή δεξιά. Οσο κι αν οι μεγάλες οικονομίες του κόσμου μόλις τότε είχαν αρχίσει να ανακάμπτουν, όσο κι αν η ανεργία παρέμενε σε καταστροφικά υψηλά επίπεδα σε μεγάλο μέρος των ΗΠΑ και της Ευρώπης, η δημιουργία θέσεων εργασίας έπαψε να βρίσκεται στην ατζέντα. Αντιθέτως, μας είπαν, οι κυβερνήσεις όφειλαν να στρέψουν όλη τους την προσοχή στη μείωση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.
Οι αμφισβητίες τόνισαν πως η περικοπή των δαπανών σε μια οικονομία υπό κάμψη δεν βελτιώνει τις μακροπρόθεσμες δημοσιονομικές προοπτικές, ενώ μάλιστα μπορεί να τις επιδεινώσει πνίγοντας την οικονομική ανάπτυξη. Ωστόσο, οι «Απόστολοι» της λιτότητας απέφυγαν κάθε προσπάθεια να κάνουν την αριθμητική πράξη. Αφήστε τους αριθμούς, είπαν: Χρειάζονται άμεσες περικοπές δαπανών για να οχυρωθούμε απέναντι στους «εκτελεστές με τα ομόλογα», επενδυτές που, παίρνοντας τον νόμο στα χέρια τους, θα στρέψουν τη σκανδάλη κατά των σπάταλων κυβερνήσεων, εκτινάσσοντας το κόστος δανεισμού και ανοίγοντας τον δρόμο στην κρίση. Δείτε την Ελλάδα, παρότρυναν…..” H συνέχεια εδώ.
Μόνο που οι αόρατοι θεοί, «οι εκτελεστές με τα ομόλογα», έχουν και ονοματεπώνυμο, όπως πολύ εύστοχα είχε πει η Γαλλίδα υπουργός οικονομικών. Μόνο που οι αόρατοι θεοί αυτής της πανάρχαιας θρησκείας της ιδιοκτησίας και του κέρδους, κατορθώνουν τελικά κι έχουν τις ανθρωποθυσίες που θέλουν (βλ.την προηγούμενη ανάρτηση για τις αυτοκτονίες). Κι αυτό γιατί, ακόμα κι εμείς, οι γενικώς άθεοι, έχουμε μπει στο τρυπάκι τους να οικονομολογούμε αναπαράγοντας τα επιχειρήματα των αποστόλων του συστήματος. Ζήτω η αρχαία θρησκεία του κέρδους, λοιπόν, ζήτω ο Μαμμωνάς κι ας θυσιαστούν και μερικοί συνάνθρωποι μας. Αρκεί να μην είμαστε εμείς αυτοί.
Σχόλια