Απ-ενοχοποίηση τώρα

Αδέλφια την βάψαμε, μας την είχανε στημένη. Μαζευτήκανε 5-6 τζογαδόροι σ’ένα γραφείο στη Νέα Υόρκη πριν τρία χρόνια και συμφώνησαν να ενώσουν τα κεφάλαια τους και την επιρροή τους στις μεγάλες εφημερίδες, προκειμένου να παίξουν στο στοίχημα «χρεοκοπία Ελλάδας-απουσία μηχανισμών άμυνας της Ευρωζώνης». Κέρδισαν 5.000% στα κεφάλαια τους λέει το ΒΗΜΑ. Οι τεχνικές λεπτομέρειες του παιχνιδιού ελάχιστη σημασία έχουν. Το «καταπληκτικό» είναι ότι ο πρωθυπουργός μας παραβιάζοντας …ορθάνοιχτες πόρτες, βγήκε στις πρωτεύουσες του εξωτερικού κατακεραυνώνοντας τους κερδοσκόπους κι ευαγγελιζόμενος τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές ελέγχου των παιχνιδιών τους. Πήγε στις μεγαλύτερες τσατσάδες του πλανήτη να μιλήσει για τις παρενέργειες της πορνείας στην τσέπη των φτωχών νοικοκυραίων! Μηχανισμοί ελέγχου των αγορών CDS θα στηθούν. Όχι γιατί τους τάψαλε ο Γιωργάκης, αλλά γιατί φοβούνται οι ξένοι ότι το ίδιο παιχνίδι πολύ πιο εύκολα μπορεί να στηθεί με τα εταιρικά ομόλογα των πολυεθνικών τους. Για τα επιτόκια του δανεισμού μας όμως ούτε κουβέντα. Ο χορός καλά κρατεί. Κονόμησαν οι αγγλοσάξωνες με τα CDS, ας κονομήσουν κι οι ευρωπαικές τράπεζες με τα αυξημένα περιθώρια. Ποιος τους γαμ.. τους Ελληνες. Θα τους τα παίρνουμε όσο έχουν κι όταν γονατίσουν εντελώς το πολύ-πολύ να τους πετάξουμε έξω από την Ευρωζώνη.


Ευτυχώς, όμως, έχουμε διανοούμενους που στις κρίσιμες ώρες της κοινωνίας μας, των ζωών μας, αναλαμβάνουν …μπροστάρηδες. Ξεχωρίζω, πιστέψτε με, δύο με την πιο εκλεπτυσμένη και διεισδυτική σκέψη και αντιγράφω, από τον κ.Χ. Κ. Τσούκα πρώτα:

“Τα οικονομικά προβλήματα, που τόσο δραματικά βιώνουμε σήμερα, αντανακλούν ιστορικά διαμορφωμένες πολιτισμικές αυτο-κατανοήσεις. Γι’ αυτό, άλλωστε, είναι τόσο δυσεπίλυτα”. Δεν καταλάβατε τίποτα. Ας ξαναπροσπαθήσουμε: “Αν η ευρωπαϊκή κοινή γνώμη εκπλήσσεται σήμερα με την Ελλάδα, δεν είναι τόσο για την επαπειλούμενη χρεοκοπία μας, όσο για τις χρόνιες νοοτροπίες και πρακτικές που κατέστησαν δυνατή τη χρεοκοπία: τις στατιστικές μας απάτες, τον παράφρονα ευδαιμονισμό, τον γελοίο αρπακολλισμό, την απαράδεκτη ανοργανωσιά, την πονηρή λαθρεπιβασία, την αυθαίρετη άσκηση εξουσίας, την περιφρόνηση του νόμου. Αυτή η νοοτροπία μάς κατέστησε διεθνή περίγελο, αυτή πληρώνουμε σήμερα».

Σαν να καταλάβαμε κάτι τώρα. Ας προσπαθήσουμε όμως και με έναν ακόμα του συναφιού, τον κ.Θάνο Βερέμη: «Το πρόβλημα συνεπώς δεν αντιμετωπίζεται μόνο με έκτακτα μέτρα. Επιβάλλεται η εκπαίδευση των Ελλήνων με στόχο τη δημιουργία κοινωνίας πολιτών. Οι ατασθαλίες των πολιτικών βρίσκονται συχνότερα στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων απ’ ό,τι οι παραβάσεις του κοινωνικού συνόλου. Ομως, η καθημερινή μας παραβατικότητα και η ανοχή μας προς αυτήν συμποσούνται σε τεράστια μεγέθη που μας καθηλώνουν».

Στα συγκεκριμένα δύο αποσπάσματα παρατηρούμε ότι οι συγγραφείς τα βάζουν με τους πολιτικούς μας. Αλλά με έναν τέτοιο τρόπο που καταλήγουν να δημιουργήσουν ενοχές και να με καταστήσουν συνυπεύθυνο και μένα τον απλό εργαζόμενο. Σ’αυτούς και στους άλλους που μας ενοχοποιούν ευθέως (γιατί λέει φάγαμε τις αγροτικές επιδοτήσεις, γιατί ζούσαμε πάνω απ’ότι δικαιούμασταν –ποιος άραγε το ορίζει αυτό, κλπ) ότι εμείς και καλά, οι απλοί πολίτες ευθυνόμαστε για την κατάντια της οικονομίας μας, η απάντηση είναι η εξής:

• Σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσίευσε η κοινοτική στατιστική υπηρεσία, η Γιούροστατ, oι Έλληνες εργάζονται τις περισσότερες ώρες την εβδομάδα απ' όλους τους άλλους εργαζόμενους μέσα στην Κοινότητα.
• Εκθεση της UBS συγκρίνει τις τιμές, τους μισθούς και την αγοραστική δύναμη 73 πόλεων σε σχέση με ένα καλάθι 122 προϊόντων και υπηρεσιών. Στην Αθήνα το κόστος ζωής υποχώρησε  στην 36η θέση και αποτελεί το 72,7% του κόστους στη Νέα Υόρκη. Οι μισθοί στην Αθήνα αντιστοιχούν σχεδόν στο μισό των αντίστοιχων της Νέας Υόρκης και περίπου στο ένα τρίτο εκείνων της Κοπεγχάγης. Μισθοί και τιμές προσδιορίζουν την αγοραστική δύναμη, η οποία παραμένει για την Αθήνα στην 32η θέση και αντιστοιχεί περίπου στο 60% ενός κατοίκου της Νέας Υόρκης.
• Στο μηχανισμό εξουσίας, της δι’αντιπροσώπου δημοκρατίας,  δεν ρωτήθηκα ούτε για τους στρατιωτικούς που βγαίνουν στην σύνταξη στα 45, ούτε για τους δικαστικούς που αμείβονται πλουσιοπάροχα, ούτε για τα κάθε είδους επιδόματα των δημόσιων υπαλλήλων με τα οποία οι εκάστοτε πολιτικάντηδες με "ξένα κόλλυβα" φρόντιζαν την υστεροφημία τους, ούτε για τους άλλους αυλικούς της εξουσίας τους πολυθεσίτες δημοσιογράφους, που κοσμούν τις λίστες των μυστικών κονδυλίων των υπουργείων.
• Η γενικευμένη διαφθορά στην οποία μ’έχουν βρωμίσει και μένα (με τις πολεοδομικές μικρο-παραβάσεις ή το φακελάκι στο γιατρό που με χειρούργησε) είναι «σπουδαγμένος» τρόπος άσκησης εξουσίας. Ενας «διεφθαρμένος» λαός είναι ένας συνένοχος, μουγκαμένος λαός. Και το πετύχαν.
• Στο φαγοπότι των κρατικών προμηθειών, εξοπλιστικών προγραμμάτων, τεχνικών έργων δεν ήμουν παρόν. Ηταν οι πολιτικοί μας μαζί μ’αυτούς τους ίδιους τους δανειστές μας, που σήμερα μας κατακεραυνώνουν. Αυτό ήταν το παιχνίδι της σύγχρονης τραπεζικής νέο-αποικιοκρατίας, μέχρι που ξέσπασε η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση. Στην ελληνική έκδοση του παιχνιδιού αυτού είδαμε επεισόδια όπως αυτό: με γερμανικά δάνεια χρυσο-πληρώσαμε τα υποβρύχια του Σκαραμαγκά που δεν παραλήφθηκαν ποτέ, αλλά και τους αυτοκρατορικής μεγαλοπρέπειας γάμους του τέως υπουργού Εθνικής Αμυνας στο Four Seasons των Παρισίων.

Γι’αυτό, κύριοι διανοούμενοι, εμάς αφήστε μας ήσυχους. Και δουλεύουμε περισσότερο με λιγότερα λεφτά και πληρώνουμε ακριβότερα για τα αναγκαία μας και αισθήματα ενοχής μας φορτώσανε και στο φαγοπότι ήμασταν απόντες. Περιμένουμε, απλά, να δούμε έστω κι έναν πολιτικό να πάει φυλακή. Να γίνει η αρχή, βρε αδελφέ.