Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η οικονομική κρίση, τα σύκα και η σκάφη

[Επειδή κατάφεραν και μας έπεισαν ότι είμαστε ανίκανοι να κατανοήσουμε οτιδήποτε πέρα απ’ότι νοιώθουμε, ήρθε αλλοίμονο ο καιρός να προσπαθήσουμε να πούμε «τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη».
Οι μηχανικοί της παραγωγής, σε συνεργασία με διεστραμμένους κοινωνικούς ψυχολόγους, κατάφεραν να επιβάλλουν -χάρη στην επιστημονική εξειδίκευση- στεγανά στη γνώση και να μας μπερδέψουν, να μας κάνουν τα «μυαλά κουρκούτι».
Ας δούμε λοιπόν αν μπορούμε να καταλάβουμε και να συνεννοηθούμε πάνω στο τι είναι η τρέχουσα οικονομική κρίση. Ας επιδιώξουμε να νοιώσουμε την παιδική χαρά του ότι καταλαβαίνουμε τη μηχανική του θέματος. Και λέω χαρά, γιατί η πραγματική ηδονή είναι φαντάζομαι, πέρα από το να καταλαβαίνουμε, να έχουμε και άποψη και να μπορούμε να αλλάζουμε αυτά που επηρεάζουν τις ζωές μας
].

Η μοιρασιά του πλούτου
Η ανθρώπινη εργασία ανά τους αιώνες παρήγαγε πλούτο ο οποίος είναι ήδη μοιρασμένος. Κι έτσι συμβαίνει άλλοι να «γεννιούνται κάτω από την μηλιά», και άλλοι να βρίζουν τα «αρ…δια του πατέρα τους» γιατί έτυχε να είναι φτωχά. Οι εκάστοτε ζωντανοί, ωστόσο, συνεχίζουν καθημερινά να παράγουν καινούργιο πλούτο, ο οποίος επίσης μοιράζεται σε
1. κέρδη των επιχειρήσεων, δηλ.αυτών που κατείχαν το κεφάλαιο (κεφαλαιοκράτες) και συντονίζουν την εργασία άλλων ανθρώπων για την παραγωγή κάποιου προιόντος ή υπηρεσίας,
2. αμοιβές των εργαζομένων, στις οποίες θα πρέπει πέραν των μισθών να συμπεριλάβει κανείς και όλες τις κοινωνικές παροχές που προκύπτουν από την αναδιανεμητική λειτουργία του κράτους (κι εδώ εννοούμε την δημόσια δωρεάν υγειονομική περίθαλψη, την δημόσια παιδεία, το συνταξιοδοτικό σύστημα, κλπ)
3. αποταμίευση για επανεπένδυση, τόσο σε δημόσιες όσο και σε ιδιωτικές επενδύσεις.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι τους τελευταίους 3-4 αιώνες ζούμε στον δυτικό τουλάχιστο κόσμο σε ένα σύστημα που το μοναδικό κριτήριο που κινεί τα πράγματα είναι το κέρδος. Και λέω να σταθούμε για λίγες αράδες στο σημείο αυτό, γιατί οι περισσότεροι έχουμε μάλλον ξεχάσει ότι οι πιο μεστές στιγμές της ζωής μας είναι αυτές που, με προκαπιταλιστικό τρόπο, λειτουργούν χωρίς τη λογική του κέρδους, όπως:
* η αλληλοβοήθεια και αλληλεγγύη ανάμεσα στα μέλη μιας κοινότητας π.χ. στην φύλαξη των παιδιών,
* η βοήθεια στην μετακόμιση ενός φίλου που συνοδεύεται από μπύρες και καλαμπούρια,
* η ρεφενέ γιορτή στο σπίτι όπου ο καθένας ή καθεμία κουβαλά την σπεσιαλιτέ, το γλυκό ή την σαλάτα,
* στο ενδιαφέρον για την δημόσια συμπεριφορά των ανήλικων κυρίως συμπολιτών μας, το οποίο ενδιαφέρον δημιουργεί το πλαίσιο -αντί ενός άναρχου κοινωνικού χώρου- για την κοινωνικοποίηση των ανθρώπων, κλπ.

Το κέρδος για τους κεφαλαιοκράτες και το καπιταλιστικό σύστημα δεν είναι απλή υπόθεση. Γι’αυτούς δεν είναι αρκετό να κάνεις απλά μια δουλειά (π.χ. ένα εργοστάσιο για την παραγωγή ενός προιόντος) με κέρδος. Το ζητούμενο για τον κεφαλαιοκράτη, προκειμένου να αποφασίσει να επενδύσει κάπου τα κεφάλαια του, είναι η συνεχής αύξηση του ποσοστού κέρδους, συγκριτικά πάντα με τον ανταγωνιστή του. Κι αυτό το αυξημένο ποσοστό απόδοσης θα το αναζητήσει τόσο στην πραγματική οικονομία όσο και στην χρηματοοικονομική σφαίρα.

Πίσω στα ‘60s
Το πρόβλημα με την μοιρασιά του παραγόμενου πλούτου είναι ότι τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου οι κεφαλαιοκράτες μας κλέβουν συνεχώς. Σε τέτοιο σημείο που τόσο το τεχνοκρατικό (Αλαν Γκρίνσπαν, ΔΝΤ, κά), όσο και το πολιτικό προσωπικό (π.χ.Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι!) των κεφαλαιοκρατών, τα τελευταία χρόνια, δεν έχει σταματήσει να επισημαίνει με στατιστικά και αριθμούς την …αδικία και να φωνάζει, ότι ελλοχεύει ο κίνδυνος για το σύστημα της αγοράς να κινδυνεύσει από λαικές εξεγέρσεις κι επαναστάσεις.

Η πηγή του προβλήματος της άδικης μοιρασιάς, βρίσκεται κάπου εκεί στην δεκαετία του 70 όταν το ποσοστό κέρδους στο σύνολο των κεφαλαιοκρατών σταδιακά έπεφτε, ενώ και για τον ίδιο λόγο κολούσαν και οι επενδύσεις. Την περίοδο εκείνη γνώρισε μεγάλη άνθιση ο δανεισμός των πλούσιων χωρών προς τις φτωχότερες, με απώτερο σκοπό την αύξηση των εισαγωγών βιομηχανικών αγαθών από τις πλούσιες χώρες. Στην ίδια περίοδο επικράτησε ιδεολογικο-πολιτικά μια ακραία σχολή οικονομολόγων, η νεοφιλελεύθερη σχολή, με κύριο εκφραστή τον καθηγητή του Σικάγο Φρίντμαν, ενώ η πολιτική έκφραση αυτού του ρεύματος ήρθε με την εκλογή του Ρίγκαν στις ΗΠΑ και της Θάτσερ στην Αγγλία.

Μία από τις βασικές αρχές αυτής της σχολής ήταν και ότι αρκεί να ρυθμίζεις -με την αυξομείωση των επιτοκίων- την συνολική ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορά, για να διοικείς την κοινωνία. Απόρροια αυτής της αρχής ήταν ότι ήταν περιττή και η κρατική παρεμβατικότητα, τόσο ως απ’ευθείας παραγωγός αγαθών και υπηρεσιών, όσο και με την επιβολή του κανονιστικού πλαισίου λειτουργίας των επιχειρήσεων.


H κρίση του 1929 και ο Κέυνς
Παρενθετικά, εδώ πρέπει να πούμε ότι το καπιταλιστικό σύστημα επιβίωσε στον εικοστό αιώνα από την απειλή της ρωσικής σοσιαλιστικής επανάστασης του 1918 και των έντονων συνδικαλιστικών αγώνων και διεκδικήσεων της εργατικής τάξης. Επίσης, αναγεννήθηκε από τις στάχτες του κραχ του 1929, χάρη σ’ένα Παγκόσμιο Πόλεμο ο οποίος με την κτηνωδία του «κόντυνε» κατά πολύ τον Ανθρωπο, ενώ με τις τεράστιες καταστροφές του, δημιούργησε συνθήκες επανεκκίνησης (restart) της δυτικής οικονομίας.

Στην επανεκκίνηση αυτή σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι νέοι θεσμοί που κλήθηκαν στην δεκαετία του ΄30 να κάνουν στοιχειωδώς ανθρώπινη και ασφαλή την ανθρώπινη κοινωνία: σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και υγειονομικής περίθαλψης, αναγνώρισης των συνδικαλιστικών ενώσεων και των συλλογικών διαπραγματεύσεων, σύστημα εγγύησης των τραπεζικών καταθέσεων, κλπ. Κύριος ιδεολογικός εκφραστής της επανεκκίνησης του καπιταλιστικού συστήματος υπήρξε ο καθηγητής Κέυνς. Ο εν λόγω κύριος, τόσο με τους παραπάνω νέους θεσμούς, όσο και με την κρατική χρηματοδότηση έργων υποδομής και κοινωφελούς χαρακτήρα, προσπάθησε ουσιαστικά να δημιουργήσει συνθήκες πλήρους απασχόλησης. Σκοπός του βέβαια δεν ήταν η ξανά-νοηματοδότηση της κατεστραμμένης ζωής του άνεργου ή η υλοποίηση κάποιου ιδανικού εξανθρωπισμού της «άδικης κοινωνίας». Ζητούμενο του καθηγητή που εξέφραζε τότε το κυρίαρχο ιδεολογικοπολιτικό ρεύμα ήταν
Ø η αναδιανομή του προκλητικά και τότε μοιρασμένου πλούτου και
Ø η παροχή στους εργαζόμενους-καταναλωτές της ρευστότητας εκείνης, που θα τους επέτρεπε
o να εμφανίζονται, όπως παλιά, στα γκισέ των εμπορικών καταστημάτων, για να αγοράζουν οι ίδιοι αγαθά,
o οι κεφαλαιοκράτες που τα παρήγαγαν να κάνουν κέρδη,
o οι τραπεζίτες να αυγατίζουν τα κεφάλαια τους, και
Ø η ζωή να συνεχισθεί αφήνοντας πίσω μια ακόμα οικονομική κρίση.

Η μεγάλη κλοπή
Τα τελευταία 40 χρόνια, λοιπόν, το παγκόσμιο κεφάλαιο, στην επιδίωξη του να αυξάνει συνεχώς το ποσοστό κέρδους του,
Ø χτύπησε κατ’αρχήν το συνδικαλιστικό κίνημα, επικρατώντας σε καίριες αντιπαραθέσεις με τα ισχυρότερα συνδικάτα της εποχής (ελεγκτές εναέριας κυκλοφορίας στις ΗΠΑ και τους ανθρακωρύχους στην Αγγλία). Η συμβολική σημασία και το μήνυμα των ηττών αυτών του εργατικού κινήματος, υπήρξε καθοριστικό για τις επόμενες δεκαετίες έως σήμερα, στέλνοντας τον εργαζόμενο απογοητευμένο σπίτι του μακριά από διεκδικήσεις και συνδικαλισμούς
Ø ψαλίδισε στη συνέχεια κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα, όπως η σύμβαση εργασίας πλήρους απασχόλησης και αορίστου χρόνου, η μέγιστη εβδομαδιαία διάρκεια εργασίας, οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, το εθνικό σύστημα ασφάλισης, το δημόσιο σύστημα υγείας, παιδείας, κλπ
Ø επέβαλε μέσα από την εξάρτηση του δανεισμού του κράτους από τους ξένους οίκους τις πολιτικές που υπαγορευόταν από τις μητροπόλεις του κεφαλαίου (πώληση τομέων παραγωγής που μέχρι τότε «έτρεχε» το ίδιο κράτος, ώστε να δοθούν νέα πεδία κερδοφορίας στα ιδιωτικά κεφάλαια, απορρύθμιση ήτοι κατάργηση των όποιων μηχανισμών ελέγχου των ιδιωτικών επιχειρήσεων στους τομείς ελέγχου των τιμών, ποιότητας, περιβάλλοντος, κλπ).

Ετσι φθάσαμε σήμερα στο ίδιο σημείο που ήμασταν και το 1929, με το 1% του πληθυσμού στις ΗΠΑ να κατέχει τον ίδιο πλούτο με το 80% του κάτω μέρους της εισοδηματικής κλίμακας. Με τις ίδιες ή παρόμοιες κατανομές του πλούτου να έχουν παρατηρηθεί σε όλα τα δυτικά κράτη, των σκανδιναβικών μη εξαιρουμένων.

Οι προστάτες του συστήματος

Το πρόβλημα λοιπόν της υποκατανάλωσης λόγω της κλοπής του εισοδήματος, επιχειρήθηκε την περίοδο αυτή να αντιμετωπισθεί με την αυξημένη κατανάλωση ειδών προκλητικής πολυτελείας από τους ίδιους τους πλούσιους. Μόνο που αυτοί οι τελευταίοι έχουν ένα ελάττωμα: ποτέ δεν ξοδεύουν όλα τα επιπλέον χρήματα που κερδίζουν, αλλά βάζουν πάντα στην άκρη ένα σοβαρό κομπόδεμα. Ετσι, το πρόβλημα της υποκατανάλωσης συνέχιζε να υπάρχει.

Η λύση στο πρόβλημα ήρθε από τις τράπεζες, οι οποίες από τα τέλη της δεκαετίας του ΄70 βρέθηκαν, χάρι στα πετροδολλάρια, με μία τεράστια ρευστότητα. Η ρευστότητα που έλειπε από το σύστημα και ειδικότερα από τον κόσμο της εργασίας, λόγω της συνεχιζόμενης κλοπής, θα αναπληρωνόταν με τραπεζικά …δάνεια: δάνεια για την αγορά κατοικίας, δάνεια για την αγορά αυτοκινήτου, δάνεια για να σπουδάσεις, δάνεια για διακοπές, κοκ.

Το τραπεζιτικό κεφάλαιο, μέσα από την ανάγκη της πραγματικής οικονομίας να διατηρηθεί η κατανάλωση στα επιθυμητά επίπεδα ισορροπίας προσφοράς και ζήτησης (σημειωτέον ότι η ανάπτυξη των δυτικών χωρών σε ποσοστό της τάξης του 70% οφείλεται στην κατανάλωση) ανέλαβε δράση. Βοηθούσης της τεχνολογίας για την πλαστικοποίηση και ψηφιοποίηση του χρήματος φθάσαμε σ’ένα σημείο όπου μόνο το 3% του συνολικά κυκλοφορούντος χρήματος είναι σε μορφή χαρτονομισμάτων και κερμάτων. Ολο το υπόλοιπο δεν είναι παρά λογιστικές εγγραφές. Ετσι οι τραπεζίτες, καταφέρνοντας να κάνουν ώστε όλη η κατανάλωση να πραγματοποιείται μέσω του λογιστικού πιστωτικού τους χρήματος, επέβαλλαν εαυτούς ως «προστάτες» του όλου συστήματος της ελεύθερης αγοράς. Η αμοιβή τους για την «προστασία», κοινώς νταβατζιλίκι, που προσέφεραν στο σύστημα ήταν ουσιαστικά τα υψηλότατα –σε σχέση με τα επιχειρηματικά δάνεια- επιτόκια των καταναλωτικών προσωπικών δανείων. Σε κάθε σχεδόν συναλλαγή της πραγματικής οικονομίας, οι τράπεζες ως άλλοι ευγενείς φεουδάρχες αφαιρούσαν το 10-20%, που ήταν ο τόκος της χρηματοδότησης.

Δεν είναι τυχαίο, κατά συνέπεια, ότι στα πλαίσια του διατομεακού ενδο-καπιταλιστικού ανταγωνισμού οι τραπεζίτες κεφαλαιοκράτες ενίσχυσαν την περίοδο αυτή πάρα πολύ την εξουσία τους. Αρκεί να αναφέρει κανείς, ως παράδειγμα, την αυτονόμηση των κεντρικών τραπεζών και τον «ανεξάρτητο» ρόλο του κεντρικού τραπεζίτη κάθε χώρας στην υπαγόρευση της ακολουθητέας οικονομικής πολιτικής, τον ρόλο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στην ίδια κατεύθυνση και των διεθνών ελεγκτικών οίκων βαθμολόγησης της πιστοληπτικής ικανότητας κάθε χώρας.

Κι έτσι φθάσαμε στο σημείο ο δανεισμός των νοικοκυριών σε πολλές δυτικές χώρες να υπερβαίνει σε αξία όλο τον ετησίως παραγόμενο πλούτο της χώρας. Αν και σε πόσα χρόνια θα ξεχρεωθούν αυτά τα νοικοκυριά, είναι συνάρτηση του για πόσα χρόνια μπορούν συντηρηθούν μόνο με «αέρα κοπανιστό», καταθέτοντας τα εισοδήματα τους στις τράπεζες για εξόφληση των δανείων! Με δεδομένη την συνέχιση της κλοπής μεριδίων από τα εισοδήματα της εργασίας, ορθολογική λύση αποπληρωμής αυτού του δανεισμού των εργαζομένων δεν προέκυπτε από πουθενά.

Η λογική της πυραμίδας
Ο μεταξύ τραπεζών ανταγωνισμός, ωστόσο, έκανε ώστε νέα μεγαλύτερου ύψους δάνεια, να αποπληρώνουν τα παλαιότερα καταναλωτικά δάνεια άλλων τραπεζών, ή νέα στεγαστικά δάνεια να εκταμιεύονται, με βάση πρόσθετη προσημείωση βασιζόμενη στην αύξηση της αξίας του ακινήτου. Πρόκειται για μια λογική που δεν διαφέρει σε τίποτα από τη «λογική της πυραμίδας»: τα καινούργια δάνεια εξοφλούν τα παλαιότερα.

Μόνο που οι πυραμίδες αργά ή γρήγορα καταρρέουν και οι δημιουργοί τους κεφαλαιοκράτες εξαφανίζονται με δύο πλάγια βήματα από το προσκήνιο. Τα θύματα, όμως, της πυραμίδας και στην περίπτωση μας οι εργαζόμενοι/ καταναλωτές θα κληθούν να πληρώσουν το μάρμαρο με την απώλεια κάθε βιοτικού στάνταρ, με πρώτο και καλύτερο το τρίπτυχο «εργασία, σπίτι, αυτοκίνητο», που αποτέλεσαν την ατμομηχανή της οικονομικής ανάπτυξης των «τριάντα ένδοξων χρόνων» (1945-΄75) της μεταπολεμικής περιόδου.

Το ότι η κρίση βαφτίστηκε κρίση των (subrime) δανείων μειωμένης εξασφάλισης δεν έχει απολύτως κανένα νόημα. Είναι απλή λεπτομέρεια τεχνικού χαρακτήρα το ότι οι τράπεζες με τα συγκεκριμένα δάνεια επεδίωξαν να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους: τα τιτλοποιούσαν και πουλώντας αυτούς τους τίτλους αποκτούσαν την απαιτούμενη ρευστότητα, προκειμένου να συνεχίζουν να εκδίδουν νέα στεγαστικά δάνεια και να εγγράψουν νέα κέρδη. Είναι απλή λεπτομέρεια τα subrime γιατί η μεγιστοποίηση του κέρδους είναι η απλή λογική του συστήματος.

Η κρίση των subrime, ωστόσο, δεν είναι άλλη από την ίδια κρίση πτώσης του περιθωρίου κέρδους των κεφαλαιοκρατών που πρωτοεμφανίστηκε το 1965 κι έσκασε περί το ΄75. Μόνο που εντωμεταξύ το τραπεζικό σύστημα έχει εξελιχθεί σε ρυθμιστή της κατανάλωσης, αποτελεί τον χρηματοδότη του συναλλακτικού κυκλώματος ολόκληρης της πραγματικής οικονομίας, πάνω του στηρίζεται το παγκόσμιο εμπόριο και ο ρόλος του μπορεί να παρομοιασθεί με ιατρικούς όρους μόνο με το καρδιαγγειακό σύστημα. Και η κρίση των subrime αποτελεί ένα σοβαρότατο καρδιακό επεισόδιο για όλο το καπιταλιστικό σύστημα.

Η οικονομική κρίση και η πολιτική απάντηση
Η κρίση των subrime δεν είναι άλλη από την κρίση του ΄75, την οποία κλήθηκε να διαχειρισθεί η λαίλαπα της νεοφιλεύθερης πολιτικής της καταλήστευσης των εισοδημάτων της εργασίας και του ληστρικού δανεισμού των νοικοκυριών. Πρόκειται για την ίδια κρίση απώλειας από τους κεφαλαιοκράτες του ελέγχου του συστήματος. Απώλεια που εκδηλώθηκε με τις αντιπολεμικές διαδηλώσεις του Βιετνάμ, το αντιρατσιστικό κίνημα, τον Μάη του ΄68, .... Η κρίση της δεκαετίας του 30, με το ισχυρό εργατικό κίνημα και την άνοδο του ναζισμού, η παρούσα κρίση των subrime, όπως και κάθε άλλη κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, ποτέ δεν υπήρξαν καθαρά οικονομική. Είναι πρωτευόντας πολιτική, με την έννοια της διαχείρισης της πολιτικής οικονομίας.

Η έξοδος από την κρίση δεν μπορεί να είναι οι «ενέσεις» ρευστότητας, οι οικονομικές ενισχύσεις από δημόσιους λαικούς πόρους, των ιδιωτικών επιχειρήσεων, τραπεζικών ή άλλων (π.χ.αυτοκινητοβιομηχανία). Η ρευστότητα που υπήρχε οφειλόταν στο κλίμα της αγοράς που ήταν καλό και στις τράπεζες που δάνειζαν ασύστολα για να κερδίζουν, αφού αυτή είναι η δουλειά τους. Σήμερα που οι τράπεζες φοβούνται τον ίσκιο τους, όσα χρήματα και να τις ρίξεις δεν πρόκειται να τα κάνουν δάνεια. «Το αμπέλι δεν στηρίζεται με κλήμα» και η οικονομική κρίση για να αντιμετωπισθεί χρειάζεται μη νεοφιλελεύθερα μέτρα, χρειάζεται άλλη πολιτική. Γι’αυτό και οι πολιτικές ηγεσίες, σε μια επίδειξη αυτονόμησης τους απέναντι στο κύριο αφεντικό τους (τραπεζιτικό κεφάλαιο) και παρά την υποτονικότητα των εργατικών αγώνων, επιχειρούν να νεκραναστήσουν τον Κέυνς, μαζί με πολιτικές κοινωνικής πρόνοιας και δημιουργίας θέσεων εργασίας.

Οι γκουρού νομπελίστες αστοί οικονομολόγοι (Κρούγκμαν, Στίγκλιτς) φθάνουν στο σημείο να εισηγούνται εθνικοποίηση των μεγαλύτερων τραπεζών στις ΗΠΑ. Αυτό κι αν είναι βεβήλωση των ιερών της καπιταλιστικής μητρόπολης!. Αλλοι αστοί, προκειμένου να εξορκιστούν οι λαικές εξεγέρσεις και τυχόν εμφύλιος πόλεμος, φθάνουν να ισχυρίζονται ότι ένα κοινωνικό περιβάλλον πλήρους απασχόλησης με εργοδότη έσχατης ανάγκης το δημόσιο, με σύστημα κοινωνικής πρόνοιας-υγείας και υγιώς χρηματοδοτούμενο σύστημα δημόσιας παιδείας, θα αποτελούσε ασφαλέστερο περιβάλλον για την επιχειρηματική δραστηριότητα, ενδεχομένως και με λιγότερες κρατικές ρυθμίσεις. Πρόκειται για το επαναστατικό ρητό ότι «οι αστοί είναι διατεθειμένοι να σου παραχωρήσουν ολόκληρο το κάρο, προκειμένου να μη χάσουν τα γκέμια».

Τέλος, επειδή επικράτησε να μιλάμε όλοι για παγκόσμια οικονομική κρίση, πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι στην ουσία πρόκειται για κρίση των μητροπόλεων του καπιταλισμού. Η δυναμική και η σχετική οικονομική αυτονόμηση του νότιου ημισφαιρίου και της Απω Ανατολής, θέτουν σειρά γεωπολιτικών θεμάτων που αξίζει να μας απασχολήσουν σε επόμενη ανάλυση. Όπως συνεχώς πρέπει να μας απασχολεί η πίσω από τις γραμμές ανάγνωση των τάσεων στις ακολουθούμενες πολιτικές, τόσο στην Ευρώπη όσο και στις ΗΠΑ

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μπαλόνια πάρτυ αξίας $1 εκατ.

  Για πρώτη φορά μεταφράζω δημοσίευση ενός ατόμου που παρακολουθώ κι εκτιμώ αφάνταστα, της Caitlin Johnstone , για ένα θέμα που το έπαιξαν πρόσφατα τα μίντια ακατάπαυστα. Πρόκειται για τα τρία υποτιθέμενα κατασκοπευτικά μπαλόνια/αερόστατα της Κίνας που κατέρριψαν με πυραύλους αέρος-αέρος οι ΗΠΑ. Αποφάσισα να το κάνω γιατί με την αδιάσειστη τεκμηρίωση που δίνουν οι παραπομπές-υπερσυνδέσεις της Caitlin , αποκαλύπτεται όλη η απάτη και την ίδια στιγμή αποτυπώνεται μια ακόμη κλασική περίπτωση   αμερικάνικης προπαγάνδας. Ως case study της προπαγάνδας των ΗΠΑ μου προκάλεσε το ενδιαφέρον, στα πλαίσια του τρίπτυχου που με στοίχειωσε τα τελευταία χρόνια «Προπαγάνδα - Φόβος - Έλεγχος του Νου» ή κοινωνικός έλεγχος.  Κι όλα αυτά σε μια περίοδο, που             - γινόταν ένα άνοιγμα φιλίας προς την Κίνα με την προγραμματισμένη επίσκεψη του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ στην Κίνα (η οποία τελικά ακυρώθηκε) -           συνέβη ένα από τα σοβαρότερα περιβαλλοντικά ατυχήματα στο Οχάιο με τον εκτρο

Η Αμερικανική ηγεμονία και οι κίνδυνοί της: η άποψη της Κίνας

Οταν οι Κινέζοι αποφασίζουν να ανοίξουν το στόμα τους, το κάνουν με 9 σελίδες κείμενο και δίνουν τροφή (πιό επίσημη πηγή από το Υπουργείο Εξωτερικών της δεύτερης  παγκόσμιας υπερδύναμης δεν υπάρχει!) σε κάθε πικραμένο τριτοκοσμικό που φοβάται να τα βάλει με τις ΗΠΑ. Στο επίσημο αυτό κείμενο που δόθηκε στην δημοσιότητα μέσα σε 'πολεμικό' κλίμα (κατάρριψη του μετεωρολογικού μπαλονιού, συνεχείς προκλήσεις στα στενά της Ταιβάν, η "φιλία" των κινέζων με τους επιτιθέμενους στην Ουκρανία Ρώσους, ...) παρατίθεντα ιστορικά και λοιπά πολύ συγκεκριμένα στοιχεία - συχνά αντλημένα από αμερικάνικες πηγές- για  - την πολιτική ηγεμονία: πραξικοπήματα ανά τον κόσμο, δόγμα Μονρόε στην λατινική Αμερική, πορτοκαλί-και κόκκινες και λοιπές έγχρωμες "επαναστάσεις" στην Ευρασία, αραβική άνοιξη στην Αφρική, κλπ,  - την στρατιωτική ηγεμονία: με αριθμούς οι εκατοντάδες πόλεμοι ανά τον κόσμο που κήρυξαν οι ΗΠΑ με τις χιλιάδες θύματα, οι στρατιωτικές βάσεις ανά την υφήλίο, κλπ, - την ο

Η ζωή μετά (...τον πόλεμο στην Ουκρανία)

 Εν είδει διαλόγου, για το πώς προβλέπεται ο κόσμος μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, δύο αναλύσεις: αυτή του πολλά βαρύ ευρωπαικού Carnegie και ως αντίλογος μια ανάλυση από το southfront.org After Russia's War Against Ukraine: What Kind of World Order?   https://carnegieeurope.eu/2023/02/28/after-russia-s-war-against-ukraine-what-kind-of-world-order-pub-89130 There is a growing perception that the liberal world order is coming to an end. While the current multilateral system may be weakened by the return of geopolitics, economic interdependence and transnational ties will prevent a complete lapse into anarchy. The Russian war against Ukraine and the growing U.S.-China rivalry will have a profound effect on the future of the world’s political organization. The West’s hope for an international system based on democracy, rule of law, and multilateral cooperation—which had already lost plausibility in recent years—now looks wholly unrealistic. Current trends and recent strateg