Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2012

Για τον ...Πασαένα

Με τα παρακάτω αποσπάσματα από πρόσφατη ανάρτηση του (από την γκρίζα ζώνη μεταξύ ποίησης και πεζού) ένοιωσα την ανάγκη να αποδώσω φόρο τιμής σ’έναν ξεχωριστό Σαλονικιό blogger –δεν ξέρω τίποτα άλλο γι’αυτόν- που αυτοσυστήνεται ως   « Πασαένας » “Πόσο καιρό να παίζεις μουσικές καρέκλες με την ανεργία; ….. Η αλήθεια είναι ότι εφόσον αποφασίσαμε ότι δεν έχουμε ανάγκη τον άλλο, θα είμαστε οι καλύτεροι σκλάβοι, ανεξαρτήτως δυνάστη ….. «τη λύπη μου δε θα τη βρεις παρά σε ένδοξες μέρες». Νοσταλγία τέλος. Δεν υπάρχει χρόνος για πολυτέλειες. ”

Εχουμε και λέμε...

Για το λόμπυ της δραχμής,   έτσι είναι: θα ωφεληθούν πολύ οι έχοντες τα 400 -κατ’άλλους- 600 δις Ευρώ στο εξωτερικό. Είναι ύποπτο όμως και κάνει την όλη συζήτηση πολιτικάντικη, ότι αυτοί που εκστομίζουν τις κατηγόριες περί λόμπυ είναι οι ίδιοι οι …έχοντες, με το πολιτικό προσωπικό τους. Αυτοί που μαζί τα φάγανε. Βεβαίως και τους νοιάζει να αποτιμώνται σε Ευρώ τα περιουσιακά που έχουν στην Ελλάδα, παρά να απαξιωθούν   με τη δραχμή και τις διαδοχικές υποτιμήσεις της. Κι αν όμως συμβεί το απευκταίο της δραχμής, οι καταθέσεις τους του   εξωτερικού θα τους βοηθήσουν να πατσίσουν την χασούρα αγοράζοντας πρόσθετα περιουσιακά στοιχεία κοψοχρονιά.   Πάντως, αυτά τα οικονομικά διλήμματα –λυμένα ούτως ή άλλως, για τους έχοντες στη βάση του «γράμματα κερδίζω, κεφάλι χάνεις»- ελάχιστα μας ενδιαφέρουν. Σημασία έχει τι θα μπορούσαν να πουν οι 1,5 εκατ. άνεργοι.   Κι αν τους ακούω καλά εκεί που τους συναντώ –πάντα εκτός τηλεόρασης- και πιάνω τους ψιθύρους τους, είναι ότι -           τα σπίτια

Μέχρι το μη παρέκει.

Θεατρικό στο France Inter , εννιά η ώρα το πρωί, με θέμα τις ίντριγκες με τις οποίες εξασφάλισε ο Χίτλερ το απαραίτητο πετρέλαιο για να κινήσει τα τάνκς του στον 2 ο παγκόσμιο πόλεμο. Ακροατές κοιμισμένοι ακόμα μέσ’στο πρωινό, μόλις που βγήκαν από τα ζεστά παπλώματα, μεσ’στην αποχαυνωμένη βδομαδιάτικη ρουτίνα του σπίτι-δουλειά.   Από την -πολύχρωμη ακουστικά- θεατρική απόδοση, ζουν όλη την ένταση της προετοιμασίας του πολέμου. Αυτές είναι ενδιαφέρουσες εποχές για να ζει κανείς. Τότε τουλάχιστον συνέβαιναν πράγματα. Όχι σαν σήμερα Πιο δυνατά, το βράδυ, στο κρατικό κανάλι παίζει τη διάσωση του στρατιώτη Ράιαν. Διασκορπισμένα μέλη βομβαρδισμένων κορμιών, σε πλάνα που προκαλούν εμετό. Για τους πολλούς όμως είναι Περιπέτεια. Με την αδρεναλίνη να ντοπάρει και να εγγράφει στους εγκεφάλους, παρθένους από εμπειρίες πολέμου, τα δίκτυα εκείνα των νευρώνων που κάνουν τους αθώους ετοιμοπόλεμους.   Για ένα δίκαιο πόλεμο όπου πάντα νικά το Καλό. Αλλοιώς, πώς να πουλήσεις τον πόλε

Δραχμή και γαιοπολιτική

Μέσα στην καθημερινότητα χάνουμε το δάσος των μακρόσυρτων στο χρόνο μηχανισμών (λογικής αγορών, ιδεολογημάτων δικαίωσης των επιλογών μας, βιολογικών/ψυχαναλυτικών διαδικασιών), πίσω από το δέντρο των μικροπροβλημάτων του αυτοκτονικού νάρκισσου εαυτούλη μας. Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από τους γερμανικούς  Financial Times της 27/9, που θέτει πολύ ξεκάθαρα την αλληλοσυσχέτιση του θέματος που μας καίει ως κοινωνία (έξοδος στη δραχμή!) με τις διεθνείς σχέσεις και την γαιοπολιτική. Το βρήκα πολύ ενδιαφέρον στη λογική αποκλειστικά του δένδρου-δάσους «Στην γη υπάρχουν τρία μεγάλα κέντρα εξουσίας, τα οποία χρειάζονται, επιθυμούν και εν μέρει μπορούν να επιτύχουν την ηρεμία: είναι η Κίνα, οι ΗΠΑ και η ΕΕ ή καλύτερα οι Μπαράκ Ομπάμα, Βεν Τζιαμπάο και Άνγκελα Μέρκελ.  Και οι τρεις, π.χ. θέλουν την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη. Πριν από το καλοκαίρι του 2012 σε εμπιστευτικές συναντήσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο συζητείτο πώς η Ελλάδα θα αποβαλλόταν από την Ευρωζώνη. Τότε, όμως, υπή

Ουδέν καινόν υπό τον ήλιον...

Όλοι οι συνειρμοί μου, όλοι οι συλλογισμοί μου, ευχάριστη ανακάλυψη .     Παιχνίδια του μυαλού, πολύχρωμα βεγγαλικά, γοητεία αποκάλυψης. Με το μολύβι, όμως και το πληκτρολόγιο, αυτό που μένει τελικά, κοινοτοπίες.  (Θέλει τέχνη να πλάσεις λάσπη ουράνιες αλήθειες…) Ξέρω όμως ότι και η πέννα μου δεν είναι δα πινέλο ζωγραφικής. Όμως εξακολουθώ να γράφω. Με την ίδια ματαιοδοξία, το ίδιο πάθος του ερασιτέχνη ζωγράφου, που στοιβάζει τα έργα στην αποθήκη του σπιτιού του. Δεν θ’αλλάξει ο κόσμος με τα γραπτά μου. Βοηθάνε όμως εμένα τον ίδιο: κείμενο το κείμενο, ξύλο το   ξύλο, δένω την σχεδία και επιπλέω σε μια θάλασσα σύγχυσης. Άλλα είναι τα δυνατά ξύλα της κι άλλα απλά γεμίζουν τα κενά. - Servez-vous !

Περί διαφθοράς

Η παραβολή... Ο τραπεζίτης Σάλλας, από ταμίας του ΠΑΣΟΚ και διαμεσολαβητής στο πρώτο μεγάλο πάρτι διαπλοκής (με τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων και τις κρατικές προμήθειες) παίρνει και την ΑΤΕ. Το Reuters τον ξεμπροστιάζει για ένα σκάνδαλο οικογενειοκρατίας, τραπεζικής διαπλοκής και παραβίασης βασικών κανόνων λειτουργίας του συστήματος ( inside trading ) και η δημοσιότητα στην Ελλάδα είναι μηδαμινή. Σκάνδαλα για την 4 η εξουσία στη χώρα μας είναι μόνο το φακελάκι του γιατρού, το λάδωμα του υπαλλήλου και η μίζα του εφοριακού. Επίσης, διοικητής στην ΑΤΕ (Πανταλάκης) ο οποίος χειρίστηκε το σπάσιμο της ΑΤΕ σε «καλή» και «κακή» τράπεζα, δηλ. στην ουσία αυτός που εκ των έσω μελέτησε, ξεκαθάρισε το κομμάτι που «χαρίζεται» στην Πειραιώς, πριν πάει στην ΑΤΕ ήταν νούμερο 2 σ’αυτή και δεξί χέρι του Σάλλα. Ο συγκεκριμένος λειτούργησε με όρους δημόσιου συμφέροντος ή ‘καθάρισε την μπουγάδα’ για τον Σάλλα; Είναι δυνατόν τέτοιες διαπλοκές και συναλλαγές να περνούν στο ντούκου

Οι λέξεις που προδίδουν

Από το διάγγελμα του πρωθυπουργού μας το Σάββατο, πριν την ψήφιση του 2ου μνημόνιου: (...) " Σε ό,τι με αφορά, ανέλαβα την ευθύνη και τον κίνδυνο να κάνω ό,τι μου αναλογεί για να φτάσουμε στην άκρη αυτής της διαδρομής. Και θα το κάνω ".  Κίνδυνο;  Aπό ποιόν και γιατί;   Εχουμε πόλεμο καλέ μας;

H ιδέα του θανάτου

 «Αργά ή γρήγορα, µεγαλώνοντας, ερχόµαστε αντιµέτωποι µε την ιδέα του θανάτου. Πυκνώνουν γύρω µας οι απώλειες, οι φίλοι που φεύγουν. Ήµουν ανάµεσα σ' αυτούς που, ένα πρωί, στη διάρκεια των γυρισµάτων του Βλέµµατος του Oδυσσέα , βρήκαµε νεκρό, στο µικρό ξενοδοχείο της Φλώρινας, τον Τζιαν Μαρία Βολοντέ. » Όταν τον άγγιξα, η κρυάδα του θανάτου έγινε ταραχή. Ερώτηµα για µένα, για την ανθρώπινη µοίρα: Τι κάνει κανείς αν έχει µία µόνο µέρα να ζήσει... Πώς περνάει αυτή η µέρα... Πώς αισθάνεται σ' αυτό το µεταίχµιο, µε τη ζωή πίσω και το όριο µπροστά... » Θ.Αγγελόπουλος