Φίλες και φίλοι, καλώς ανταμώσαμε
Έπρεπε να’ρθουν τα δύσκολα για να ανταμώσουμε, να ενωθούμε. Θαρρείς και αυτό που μας συμβαίνει αυτή την περίοδο μας ξεπερνάει, και φοβόμαστε και αποζητούμε τον συνάνθρωπο, να μοιραστούμε τον πόνο μας.
Η ιδέα ξεκίνησε από τα μέλη του συλλόγου γονέων του 18ου Λυκείου Τούμπας. Αρχικά τα λέγαμε μεταξύ μας, βράζαμε στο ζουμί μας δηλ., μέχρι που ο φίλος ο Γιάννης έριξε την ιδέα να τελειώνουμε πια με τις κουβέντες καφενείου και τις κλάψες μας και να κάνουμε ότι κάναμε και στον σύλλογο: να ενδιαφερθούμε δηλ. για τα παιδιά μας, για την τσέπη μας και για τον διπλανό μας, κι ας μην είναι συγγενής.
Αρχικά ξεκινήσαμε πέντε, μετά γίναμε 10 και μάζωξη στη μάζωξη βρεθήκαμε να είμαστε ακόμη περισσότεροι.
Εξ αρχής ξεκαθαρίσαμε ότι τα κόμματα δεν μας ενδιαφέρουν. Ότι η κομματική ταυτότητα του καθενός δεν αποτελεί κριτήριο για την παρέα μας. Όχι ότι κι εμείς δεν περάσαμε κάποια στιγμή ή δεν ψηφίζουμε όλοι στις εκλογές κάποιο κόμμα. Ως πολίτες της Τούμπας εξ ορισμού ενδιαφερόμαστε για τον τόπο μας. Άρα και για την πολιτική, αφού από την κατάσταση των τουαλετών στο σχολείο των παιδιών μας, μέχρι το πράσινο στη γειτονιά μας και την εισοδηματικά πολιτική, όλα είναι ζήτημα ασκούμενης πολιτικής. Αποφασίσαμε όμως να μη μιλήσουμε για την πολιτική και τους πολιτικούς. Γιατί καταλήξαμε ότι το να τους εκλέγουμε κάθε τέσσερα χρόνια κι αυτοί στο διάστημα αυτό να μας αγνοούν εντελώς και να σκέφτονται μόνο τα συμφέροντα αυτών που τους χρηματοδοτούν ή εξασφαλίζουν την επανεκλογή τους είναι λάθος. Αποφασίσαμε λοιπόν να ενεργοποιηθούμε, να γίνουμε ενεργοί πολίτες.
Συμφωνήσαμε να μείνουμε σ’αυτά που μας ενώνουν. Και στην προκειμένη, η καταλήστευση από την οικονομική πολιτική που μας συμβαίνει, μας ακουμπάει όλους. Οι απολύσεις, η μείωση των εισοδημάτων, είτε ποσοστιαία, είτε έμμεσα μέσα από την άμεση κι έμμεση φορολογία και η επιδείνωση των κοινωνικών παροχών (συντάξεις, υγεία, παιδεία) μας ακουμπούν όλους. Η δε τρομοκρατία των δελτίων των 8:00 -εσκεμμένη αφού οι εξουσίες ανέκαθεν μέσω του φόβου επιβάλλονται- μας κάνει να σφιγγόμαστε μέχρι ασφυξίας. Και όπως λέγεται, τα χειρότερα είναι ακόμα μπροστά μας. Τα χειρότερα πέρασαν μόνο γι’αυτούς που μας κυβερνούν. Αυτοί έκαναν ότι είχαν συμφωνήσει για την ώρα με τα ξένα αφεντικά και χαίρονται γιατί κατάφεραν να περάσουν νομοσχέδια και μέτρα χωρίς να ανοίξει μύτη και χωρίς να πέσουν τα ποσοστά τους. Γι’αυτούς όντως τα χειρότερα πέρασαν. Για μας όμως όχι. Εμείς το 21% του ΦΠΑ, την αύξηση της βενζίνης, των τσιγάρων κλπ, το νέο φορολογικό νόμο και την αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού θα τα νοιώσουμε όταν στο τέλος του χρόνου καταλήξουμε χρεωμένοι ή όταν μετά από 10 χρόνια, συνταξιούχοι τότε, δεν θα μπορούμε να κάνουμε ένα δώρο στα εγγόνια μας.
Οι λέξεις-συνθήματα στα οποία σας καλούμε να ενωθούμε όλοι, είναι ενδεικτικά τα εξής τρία: αλληλεγγύη, αντι-πληροφόρηση, πολιτισμός.
Αλληλεγγύη γιατί όταν καίγεται το σπίτι του γείτονα αργά ή γρήγορα η φωτιά θα φτάσει στο δικό σου. Πώς να δεχθείς να γίνεται κατάσχεση και έξωση από την τράπεζα, στο γείτονα που βρέθηκε άνεργος; Άδεια εγκαταλειμμένα σπίτια δίπλα μας και ταυτόχρονα άστεγα παιδιά, είναι ντροπή μας και βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας μας.
Αλληλεγγύη είναι και το να ‘ρθεις στην μάζωξη της πρωτοβουλίας μας και να ρωτήσεις «ρε παιδιά, υπάρχει κανείς δικηγόρος ανάμεσα μας, κανείς τραπεζικός, κανείς υδραυλικός για μια ερώτηση, μια κατεύθυνση, μια λύση;». Ευτυχώς δεν γίναμε, ακόμα τουλάχιστον, όλοι μας κερδοσκόποι. Κάποιος θα βρεθεί να βοηθήσει αφιλοκερδώς.
Αλληλεγγύη είναι να δυσφημήσουμε και το σούπερ μάρκετ της περιοχής μας, που απολύει συνέχεια κόσμο ή να συμπαρασταθούμε σε εργαζόμενους αυτού του ίδιου του πολιτιστικού κέντρου που μας φιλοξενεί σήμερα και οι οποίοι αντιμετωπίζουν το φάσμα της απόλυσης.
Αντι-πληροφόρηση. Γιατί αυτό που γίνεται από τον τύπο δεν είναι πληροφόρηση. Ώρες ατέλειωτες μπροστά στα δελτία ειδήσεων, με το ίδιο πάντα θέμα της οικονομικής κρίσης, ομόλογα, spreads, εξωτερικό χρέος, εσωτερική υποτίμηση. Συμπέρασμα στο τέλος: εμείς φταίμε, εμείς είμαστε οι διεφθαρμένοι και κακομαθημένοι, εμείς που μάθαμε μόνο να καταναλώνουμε, χωρίς να δουλεύουμε. Κι η πλάκα είναι ότι οι περισσότεροι υιοθετούν αυτά τα συμπεράσματα. Αλλά κι εμείς οι λίγοι, οι έξυπνοι, δεν ξέρουμε που θα βρούμε απαντήσεις στα ερωτήματα μας. Υπάρχουν τελικά εναλλακτικές λύσεις και ποιες είναι αυτές; Μας βομβαρδίζουν τα νομοσχέδια (φορολογικό, ασφαλιστικό, παιδείας, Καλλικράτης, κλπ) και δεν ακούσαμε μια ολοκληρωμένη τοποθέτηση, δεν οργανώσαμε μια συζήτηση για το πώς αυτά επηρεάζουν τη ζωή μας.
Πολιτισμός. Όχι και καλά με την μορφή του πειραματικού θεάτρου, ούτε και με τις λογοτεχνικές βραδιές. Η τέχνη της δημόσιας συζήτησης, όπου μαθαίνεις να ακούς τον άλλο ακόμα κι αν δεν συμφωνείς μαζί του και προσπαθείς να πείσεις. Η τέχνη των happenings και των εκδηλώσεων σε ανοιχτούς χώρους, που ζωντανεύουν τις γειτονιές. Δυνάμεις και δυνατότητες που έχει η τοπική κοινωνία μας και δεν βρίσκουν υποστήριξη να εκφραστούν. Και βέβαια, η θρησκεία της Τούμπας που λέγεται ΠΑΟΚ, ο οποίος τόσο υπέφερε τα προηγούμενα χρόνια από κάθε λογής επιχειρηματίες και αδιαφανή διαχείριση.
Η Πρωτοβουλία μας δεν προτίθεται να έχει προέδρους, γραμματείς ή άλλους τίτλους. Φθάσαμε σ’αυτή την εκδήλωση λειτουργώντας σαν ανοικτή στον καθένα συντονιστική επιτροπή. Σε κάθε συνάντηση μας υπήρχαν άτομα που εναλλασσόταν. Δεν δυσκολευτήκαμε καθόλου, ωστόσο, να πάρουμε τις αποφάσεις που έπρεπε να πάρουμε. Χωρίς ψηφοφορίες, χωρίς δυστοκίες. Κανείς μας δεν κατέχει το αλάθητο αλλά και κανείς δεν έχει ιδιοτελείς δεύτερες σκέψεις. Η ομοφωνία ήταν ο κανόνας. Κι έτσι προτείνουμε να συνεχίσουμε: με ένα ανοικτό συντονιστικό όργανο, στο οποίο καλείται να συμμετέχει όποιος θέλει, για να σχολιάσει κάποια δράση, να προτείνει κάποια άλλη, αλλά και κυρίως να συμμετάσχει και να μπει μπροστάρης στην υλοποίηση της. Ο τόπος των συναντήσεων μας θα μπορούσε να είναι κι αυτός ο δημόσιος χώρος που μας φιλοξενεί σήμερα και που κατ’εξοχήν ανήκει σε μας.
Στα πλαίσια αυτών των αξόνων η ποικιλία των δράσεων που μπορούν να αναπτυχθούν είναι συνάρτηση της φαντασίας μας, της δημιουργικότητας μας και της πρακτικής συμμετοχής μας. Αφού μας συγχαρώ όλους μας γι’αυτό το πρώτο μας αντάμωμα, εύχομαι να’χουμε μια δημιουργική και χαρούμενη βραδιά.
...ΚΑΙ Η ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ
Ως εξ επαγγέλματος, για τι άλλο να μιλήσω, παρά για τις τράπεζες και την οικονομική κρίση.
Η οποία ως τραπεζική κρίση ξεκίνησε αν θυμάστε στην μακρινή Αμερική. Στη συνέχεια, δήθεν, ακούμπησε την πραγματική οικονομία.
Κι η δική μας η δυστυχία εδώ, κρίση δανεισμού είναι, αλλά του δημοσίου. Έτσι εμφανίζεται τουλάχιστον. Ότι δεν βρίσκουν δήθεν λεφτά να ξεπληρώσουν παλιά χρέη που λήγουν σε μεγάλα μεγέθη τώρα, το 2010, ‘11 και ‘12. Το πώς η κρίση δανεισμού του δημοσίου ακούμπησε την παραγωγική βάση της χώρας μας και την τσέπη μας εκεί είναι το ζουμί. Μας ζάλισαν πολιτικοί και ΜΜΕ με τα spreads, τις διάρκειες των ομολόγων, τις αξιολογήσεις των ξένων οίκων, κ.λ.π. Προσωπικά, και να μην τα ήξερα όλα αυτά, δεν θα ένοιωθα καθόλου βλάκας. Γιατί μ’όλα αυτά συσκοτίζουν μάλλον την πραγματικότητα, παρά την διαφωτίζουν.
Η ουσία είναι η εξής: στα πλαίσια της ευρωζώνης οι πολιτικοί δεν έχουν το κόλπο της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος. Αν ήμασταν στην δραχμή θα έκαναν μία υποτίμηση 20%, όπως στην δεκαετία του ’80, και θα μας αφαιρούσαν αυτόματα το ίδιο ποσοστό αγοραστικής δύναμης. Στα πλαίσια του Ευρώ, επειδή θέλουν ακριβώς το ίδιο, καλούμαστε να υποστούμε αυτό που το ΔΝΤ αποκαλεί «εσωτερική υποτίμηση». Δεν τους νοιάζει αν αυτό γίνει με την ανεργία, με τις περικοπές μισθών, συντάξεων και δαπανών του δημοσίου ή με το κλείσιμο της στρόφιγγας του τραπεζικού δανεισμού. Σκοπός τους είναι να φτηνύνουν όλα: οι δημόσιες επιχειρήσεις μας, τα εργοστάσια μας, τα ξενοδοχεία μας, τα οικόπεδα μας, αυτά που παράγουμε, οι ζωές μας οι ίδιες. Ξεπουλήσαμε ήδη ΟΤΕ, ΔΕΗ, λιμάνια. Τώρα ζητούν και τον Παρθενώνα και τα νησιά μας.
Στην κρίση αυτή, όμως, δεν είμαστε μόνοι μας. Τα ίδια τραβούν και οι άλλες κοινωνίες. Στις δυτικές μητροπόλεις εντείνεται απλά η αναδιανομή του πλούτου υπέρ των πλουσίων. Στις χώρες της περιφέρειας, όπως εμείς, γίνεται, επιπλέον, αφαίμαξη του πλούτου μας από τις μητροπόλεις. Η τοκογλυφία του 7% στο δανεισμό μας, ο οποίος είναι 130% του ΑΕΠ, σημαίνει ότι το 10% περίπου της δουλειάς μας, μέσα από τους φόρους καταλήγει, ως τόκοι μόνο, στις ξένες τράπεζες.
Η οικονομική κρίση δεν είναι παγκόσμια. Οι αναπτυσσόμενες χώρες γράφουν ποσοστά ανάπτυξης πάνω από 5%. Είναι κρίση μόνο του δυτικού συστήματος, όπως εφαρμόστηκε από το 80 και μετά. Ένα σύστημα που σμίκρυνε συνεχώς το ποσοστό της εργασίας/κατανάλωσης στον συνολικά παραγόμενο πλούτο (15% στις χώρες του ΟΟΣΑ) και το αντικαθιστούσε με καταναλωτικά δάνεια ιδιωτών. Κι όταν οι τράπεζες «αρρώστησαν» και κόπηκαν αυτά, νέκρωσε κι η πραγματική οικονομία.
Ποια εθνική ανεξαρτησία, ανεξάρτητες κυβερνήσεις και κουραφέξαλα. Την εξουσία, ανέκαθεν, είχε αυτός που ήλεγχε τον ισχυρότερο στρατό και εξέδιδε το χρήμα. Κι αυτή τη στιγμή στο δυτικό σύστημα το χρήμα το εκδίδουν αποκλειστικά οι τράπεζες. Τα εθνικά νομισματοκοπεία απλώς κάνουν το χαμαλίκι της παραγωγής και διακίνησης των κερμάτων και χαρτονομισμάτων. Τα κέρματα και τα χαρτονομίσματα, όμως, δεν είναι παρά το 3% της συνολικής νομισματικής κυκλοφορίας. Οι κεντρικές τράπεζες, που είναι πλέον εταιρείες των ιδιωτικών τραπεζών, αυτές εκδίδουν το χρήμα: συμπληρώνουν στους υπολογιστές μηδενικά πίσω από την μονάδα και δανείζουν με το χρήμα αυτό, τα κράτη και τις άλλες τράπεζες. Τα κράτη μετατράπηκαν σε κοινούς πελάτες των τραπεζών κι αυτό που δεν τους ζητήθηκε ακόμη είναι να δίνουν προσημείωση τη δημόσια γη.
Από το δημόσιο χρέος οι πολίτες δεν επωφελήθηκαν τίποτα. Ανέκαθεν τα δάνεια δίνονταν με συγκεκριμένο σκοπό: το ένα για τα υποβρύχια, το άλλο για το Ελ.Βενιζέλος, το τρίτο για εξοπλισμούς, κοκ. Δάνειζαν οι ξένες τράπεζες για να τα πάρουν στη συνέχεια οι ομοεθνείς τους κατασκευαστές. Ή, δάνειζαν για να δημιουργήσουν υποδομές για την διακίνηση των εξαγώγιμων προιόντων. Με το αζημίωτο πάντα των ντόπιων ολιγαρχιών.
Το ευτύχημα όμως είναι ότι τα κράτη δεν πτωχεύουν, όπως οι επιχειρήσεις, δεν σβήνουν δηλ. από τον χάρτη. Το ΄32 μετά την κρίση του ΄29 είχαμε και τότε με τον Βενιζέλο δηλώσει αδυναμία εξυπηρέτησης του χρέους μας και τα επόμενα χρόνια καταγράφαμε το τρίτο στον κόσμο μεγαλύτερο ποσοστό ανάπτυξης. Αλλά κι άλλες χώρες δήλωσαν, κατά καιρούς παύση πληρωμών και επαναδια-πραγματεύτηκαν το χρέος τους κάτω από το μισό για κάθε δολάριο χρέους.
Το θέμα, σήμερα, είναι ότι οι πολιτικοί και τα ΜΜΕ τους, μας λένε ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Μας έχουν πείσει σχεδόν ότι είμαστε στριμωγμένοι στη γωνία και υποχρεωμένοι να κάνουμε ότι μας υπαγορεύουν οι ξένοι επιτηρητές. Δηλαδή ν’αποφύγουμε την πτώχευση της χώρας, ακόμα κι αν το τίμημα είναι η πτώχευση όλων ημών των κοινών θνητών.
Το άλλο και σημαντικότερο θέμα είναι, τι λέμε εμείς, οι κοινοί θνητοί. Θα συνεχίσουμε να παπαγαλίζουμε ότι υπαγορεύουν τα δικά τους ΜΜΕ; Ή, θα προσπαθήσουμε, μέσα από δημόσιες συζητήσεις και πρωτοβουλίες όπως κι η δική μας, να διαμορφώσουμε την δική μας άποψη;
Σχόλια