Ευτυχισμένες πόρνες

Στην εποχή της εταιρικής διακυβέρνησης,
η σκληρή δουλειά αποτελεί αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για προαγωγή, αύξηση και ηθική επιβράβευση.
Το σημαντικό για τα μεγαλοστελέχη-«αφεντικά» δεν είναι το πόσο καλός είσαι εσύ στη δουλειά σου, αλλά η συντήρηση της υφιστάμενης πλεονεκτικής γι’αυτά κατάστασης.
Στόχοι τους, με σειρά προτεραιότητας, είναι
η προσωπική τους φήμη κι έξωθεν καλή μαρτυρία και
η επίτευξη των στόχων της εταιρείας / επικράτηση στα πλαίσια του ανταγωνιστικού περιβάλλοντος.

Ετσι, για να θεωρηθείς καλός,
πρέπει να πείσεις ότι τα χαρακτηριστικά σου συνεισφέρουν στους παραπάνω στόχους.
Η εικόνα του ‘μονόχνωτου’-υπερπαραγωγικού εργαζόμενου, στον τομέα των υπηρεσιών κυρίως, αποτελεί αναχρονισμό και γραφικότητα.
Ανεβαίνεις τις κλίμακες της ιεραρχίας όχι κάνοντας τη δουλειά σου και υπηρετώντας τον οργανισμό, αλλά κολακεύοντας, γοητεύοντας και πείθοντας τους ανωτέρους ότι έχεις τη στόφα του νικητή.
Το πρόβλημα έγκειται στο ότι
εργαζόμενοι ίσων περίπου ικανοτήτων, στην εκτέλεση ίδιας περίπου δουλειάς,
ανταγωνίζονται για περιορισμένο αριθμό θέσεων.
Ετσι οδηγείσαι στο να μην επικεντρώνεις στη δουλειά, αλλά στην μελέτη της προσωπικότητας των ανωτέρω και στον έλεγχο των κινήσεων των άλλων συναδέλφων-παικτών.

Οι φιλόδοξοι ανταγωνίζονται τους ομοίους τους για την προσοχή και αποδοχή των ανωτέρων.
Η επιβράβευση καταλήγει να εξαρτάται
λιγότερο από την ποσότητα και ποιότητα της δουλειάς και
περισσότερο από τον χαρακτήρα-ρόλο που «παίζει» ο καθένας.
Με πιο πετυχημένο αυτόν της ευτυχισμένης «πόρνης».