Ιστορία γράφουν οι παρέες

Υπάρχουν κάποιοι, καθώς πρέπει διανοούμενοι, οι οποίοι ειρωνεύονται την πολύ πλατιά διαδεδομένη στην κοινωνία μας άποψη ότι μας ψεκάζουν.  Ο σοφός λαός όμως   -που ποτέεεεε δεν κάνει λάθος...- δείχνει τις καμπυλωτές άσπρες ουρές που αφήνουν κάτι μαύρα ιπτάμενα σημαδάκια εκεί ψηλά στον ουρανό και νοιώθει σχεδόν την υγρασία από τα χημικά που ρίχνουν. Πώς αλλοιώς, βλέπεις, θα μπορούσε να εξηγήσει ο πάνσοφος αυτός λαός το γεγονός ότι έχουμε υποστεί τα πάνδεινα και ως κοινωνία παραμένουμε για την ώρα κλινικά νεκροί, δεν αντιδρούμε. «Πριν από τουλάχιστον 40 χρόνια ο Vance Packard , στο βιβλίο του The Hidden Persuaders , που σημείωσε τεράστια επιτυχία, παρουσίασε στο ευρύ κοινό την έννοια της «ασυναίσθητης αντίληψης». Συγκεκριμένα ο συγγραφέας μιλάει στο έργο του για τη γνωστή ιστορία του μηνύματος «ΠΙΕΙΤΕ ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ» που εμφανίζεται στιγμιαία κατά την προβολή μιας κινηματογραφικής ταινίας, ώστε να προξενήσει ασυνείδητα αίσθημα δίψας στους θεατές. Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν α...

Οι αρκουδιάρηδες τραβούν τον χαλκά της πείνας. Πονάει. Τόσα χρόνια τον φορούσαμε αδιαμαρτύρητα. Ηταν τα σκοινιά μπόσκα, κάναμε όλα τα τσαλίμια που μας δίδαξαν και φαινόταν σαν να αυτοσχεδιάζουμε. Σχεδόν το ευχαριστιόμασταν . Οι αρκουδιάρηδες, όμως, είχαν εξ αρχής το σχέδιο για τη ζωή μας, για κάθε μέρα και κάθε περίσταση. Αρχικά ήταν η εκπαίδευση. Από μωρά μας έσπρωχναν πάνω στην αναμμένη λαμαρίνα, ενώ ο   αρκουδιάρης βάραγε στο ντέφι το «σήκω χόρεψε κουκλί μου». Κι ενώ χοροπηδούσαμε στα δύο πίσω πόδια για να περιορίσουμε εκεί το κάψιμο,   ο εγκέφαλος μας έγραφε τον αυτοματισμό του ντεφιού και του υποτιθέμενου χορού. Πανεπιστήμια έκαναν οι αρκουδιάρηδες, παβλόφ-σκυλων καθηγητών της κοινωνικής ψυχολογίας, να μελετούν αυτούς τους αυτοματισμούς, πάνω στην τέχνη της διοίκησης των αρκούδων   και της εκούσιας εκμετάλλευσης του πόνου και του κόπου. Εμείς, δεν χρειάστηκε ποτέ νάχουμε δικό μας σχέδιο. Ακόμα κι ο σύντροφος Λένιν υιοθέτησε τις αρχές της «επιστημονικής»...

Ηταν ότι καλύτερο διάβασα μέσα στον πρόσφατο χρυσαυγίτικο ορυμαγδό το σχόλιο του Μάνου για τον φασισμό. Σχεδόν πονούσα από την ευχαρίστηση σε κάθε επανάληψη. Ταυτόχρονα, όμως, ένοιωθα κάτι να κτυπά στην ροή του κειμένου και είπα να ψάξω γράφοντας να βρώ αυτό που μ'ενοχλεί. Ο Μάνος ακόμα και στον λόγο του κάνει μελωδία, "ωραία και ανυποψίαστη, ή, ωραία γιατί ακριβώς είναι ανυποψίαστη". Στο σχόλιο μου / ανατομία του κειμένου-σκέψης του, δεν κατάφερα παρά να προκαλέσω αιμοραγία σε κάποια περιφερειακά αγγεία, χαλώντας την τάξη και την ομορφιά.  ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ Μ'ΑΡΕΣΕ ΑΡΧΙΚΑ... “Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε”   Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.  Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.(…) Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί...