Ιστορία γράφουν οι παρέες

«Όλα τα πράγματα σε αυτήν τη ζωή είναι δημιουργήματα του ανθρώπου. Έτσι, για να διορθωθεί το όποιο κακό, θα αρκούσε να αλλάξουμε εμείς οι ίδιοι και να γίνουμε καλύτεροι». Για να ελέγξει κανείς την απλουστευτική αυτή διδαχή των γλυκανάλατων ανθρωπιστών , αρκεί να μελετήσει λίγο το παράδειγμα των ΙΧ και της ιδιωτικής μεταφοράς. Το αυτοκίνητο έχει ένα πολύ βαρύ περιβαλλοντικό αποτύπωμα: πληγές στα βουνά για να ανοίξουν δρόμοι, μεταλλουργία, χημική βιομηχανία, υδρογονάνθρακες, αέρια ρύπανση, λαμαρινο-ζημίες, ολική καταστροφή, κόστος ανακύκλωσης. Το ανθρώπινο κόστος είναι βαρύτερο. Είναι Πόνος: ελαφρά τραυματισμένοι, ακρωτηριασμένοι, παραπληγικοί, νεκροί. Για τους πολιτικούς και τους οικονομολόγους τους όλα αυτά δεν είναι παρά οικονομική ανάπτυξη. Τα προσμετρούν στο Εθνικό Προϊόν-Εισόδημα. Ακόμα και η χρόνια νοσηλεία στα κέντρα αποκατάστασης κινητικά αναπήρων, λογίζεται και συνεισφέρει στην κατ’αυτούς οικονομική ανάπτυξη. Οι κήρυκες της επίσημης προπαγάνδας μας συν...

Ελάχιστοι από εμάς θα κρατήσουν το ίδιο επάγγελμα μια ζωή. Δεν προσδιοριζόμαστε πια από «τη δουλειά μας» . Στην εποχή του υλισμού, της ανεργίας, της παγκοσμιοποίησης και της μοναχικότητας, δεν είμαστε πια σίγουροι για το... ποιοι είμαστε. Η εμπειρία της μεσαίας τάξης ήταν ανέκαθεν η εξής: Ο άνθρωπος έχει την επαγγελματική του ταυτότητα. Είμαστε αυτό που κάνουμε. Επιλέγουμε επαγγέλματα που ταιριάζουν στον χαρακτήρα μας και στη συνέχεια αυτά διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας.Οι σχολαστικοί άνθρωποι γίνονται λογιστές και μετά η λογιστική τους κάνει ακόμη πιο σχολαστικούς. Ειδικά οι άνδρες πάντα καθορίζονταν εν μέρει μέσα από τη δουλειά τους. Αλλά αυτή η εποχή τελειώνει. Με την οικονομική κρίση και την τεχνολογική αλλαγή (τα ρομπότ καταλαμβάνουν τον πλανήτη), μειώνεται συνεχώς ο αριθμός όσων έχουν μια ικανοποιητική δουλειά ή μένουν στο ίδιο επάγγελμα για πάντα. Ο άνθρωπος σταματά να είναι η δουλειά του. Κι αυτό τον υποχρεώνει να βρει νέα ταυτότητα. Έχω περάσει πολλά χρόνια κάνον...

Τα τελευταία χρόνια «πολλοί στοχαστές προσπαθούν να καταλάβουν πως λειτουργεί το ανθρώπινο μυαλό…Συγκεκριμένα προσπαθούν να κατανοήσουν το μυστήριο της ανθρώπινης συναίσθησης(…). Εργάζονται πάνω στα μυστικά του ανθρώπινου εγκεφάλου, του ‘μαύρου κουτιού’. Εγώ δεν συμμετέχω άμεσα στη διαδικασία ξεκλειδώματος του μαύρου κουτιού (…). Δεν μελετώ νευρικές συνάψεις και νευρώνες. Αντίθετα μελετώ τα σημεία παραγωγής και πρόσληψης του μαύρου κουτιού- τις εξόδους και τις εισόδους του . Η έρευνα πάνω στο μαύρο κουτί αλλάζει βαθμιαία   πολλές από τις ιδέες μας .   (…) Οφείλω να πω ότι προσπαθώ να μην κάνω προβλέψεις. Όταν εφευρέθηκε το αερόστατο ο κόσμος σκεφτόταν τι υπέροχο πράγμα που ήταν να μπορείς να πετάξεις στον αέρα σαν πουλί! Μετά ανακαλύφθηκαν τα πρώτα αερόπλοια και ήταν αυτή η εφεύρεση, των αεροπλάνων μετέπειτα, που διασώθηκε. Όταν ανακαλύφθηκαν τα αερόπλοια πολλοί νόμιζαν ότι θα ακολουθούσε μια γραμμική πρόοδος, μια εξέλιξη σε πιο τελειοποιημένα και γρήγορα μοντέλα....

Αυτό που έχει σημασία είναι όχι το πόσο μήκος ζωής έχεις, αλλά το πόσο έχεις ζήσει, πόσο νόημα έχει απορροφήσει και μεταβιβάσει η ζωή σου. Αν δεν βρούμε τον καιρό να επισκοπήσουμε το παρελθόν, δεν θα έχουμε επαρκή γνώση για να καταλάβουμε το παρόν, ούτε να κουμαντάρουμε το μέλλον: γιατί το παρελθόν ποτέ δεν μας αφήνει και το μέλλον είναι ήδη εδώ. Χωρίς τη λεκτική διατύπωση της υποκειμενικής εμπειρίας και τους ηθικούς γνώμονες, η αυτοσυνειδησία είναι ανολοκλήρωτη, το ίδιο και η αυτογνωσία και ο αυτοέλεγχος. Οι λέξεις αρχικά δεν ήταν απλώς ένα μέσον για την επιτέλεση της μαγείας, αλλά ήταν αφ’ εαυτών η αρχέτυπη μορφή μαγείας. Η σωστή χρήση των λέξεων δημιούργησε για πρώτη φορά έναν νέο κόσμο φαινομενικά υπό ανθρώπινο έλεγχο. Κάθε απομάκρυνση από την εννοηματωμένη τάξη, κάθε σύγχυση γλωσσών, ήταν μοιραία για την μαγεία αυτή. Μόνον αν η σωστή λέξη χρησιμοποιούνταν στη σωστή τάξη έπιαναν τα ξόρκια. Το πάθος για μηχανική ακρίβεια, το οποίο ο άνθρωπος διοχετεύει τώρ...

Υπάρχουν κάποιοι, καθώς πρέπει διανοούμενοι, οι οποίοι ειρωνεύονται την πολύ πλατιά διαδεδομένη στην κοινωνία μας άποψη ότι μας ψεκάζουν.  Ο σοφός λαός όμως   -που ποτέεεεε δεν κάνει λάθος...- δείχνει τις καμπυλωτές άσπρες ουρές που αφήνουν κάτι μαύρα ιπτάμενα σημαδάκια εκεί ψηλά στον ουρανό και νοιώθει σχεδόν την υγρασία από τα χημικά που ρίχνουν. Πώς αλλοιώς, βλέπεις, θα μπορούσε να εξηγήσει ο πάνσοφος αυτός λαός το γεγονός ότι έχουμε υποστεί τα πάνδεινα και ως κοινωνία παραμένουμε για την ώρα κλινικά νεκροί, δεν αντιδρούμε. «Πριν από τουλάχιστον 40 χρόνια ο Vance Packard , στο βιβλίο του The Hidden Persuaders , που σημείωσε τεράστια επιτυχία, παρουσίασε στο ευρύ κοινό την έννοια της «ασυναίσθητης αντίληψης». Συγκεκριμένα ο συγγραφέας μιλάει στο έργο του για τη γνωστή ιστορία του μηνύματος «ΠΙΕΙΤΕ ΚΟΚΑ-ΚΟΛΑ» που εμφανίζεται στιγμιαία κατά την προβολή μιας κινηματογραφικής ταινίας, ώστε να προξενήσει ασυνείδητα αίσθημα δίψας στους θεατές. Οι ψυχολόγοι γνωρίζουν α...

Οι αρκουδιάρηδες τραβούν τον χαλκά της πείνας. Πονάει. Τόσα χρόνια τον φορούσαμε αδιαμαρτύρητα. Ηταν τα σκοινιά μπόσκα, κάναμε όλα τα τσαλίμια που μας δίδαξαν και φαινόταν σαν να αυτοσχεδιάζουμε. Σχεδόν το ευχαριστιόμασταν . Οι αρκουδιάρηδες, όμως, είχαν εξ αρχής το σχέδιο για τη ζωή μας, για κάθε μέρα και κάθε περίσταση. Αρχικά ήταν η εκπαίδευση. Από μωρά μας έσπρωχναν πάνω στην αναμμένη λαμαρίνα, ενώ ο   αρκουδιάρης βάραγε στο ντέφι το «σήκω χόρεψε κουκλί μου». Κι ενώ χοροπηδούσαμε στα δύο πίσω πόδια για να περιορίσουμε εκεί το κάψιμο,   ο εγκέφαλος μας έγραφε τον αυτοματισμό του ντεφιού και του υποτιθέμενου χορού. Πανεπιστήμια έκαναν οι αρκουδιάρηδες, παβλόφ-σκυλων καθηγητών της κοινωνικής ψυχολογίας, να μελετούν αυτούς τους αυτοματισμούς, πάνω στην τέχνη της διοίκησης των αρκούδων   και της εκούσιας εκμετάλλευσης του πόνου και του κόπου. Εμείς, δεν χρειάστηκε ποτέ νάχουμε δικό μας σχέδιο. Ακόμα κι ο σύντροφος Λένιν υιοθέτησε τις αρχές της «επιστημονικής»...

Ηταν ότι καλύτερο διάβασα μέσα στον πρόσφατο χρυσαυγίτικο ορυμαγδό το σχόλιο του Μάνου για τον φασισμό. Σχεδόν πονούσα από την ευχαρίστηση σε κάθε επανάληψη. Ταυτόχρονα, όμως, ένοιωθα κάτι να κτυπά στην ροή του κειμένου και είπα να ψάξω γράφοντας να βρώ αυτό που μ'ενοχλεί. Ο Μάνος ακόμα και στον λόγο του κάνει μελωδία, "ωραία και ανυποψίαστη, ή, ωραία γιατί ακριβώς είναι ανυποψίαστη". Στο σχόλιο μου / ανατομία του κειμένου-σκέψης του, δεν κατάφερα παρά να προκαλέσω αιμοραγία σε κάποια περιφερειακά αγγεία, χαλώντας την τάξη και την ομορφιά.  ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ ΠΟΥ ΤΟΣΟ Μ'ΑΡΕΣΕ ΑΡΧΙΚΑ... “Το πρόσωπο του τέρατος και ο φόβος μήπως το συνηθίσουμε”   Όποιος δεν φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.  Και η πιθανή προέκταση του αξιώματος είναι, να συνηθίσουμε τη φρίκη, να μας τρομάζει η ομορφιά.(…) Από την ώρα που ο Frankenstein γίνεται στόλισμα νεανικού δωματίου, o κόσμος προχωράει μαθηματικά στην εκμηδένιση του. Γιατί...

O Νίκος Μπογιόπουλος, από τους λίγους που παρεμβαίνει ιδεολογικά στην υπόθεση της ΕΡΤ και απαντά σε "όσους παριστάνουν είτε τους έκπληκτους με τα αντιδημοκρατικά και αυταρχικά ατοπήματα αυτής της Δημοκρατίας, είτε τους επίδοξους διορθωτές της".   -------- Η Δημοκρατία, που αναγνωρίζει στον εκάστοτε υπουργό τη δικαιοδοσία, με μια μονοκονδυλιά, να βάζει «μαύρο» σήμερα στην ΕΡΤ, αύριο στη ΔΕΗ και στην ΕΥΔΑΠ, μεθαύριο στα Αμυντικά Συστήματα, στα Ναυπηγεία και στα Ασφαλιστικά Ταμεία. H Δημοκρατία που πορεύεται με ντουζίνες Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου και με Προεδρικά Διατάγματα, με ΤΑΙΠΕΔ και ξεπουλήματα, με διαδοχικές επιστρατεύσεις και με συκοφαντίες, με κοινωνικό κατατεμαχισμό και με διαρκείς επιχειρήσεις κοινωνικού αυτοματισμού, δεν είναι άγνωστη. Είναι η Δημοκρατία που αμέσως μετά το πρώτο Μνημόνιο επέβαλε απόφαση που επιτρέπει στον εκάστοτε υπουργό Οικονομικών να υπογράφει διεθνείς συμφωνίες (όπως οι δανειακές συμβάσεις), που δεσμεύουν τη χώρα...