Ιστορία γράφουν οι παρέες

Εχουν ενδιαφέρον οι αναλύσεις ξένων που μας επιτρέπουν να δούμε το «ελληνικό πρόβλημα», χωρίς την εμπάθεια της θιγμένης εθνικής περηφάνειας, τo δάχτυλο της Αφροδίτης του Focus ή τις κορώνες των γερμανικών αποζημιώσεων. Σε μια απ’αυτές διαβάζουμε, συνοψίζοντας, τα εξής: • Tα ελλείμματα και το χρέος βοήθησαν εμάς να δημιουργήσουμε υποδομές και να περνάμε καλύτερα, τόνωσαν όμως και την παραγωγή στις ευρωπαικές χώρες , οι τράπεζες των οποίων κατέχουν χρηματοδότησαν αυτά τα ελλείμματα μας. • Ο περιορισμός του ελλείμματος σήμερα με την ακολουθούμενη πολιτική θα οδηγήσει την χώρα σε χρόνια ύφεση . Οποιος είναι μέσα στην αγορά τον τελευταίο χρόνο το έχει νοιώσει για τα καλά στο πετσί του. • Η Ελλάδα εθελοντικά/εκβιαστικά προσχώρησε στην υποδούλωση της και δεχόμενη τους τοποτηρητές της ασκούμενης πολιτικής της μετατράπηκε απλά σε αποικία των δανειστριών χωρών. • Το πρόβλημα είναι η θεσμική ανεπάρκεια της ΕΕ με την ανυπαρξία μιας ευρωπαικής αρχής διαμόρφωσης και άσκησης της φορολογικής...

Επειδή με την νομισματική ένωση του Μάαστριχ και την θέσπιση του Ευρώ η Ευρώπη παρέμενε θεσμικά ανοχύρωτη να προστατεύσει την ισχύ του Ευρώ από τις πληθωριστικές πιέσεις που θα προκαλούσαν τα δημόσια ελλείμματα τα οποία παρέμεναν στην αρμοδιότητα των εθνικών κυβερνήσεων, ήρθε η συνθήκη της Λισσαβώνας να θεσπίσει τους σχετικούς κανόνες: απαγόρευση υπέρβασης του 3% του δημόσιου ελλείμματος, επί ποινή επιτήρησης σε περίπτωση παραβίασης του κανόνα. Σημειώνεται ότι το δημόσιο έλλειμμα ως ποσότητα χρήματος αντιστοιχεί σε χρήμα που δεν αντιστοιχεί σε αντίστοιχη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και κατά συνέπεια ασκεί πληθωριστικές πιέσεις με ότι αυτό σημαίνει για την ισχύ του Ευρώ και της ευρωπαικής οικονομίας. Επειδή τόσος ντόρος γίνεται για το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας, μπήκαμε στον κόπο να σταθμίσουμε το όντως συγκριτικά υψηλότερο % ελλείμματος της χώρας μας με το μερίδιο που έχουμε ως χώρα στο ευρωπαικό ΑΕΠ. Από την σύγκριση αυτή προκύπτει, όπως φαίνεται και από τον πίνακα που ακολουθεί...

Θέλοντας και μη, μπήκαμε στο «τρυπάκι» να συζητάμε με όρους πολιτικής οικονομίας. Πάψαμε ακόμα να βλέπουμε και το συμβαίνει στην τσέπη μας την ίδια. Δεν κρίνουμε πλέον την πολιτική, ούτε με βάση την τσέπη μας, ούτε με βάση αρχές όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα, κλπ. Εγιναν λαπάδες τα μυαλά μας. Αριστεροί εμείς; Σωπάστε καλέ. Γίναμε, όμως, «τεχνοκράτες» και μιλάμε για τις αγορές, τα spreads, το δημόσιο έλλειμμα ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ), κλπ. Ασχετα αν ελάχιστοι από μας κατέχουν τα πιο βασικά, όπως το τι τέλος πάντων είναι κι αυτό το ΑΕΠ ακόμα! Και δεν συνέβη τυχαία αυτό... Η πεποίθηση ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι υπόθεση τεχνοκρατών και ειδικών υπήρξε κάτι που συστηματικά επεδίωξαν οι αστικές κυβερνήσεις από τα τέλη του 19ου αιώνα, προκειμένου να καταλύσουν τα ψίγματα πραγματικής δημοκρατίας που εμπεριέχονταν στην μεγάλη γαλλική επανάσταση του 1789 και πραγματώθηκαν στην Παρισινή κομμούνα. Έτσι καταντήσαμε να θεωρούμε "πεφωτισμένους" αυτούς που...