Ο καπιταλισμός στην δυναμική της ανάπτυξης του, κατήρτισε την χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανέδειξε την αξία του ατόμου, εκσυγχρόνισε καταπιεστικούς θεσμούς, έφερε την υλική ευημερία σε πολύ κόσμο, … Μέχρι που ήρθε η πρόσφατη -ακόμη μία- κρίση κι έπεσε …το ξύλο της αρκούδας: έξι στους δέκα νέους καλούνται να μεταθέσουν στο άγνωστο μέλλον τον απογαλακτισμό τους, τρείς στους δέκα ενήλικους, επισήμως, καταδικασμένοι να τρων την σάρκα τους ή να ζητιανεύουν για τα βασικά μέσα επιβίωσης. Γιατί δεν επαναστατούμε με τόσο ξύλο? Πειστήκαμε για την ανωτερότητα του συστήματος, επιλέγουμε ορθολογικά τον καπιταλισμό κι εμμένουμε περήφανα στις επιλογές μας; Ή, ενσωματωθήκαμε κατ’άλλους και πάει και τελείωσε? Η «υπάκουη τάξη» στην αναπτυγμένη δύση ενδιαφέρεται πρωτίστως για τον επιούσιο,
Group Therapy γι'αγανακτησμένα παιδιά...