Ιστορία γράφουν οι παρέες

Εχουν ενδιαφέρον οι αναλύσεις ξένων που μας επιτρέπουν να δούμε το «ελληνικό πρόβλημα», χωρίς την εμπάθεια της θιγμένης εθνικής περηφάνειας, τo δάχτυλο της Αφροδίτης του Focus ή τις κορώνες των γερμανικών αποζημιώσεων. Σε μια απ’αυτές διαβάζουμε, συνοψίζοντας, τα εξής: • Tα ελλείμματα και το χρέος βοήθησαν εμάς να δημιουργήσουμε υποδομές και να περνάμε καλύτερα, τόνωσαν όμως και την παραγωγή στις ευρωπαικές χώρες , οι τράπεζες των οποίων κατέχουν χρηματοδότησαν αυτά τα ελλείμματα μας. • Ο περιορισμός του ελλείμματος σήμερα με την ακολουθούμενη πολιτική θα οδηγήσει την χώρα σε χρόνια ύφεση . Οποιος είναι μέσα στην αγορά τον τελευταίο χρόνο το έχει νοιώσει για τα καλά στο πετσί του. • Η Ελλάδα εθελοντικά/εκβιαστικά προσχώρησε στην υποδούλωση της και δεχόμενη τους τοποτηρητές της ασκούμενης πολιτικής της μετατράπηκε απλά σε αποικία των δανειστριών χωρών. • Το πρόβλημα είναι η θεσμική ανεπάρκεια της ΕΕ με την ανυπαρξία μιας ευρωπαικής αρχής διαμόρφωσης και άσκησης της φορολογικής πολ

Επειδή με την νομισματική ένωση του Μάαστριχ και την θέσπιση του Ευρώ η Ευρώπη παρέμενε θεσμικά ανοχύρωτη να προστατεύσει την ισχύ του Ευρώ από τις πληθωριστικές πιέσεις που θα προκαλούσαν τα δημόσια ελλείμματα τα οποία παρέμεναν στην αρμοδιότητα των εθνικών κυβερνήσεων, ήρθε η συνθήκη της Λισσαβώνας να θεσπίσει τους σχετικούς κανόνες: απαγόρευση υπέρβασης του 3% του δημόσιου ελλείμματος, επί ποινή επιτήρησης σε περίπτωση παραβίασης του κανόνα. Σημειώνεται ότι το δημόσιο έλλειμμα ως ποσότητα χρήματος αντιστοιχεί σε χρήμα που δεν αντιστοιχεί σε αντίστοιχη παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών και κατά συνέπεια ασκεί πληθωριστικές πιέσεις με ότι αυτό σημαίνει για την ισχύ του Ευρώ και της ευρωπαικής οικονομίας. Επειδή τόσος ντόρος γίνεται για το δημόσιο έλλειμμα της Ελλάδας, μπήκαμε στον κόπο να σταθμίσουμε το όντως συγκριτικά υψηλότερο % ελλείμματος της χώρας μας με το μερίδιο που έχουμε ως χώρα στο ευρωπαικό ΑΕΠ. Από την σύγκριση αυτή προκύπτει, όπως φαίνεται και από τον πίνακα που ακολουθεί

Θέλοντας και μη, μπήκαμε στο «τρυπάκι» να συζητάμε με όρους πολιτικής οικονομίας. Πάψαμε ακόμα να βλέπουμε και το συμβαίνει στην τσέπη μας την ίδια. Δεν κρίνουμε πλέον την πολιτική, ούτε με βάση την τσέπη μας, ούτε με βάση αρχές όπως η δικαιοσύνη, η ισότητα, κλπ. Εγιναν λαπάδες τα μυαλά μας. Αριστεροί εμείς; Σωπάστε καλέ. Γίναμε, όμως, «τεχνοκράτες» και μιλάμε για τις αγορές, τα spreads, το δημόσιο έλλειμμα ως ποσοστό του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος (ΑΕΠ), κλπ. Ασχετα αν ελάχιστοι από μας κατέχουν τα πιο βασικά, όπως το τι τέλος πάντων είναι κι αυτό το ΑΕΠ ακόμα! Και δεν συνέβη τυχαία αυτό... Η πεποίθηση ότι η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι υπόθεση τεχνοκρατών και ειδικών υπήρξε κάτι που συστηματικά επεδίωξαν οι αστικές κυβερνήσεις από τα τέλη του 19ου αιώνα, προκειμένου να καταλύσουν τα ψίγματα πραγματικής δημοκρατίας που εμπεριέχονταν στην μεγάλη γαλλική επανάσταση του 1789 και πραγματώθηκαν στην Παρισινή κομμούνα. Έτσι καταντήσαμε να θεωρούμε "πεφωτισμένους" αυτούς που

γι’αυτό και μας την κρύβουν συστηματικά. Η ίδια η πεφωτισμένη δεξιά ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της 24/01/2010, με πρωτοσέλιδο την κρίση και πάρα πολλές σελίδες αφιερωμένες σ’αυτή, συσκοτίζει, παρά φωτίζει. Χρειάζεται σχεδόν να ξέρεις τι ψάχνεις και νάσαι προσεκτικός πολύ για να εντοπίσεις τις πληροφορίες εκείνες που εξηγούν και ρίχνουν φως στην επικαιρότητα. Το κείμενο που ακολουθεί δεν είναι ακόμα μια ανάλυση για την συγκυρία. Παρατίθεται -για την παρέα που δεν ευκαίρεσε απ’τα ξενύχτια να διαβάσει- μια κάποια "αποκρυπτογράφηση" με αποσπάσματα από άρθρα και συνεντεύξεις της παραπάνω κυριακάτικης: Γράφει στην 3η σελίδα του οικονομικού ένθετου ο Γιώργος Κοφινάκος, πρώην επικεφαλής της Citigroup Global Markets: «...κάποια αγγλοσαξωνικά συμφέροντα επιδιώκουν την αποδόμηση της Ευρωζώνης και του νομίσματος της, αντιδρώντας στον ενδυναμωμένο ρόλο του ευρώ ως αποθεματικού νομίσματος. Από την άλλη, και ένας μεγάλος αριθμός χωρών της Ευρωζώνης βλέπει με καλό μάτι την αποδυνάμωση του Ευρώ, ως παράγον

[ Παρόλο που δεν συμφωνώ με το «σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά», στη συνέχεια θα προσπαθήσω να κωδικοποιήσω τα πρόσφατα διαβάσματα μου για την παγκόσμια οικονομική κατάσταση. Εύχομαι να κάνω λάθος, αλλά τα πράγματα μου βγαίνουν λίγο μαύρα. Και το κακό είναι ότι δεν βγαίνουν μαύρα μόνο σε μένα. Μακάρι να είναι η τυπική απαισιοδοξία των αριστερών. Στην τελική, όμως, δεν είναι κακό να είναι κανείς ενήμερος και για το κακό σενάριο. Ειδικά, όταν σ’αυτό παίζει και ο πόλεμος. Αν μη τι άλλο θα είναι υποψιασμένος, αν και όταν τα πράγματα κατατείνουν στην επαλήθευση του ]. Το πρόβλημα ξεκινά από το χρήμα και κυρίως από το γεγονός ότι, πέρα από μέσο μέτρησης αξιών και μέσου ανταλλαγής, αποτελεί και μέσο αποταμίευσης πλούτου. Μέχρι το 1945 , όλα τα νομίσματα είχαν την αντιστοιχία τους σε ισοδύναμο χρυσού . Τη χρονιά εκείνη, με τη συμφωνία του Μπρέτον-Γουντς, το δολλάριο αντικατέστησε το χρυσό, αποτελώντας το ίδιο τη βάση για ένα σύστημα μεταβαλλόμενων συναλλαγματικών ισοτιμιών των άλλων νομ

Το Ecofin σήμερα (02/12/09) θα αποφασίσει και τυπικά την υπαγωγή της Ελλάδας στο άρθρο 104/8 της Ευρωπαικής Συνθήκης, στο άρθρο της περίφημης Επιτήρησης, στο οποίο εντάσσεται η χώρα/μέλος που δεν πήρε τα απαραίτητα μέτρα για τη μείωση του ελλείμματος κάτω απ’το 3%.   Τον Φεβρουάριο είναι προγραμματισμένο να περάσει στο άρθρο 104/9, οπότε θα πρέπει να στέλνει σε τριμηνιαία βάση τα στοιχεία για την πορεία του προϋπολογισμού στις Βρυξέλλες , αλλά και για την πορεία υλοποίησης των μέτρων που θα ληφθούν.   Ομως, «η ένταξη της Ελλάδας στο άρθρο 104/11, όπου είτε θα πληρώνει πρόστιμο είτε θα υπάρξει περικοπή των κοινοτικών κονδυλίων, αν και θεωρείται δύσκολο να γίνει, δεν αποκλείστηκε κατηγορηματικά από αρμόδιους παράγοντες του υπουργείου» (!!!).   Την Πέμπτη 03/12/09 το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ), από κοινού με την Κομισιόν, θα πραγματοποιήσουν επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα ! Θα παν στο Εθνικό Λογιστήριο, θα κατεβάσουν τα βιβλία μας να τα ξεψαχνίσουν και να κάνουν τις "συστάσ

[Υπάρχουν κάποια ανυπόγραφα κείμενα που κυκλοφορούν με λίστες μαζικών αποστολών. Χαίρεσαι που τα πήρες κι αυθόρμητα επιθυμείς να τα μοιραστείς και με άλλους φίλους. Η «προώθηση», ως η καλύτερη ψηφοφορία για το περιεχόμενο και την ποιότητα αυτών των κειμένων. Η ανιδιοτέλεια, επίσης, της ανωνυμίας των συντακτών τους. Επιτρέπει τον καθένα να τα νοιώθει σαν δικά του. Στο κάτω-κάτω Ανώνυμος κι ο παραλήπτης του - αναγνώστης νοιώθει ότι θα μπορούσε να το είχε γράψει ο ίδιος.] H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή. Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους.

Διάβασα κάποιον πετυχημένο εμπορικά συγγραφέα (τον Philip Roth νομίζω) να λέει ότι οι ταινίες και το σινεμά είναι τα μυθιστορήματα του αύριο. Ότι η λογοτεχνία αυτού του είδους πεθαίνει μπροστά στην δύναμη πούχει η εικόνα και στην ευκολία πρόσληψης της. Πάντα μου άρεσαν τα φίλμ του Τζάρμους. Και τόσων άλλων ανεξάρτητων-περιθωριακών κινηματογραφιστών οι περισσότεροι των οποίων ευρωπαίοι. Αλλά και από το γεγονός ότι ο δημοσιογράφος της Ελευθεροτυπίας τον βρήκε και πήρε την συνέντευξη στο φεστιβάλ που διοργανώνει κάθε χρόνο  ο Κουστουρίτσα στο χωριό του (!!!), κάπου στην βαλκανική ενδοχώρα, σημαίνει πολλά για τον «άνθρωπο» Τζάρμους. Ο Τζάρμους είναι κινηματογραφιστής : “Εκείνο που βασικά με ενδιαφέρει είναι η ομορφιά της εικόνας, όπου μέσα της μπορείς να κινήσεις διάφορα πράγματα και πρόσωπα . Στο σινεμά χωρίς την εικόνα τίποτα δεν έχει αξία. Η πλοκή είναι δευτερεύουσα”. Τα ίδια νομίζω θα άκουγα και από ένα μουσικοσυνθέτη που δεν τον ενδιαφέρει να κάνει σουξέ αλλά να γράψει καλή μο

Εγινε η «κοινωνική γείωση» απαιτούμενο και στόχος του ΣΥΡΙΖΑ! Μιλούν όλοι για «τοπικές οργανώσεις-ζωντανά κύτταρα στην κοινωνία», κι εξ αντιδιαστολής μυρίζει κανείς την …πτωμαϊνη. Ποιοί είναι αυτοί που βάζουν τέτοιους στόχους? «Αιθεροβάμονες» της αριστεράς που χρειάζονται «γείωση»? Ή ζόμπι της που επέστρεψαν από τα σύννεφα της πρώτης μεταδιδακτορικής δεκαετίας, προκειμένου να ξεδιψάσουν στην κοινωνική αριστερά των πραγματικών κοινωνικών προβλημάτων της κρισιακής συγκυρίας? Ολα αυτά τα οργανωτίστικα του ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει κανείς ενδιαφέρουν κανένα νέο ή και γέρο, που δεν πέρασε όμως από κομματικές διαδικασίες? Είναι δυνατόν τόσοι έξυπνοι άνθρωποι, μεσήλικες και άνω οι περισσότεροι, να μη καταλαβαίνουν ότι ο ΣΥΝ δεν θέλει? Οταν όλοι εσείς με λόγο στα διοικητικά του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχατε τη δύναμη, μερικούς μόλις μήνες πριν, να επιβάλλετε ούτε έναν εκτός ΣΥΝ βουλευτή, πώς είναι δυνατόν να ζητάτε την αυτοκατάργησή του σήμερα προτείνοντας την οργανωτική αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ? Αλλαξαν οι συσχ

Με αφορμή δημοσιεύματα στον οικονομικό τύπο για την ΕΝΔΙΑΜΕΣΗ ΕΚΘΕΣΗ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ για την ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗΠΟΛΙΤΙΚΗ του ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2009, την αναζήτησα στο πρωτότυπο . Πρόκειται για ένα πόνημα 192 σελίδων, ενδεδυμένο τον μανδύα επιστημονικής αντικειμενικότητας, με παράρτημα βιβλιογραφικών πηγών, κλπ. Ούτε διδακτορική διατριβή να ήταν! Λες και χρειάζεται ο ενλόγω επιστημονικός μανδύας, για να συγκαλυφθεί η αποδεδειγμένη ανικανότητα των οικονομολογούντων ελίτ της εξουσίας να προβλέψουν, αλλά και να διαχειριστούν την κρίση. Παρόλο, όμως, που βρίθει σημαντικότατων στατιστικών στοιχείων,  δεν αποτελεί παρά την ιδεολογική/θεωρητική τεκμηρίωση της ακολουθητέας πολιτικής από την κυβέρνηση πουπροωθεί ΄το διεθνές τραπεζικό κεφάλαιο. Για τον λόγο αυτό, η κοινωνία μας-και ιδιαίτερα η μαχόμενη αριστερά- δεν θάπρεπε να την μεταχειρίζεται δημοσιογραφικά. Για να ερμηνεύσει μόνο κανείς τα εκεί γραφόμενα, θάπρεπε ενδεχομένως να αφιερώσει ισάριθμες σελίδες. Για να αρθρώσει, ωστόσο, τον δέοντα ορθολογι

Η Ευρωπαική Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) έχει στην ευρωπαική ζώνη το αποκλειστικό δικαίωμα έκδοσης χρήματος, λογιστικού και χαρτονομισμάτων. Τα κράτη, με την άδεια της, μπορούν να παράγουν μόνο τα κέρματα. Η ΕΚΤ παράγει το χρήμα σε ένα κομπιούτερ, πληκτρολογώντας μηδενικά πίσω από το «1». Στη συνέχεια το δανείζει στις τράπεζες. Οι τράπεζες με τη σειρά τους δανείζουν αυτό το χρήμα στις εταιρείες, αλλά  και στα κράτη για το λογιστικό κλείσιμο των ελλειμμάτων τους . Οι τράπεζες δανείζονται με 1% σήμερα από την ΕΚΤ. Τα κράτη δανείζονται απ’τις τράπεζες με 1% συν ένα περιθώριο επιτοκίου/κέρδους. Αυτό το περιθώριο καθορίζεται από τις διαβλητότατες εταιρείες αξιολόγησης. Οι απορίες μου τώρα: Γιατί τα κράτη, κατ’ουσίαν εμείς οι φορολογούμενοι, πρέπει να περάσουμε από το γκισέ του νταβατζή να του ακουμπήσουμε το περιθώριο επιτοκίου που ορίζουν οι εταιρείες του, που κάνουν αξιολογήσεις? Γιατί να απαγορεύεται να δανειστούμε απευθείας από την ΕΚΤ, όπως κάνει οποιαδήποτε κωλοτράπεζα? Γιατ

Η απάντηση στο κλασσικό ερώτημα « Ποιος, τέλος πάντων, κυβερνά αυτόν τον τόπο;» ίσως βρίσκεται, για σήμερα, στις εξής συγκυρίες: Tο τελευταίο ραντεβού του απερχόμενου πρωθυπουργού K.Καραμανλή ήταν με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Το πρώτο ραντεβού του νέου πρωθυπουργού Γεωργίου Παπανδρέου συμπτωματικά πάλι ήταν με τον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος. Και μην το πει κανείς συμπτωματικό, όταν υποτίθεται ότι την οικονομική πολιτική ασκούν οι αρμόδιοι υπουργοί. Όπως συμπτωματικό δεν ήταν και το «γλείψιμο» του ευρώ-τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου, όταν του έγινε η πρόταση από το ΠΑΣΟΚ να μπει πρώτος τη τάξει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας.

[ Το κείμενο που ακολουθεί είναι από τα συνηθισμένα χιουμοριστικά mail που προωθούνται από φίλο σε φίλο. Το βρήκα πολύ εμπνευσμένο κι εύστοχο σχόλιο για την κουλτούρα της εργασίας στους σύγχρονους γραφειακούς χώρους. Το πραγματικό αφεντικό είναι απών, έχει χαθεί στο ομιχλώδες βάθος της ιεραρχικής κλίμακας, κρυμένο πίσω από τον εκάστοτε ιεραρχικά ανώτερο ]. Όταν σου παίρνει πολύ ώρα , είσαι αργός. Όταν παίρνει πολλή ώρα στο αφεντικό σου, είναι προσεχτικός. Όταν δεν κάνεις κάτι , είσαι τεμπέλης. Όταν δεν κάνει κάτι, είναι απασχολημένος. Όταν κάνεις λάθος , είσαι ηλίθιος. Όταν κάνει λάθος, είναι άνθρωπος. Όταν το κάνεις όπως θες εσύ , δεν κάνεις ό,τι σου είπαν. Όταν το κάνει το αφεντικό σου, είναι δημιουργικός. Όταν το κάνεις μόνος σου , δεν είσαι συνεργάσιμος. Όταν το κάνει το αφεντικό σου, παίρνει πρωτοβουλία. Όταν παίρνεις θέση , είσαι ξεροκέφαλος. Όταν παίρνει θέση, είναι αποφασιστικός. Όταν παραβιάζεις έναν κανόνα , είσαι ανατρεπτικός και εγωκεντρικός . Όταν το αφεντι

Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά, Όπως, να πούμε, κάνει ο σκίουρος, Δίχως απ' όξω ή από πέρα να προσμένεις τίποτα. Δε θα 'χεις άλλο πάρεξ μονάχα να ζεις. Η ζωή δεν είναι παίξε-γέλασε Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά           Τόσο μα τόσο σοβαρά           Που έτσι, να πούμε, ακουμπισμένος σ' έναν τοίχο           με τα χέρια σου δεμένα                Ή μέσα στ' αργαστήρι                Με λευκή μπλούζα και μεγάλα ματογυάλια Θε να πεθάνεις, για να ζήσουνε οι άνθρωποι, Οι άνθρωποι που ποτέ δε θα 'χεις δει το πρόσωπό τους                        και θα πεθάνεις ξέροντας καλά Πως τίποτα πιο ωραίο, πως τίποτα πιο αληθινό απ' τη ζωή δεν είναι Πρέπει να τηνε πάρεις σοβαρά Τόσο μα τόσο σοβαρά Που θα φυτεύεις, σα να πούμε, ελιές ακόμα στα εβδομήντα σου Όχι καθόλου για να μείνουν στα παιδιά σου Μα έτσι γιατί το θάνατο δε θα τονε πιστεύεις Όσο κι αν τον φοβάσαι Μα έτσι γιατί η ζωή θε να βαραίνει πιότερο στη ζυγαριά. Η ζωή δ

Πρόκειται για λέξη που μ'έχει "ιντριγκάρει" από τα φοιτητικά μου χρόνια. Στην προκειμένη, ας εννοήσουμε μ'αυτόν τον όρο τη δυστυχία του ανθρώπου που είναι βουτηγμένος σ’ένα τρόπο ζωής κι ένα σύστημα ιδεών, αρχών και εννοιών , που ούτε ελέγχει, ούτε έχει επιλέξει ο ίδιος. Κι επειδή ο τρόπος ζωής μας επ η ρεάζεται άμεσα από την εργασία, ας δούμε πως εξελίχθηκε αυτή: Μέχρι την εμφάνιση της βιομηχανίας, στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος, οι πρόγονοι μας ζούσαν παράγοντας τα προς το ζην, είτε από τη γη, είτε στο σπίτι, είτε στα εργαστήρια. Οι κανόνες της κοινωνικής ζωής παραδιδόταν από γενιά σε γενιά και ερχόταν από πολύ παλιά. Το εμπόριο ασκούνταν σε ακτίνα λίγων μόλις χιλιομέτρων. Αργότερα επεκτάθηκε ενοποιώντας μεγαλύτερες εκτάσεις γης, χωριών και πόλεων, για να φθάσει μετά τις ανακαλύψεις των θαλασσοπόρων να γίνει διηπειρωτικό. Στη συνέχεια, η "συμπαθής" τάξη των εμπόρων αποφάσισε να παράγει η ίδια μαζικά τα αγαθά που εμπορευόταν. Χρειάσθηκε για