Ιστορία γράφουν οι παρέες

ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ Φιλιά που γίνονται ρουφήχτρες της θάλασσας και πόθοι που γίνονται κινούμενη άμμος μας κρατάν από το χέρι και μας ορκίζουν. ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΗ Προσπαθώ πάντα νάμαι ένας άνθρωπος λογικός όμως εσύ εμφανίζεσαι σε τακτά χρονικά διαστήματα κρατώντας ένα εξώγαμο στην αγκαλιά. ΤΙΜΩΡΙΑ Ας ανθίζουν οι τριανταφυλλιές κι ας επιστρέφουν οι εραστές λαβωμένοι. Οι μέρες αλληλοαναιρούνται και προοδεύουν. ΤΑ ΚΙΝΕΖΙΚΑ ΒΑΖΑ Ο,τι λέμε σε στιγμές ερωτικού πόθου είναι λόγια του αέρα. Ολοι τώρα λίγο πολύ κυνηγούμε φάλαινες σε θάλασσες απέραντες και κρύες, πολύ συχνά πιστεύοντας πως είμαστε κατευθείαν απόγονοι του Moby Dick, ενώ το μέγεθοςτης συνήθειας μας αφήνει αδιάφορους. Δεν υπάρχουν πια φαεινές ιδέες για να επενδύσουμε τα λάθη της νεότητας ούτε «νύχτες μαγικές ονειρεμένες στην Αραπιά». Η μόνη μας ελπίδα είναι το κανό. Ανθρωποι χωρίς μνήμη έρχονται και μας ζητούν πληροφορίες για τις μεγάλες υφαντουργίες της Αγγλίας τον δέκατο ένατο αιώνα. Ανθρωποι χωρίς μνήμη κάνουν ωτοστόπ και κάποτε φορτικά επιμένουν ν

Τριάντα χρόνια στον αγώνα της επιβίωσης, στην κρεατομηχανή της αγοράς, είχα ξεχάσει να διαβάζω. Μέχρι που πέρυσι τον Σεπτέμβριο ένας φίλος με ρώτησε, εμένα τον οικονομολόγο, τι ξέρω για την κρίση. Τότε συνειδητοποίησα ότι εγώ, ένας πρώην αριστερός φοιτητής, δεν ξέρω τίποτα. Έτσι, μετά τριάντα χρόνια, ξανάρχισα το διάβασμα. Μετά ήρθε η σύνθεση, η δημιουργία, δηλ.το ημερολόγιο. Και ξανάνιωσα… Μην τα παραλέμε όμως. Ενας σκληρά εργαζόμενος πενηντάρης είμαι, με μειωμένες αντοχές και περιορισμένες τις περιπέτειες. Αρχισα να γράφω για να πω στην παρέα αυτά που έμαθα στο σερφάρισμα μου σε ξενόγλωσσα, βασικά, sites. Κάποιοι απ’αυτούς δουλεύουν περισσότερες ώρες από μένα. Δεν είμαι καθόλου περήφανος για την γενιά μου. Εσείς οι εικοσάρηδες δεν χρειάζεται να καμαρώνετε καθόλου για μας, τους γονείς σας. Τα χρόνια που εμείς είμαστε στην πιάτσα, η κοινωνία μας έγινε το μπουρδέλο που τρώτε στη μάπα τώρα εσείς. Κι ανάθεμα αν κατάλαβε κανείς από μας πως έγινε αυτό. Είμασταν απασχολημένοι όμως: να σιγου

Στην εποχή της εταιρικής διακυβέρνησης, η σκληρή δουλειά αποτελεί αναγκαία αλλά όχι ικανή συνθήκη για προαγωγή, αύξηση και ηθική επιβράβευση. Το σημαντικό για τα μεγαλοστελέχη-«αφεντικά» δεν είναι το πόσο καλός είσαι εσύ στη δουλειά σου, αλλά η συντήρηση της υφιστάμενης πλεονεκτικής γι’αυτά κατάστασης. Στόχοι τους, με σειρά προτεραιότητας, είναι η προσωπική τους φήμη κι έξωθεν καλή μαρτυρία και η επίτευξη των στόχων της εταιρείας / επικράτηση στα πλαίσια του ανταγωνιστικού περιβάλλοντος. Ετσι, για να θεωρηθείς καλός, πρέπει να πείσεις ότι τα χαρακτηριστικά σου συνεισφέρουν στους παραπάνω στόχους. Η εικόνα του ‘μονόχνωτου’-υπερπαραγωγικού εργαζόμενου, στον τομέα των υπηρεσιών κυρίως, αποτελεί αναχρονισμό και γραφικότητα. Ανεβαίνεις τις κλίμακες της ιεραρχίας όχι κάνοντας τη δουλειά σου και υπηρετώντας τον οργανισμό, αλλά κολακεύοντας, γοητεύοντας και πείθοντας τους ανωτέρους ότι έχεις τη στόφα του νικητή. Το πρόβλημα έγκειται στο ότι εργαζόμενοι ίσων περίπου ικανοτήτων, στην εκτέλεσ

Αν, αναζητώντας τις αιτίες της προσωπικής σου δυστυχίας, οδηγηγηθείς στον τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας μας, στο όλα για το κέρδος, τότε η Ευτυχία σου είναι ζήτημα, εξόχως, Πολιτικό. Αλλά, όσο οι «επαναστάτες» πολιτικοί μας δεν επιδεικνύουν στοιχεία, έστω, ολοκληρωμένης προσωπικότητας, ή ανθρώπινης αδυναμίας, η αριστερά θάχει πολύ λίγα να μας πει για την κοινωνικο-πολιτική διάσταση της υπαρξιακής μας δυστυχίας. Θα αποτυγχάνει, εσαεί, να μας σηκώσει από τους καναπέδες .

(Παρόλο που οι καλύτερες συζητήσεις είναι αυτές όπου βγάζουμε τα εσώψυχα μας, αυτές, γενικώς, δεν καταλήγουν πουθενά. Το μόνο που συνήθως μένει, είναι η ανακουφιστική λειτουργία της εξομολόγησης, που πρώτη η εκκλησία ανακάλυψε. Προσωπικά, Φρόϋντ δεν διδάχθηκα πουθενά, αλλά ούτε και τον διάβασα ποτέ στο πρωτότυπό του. Ως έφηβο όμως -και για χρόνια- με συνόδευε μια σκέψη που βρήκα σε κάποιο από τα διηγήματα του Κώστα Χατζή, για την «πολλαπλότητα» του εγώ μας. Η οποία έλεγε ότι δεν είμαστε Ενα πρόσωπο, με απόλυτα προβλέψιμες και με συνοχή συμπεριφορές, αλλά πολλά. Αυτή η διατύπωση, με γοήτευε αλλά και με βόλευε αφάνταστα. Ετσι εξηγούσα και τις εντελώς διαφορετικές γυναίκες με τις οποίες έκανα σχέσεις, με κάθε μία από τις οποίες έβγαζα και διαφορετικό εαυτό. Μετά την πολλαπλότητα του εγώ, η επόμενη έννοια στην οποία κόλλησα -χωρίς ποτέ να ξανασχοληθώ μέχρι πρόσφατα- ήταν το «Υπερεγώ». Αυτόν τον όρο τον αντιλαμβανόμουν πάντα ως μια σύγκρουση ανάμεσα στα θέλω του εγώ μου και στις προσδοκίες

Η πιο διαδεδομένη συνταγή για την αποφυγή των συναισθηματικών περιπλοκών είναι η ελευθερογαμία: στις τουαλέτες του σχολείου, του κλαμπ, στο ξενοδοχείο που νοικιάζεται με την ώρα, στο αυτοκίνητο, ανάμεσα σε δυο πράγματα, γενικώς, που έχουμε να κάνουμε στην καθημερινή μας ρουτίνα. Με αυστηρότατο διαχωρισμό σεξ και συναισθήματος. Η trendy ιδεολογία των life style περιοδικών έχει αναγορεύσει αυτό το cool sex και τους μη δεσμευτικούς δεσμούς σε προοδευτική και μοντέρνα στάση ζωής. Ρομαντισμοί, ζήλεια ή κτητικότητα, όταν εντοπίζονται στη συμπεριφορά του ζευγαριού, αποτελούν αντικείμενο ειρωνείας. Μόνο που οι trendy δηλώσεις, και από τις δύο πλευρές, περί ελευθερίας και μη κτητικότητας μέσα στη σχέση, ακυρώνουν την όποια επιθυμία για επικοινωνία και οικειότητα. Μόνο που το σεξ χωρίς συναίσθημα, εύκολα μετατρέπεται σε «τεχνική» και καταλήγουμε πάλι στην αναζήτηση λίγου συναισθήματος. Είναι δωρεάν η είσοδος στον ρομαντικό κόσμο του έρωτα. Χωρίς «entry fees» αλλά με τεράστιο κόστος εξόδου και πό

Τραγουδήθηκε ο έρωτας από τους μεγαλύτερους ποιητές και βάρδους. Στις δίνες του βιώθηκαν τα πιό όμορφα συναισθήματα. Εγώ, βέβαια, πέρα απ’τα φτερά κι ένα μόνιμο ηλίθιο χαμόγελο που μου κόλαγε, τον βίωσα ως κάτι το εξαιρετικά επώδυνο. Γιατί σ’όλες τις περιπτώσεις που ερωτεύτηκα, στην τελική, σε κάποια προσωπική μου αναπηρία το απέδιδα. Η οποία, όμως, μέσα από στην ερωτική σχέση φωτιζόταν και μου δινόταν η δυνατότητα στην συνέχεια να την ξεπεράσω. Σε μια περίπτωση ένοιωθα χωριάτης, ακαλλιέργητος, αμόρφωτος. Μου άφησε το στίγμα της σπρώχνοντας με στο μονοπάτι της αυτοβελτίωσης, διάβασμα και αυτοπαρατήρηση. Σε μια άλλη, ένοιωθα «διαφορετικός», δυσπροσάρμοστος, όλο ανασφάλειες. Μου πρόσφερε τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό κι έναν μικροαστικό ρόλο-ταυτότητα και τέλειωσα. Μεγάλο πράγμα ο έρωτας. Από το πουθενά, σαν το βέλος του Εκτορα βρίσκει την πτέρνα του καθενός. Ο συνειδητοποιημένος ανακαλύπτει τα αδύναμα σημεία του και προσπαθεί να αυτοβελτιωθεί. Ο έχων κάποιας φρένας βιώνει το μεγαλείο των

Τι μας λένε «οι καλοί» για τις τράπεζες? Ότι φυλάνε τις πολύτιμες αποταμιεύσεις μας Ότι μας δίνουν και τόκο, σαν μέρισμα από τον μεγαλύτερο τόκο που εισπράττουν οι ίδιες όταν δανείζουν τα λεφτά μας στις επιχειρήσεις. Οι καλές μας οι τράπεζες μας παρουσιάζονται να μαζεύουν, φασούλι το φασούλι, τις μικρο-καταθέσεις των πολλών, για να τις κάνουν μεγάλα δάνεια για μεγάλα εργοστάσια, μεγάλα πλοία κι άλλα πολλά μεγάλα. Καθαρά πράγματα, ξεκάθαροι λογαριασμοί. Αν δεν υπήρχαν, θάπρεπε να τις εφεύρουμε. Αλλά και «οι κακοί», τι είναι αυτά που λένε? Ότι δανείζουν 3 και 4 φορές το ύψος των καταθέσεων που έχουν συγκεντρώσει. Ότι μη τύχει και εμφανιστούμε οι καταθέτες όλοι μιας τράπεζας να ζητήσουμε τα λεφτά μας. Δεν υπάρχουν λεφτά. Σκέτα ψηφιακά νούμερα στις οθόνες των υπολογιστών έγιναν! Ότι δανείζουν με βάση τους διεθνείς κανόνες 10 φορές τα δικά τους κεφάλαια. Με 10 εκατ. μετοχικό κεφάλαιο, δανείζουν άλλα 90 εκατ. Που τα βρίσκουν? Τα πληκτρολογούν στα κομπιούτερ τους. Αέρας κοπανιστός! Λένε ακόμα

« Δεν βγαίνουμε. Δεν υπάρχουν άλλα λεφτά Αυτά είναι όλα ». Αλλά « Είσαι ελεύθερος να τα κάνεις ότι θες ». Η μέγιστη ελευθερία. Αυτή του καταναλωτή. Στην πράξη, ότι βγάζουμε πάει σε πολύ χειροπιαστά πράγματα: το 24% πάει για τρόφιμα, το 20% για έξοδα κατοικίας (ενοίκιο, ρεύμα, νερό, θέρμανση, κλπ), το 10% για την υγεία, 8% για ταβέρνες, ξενοδοχεία, κλπ, το 7% για ένδυση-υπόδηση κι άλλο 7% για διαρκή καταναλωτικά αγαθά. Αισίως, ξεπεράσαμε το 75% του συνολικού εισοδήματος μας Το υπόλοιπο πάει σε μεταφορές, επικοινωνίες, εκπαίδευση, κλπ. ( Πηγή: ΕΣΥΕ, Έρευνα Οικογενειακών Προϋπολογισμών 2004/2005). Για ποια «καταναλωτική» ελευθερία λοιπόν μας μιλούν? Πώς να ασκήσω αυτή την ελευθερία μου στο να επιλέξω, δηλ., ανάμεσα σε δυο μάρκες μαγιονέζας, οδοντόκρεμας, τηγανιών, στερεοφωνικών ή αυτοκινήτων, κλπ,? Αφού στο σχολείο δεν μούδωσαν τέτοιες πρακτικές γνώσεις, στην τηλεόραση και στα άλλα μέσα δεν τους ενδιαφέρει το πρόβλημα μου και στη δουλειά, όπου χάνω τη μισή ζωή μου, κάνω μηχανικά άσχετα π

Ας δούμε πρώτα απ' όλα τι δεν είναι καπιταλιστική κρίση . Δεν είναι, λοιπόν, καπιταλιστική κρίση, *Το ότι 950 εκατομμύρια άνθρωποι υποφέρουν από πείνα, *Το ότι υπάρχουν 4,75 δισεκατομμύρια φτωχοί σε όλο τον κόσμο, *Το ότι υπάρχουν ένα δισεκατομμύριο άνεργοι σε όλο τον κόσμο, *Το ότι πάνω από το 50% του παγκόσμιου οικονομικά ενεργού πληθυσμού εργάζεται σε επισφαλείς συνθήκες , *Το ότι 45% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν έχει πρόσβαση σε νερό , *Το ότι 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι δεν έχουν πρόσβαση στις πιο στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας , *Το ότι 113 εκατομμύρια παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην εκπαίδευση και 875 εκατομμύρια ενήλικες συνεχίζουν να είναι αναλφάβητοι , *Το ότι 12 εκατομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας απολύτως ιάσιμων ασθενειών, *Το ότι 13 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο εξαιτίας της καταστροφής του περιβάλλοντος , *Το ότι 16.306 είδη, μεταξύ των οποίων το ένα τέταρτο των θηλαστικών, απειλούνται με εξαφάνιση , γιατί όλα αυτά συνέβαιναν πριν από την κρίσ

Όταν ο δ/ντής σύνταξης της εφημερίδας Monde Diplomatique -η οποία διαβάζεται απ'όλες τις καθώς πρέπει ελίτ του κόσμου- μιλά για την λαική επανάσταση, όπως στην συνέχεια, τύφλα νάχει Aυγή, Ριζοσπάστης, Αριστερά, κλπ; ( Σημαντικό : στην επιλογή που ακολουθεί, εκτός από τους τίτλους, δεν πρόσθεσα ούτε λέξη ..!) Υπάρχουν κοινωνικές τάξεις? Το 1988, ο πρόεδρος Μπους, ψάχνοντας για ένα ισχυρό επιχείρημα, κατηγόρησε τον αντίπαλό του από το Δημοκρατικό Κόμμα, τον Μάικλ Δουκάκη - έναν πλήρως ακίνδυνο τεχνοκράτη: « Θέλει να μας χωρίσει σε τάξεις . Αυτό είναι καλό για την Ευρώπη, αλλά εδώ είναι Αμερική ». Κοινωνικές τάξεις στην Αμερική! Καταλαβαίνει κανείς το μέγεθος μιας τέτοιας κατηγορίας. Ο νυν ένοικος του Λευκού Οίκου έκρινε επείγον να κατευνάσει τη λαϊκή οργή: «Ενα από τα σημαντικότερα διδάγματα της κρίσης είναι ότι η οικονομία μας δεν λειτουργεί παρά μόνο εάν είμαστε όλοι μαζί . [...] Δεν γίνεται να βλέπουμε έναν δαίμονα σε κάθε επενδυτή ή σε κάθε επιχειρηματία που προσπαθεί να βγάλει κ

"Κοινωνική αναταραχή φοβούνται οι Βρυξέλλες, που προβλέπουν ότι 8,5 εκατ. άνεργοι θα προστεθούν στους ήδη 20 εκατ. ανέργους της Ε.Ε. «Οδηγούμαστε προς μία κοινωνική έκρηξη», δηλώνει ο Ζ.Κ. Γιουνκέρ, για άνοδο του «πολιτικού εξτρεμισμού» κάνει λόγο ο Βλ. Σπίντλα. ....". Περισσότερα στο http://www.enet.gr/?i=news.el.oikonomia&id=41611 Ανακοινώνουν σε μας με μετριοπαθείς υπολογισμούς χαμηλότερα των αναμενόμενων ποσοστά ανεργίας, αλλά προειδοποιούν και τα αφεντικά τους για το τι να περιμένουν. Μην τους κατηγορήσουν μετά για ανικανότητα στη διαχείριση κρίσεων...

"Οι γενετικές έρευνες δεν είναι πανάκεια για τις ασθένειες" άρθρο στην Ελευθεροτυπία της 6/5/09 http://www.enet.gr/?i=news.el.episthmh-texnologia&id=41690 "....Μετά την χαρτογράφηση του ανθρώπινου γονιδιώματος το 2003, υπήρξε μέχρι σήμερα μια πραγματική ερευνητική «έκρηξη» σχετικά με το ποια γονίδια ευθύνονται για ποια ασθένεια και την ανακάλυψη νέων γονιδιακών θεραπειών , με το σκεπτικό ότι μπορούν να εντοπιστούν ένα ή λίγα γονίδια που ευθύνονται για κάθε ξεχωριστή ασθένεια και έτσι να υπάρξει μια στοχευμένη και πιο αποτελεσματική θεραπεία. Όμως, όσο η έρευνα προχωρά, τόσο τα πράγματα γίνονται πιο πολύπλοκα και γίνεται όλο και πιο συνειδητό ότι δεν αρκεί ο εντοπισμός μερικών γονιδίων για μια θεραπεία, αν μη τι άλλο λόγω της επίδρασης των υπολοίπων παραγόντων (διατροφή, περιβάλλον κλπ). Σε μερικές περιπτώσεις οι επιστήμονες εκτιμούν ότι η γενετική επίδραση δεν ευθύνεται σε ποσοστό πάνω από 10% για την εκδήλωση μιας ασθένειας ...." Μ'αρέσει όταν οι

Στις αρχές του 20ου αιώνα ο «όλα σε ένα» επιχειρηματίας άρχισε να μοιράζει αρμοδιότητες: Τμήμα Σχεδιασμού Παραγωγής αρχικά, Λογιστήριο στη συνέχεια, Τμήμα πωλήσεων, κλπ. Η επιχείρηση άρχισε να δημιουργεί την εταιρική γραφειοκρατία της και η φιγούρα του αφεντικού χάθηκε πίσω από μια σειρά ‘ειδικών’. Ο μηχανικός Taylor έμεινε στην ιστορία ως ο πρώτος ‘ειδικός’ ο οποίος αναλύοντας με το χρονόμετρο τις μεθόδους και τα εργαλεία εκτέλεσης μιας εργασίας, μετέτρεψε τους εργαζόμενους σε απλά εκτελεστικά όργανα των εντολών των Τμημάτων Σχεδιασμού. Αυτό σε πρώτη φάση. Γιατί στη συνέχεια, ο «εξορθολογισμός» προχώρησε παραπέρα, μετατρέποντας τους εργαζόμενους σε απλά εξαρτήματα της γραμμής παραγωγής. Ηδη, από το 1920 περίπου η μαζική παραγωγή και το σύγχρονο marketing έκαναν την εμφάνιση τους στην αυτοκινητο-βιομηχανία του Henry Ford. Από την εποχή αυτή, ο εργαζόμενος έπαυε να είναι μάστορας, χάνοντας την αυτοεκτίμηση, αλλά και την διαπραγματευτική δύναμη του. Η τεχνική γνώση του απαλλοτριώθηκε από

Αντάμωσα μ΄ένα φίλο απ΄ τα φοιτητικά χρόνια, ( διαβάζοντας ένα βιβλίο του ) ο οποίος μου θύμισε ότι οι ξενοσπουδαγμένοι, με την εισαγόμενη μεθοδολογία ανάλυσης και σκέψης, αδυνατούν να προσεγγίσουν τα ‘καθ’ημάς’ πράγματα. Και η όποια γνώση τους, είναι αδύνατον να επικοινωνήσει ‘ερωτικά’, (με την έννοια του συμ-πάσχω), μ΄όποιους υποφέρουν ή απλά ψάχνουν το νόημα. ( Από τα ‘καθ’ημάς’ και το ‘ερωτικά’ ελπίζω κάποιοι να αναγνώρισαν τον Μεγάλο Σαλονικιό, Κωστή Μοσκώφ). Αυτή η εισαγόμενη, ακαδημαϊκή, ‘εργαλειακή’ σχεδόν μεθοδολογία και γνώση, εξυπηρετεί μόνο αυτούς, που βάζουν την γνώση στην υπηρεσία των κυβερνώντων ή την χρησιμοποιούν για ίδιο συμφέρον. Γι΄αυτό κι εγώ, σήμερα, φεύγω στ΄άλλο άκρο, παραιτούμαι απ΄οποιαδήποτε προσπάθεια ανάλυσης, και δίνω τον λόγο στον ανώνυμο συμπατριώτη μας: Για να μην 'άγεσαι και φέρεσαι', να χτίζεις εαυτό αντί να χάνεσαι : «Χίλιες γνώμες να ακούς, Απ’τη δικιά σου μη ξεφεύγεις.» Για την έπαρση και για συνετισμό των από πάνω: «Οσο κυκλοφοράς καβάλα

Οι διανοούμενοι που άλλοτε ήταν σαν εθνικοί σταρ, με διεθνή ακτινοβολία, αραίωσαν. Τη θέση τους πήραν επιφυλλιδογράφοι με το κομμάτι και έμπειροι παλαιοί δημοσιογράφοι. Εφημερίδες αντί για βιβλία. Ακόμα και τους μαρξιστές οικονομολόγους δυσκολεύεσαι να ξεχωρίσεις από τους επαγγελματίες του οικονομικού ρεπορτάζ. Τα δε επαγγελματικά στελέχη της αριστεράς ανατρέχουν σε κλασικές πηγές των αρχών του εικοστού αιώνα, για να βρουν πολιτικές απαντήσεις στα προβλήματα του σήμερα. Με τον ίδιο τρόπο που δανείζονται πολιτικές πλατφόρμες από αδελφά κόμματα άλλων χωρών, άλλων συνθηκών, άλλων προταγμάτων και προτεραιοτήτων. Εντωμεταξύ, εμείς, ψαχνόμαστε μεταξύ μας κι είμαστε πάντα οι ίδιοι κι οι ίδιοι και πάντα μειοψηφικά λίγοι. Κι όταν βρισκόμαστε, αν δεν μας ζαλίσει η ρετσίνα, σπάνια χωρίζουμε πλουσιότεροι. Λες και ψάχνουμε ακροατήριο για τους μονολόγους μας ή το μεθύσι. Στην πλειονότητα μας, στις σύγχρονες κοινωνίες, ψάχνουμε ενεργητικά πλέον την παθητικότητα. Όχι μόνο του βυθίσματος στον καναπέ

[ Επειδή κατάφεραν και μας έπεισαν ότι είμαστε ανίκανοι να κατανοήσουμε οτιδήποτε πέρα απ’ότι νοιώθουμε, ήρθε αλλοίμονο ο καιρός να προσπαθήσουμε να πούμε «τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη». Οι μηχανικοί της παραγωγής, σε συνεργασία με διεστραμμένους κοινωνικούς ψυχολόγους, κατάφεραν να επιβάλλουν -χάρη στην επιστημονική εξειδίκευση- στεγανά στη γνώση και να μας μπερδέψουν, να μας κάνουν τα «μυαλά κουρκούτι». Ας δούμε λοιπόν αν μπορούμε να καταλάβουμε και να συνεννοηθούμε πάνω στο τι είναι η τρέχουσα οικονομική κρίση. Ας επιδιώξουμε να νοιώσουμε την παιδική χαρά του ότι καταλαβαίνουμε τη μηχανική του θέματος. Και λέω χαρά, γιατί η πραγματική ηδονή είναι φαντάζομαι, πέρα από το να καταλαβαίνουμε, να έχουμε και άποψη και να μπορούμε να αλλάζουμε αυτά που επηρεάζουν τις ζωές μας ]. Η μοιρασιά του πλούτου Η ανθρώπινη εργασία ανά τους αιώνες παρήγαγε πλούτο ο οποίος είναι ήδη μοιρασμένος. Κι έτσι συμβαίνει άλλοι να «γεννιούνται κάτω από την μηλιά», και άλλοι να βρίζουν τα «αρ…δια του πατέρα

Το μονοπώλιο της φυσικής βίας είναι θεμελιακό προνόμιο του σύγχρονου κράτους . Του έχει εκχωρηθεί από το κεφάλαιο, που διατηρεί την άσκηση του μονοπώλιου της απόλυτης βίας , της οικονομικής βίας, της επιβίωσης , πάνω στους όμηρους μισθωτούς . Το ελληνικό κράτος έκανε κατάχρηση της βίας όλα τα μεταπολεμικά χρόνια, μ΄αποτέλεσμα η κοινωνία μας να έχει γίνει ανεκτική στην άσκηση βίας των "τρομοκρατών". Πολλοί φλερτάραμε, εν ολίγοις, με τα κείμενα της 17 Νοέμβρη. Σήμερα η βία του κράτους ασκείται και δι’αντιπροσώπων (βλ.κουκουλοφόροι εδώ, μουσουλμάνοι αλλού). Με στόχο την ψυχολογική τρομοκρατία των «φιλήσυχων» πολιτών . Βλέπεις οι κοινωνίες ανέκαθεν υποτάσσονται και διοικούνται με το φόβο . Επί πλέον, η βία των επαγγελματιών αντιπροσώπων-τρομοκρατών καλεί για μεγαλύτερη αστυνόμευση ολόκληρης της κοινωνίας . Ισως πρέπει να συμπτήξουμε μέτωπο εναντίον όλων αυτών των επαγγελματιών «επαναστατών/ αντικαπιταλιστών», καταγγέλοντας όλες τις μορφές που παίρνει η βία του συστήματος και

« Για να είμαστε σοβαροί, ΠΡΕΠΕΙ να δείχνουμε σοβαροί ». Το ΠΡΕΠΕΙ αυτό ο Καβάφης το ακύρωσε, υπογραμμίζοντας, την σοβαρότητα που έχει η έκφραση των προβάτων . Εγώ, σκέφτομαι πόσο πιό σοβαρά δείχνουν τα παιδιά , όταν παίζουν τους ρόλους τους , στον φανταστικό τουςκόσμο.

Πρώτη μεγάλη πολιτική παρέμβαση του Ομπάμα για την αντιμετώπιση της κρίσης…. Το πακέτο μέτρων ύψους 787 δισεκατομμυρίων δολαρίων για τη διάσωση της αμερικανικής οικονομίας. Σκοπός του πακέτου η δημιουργία ή σωτηρία 3,5 εκατ.θέσεων εργασίας. Σημειωτέον ότι ο ρυθμός απολύσεων μόνο τον Γενάρη ήταν 20.000 νέοι άνεργοι ημερησίως. Ισάριθμες πιθανότατα εξαθλιωμένες οικογένειες ημερησίως. Για τον λόγο αυτό βιαζόταν ο Πρόεδρος. Προσέφυγε μάλιστα με περιοδείες και στον λαό για να πείσει τους Ρεπουμπλικάνους να κάνουν γρήγορα, να μη κωλυσιεργούν. Για δικούς του λόγους ήθελε να αποσπάσει και μερικές ψήφους των αντιπάλων. Ηθελε λέει να εμφανίσει εθνική συναίνεση στο σχέδιο του. Για τον σκοπό αυτό μπήκε στην διαδικασία των περικοπών κονδυλίων, καθότι οι ρεπουμπλικάνοι υποτίθεται ότι είναι εναντίον και των σχεδίων σωτηρίας των τραπεζών. Ορίστε τώρα οι περικοπές που έγιναν στα πλαίσια αυτής της διαπραγμάτευσης: κονδύλια που αφορούσαν ένα αξιοπρεπές επίδομα ανέργων, ασφαλιστική προστασία υγείας για του