Ιστορία γράφουν οι παρέες

Οφείλω κατ’αρχήν να ομολογήσω ότι ως γνήσιος «αριστερός» φέρω κι εγώ το στίγμα. Οχι της μεσογειακής αναιμίας, αλλά της συνωμοσιολογίας. Με δεδομένο λοιπόν αυτό, λέω ότι όλες οι ιστορίες για την επερχόμενη κρίση στην πραγματική οικονομία το 2009, δεν είναι τίποτα άλλο από προπαγάνδα, η οποία στοχεύει στην προετοιμασία μας, ημών των καταναλωτών, για το κωλοπιάσιμο που μας ετοιμάζουν. Αφού μας χρέωσαν κύριος οίδε για πόσα χρόνια να ξεπληρώνουμε τα πακέτα σωτηρίας – δώρα στο χρηματιστικό κεφάλαιο, μας ενημερώνουν ότι οι «δόσεις» μας ξεκινούν του χρόνου. Τρομοκρατία σκέτη. Δεν θα γίνει τίποτα περισσότερο από το να μας "το βάλουν" λίγο πιο βαθιά. Λίγο περισσότερο απ’όσο μας το βάζουν-από τον Σημίτη και μετά- στην Ελλάδα και τα τελευταία τριάντα χρόνια περίπου στην Αμερική. Και η ζωή συνεχίζεται..

Η Αμερικάνικη Αυτοκρατορία στήριξε την ανάπτυξή της, α) στην δημιουργία ενός μεγάλου δικτύου στρατιωτικών βάσεων σε τρίτες χώρες. Η σχέση της αμερικάνικης οικονομίας με τις τρίτες χώρες δεν ήταν αποικιοκρατική με την κλασική έννοια. Αμερικάνοι που να αποίκησαν τρίτες χώρες, όπως έκαναν οι βρετανοί, δεν υπήρξαν ποτέ. Η επιβολή της στις άλλες χώρες χρωστά πολλά αποκλειστικά στην στρατιωτική της δύναμη, στον φόβο της κόκκινης αρκούδας στην περίοδο του ψυχρού πολέμου, καθώς και στην πολιτιστική της επιρροή (soft power). β) στην βιομηχανική ηγεμονία της. Ακόμα και σήμερα, η Αμερική αντιπροσωπεύει το 23% περίπου της παγκόσμιας βιομηχανικής παραγωγής, ενώ κατά τον μεσοπόλεμο και τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, αντιπροσώπευε το 40% της παγκόσμιας παραγωγής. Η παραγωγή της, ωστόσο, αναπτύχθηκε στηριζόμενη κυρίως στην εσωτερική αγορά. Υπήρξε η χώρα που δίδαξε τη μαζική παραγωγή και κατανάλωση στις άλλες χώρες. Ο φόβος του κομμουνισμού και η απειλή από μια εξίσου τεράστια χώρα όπως η ΕΣΣΔ, συσπεί

Μαθήματα πολιτικής οικονομίας από τον Καιρό της Κ.Ελευθεροτυπίας: " Παλιά -όχι πολύ ώστε να μην το θυμούνται τρεις γενιές ζωντανών Ελλήνων- στα μαγαζιά κρεμόταν ένα κάδρο με μια λιθογραφία έγχρωμη: «Ο πωλών τοις μετρητοίς και ο πωλών επί πιστώσει». Ο πωλών τοις μετρητοίς ήταν κουστουμαρισμένος, καθισμένος άνετα μπροστά στο γραφείο του σ' ένα τακτοποιημένο δωμάτιο με γεμάτο χρηματοκιβώτιο, ενώ ο πωλών επί πιστώσει, κακοντυμένος, σ' έναν ακατάστατο χώρο, ήταν σκυμμένος, μ' ένα ύφος υπέρτατης απελπισίας, μπροστά σ' ένα άδειο χρηματοκιβώτιο. Αυτά συμβαίνανε τη δεκαετία του '50 και πίσω, και η οικονομική γνώση -το μάθημα- που ήθελε να περάσει η γενιά του μεταπολέμου, δεν ήταν άλλη από τη γνώση που κουβαλούσε το ανθρώπινο γένος από τα γεννοφάσκια του. Τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Τίποτε πιο αυτονόητο. Μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όμως, μια γενιά οικονομολόγων και τραπεζιτών ανακάλυψε ότι εκτός από το σήμερα υπάρχει και το αύριο. Αυτό, που έκαναν οι το

Αυτό που συμβαίνει στις φυλακές της χώρας μας, από τις αρχές αυτού του μήνα, μου θυμίζει έντονα το θέμα τότε με τις απαράδεκτες συνθήκες των ψυχιατρείων της Λέρου . Τότε, που ο θόρυβος της δημοσιότητας κατάφερε να βελτιώσει τη ζωή για αρκετούς ασθενείς συνανθρώπους μας. Μακάρι και οι τωρινές κινητοποιήσεις να φέρουν κάποια αλλαγή και στις φυλακές μας. Δεδομένου ότι "και στην ποινική καταστολή έχουμε τα θλιβερά πρωτεία στην Ευρώπη: * Το υψηλότερο ποσοστό κρατουμένων (ένας στους χίλιους κατοίκους της χώρας) σε πλήρη αναντιστοιχία με τα ποσοστά παραβατικότητας. * Τη μεγαλύτερη συμφόρηση (ξεπερνάμε και την Τουρκία) στις φυλακές: 13.000 κρατούμενοι με χωρητικότητα για 7.500. * Το υψηλότερο ποσοστό αλλοδαπών κρατουμένων (45%) και φυλακισμένων για αδικήματα σχετικά με τα ναρκωτικά (πάνω από τους μισούς). Και * Το μεγαλύτερο ποσοστό προφυλακισμένων (το ένα τρίτο των εγκλείστων) που παραμένουν στις φυλακές διπλάσιο χρόνο από τον μέσο όρο στην Ευρώπη". Ακόμα κι αν προσωπικά, δεν με βρί

Φωνάζουν κάποιοι εδώ «ένας στους δύο φυλακισμένους στην χώρα μας είναι αλλοδαπός». Φωνάζουν άλλοι στην Αμερική «Ενας στους τρεις νέγρους που γεννιέται θα κάνει φυλακή». Είναι τελικά γονιδιακό το πρόβλημα με τους αλλοδαπούς και τους μαύρους; ΄Η, είναι απλά, η πείνα ομάδων συνανθρώπων μας και τα ζητήματα της κοινωνικής υστέρησης τους...

Φαίνεται ότι η ανάδειξή του Ομπάμα για υποψήφιος πρόεδρος δεν υπήρξε εξ αρχής επιλογή των λεσχών της άρχουσας τάξης. Φαίνεται ότι κατάφερε να αναπτύξει ένα μαζικό κίνημα γύρω από την υποψηφιότητα του, "παίζοντας" μάλιστα και με τη συμμετοχική δημοκρατία . Φαίνεται ότι η ίδια η πολιτική εξουσία προσπαθεί να ξεσηκώσει τον κόσμο, για να ...πολεμήσουν μαζί την οικονομική εξουσία . Είπε: « H αλλαγή δεν θα έρθει αν περιμένουμε να τη φέρει κάποιος άλλος, κάποια άλλη στιγμή. Εμείς είμαστε ΕΚΕΙΝΟΙ ΤΟΥΣ ΟΠΟΙΟΥΣ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ! ΕΜΕΙΣ ΕΙΜΑΣΤΕ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ !» « Χρειαζόμαστε ανθρώπους με καρδιά, ανθρώπους που μοιράζονται τον πόνο του άλλου, που μπορούν να καταλάβουν τι σημαίνει να είσαι έφηβη μητέρα, φτωχός αφροαμερικανός, ομοφυλόφιλος, ηλικιωμένος .» « Η διανομή του πλούτου είναι καλό πράγμα για όλους » απάντησε στον Τζο τον υδραυλικό - της διαφήμισης των ρεπουμπλικάνων - που φοβόταν ότι οι φόροι του Ομπάμα θα του πάρουν την περιουσία του. Ακόμα κι αν οι ελπίδες των ψηφοφό

«H κατανομή του εισοδήματος στην σημερινή Αμερική έχει επιστρέψει ακριβώς στα επίπεδα του 1928: σήμερα όπως και τότε το πλουσιότερο 1% των αμερικανών κατέχουν το 23-24% του εθνικού εισοδήματος! Μεταξύ 1940 και 1984 το ποσοστό αυτό ποτέ δεν ξεπέρασε το 15% . Πώς συνέβη αυτό; Σταδιακά κατά τις δεκαετίες ΄80 και ΄90, και με ραγδαίους ρυθμούς μετά την εκλογή Μπους. Μεταξύ 2000 και 2006 η αμερικάνικη οικονομία αναπτύχθηκε κατά 18% , αλλά το πραγματικό εισόδημα του μέσου νοικοκυριού έπεσε κατά 1,1%! . Την ίδια ώρα το πλουσιότερο 10% βελτίωσε το εισόδημα του κατά 32% , το πλουσιότερο 1% κατά 203% και το πλουσιότερο 0,1% κατά 425% !». ( Γ.Παγουλάτος) Ξανά από την αρχή: “ H κατανομή του εισοδήματος στην σημερινή Αμερική έχει επιστρέψει ακριβώς στα επίπεδα του 1928 . .......”. Από την αρχή. Γιατί οι αριθμοί ζαλίζουν. Οι αριθμοί δεν είναι φίλοι. Είναι καρφιά που σου μπήγονται στα δάχτυλα. Είναι κρύα, νεκρή σάρκα, που η θέση της είναι στα επιστημονικά εργαστήρια, όπου η ζωή πολεμά να κατακτήσει

"...Οσο για την περιουσία «ψίχουλα» της Εκκλησίας, κατέχει 1.282.300 στρέμματα γης, τα οποία θεωρεί λίγα σε σύγκριση με τη γη που κατέχει το Δημόσιο (43.568.000 στρ.), η Τοπική Αυτοδιοίκηση (15.553.200 στρ.) και οι συνεταιρισμοί (1.098. 400 στρ.). Εχει 6.700 Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου τα οποία δεν ελέγχει. Αγνοεί τις περιουσίες των 2.500 μονών, ενοριακών ναών και μητροπόλεων λόγω δαιδαλώδους οργάνωσης - μόνο η ετήσια απόδοση της κεντρικής διοίκησης είναι γνωστή (περί τα 20 εκατ. ευρώ). Σημειώνει λαμπρές επιδόσεις στο ξεκοκάλισμα ευρωπαϊκών πόρων (έχει ήδη ρυθμιστεί νομοθετικά ώστε να περάσουν στα χέρια των ιεραρχών κατευθείαν από το υπουργείο Οικονομικών 255 εκατ. ευρώ από το Δ΄ ΚΠΣ), ενώ με ουκ ολίγες συμπράξεις δημοσίου-ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) καταφέρνει να απομυζά ουκ ολίγο δημόσιο χρήμα. Σημαντική λεπτομέρεια. Κάθε χρόνο το Δημόσιο καταβάλλει πάνω από 200 εκατ. ευρώ σε μισθούς και συντάξεις του κλήρου...." Από το άρθρο της Τασούλας Καραισκάκη στην Καθημερινή http://n

Σκίτσο του Ανδρέα Πετρουλάκη από την Καθημερινή. Αφιερωμένο από τον πρωθυπουργό μας σε όλους του αγωνιστές της Σοφοκλέους...

".... Η ειρωνεία της Ιστορίας είναι ότι, μεταξύ των κερδισμένων αυτής της κρίσης, φαίνεται να είναι και ο… μαρξισμός! Αλλη μια ειρωνεία: τη στιγμή που ανεβαίνουν οι μετοχές του Μαρξ στο χρηματιστήριο των ιδεών, δεν έχουν απομείνει και πολλοί μαρξιστές για να διεκδικήσουν μέρισμα…" Ενδεικτικό δημοσίευμα του come back του μαρξισμού στην Κυριακάτικη Καθημερινή http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_26/10/2008_289845

Να δούμε τα δεδομένα του προβλήματος πρώτα: - Εδώ και 100 περίπου χρόνια το σύστημα δουλεύει με το μοντέλο της ΜΑΖΙΚΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ. - Εδώ και 30 περίπου χρόνια αυτοματισμοί και διάφορες αυτόματες μηχανές (ρομπότ) αντικαθιστούν τους ανθρώπους στις γραμμές παραγωγής. - Ζήσαμε τα τελευταία 30 χρόνια φάσεις οικονομικής ανάπτυξης, χωρίς τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. - Ζήσαμε την διαίρεση όλων ημών των εργαζομένων α) σε μόνιμους, ειδικευμένους, καλά αμειβόμενους και β) στους χαμηλόμισθους, ανειδίκευτους, αντικαταστάσιμους, «αναλώσιμους» ενγένει εργαζομένους. - Η μαζική παραγωγή οφείλει να ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙΤΑΙ στη μαζική κατανάλωση. Οτι ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ, για να δημιουργήσει τα προσδοκόμενα κέρδη στο κεφάλαιο, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΤΑΝΑΛΩΝΕΤΑΙ. - Η ΜΑΖΙΚΗ ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ, όμως, προυποθέτει διανομή του παραγόμενου πλούτου (επανεπενδυόμενο κεφάλαιο - κέρδη ιδιοκτητών - αμοιβή εργασίας), ώστε η κοινωνία να έχει αγοραστική δύναμη ίση με την αξία των παραγόμενων και προσφερόμενων σε κατανάλωση προιόντων και υπηρεσιών. Δια

[ Το κείμενο που ακολουθεί ξεκίνησε σαν προσπάθεια κάποιου, που ενώ σπούδασε οικονομικά κι εργάζεται πάνω στο αντικείμενο που σπούδασε, παρόλα αυτά αδυνατούσε να κατανοήσει την τρέχουσα οικονομική κρίση. Ταυτόχρονα, του ήταν επιτακτική η ανάγκη διατήρησης και συμμετοχής σ’ένα διάλογο που δεν έλεγε, όμως, να πάρει μπρός. Οι ανάγκες, βέβαια, της ανάλυσης προυποθέτουν μελέτη της ιστορίας των οικονομικών κρίσεων, την ανάλυση του καπιταλισμού μετά από συστηματική μελέτη της μαρξιστικής βιβλιογραφίας, κοινωνιολογικές γνώσεις, ένα μεταπτυχιακό (…ΜΒΑ κατά προτίμηση!) στα παράγωγα, κλπ. Επειδή όμως μ’αυτές τις προυποθέσεις, εμείς οι εργαζόμενοι δεν θα αρθρώναμε ποτέ λόγο, ενώ έχει ιστορικά αποδειχθεί πόσο επικίνδυνο είναι να αφήνουμε τους "ειδικούς" να μιλούν για λογαριασμό μας, ας συγχωρεθούν τυχόν κενά, ελλείψεις, ή και λάθη ]. Η πραγματική και η πλασματική οικονομία Ανέκαθεν, η χρηματοπιστωτική σφαίρα αποτελούσε “γκρίζα ζώνη” για τους θεωρητικούς μαρξιστές. Ισως αυτό να οφείλεται κ

Και η ζωή συνεχίζεται... Μας έχουν τρελλάνει; Ψαχνόμαστε τι πρέπει να κάνουμε με τις τρείς κι εξήντα καταθέσεις που έχουμε; Κόψαμε και τις περιττές δαπάνες στο supermarket; Oλοι έτσι κάνουν; ΟΧΙ. Κι επειδή η φτώχεια θέλει καλοπέραση, ακούστε… 1. Στο κρατίδιο του Μονακό, στο ακριβότερο εστιατόριο του κρατιδίου με το όνομα Hôtel de Paris, ένας μεζές 50 γραμμαρίων από περσικό χαβιάρι κοστίζει 408 Ευρώ και μπορείς να τον συνοδεύσεις με ένα κρασί από την μεγαλύτερη κάβα του κόσμου που περιέχει 250 χιλ.φιάλες. Σ’αυτό το εστιατόριο λοιπόν διοργάνωσε γεύμα για πενήντα μεγαλο-στελέχη του ο πρόσφατα διασωθείς βελγ-ολλανδο- λουξεμβουργιανός κολοσσός με το όνομα FORTIS. Οι τρείς κυβερνήσεις μαζί χρειάσθηκε να πληρώσουν για την σωτηρία του 11,2 δις Ευρώ. Τώρα που σώθηκε ξέρετε πόσα πλήρωσε για ΕΝΑ γεύμα πενήντα ατόμων στο Μονακό; 3.000 Ευρώ το κεφάλι. Και η δικαιολογία τους; Το γεύμα είχε προγραμματισθεί πριν την κρίση!!! 2. Όπως όλοι οι μέτοχοι και τα μεγαλοστελέχη των εισηγμένων στα χρηματιστήρι

Σενάρια τρόμου; Βρισκόμαστε σε πλήρη εκδήλωση των συμπτωμάτων μιας κρίσης, στο ξέσπασμα της οποίας ο χρηματοπιστωτικός τομέας είναι, λένε, απλώς το "τράβηγμα της σκανδάλης" και η "κορυφή του παγόβουνου". Ακούμε για επιχειρήσεις κολοσσούς να καταρρέουν, για κράτη να κινδυνεύουν να πτωχεύσουν, αλλά εμείς, για την ώρα τουλάχιστον, καταλάβαμε τίποτα; Αν δεν ήταν οι πτωχεύσεις τεραστίων πολυεθνικών, με υπεραιωνόβια ιστορία, θα λέγαμε ότι όλος αυτός ο θόρυβος δεν είναι παρά ένα ακόμη made in USA σενάριο τρόμου, για να μας τα πάρουν ακόμη μια φορά. Γιατί αυτό κάνουν ήδη με τις εξαγορές και τις κεφαλαιακές ενισχύσεις. Παίρνουν λεφτά από τον κρατικό κορβανά, τον οποίο γεμίζουμε με συντριπτικά άνισο τρόπο τα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, και τα δίνουν σε ενίσχυση κάποιων μεγαλο-καπιταλιστών. Και νάστε σίγουροι ότι το σενάριο, μετά τις μεγάλες αρπαχτές αυτών των ημερών και τις παπαρολογίες περί νεο-κευνσιανής πολιτικής, θα εξελιχθεί με περικοπές στον τομέα των κοινωνικών παροχ

Για τα “τοξικά” ομόλογα Με τέτοιο πανικό γύρω από την χρηματοοικονομική κρίση, να μη ξέρει η 'παρέα' για την “ πέτρα του σκανδάλου ”; Για τα “τοξικά” ομόλογα -όπως τα βάφτισαν τα δικά μας ΜΜΕ-και τα οποία δεν είναι τίποτα άλλο από τα γνωστά, στους περισσότερους, ως “ παράγωγα ”; Εχουμε και λέμε λοιπόν… Πρόκειται για μία αγορά παράγωγων/συμβολαίων αξίας 531 τρις δολ.ΗΠΑ σήμερα , έναντι 106 τρις το 2002 και πενταροδεκάρων είκοσι χρόνια πριν . Το όνομα τους οφείλεται στο γεγονός ότι η αξία τους “παράγεται” από άλλα περιουσιακά στοιχεία (μετοχές, επιτόκια, δάνεια, εμπορεύματα, …). Θεωρητικά, σχεδιάστηκαν προκειμένου να αμυνθεί κάποιος επενδυτής σε ενδεχόμενες μελλοντικές ζημίες του. “Αυτό που ανακαλύψαμε στο πέρασμα των χρόνων είναι ότι τα παράγωγα υπήρξαν ένα εξαιρετικά χρήσιμο μέσο μεταφοράς του κινδύνου, από εκείνους που τον φοβούνται σε εκείνους που θέλουν και μπορούν να τον αναλάβουν” είπε ο κος Greenspan το 2003 σε επιτροπή της Βουλής. “Πιστεύω ότι θα ήταν λάθος να ρυθμίσου

Η αναπαραγωγή του είδους O καπιταλισμός, με την συγκέντρωση της παραγωγής των αγαθών στα εργοστάσια, αφαίρεσε από την οικογένεια την ικανότητα και την ικανοποίηση της ιδιοπαραγωγής των αγαθών που χρειαζόταν. Το τελευταίο οχυρό που έπεσε από τις επεκτατικές δυνάμεις όσμωσης της αγοράς, ήταν το έργο της αναπαραγωγής, που πέρα από την καθ’αυτό πράξη της διαιώνισης του είδους, περιλαμβάνει την ανατροφή και φροντίδα των παιδιών.. Από τις αρχές του εικοστού αιώνα ένα πλήθος ειδικών –ιατροί, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, εκπαιδευτικοί, κά- εκτίμησαν ότι το μεγάλωμα των παιδιών είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για την εμπιστεύεται το κράτος σε … ερασιτέχνες. Ηδη, εκ των πραγμάτων οι μαιευτήρες στις κλινικές ανέλαβαν την ευθύνη στη γέννα και οι παιδίατροι την ευθύνη για την υγεία του παιδιού. Μαζί μ’αυτούς όμως ήρθαν σταδιακά - τα εγχειρίδια για την ανατροφή των παιδιών -οδηγίες χρήσης για κάθε νέα μητέρα-, - η δημόσια μαζική εκπαίδευση να φροντίζει για το μυαλό του

Είμαστε ένα από τα εκατομμύρια είδη (με ψυχή κι αυτά) που ζούν στον τρίτο πλανήτη ενός περιφερειακού άστρου (του ήλιου μας) ενός μεσαίου μεγέθους γαλαξία, με δισεκατομμύρια άστρα. Κι ο ίδιος είναι ένας από δισεκατομμύρια γαλαξίες, που υπάρχουν στο σύμπαν. Πως θες να πιστέψω στον ΕΝΑ Θεό, που μπαίνει στον κόπο, μέσα σ’αυτή την αχανή έκταση, ν’ασχολείται με σένα και με μένα; ( Ασχετο. Αλλά το διάβασα και μ’άρεσε.. )

Ημασταν δυο-τρεις, υποκριτές τελικά, σ’έναν μικρό Δήμο της χώρας μας, που είπαμε πως δεν πάει άλλο νάμαστε μόνοι και αποφασίσαμε να γίνουμε περισσότεροι. Ετσι, καθήσαμε -ο ένας δηλ. με τις ιδέες των άλλων δύο- και γράψαμε το παρακάτω Κάλεσμα, για τη δημιουργία ενός ζωντανού, κι όχι virtual, Συλλογικού Χώρου. Το πνεύμα μας ήταν ότι δεν θέλαμε ούτε προέδρους, ούτε εκλεγμένους αντιπροσώπους. Και ότι ο σκοπός του θα καθοριζόταν από τις επιθυμίες όσων συμμετέχουν. Επειδή, όμως, εμείς αποδειχθήκαμε ελλειμματικοί στα οργανωτικά, και εν ολίγοις κολλήσαμε, προσφέρουμε τη σκυτάλη σε άλλους πιο ζωντανούς, έτοιμους και ικανούς. Αν προχωρήσει κανείς στη Θεσσαλονίκη, ας φωνάξει κι εμάς … ΑΡΧΕΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ – ΔΡΑΣΕΙΣ Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ζώο, οπότε η συνεργασία, η επικοινωνία, η συμμετοχή στα κοινά και η συλλογική έκφραση είναι το ζητούμενο. Το κάλεσμα απευθύνεται σε όλους τους κατοίκους του ευρύτερου Δήμου και περιχώρων. Σκοπός είναι η δημιουργία ενός Συλλογικού Xώρου έκφρασης και δημιουργίας

Ηνωμένες «Σοσιαλιστικές» Πολιτείες της Αμερικής... Όταν το προηγούμενο Σάββατο ο πρόεδρος Μπούς έδεινε τη συνέντευξη τύπου για την αναγκαιότητα του Ταμείου Επενδύσεων σε απαξιωμένους τίτλους του τραπεζικού συστήματος, ήθελε να επιρρεάσει την δημοκρατική πλειοψηφία της γερουσίας και να περάσει το μέτρο στην κοινή γνώμη. Το να προικοδοτήσεις με 700 δις δολλάρια το ενλόγω Ταμείο θα μπορούσε να εκληφθεί και ως δωρεά στους τραπεζίτες. Η γερουσία δια στόματος του δημοκρατικού γερουσιαστή Charles Schumer εκφράστηκε: «Είναι ένα καλό σχέδιο που μπορεί να σταθεροποιήσει γρήγορα τις αγορές. Είναι λυπηρό, ωστόσο, το ότι δεν προβλέπεται καμμία προστασία και για τους φορολογούμενους ή τους ιδιοκτήτες ακινήτων». Λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές έπρεπε, ως αντιπολιτευόμενος γερουσιαστής, να δείξει και λίγη κοινωνική ευαισθησία! Ενώ, όμως, για τους τραπεζίτες ο πρόεδρος υπήρξε τόσο γενναιόδωρος, για το κοινό υπήρξε ένας κοινός ...εκβιαστής: προσπάθησε να πείσει το κοινό ότι τα χρήματα που θέλει να διαθ

Στην δεκαετία 1996-2006 οι τιμές των κατοικιών στην Αμερική αυξήθηκαν με ένα ρυθμό (70%) που έσπαγε προκλητικά την τάση των τελευταίων 100 χρόνων. Τα τελευταία δύο χρόνια, με το ξέσπασμα της κρίσης, η πτώση της αξίας των ακινήτων στην Αμερική υπολογίζεται σε 20%. Και στην αφετηρία της σημερινής παγκόσμιας χρηματοοικονομικής κρίσης βρίσκονται ακριβώς τα ενυπόθηκα δάνεια μειωμένης εξασφάλισης. Τόσοι ικανοί επιστήμονες και πολιτικοί στην τεχνοκρατική αυτή χώρα δεν είδαν την παράλογη αύξηση των ακινήτων, ώστε να πάρουν κάποια μέτρα να περιορίσουν τη φούσκα? Τόσα ινστιτούτα και στελέχη υπουργείων δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ότι με μία πτώση 20% μόνο θαρχόταν τέτοια καταστροφή? Κάποιοι σήμερα ενοχοποιούν για την όλη κρίση όχι τους πολιτικούς και τα επιστημονικά φερέφωνα τους, αλλά κάποιους «ανεπαρκείς», «λαίμαργους», «υψηλά αμειβόμενους» εργαζόμενους –από τους χρηματιστές, μέχρι τον Γκρίνσπαν που δεν πρόβλεψε... Λες και όταν καταρρέει μια μηχανή έχει νόημα να κατηγορούμε το «Α» ή το «Β» γρανά