Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Eνσωματωθήκαμε και πάει και τέλειωσε?



Ο καπιταλισμός στην δυναμική της ανάπτυξης του, κατήρτισε την χάρτα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ανέδειξε την αξία του ατόμου, εκσυγχρόνισε καταπιεστικούς θεσμούς, έφερε την υλική ευημερία σε πολύ κόσμο, …  Μέχρι που ήρθε η πρόσφατη -ακόμη μία- κρίση κι έπεσε …το ξύλο της αρκούδας:  έξι στους δέκα νέους καλούνται να μεταθέσουν στο άγνωστο μέλλον τον απογαλακτισμό τους, τρείς στους δέκα ενήλικους, επισήμως, καταδικασμένοι να τρων την σάρκα τους ή να ζητιανεύουν για τα βασικά μέσα επιβίωσης.
Γιατί δεν επαναστατούμε με τόσο ξύλο? Πειστήκαμε για την ανωτερότητα του συστήματος, επιλέγουμε ορθολογικά τον καπιταλισμό κι εμμένουμε περήφανα στις επιλογές μας;  Ή, ενσωματωθήκαμε κατ’άλλους και πάει και τελείωσε? Η «υπάκουη τάξη» στην αναπτυγμένη δύση ενδιαφέρεται πρωτίστως για τον επιούσιο,
την ασφάλιση και την υγειονομική περίθαλψη της. Οι άλλοι, οι εντελώς εξαθλιωμένοι, γαντζώνονται από το δημοτικό συσσίτιο και το προνοιακό επίδομα, καθότι πιο ζωτικά από τις εξελίξεις της πολιτικής σκηνής και τα αποτελέσματα των προσεχών εκλογών. Αδιαφορούν για τις πολιτικές θεωρίες αλλά τηρούν κατά γράμμα τους άγραφους νόμους της κοινωνικής ομάδας τους, ως τελευταίο οχυρό της αξιοπρέπειας τους.
Από την εποχή της ήττας-αδυναμίας  του γερμανικού κομμουνιστικού κόμματος να δώσει συνέχεια στην Οκτωβριανή και παγκόσμια σοσιαλιστική επανάσταση στις αρχές του 20ού αιώνα, τις στρεβλώσεις μεσ’στην μοναχική πορεία του υπαρκτού σοσιαλισμού και  την άνοδο του ναζισμού με τα είκοσι εκατομμύρια νεκρούς, οι αναζητήσεις για την φρίκη και την οπισθοδρόμηση της ιστορίας δεν σταματούν. Η μαρξιστική παράδοση ορίζει αλλά ίσως και περιορίζει το πλαίσιο της ιδεολογικής αναζήτησης, αναγορεύοντας το προλεταριάτο σε μια μεσσιανική αποστολή κοινωνικής αλλαγής και προδικάζοντας ότι ο καπιταλισμός που γεννά αλλεπάλληλες κρίσεις «έτσι κι αλλιώς» θα καταρρεύσει. Η αναζήτηση στο εσωτερικό του μαρξιστικού στρατοπέδου εξαντλήθηκε τα πρώτα χρόνια στην κόντρα των σοβιετικών με τους δυτικούς συντρόφους, στο κατά πόσον ήταν εξαγώγιμο το σοβιετικό μοντέλο επανάστασης και εξουσίας, στην αμφισβήτηση της γραφειοκρατικοποίησης του κόμματος του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού και στις αναζητήσεις της συμβουλιακής συμμετοχικής δημοκρατίας, για να ξανοιχτεί στην πορεία σε νέα αντικείμενα όπως τα media κι η προπαγάνδα, οι σχέσεις των δύο φύλων, η καταναλωτική αμφισβήτηση, τα περιβαλλοντικά προβλήματα, κά.
Στην αγωνιώδη ερώτηση, όμως, του τι πάθαμε και δεν ξεσηκωνόμαστε, γιατί οι πιο δυστυχείς της συγκυρίας, οι άνεργοι, δεν είναι στο πεζοδρόμιο, οι απαντήσεις είναι άμεσες, αυθόρμητες και ολιγόλεκτες: είμαστε κι εμείς χαλασμένοι/ενσωματωμένοι (πώς, με ποιό τρόπο, τι θέλει να πει ο ποιητής?), δεν υπάρχει μια συλλογικότητα που να με εμπνεύσει (για να ακολουθήσω σαν πρόβατο, λείπουν οι «δικοί μας» λαοπλάνοι, …). Ο Ράσελ Τζάκομπυ απαντά  ότι όλες οι αναλύσεις και τα κινήματα μας δεν μπορούν να είναι αποτελεσματικά και να νοηματοδοτήσουν την απαραίτητη αλλαγή, γιατί απλά εγγράφονται ως μικροί ή μεγάλοι κύκλοι σ’έναν ξεπερασμένο ιδεολογικό αστρονομικό χάρτη προ Κοπέρνικου εποχής. Κι ότι χρειαζόμαστε ένα νέο ιδεολογικό χάρτη αναφοράς.
Ο Σπινόζα αιώνες πριν την μόδα της ψυχανάλυσης, έψαξε τους μηχανισμούς της ψυχής χάρι στους οποίους ένας άνθρωπος επιλέγει με την θέληση του την υποδούλωση του και την συστράτευση του, έναντι του ζωτικού πινακίου φακής, στην υλοποίηση των σχεδίων και στόχων κάποιου τρίτου, του επιχειρηματία.
Ο αναρχοπροτεστάντης Ελύλ, στην «μεταμόρφωση του αστού», μας μαθαίνει πόσο ευπροσάρμοστος και πρακτικός άνθρωπος είναι αυτός ο αστός. Από βάρβαρο αρπακτικό που δεν διστάζει να εξοντώσει πληθυσμούς ολάκερους ιθαγενών, να διοικεί και να εκμεταλλεύεται τους εργαζομένους του με τον βούρδουλα και την καραμπίνα, μεταμορφώνεται σταδιακά σε τεχνοκράτη που υποκλίνεται στην πρόοδο της επιστήμης και αναθέτει την διαχείριση του ήδη συσσωρευμένου πλούτου/κεφαλαίου του στα χέρια των τεχνοκρατών. Χάρι στους τελευταίους και την τεχνολογία τους, η τέχνη της παραγωγής σχεδιάζεται πρώτα στα γραφεία, αναλύεται σε ανειδίκευτες κατατμημένες εργασίες κι αυτές  ανατίθενται σε άσκεφτους εργαζόμενους να τις εκτελούν. Ο ωμός εκβιασμός της μισθωτής εργασίας (δεν υπακούς, δεν εκτελείς-απολύεσαι-στερείσαι αυτόματα τα προς το ζην), σε συνδυασμό με την νέκρωση του εγκεφάλου του εργαζομένου από την νέα επιστημονική οργάνωση της εργασίας και την ανάπτυξη των ανθρωπολογικών επιστημών (ψυχολογία, κοινωνιολογία, εργασιακές σχέσεις, συμπεριφοριστές, παβλοφικοί, …) έκαναν τον άνθρωπο  χειραγωγίσιμο πειραματόζωο στα χέρια κάποιων μηχανικών της ανθρώπινης συμπεριφοράς και κοινωνίας. Κι όλα αυτά για τον απλό ξεκάθαρο σκοπό της μεγιστοποίησης του κέρδους του πολύ πρακτικού ανθρώπου που είναι ο αστός και την εξασφάλιση κι αναπαραγωγή της εξουσιαστικής δομής και του κοινωνικού ελέγχου.
Ο νέος ιδεολογικός χάρτης αναφοράς δεν μπορεί παρά να ξεκινά από και νάχει τον άνθρωπο στο κέντρο του. Ο καπιταλισμός εξάντλησε όλη την προοδευτικότητα του αναδεικνύοντας το μεγαλείο της ατομικότητας. Η όποια προοδευτική ιδεολογία δεν μπορεί παρά να πιάσει το νήμα της ανθρώπινης προόδου από εκεί που τώφθασε η ιστορία.  Βάζοντας τον άνθρωπο-ήλιο στο κέντρο του νέου επαναστατικού αστρονομικού χάρτη. Ο νέος χάρτης θα πρέπει να προδιαγράφει σε θεωρητικό επίπεδο μια συνολική εναλλακτική πρόταση ζωής, δομημένη με αντιδιασταλτικό τρόπο: πολυτελής άχρηστη συσκευασία των προιόντων με το 90% των εκροών από τα εργοστάσια να καταλήγει στις χωματερές  – απλούστατη ανακυκλώσιμη συσκευασία προιόντων μακράς διάρκειας, κατάργηση των μοναχικών ταξιδιών με ΙΧ-ανάπτυξη σύγχρονων μέσων μαζικής μεταφοράς με εργονομικό σχεδιασμό που να ενθαρρύνει την γνωριμία, την συζήτηση,  αλλαγή της αρχιτεκτονικής των δημόσιων πάρκων και πλατειών επιτρέποντας τη ζωή μέσα σ’αυτά κι όχι το απλό πέρασμα με τελικό προορισμό τα αναπαυτικά εμπορικά καταφύγια, ν’αλλάξουν οι πολεοδομικοί κανονισμοί βάσει των οποίων εξαντλείται μέχρι και το τελευταίο τετραγωνικό μέτρο του συντελεστή δόμησης για την αύξηση του κέρδους του κατασκευαστή, αλλά δεν περισσεύουν μέσα στις δαιδαλώδεις τσιμεντουπόλεις μας ούτε 10 τετραγωνικά μέτρα ανά πολυκατοικία, για ένα κοινόχρηστο χώρο ανταμώματος, καφέ και συζήτησης.
Δεν μπορεί η αριστερά να βαυκαλίζεται ακόμη με τα παλιομοδίτικα παραμύθια ότι οι διεκδικητικοί αγώνες και ο συνδικαλισμός των εργαζομένων ωριμάζουν τις επαναστατικές συνθήκες. Πρώτο γιατί οι συνδικαλιστικοί και πολιτικοί αγώνες από την κρίση του 1929 ως την έλευση του τυφώνα του νεοφιλελευθερισμού την δεκαετία του ’80, δεν κατέληξαν παρά στον  ναρκισσιστικό εφησυχασμό του μικροαστικού, αμόρφωτου στην ουσία, νηπίου. Οι εξεγέρσεις της δεκαετίας του ’60 τόσο στην Αμερική με το αντιρατσιστικό κίνημα, τις κινητοποιήσεις ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, κλπ όσο και στην Ευρώ πη με αποκορύφωμα τον Μάη του ’68, δεν ήταν σε γενικές γραμμές παρά εξεγέρσεις συνώνυμες του αυθορμητισμού της νεολαίας, με τους νοικοκυραίους να κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες. Η πραγματική άρχουσα τάξη, που δεν διστάζει να καθαρίσει και προέδρους των ΗΠΑ από τον 19ο αιώνα ακόμη κι εντεύθεν, τους επαναστάτες με επιρροή και δομημένη θεωρία φρόντισε να τους στείλει (Μάρτιν Λούθερ, ΜάλκολμΧ). Αλλους, γιαλατζί επαναστάτες, τους πλαισίωσε και τους αφομοίωσε τόσο καλά που άλλοι έγιναν μέχρι και υπουργοί των καπιταλιστικών μητροπόλεων.
Είναι αποδεδειγμένο πια ότι  ο στεγνός διεκδικητικός συνδικαλισμός που εξαντλείται σε αιτήματα αυξήσεων και βελτίωσης των όρων εργασίας δεν οδηγεί παρά στον εφησυχασμό και στην ενσωμάτωση. Ο Κοπερνίκειος ιδεολογικός μας χάρτης θα πρέπει να αμφισβητήσει τους εσωτερικούς κανονισμούς των επιχειρήσεων, οι οποίοι από τον 15ο αιώνα συνιστούσαν αυτοτελές και αυτόνομο νομικό καθεστώς στο οποίο προσχωρείς  γιατί απλά θες να επιβιώσεις. Θα πρέπει να αναπτύξει τις συμμετοχικές διαδικασίες ελέγχου και διαμόρφωσης της οργάνωσης εργασίας, ελέγχου της οικονομικής διαχείρισης των ιδιοκτητών, της κοινής ζωής της συλλογικότητας των εργαζομένων με μορφές αλληλεγγύης, κοινές δράσεις, κλπ. Οι πρακτικές της δια αντιπροσώπευσης εργολαβικής ανάθεσης διεκπεραίωσης των διεκδικητικών μας αγώνων σε αιρετούς, δεν οδηγεί παρά στον εφησυχασμό των πολλών και στον εκμαυλισμό  των αιρετών. Οι εξουσιαστές μας γνωρίζουν τέλεια να χειρισθούν αυτές τις κοινωνικές καταστάσεις επ’ ωφελεία τους .
Η ιδεολογική μας μάχη δεν χρειάζεται τους ύμνους της όποιας κομμουνιστικής διεθνούς για να ορμήσει στον πόλεμο. Η ίδια η αστική τάξη μας δίνει τα ιδανικά για τα οποία μπορούμε να συστρατευθούμε (βλ.ενδεικτικά κάποια άρθρα από την Οικουμενική Διακήρυξη για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ)  :
1. Είµαστε Όλοι Γεννηµένοι Ελεύθεροι και Ίσοι. Είµαστε όλοι γεννηµένοι ελεύθεροι. Όλοι έχουµε τις δικές µας σκέψεις και ιδέες. Θα πρέπει όλοι να μας αντιμετωπίζουν µε τον ίδιο τρόπο.
19. Ελευθερία της Έκφρασης. Όλοι έχουµε το δικαίωµα να παίρνουµε αποφάσεις, να σκεφτόµαστε ότι θέλουµε, να λέµε ό,τι πιστεύουµε και να µοιραζόµαστε τις ιδέες µας µε άλλους ανθρώπους.
23. Δικαιώματα Εργαζομένων. Κάθε ενήλικος έχει το δικαίωµα να κάνει µια δουλειά, να παίρνει ένα τίµιο εισόδηµα για τη δουλειά του και να γίνει µέλος ενός επαγγελματικού σωματείου.
25. Φαγητό και Στέγη για Όλους. Όλοι έχουµε το δικαίωµα µιας καλής ζωής. Μητέρες και παιδιά, ηλικιωµένοι, άνεργοι ή ανάπηροι, όλοι έχουν το δικαίωµα να λαµβάνουν φροντίδα.
30. Κανείς δεν Μπορεί να σας Αφαιρέσει αυτά τα Δικαιώµατα.
Αυτό που δεν θα πρέπει να υποτιμήσουμε, ωστόσο, είναι η βαρβαρότητα του αντιπάλου μας. Βρίθουν αναφορών τα στρατιωτικά εγχειρίδια περί «εσωτερικού εχθρού». Είναι υπέρτατο για την αστική τάξη το διακύβευμα του κοινωνικού ελέγχου και της διατήρησης της εξουσίας, ειδικά μετά το μάθημα/πάθημα της Οκτωβριανής Σοβιετικής επανάστασης και της δεκαετίας του ‘60. Στον σκοπό αυτό είναι επιστρατευμένο ένα πολυέξοδο σύστημα κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με ένα συχνά απείθαρχο πολιτικό προσωπικό, μια καλολαδωμένη με προνόμια στρατιωτική μηχανή, ένα εξίσου προνομιούχο δικαστικό σώμα, η εκκλησία και τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης (ΜΜΕ). Όλα αυτά δεν είναι παρά τα εργαλεία άσκησης της εξουσίας και προστασίας της ιδιοκτησίας της άρχουσας τάξης. Σε κάθε ένα από τα εργαλεία αυτά ως κοινωνία οφείλουμε να έχουμε τα δικά μας εργαλεία άμυνας και αντεπίθεσης.
Για τα δυο πρώτα για παράδειγμα η αναγκαιότητα ενός αμεσοδημοκρατικά συγκροτημένου αλλά απόλυτα  πειθαρχημένου κόμματος είναι εκ των ουκ άνευ. Το πιθανότερο είναι ότι στα πλαίσια του νέου ιδεολογικού χάρτη δεν θα λέγεται καν κομμουνιστικό κόμμα, αλλά ότι θα έχει ένα απίθανο όνομα όπως Γκάυ Φωκς ή …Κοπέρνικος. Για τα ιδεολογικά εργαλεία εξουσιαστικής επιβολής της άρχουσας τάξης, ο αγώνας είναι δυσκολότερος και συνεχής εις τον αιώνα. Είναι πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσεις έναν διπρόσωπο Πρωτέα, ικανό να αφομοιώσει οιαδήποτε εναλλακτική πρόταση σου ως κοινωνία, προκειμένου να ενσπείρει ικανοποίηση κι  εφησυχασμό και με αποκλειστικό σκοπό να μην χάσει το χαλινάρι της εξουσίας.
Θα χρειασθεί ένοπλη επανάσταση? Χωρίς να πάμε πολύ πίσω στα χρόνια των αποικισμών, της δουλεμπορίας, κλπ, κι αν περιοριστούμε στις πρόσφατες δεκαετίες όταν η επιτροπή Μακάρθυ έδιωχνε από το Χόλυγουντ μολυσμένους με το κομμουνιστικό ιδεώδες δημιουργούς και καλλιτέχνες, όταν δεν έβρισκες δουλειά και ξενιτευόσουν αναγκαστικά επειδή  τύχαινε απλά  νάχεις πατέρα ή συγγενή αριστερών πεποιθήσεων, όταν μαφιόζικες  ομάδες καθάριζαν κατόπιν ανάθεσης συνδικαλιστές, όταν οι οικονομικοί δολοφόνοι της CIA εξαγόραζαν κυβερνήσεις ή χρηματοδοτούσαν πραξικοπηματίες, όταν η Λατινική Αμερική μετρά ακόμα τους εξαφανισμένους της, όταν στην Νότια Αφρική  οι απεργίες των μεταλλωρύχων αντιμετωπίζονται ακόμη με τις καραμπίνες του στρατού, κλπ, κλπ. θα δούμε ότι η άρχουσα τάξη δεν υπολογίζει την ζωή. Ο κατασταλτικός μηχανισμός της, επίσης,  όσο εξεζητημένος κι αν είναι σήμερα -με την χρήση των υπερπροηγμένων τεχνολογιών ηλεκτρονικής παρακολούθησης - δεν παύει να βασίζεται στην ωμή βία, η οποία εκτείνεται από το παραδοσιακό «απολύεσαι από τη δουλειά σου, πεθαίνεις της πείνας» και φθάνει μέχρι την φυλάκιση, τα βασανιστήρια ή και τον θάνατο. Η δύναμη αυτού του στρατιωτικοποιημένου μηχανισμού εκ πρώτης φαντάζει μη αντιμετωπίσιμη. Εχει όμως «στρατηγέ, το τάνκς σου ένα ελάττωμα, είναι πολυδύναμο πολύ, αλλά χρειάζεται οδηγό». Η κατασταλτική μηχανή όσο εξοπλισμένη και να είναι, όσο ρομποτοποιημένοι και να είναι οι ένστολοι από την παβλοφική εκπαίδευση τους, στην τελική το ποτάμι της μαζικής αμφισβήτησης μπορεί να την συμπαρασύρει σε συντρίμμια.
Η εξουσία της αστικής τάξης βασίζεται πέρα από την ωμή βία και στον βομβαρδισμό μας με προπαγανδιστικά μηνύματα που διαμορφώνουν συμπεριφορές (βλ. τη δυστυχία του ανικανοποίητου για νέα αγαθά, σε σχέση με τον βρόγχο του δανειακού χρέους όπου οδηγεί), αλλά κι έτοιμες απαντήσεις κλισέ σε βασικά ανθρώπινα ερωτήματα που θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν την εξουσία της (π.χ. οι άνεργοι είναι τεμπέληδες ενώ η ανεργία είναι ο μόνος τρόπος του συστήματος για έλεγχο και μείωση των μισθών, είναι νόμος της φύσης ο πλούτος να συγκεντρώνεται σε λίγα χέρια αφού το μεγάλο ψάρι πάντα θα τρώει το μικρό, η υπομονή είναι υπέρτατη αρετή-αλλά ως πότε?,…).
 Στα εργαλεία ιδεολογικού ελέγχου κι εξουσιασμού της κοινωνίας που χρησιμοποιεί η άρχουσα τάξη, η απάντηση μας με βάση τον νέο μετα-Κοπερνίκειο ιδεολογικό μας χάρτη οφείλει να είναι εξίσου αποτελεσματική. Δεν αρκεί να βάλουμε τον άνθρωπο στο κέντρο του χάρτη, στη θέση του ήλιου. Ως δισδιάστατος χάρτης θα έχει τον άνθρωπο στο κέντρο και θα παρουσιάζει τους νόμους για τις ροές του κεφαλαίου στα πλαίσια της επιστήμης της πολιτικής οικονομίας. Στην μετα-Αινστάιν κβαντική εποχή μας, όμως, οι δύο διαστάσεις είναι νοητική φτώχεια. Ο χρόνος, ως ιστορία της ανθρώπινης και πιο πρόσφατα καπιταλιστικής εξέλιξης είναι η τρίτη απαραίτητη διάσταση.   Πίσω  όμως από τον τρισδιάστατο πια αυτόν επαναστατικό μας χάρτη, οφείλουμε να αποτυπώσουμε τον ήλιο της Φροϋδικής ψυχανάλυσης-σήμερα νευροεπιστήμης του εγκεφάλου, και να συσχετίσουμε τις αλληλεπιδράσεις τους με τους μαρξιανούς νόμους της πολιτικής οικονομίας.  Αλλοι ήλιοι ή πλανήτες, όπως οι ανθρωπολογικές επιστήμες  της επικοινωνίας-προπαγάνδας,  της οργάνωσης της εργασίας και των νέων τεχνολογιών, των βιομηχανικών σχέσεων και  της κοινωνιολογίας, της πολεοδομίας και της οικολογίας συνδιαμορφώνουν το σύμπαν το οποίο καλούμαστε να εξερευνήσουμε, πριν και παράλληλα με τις κοινωνικές δράσεις μας, για το ξεπέρασμα του καπιταλισμού και την έναρξη των διαπλανητικών μας ταξιδιών για την πραγματοποίηση της χαρούμενης ζωής.

Σχόλια

Ο χρήστης Κλεό είπε…
Γιάνκο εγώ έχω φύγει κι εσύ έχεις ξεφύγει.....μου έλειψες ρε φίλε - Κλεόβουλος
Ο χρήστης Γιάννης Κοσμαράς είπε…
Στείλε μου μια δ/νση σου ρε φίλε. Δεν έχω τίποτα που να μπορώ να σε βρώ. Για να σου μιλήσω δηλ., πρέπει να κάνω τα 300χλμ που μας χωρίζουν?

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μπαλόνια πάρτυ αξίας $1 εκατ.

  Για πρώτη φορά μεταφράζω δημοσίευση ενός ατόμου που παρακολουθώ κι εκτιμώ αφάνταστα, της Caitlin Johnstone , για ένα θέμα που το έπαιξαν πρόσφατα τα μίντια ακατάπαυστα. Πρόκειται για τα τρία υποτιθέμενα κατασκοπευτικά μπαλόνια/αερόστατα της Κίνας που κατέρριψαν με πυραύλους αέρος-αέρος οι ΗΠΑ. Αποφάσισα να το κάνω γιατί με την αδιάσειστη τεκμηρίωση που δίνουν οι παραπομπές-υπερσυνδέσεις της Caitlin , αποκαλύπτεται όλη η απάτη και την ίδια στιγμή αποτυπώνεται μια ακόμη κλασική περίπτωση   αμερικάνικης προπαγάνδας. Ως case study της προπαγάνδας των ΗΠΑ μου προκάλεσε το ενδιαφέρον, στα πλαίσια του τρίπτυχου που με στοίχειωσε τα τελευταία χρόνια «Προπαγάνδα - Φόβος - Έλεγχος του Νου» ή κοινωνικός έλεγχος.  Κι όλα αυτά σε μια περίοδο, που             - γινόταν ένα άνοιγμα φιλίας προς την Κίνα με την προγραμματισμένη επίσκεψη του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ στην Κίνα (η οποία τελικά ακυρώθηκε) -           συνέβη ένα από τα σοβαρότερα περιβαλλοντικά ατυχήματα στο Οχάιο με τον εκτρο

Η Αμερικανική ηγεμονία και οι κίνδυνοί της: η άποψη της Κίνας

Οταν οι Κινέζοι αποφασίζουν να ανοίξουν το στόμα τους, το κάνουν με 9 σελίδες κείμενο και δίνουν τροφή (πιό επίσημη πηγή από το Υπουργείο Εξωτερικών της δεύτερης  παγκόσμιας υπερδύναμης δεν υπάρχει!) σε κάθε πικραμένο τριτοκοσμικό που φοβάται να τα βάλει με τις ΗΠΑ. Στο επίσημο αυτό κείμενο που δόθηκε στην δημοσιότητα μέσα σε 'πολεμικό' κλίμα (κατάρριψη του μετεωρολογικού μπαλονιού, συνεχείς προκλήσεις στα στενά της Ταιβάν, η "φιλία" των κινέζων με τους επιτιθέμενους στην Ουκρανία Ρώσους, ...) παρατίθεντα ιστορικά και λοιπά πολύ συγκεκριμένα στοιχεία - συχνά αντλημένα από αμερικάνικες πηγές- για  - την πολιτική ηγεμονία: πραξικοπήματα ανά τον κόσμο, δόγμα Μονρόε στην λατινική Αμερική, πορτοκαλί-και κόκκινες και λοιπές έγχρωμες "επαναστάσεις" στην Ευρασία, αραβική άνοιξη στην Αφρική, κλπ,  - την στρατιωτική ηγεμονία: με αριθμούς οι εκατοντάδες πόλεμοι ανά τον κόσμο που κήρυξαν οι ΗΠΑ με τις χιλιάδες θύματα, οι στρατιωτικές βάσεις ανά την υφήλίο, κλπ, - την ο

Η ζωή μετά (...τον πόλεμο στην Ουκρανία)

 Εν είδει διαλόγου, για το πώς προβλέπεται ο κόσμος μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, δύο αναλύσεις: αυτή του πολλά βαρύ ευρωπαικού Carnegie και ως αντίλογος μια ανάλυση από το southfront.org After Russia's War Against Ukraine: What Kind of World Order?   https://carnegieeurope.eu/2023/02/28/after-russia-s-war-against-ukraine-what-kind-of-world-order-pub-89130 There is a growing perception that the liberal world order is coming to an end. While the current multilateral system may be weakened by the return of geopolitics, economic interdependence and transnational ties will prevent a complete lapse into anarchy. The Russian war against Ukraine and the growing U.S.-China rivalry will have a profound effect on the future of the world’s political organization. The West’s hope for an international system based on democracy, rule of law, and multilateral cooperation—which had already lost plausibility in recent years—now looks wholly unrealistic. Current trends and recent strateg