Εχουμε και λέμε...

Για το λόμπυ της δραχμής,  έτσι είναι: θα ωφεληθούν πολύ οι έχοντες τα 400 -κατ’άλλους- 600 δις Ευρώ στο εξωτερικό. Είναι ύποπτο όμως και κάνει την όλη συζήτηση πολιτικάντικη, ότι αυτοί που εκστομίζουν τις κατηγόριες περί λόμπυ είναι οι ίδιοι οι …έχοντες, με το πολιτικό προσωπικό τους. Αυτοί που μαζί τα φάγανε. Βεβαίως και τους νοιάζει να αποτιμώνται σε Ευρώ τα περιουσιακά που έχουν στην Ελλάδα, παρά να απαξιωθούν  με τη δραχμή και τις διαδοχικές υποτιμήσεις της. Κι αν όμως συμβεί το απευκταίο της δραχμής, οι καταθέσεις τους του  εξωτερικού θα τους βοηθήσουν να πατσίσουν την χασούρα αγοράζοντας πρόσθετα περιουσιακά στοιχεία κοψοχρονιά.  

Πάντως, αυτά τα οικονομικά διλήμματα –λυμένα ούτως ή άλλως, για τους έχοντες στη βάση του «γράμματα κερδίζω, κεφάλι χάνεις»- ελάχιστα μας ενδιαφέρουν. Σημασία έχει τι θα μπορούσαν να πουν οι 1,5 εκατ. άνεργοι.  Κι αν τους ακούω καλά εκεί που τους συναντώ –πάντα εκτός τηλεόρασης- και πιάνω τους ψιθύρους τους, είναι ότι

-          τα σπίτια μας ούτως ή άλλως παίζεται να τα χάσουμε, όχι όμως από τους … «κομμουνιστάς» που μας είχαν κάνει να φοβόμαστε, αλλά από τις τράπεζες

-          όταν δεν έχω χρήμα στην τσέπη, πολύ λίγο με νοιάζει αν αυτό λέγεται δραχμή ή Ευρώ.

Αν όλο το πρόβλημα το δημιούργησαν οι τράπεζες, είτε γιατί απ’αυτούς ξεκίνησε η κρίση στην Αμερική, είτε γιατί δάνειζαν τις ελληνικές κυβερνήσεις, χωρίς να με ρωτά κανείς αλλά ούτε και να με ενημερώνει, τότε να αλλάξουμε το τραπεζικό σύστημα. Κάτι σάπιο πρέπει να’χει αυτό το σύστημα. Δεν είναι δυνατόν από την καλλιέργεια του χωραφιού, μέχρι την ταμιακή μηχανή του σουπερ-μάρκετ, σ’όλα αυτά τα ενδιάμεσα στάδια να επιβαρύνεται κατά 40% η τιμή που πληρώνω εγώ ο καταναλωτής, με τόκους που πλήρωσαν όλοι αυτοί οι παραγωγοί και έμποροι δανειζόμενοι από τις τράπεζες, για να μπορέσουν να παράγουν και να διακινήσουν τα προϊόντα τους. Τι σόι δουλειά είναι αυτή του χοντρο-τραπεζίτη που δικαιούται σαν βδέλλα να αφαιμάσσει  το 40% όλου του πλούτου μας? Τι παράγουν τέλος πάντων οι τράπεζες για να δικαιούνται τέτοια αμοιβή?

Άντε και να μην είναι 40% του ΑΕΠ το σύνολο των τόκων που καρπώνονται οι τραπεζίτες. Τόσο τέλος πάντων υπολογίζουν κάποιες μελέτες να είναι για τις οικονομίες των ΗΠΑ και της Γερμανίας. Και να’ναι μόνο 30% για την Ελλάδα επειδή έχουμε και τις μεταχρονολογημένες επιταγές. Αν κρατικοποιούσαμε το τραπεζικό σύστημα και καρπωνόμασταν εμείς ως δημόσιο αυτό το ποσοστό, τότε σε επτά το πολύ χρόνια θα’χαμε ξοφλήσει. Και δεν θα χρωστούσαμε μία. Όχι όπως τώρα που ξοφλάμε ακόμα δάνεια του Όθωνα! Απίθανο!… Έλεγαν οι προ-παππούδες μας, ακόμα, ότι «οι Εβραίοι -κι εννοούσαν οι τράπεζες- κυβερνούν τον κόσμο». Κερδίζοντας  τόσα χρήματα ναι, είσαι ο πιο ισχυρός. Αγοράζεις κυβερνήσεις, κάνεις πραξικοπήματα, διορίζεις ανθρώπους κλειδιά, εξαγοράζεις τον τύπο. Μόνο που η εξουσία δεν γεννιέται από το πουθενά. Την υφάρπαξαν από μας τους πολλούς, μερικούς αιώνες πριν, εκχωρώντας τους το δικαίωμα να τυπώνουν χρήμα και να μη λογοδοτούν πουθενά, παρά μόνο στα δικά τους διατραπεζικά όργανα.

Η λύση λέει ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο να κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες. Μάλιστα. Αυτή είναι πολιτική πρόταση. Μόνο που όταν εκλεγεί πρώτη δύναμη και δεν θα έχει αυτοδυναμία,  θα καθήσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με το ΠΑΣΟΚ ή άλλες «δημοκρατικές δυνάμεις» για να σχηματίσουν κυβέρνηση συνασπισμού. Εκεί το ζήτημα της κρατικοποίησης των τραπεζών (όπως και πολλά άλλα) θα ξεχαστεί. Άσχετα, αν χρεωνόμαστε ως λαός για να γίνουμε μεγαλομέτοχοι στις τράπεζες -αυτή είναι η επικείμενη ανακεφαλαίωση των τραπεζών- αλλά εκχωρήσαμε τις μετοχές μας στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για να τις πουλήσει σε 5 χρόνια στις ξένες τράπεζες, χωρίς να πάρουμε καν τα λεφτά που δανειστήκαμε!

Εμείς οι ‘Έλληνες δεν πρέπει να φοβόμαστε τη δραχμή. Το να υπομείνουμε να δούμε τα εισαγόμενα καταναλωτικά προϊόντα να γίνονται όνειρο ζωής, είναι η ελάχιστη πράξη αλληλεγγύης στη νέα γενιά των ανέργων. Αφού με την δραχμή και την κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος έχουν περισσότερες ελπίδες να δημιουργηθούν θέσεις απασχόλησης για τα παιδιά μας, ας το κάνουμε για να τα κρατήσουμε τουλάχιστον εδώ, να μη φύγουν έξω και να βοηθήσουμε στο μεγάλωμα των παιδιών τους, στα σπίτια που χτίσαμε γι’αυτά. Κι όχι να χαθούν και τα σπίτια μας μέσα από την εγκατάλειψη και την πίεση των χαρατσιών και να καταλήξουν  στα χέρια των τραπεζών και των ξένων συνταξιούχων. Ας το κάνουμε μόνοι μας, πριν το κάνουν οι Βόρειοι για μας όταν θα έχουν ήδη στήσει τους μηχανισμούς στήριξης του Ευρώ που διαπραγματεύονται.

Και μπορεί να μη φτάνει και η επιστροφή στη δραχμή. Το σωστό θα είναι να βγούμε και από την Ευρωπαϊκή ‘Ένωση. Δεν είναι δυνατόν να θέλεις να ασκήσεις αναπτυξιακή οικονομική πολιτική και να σου απαγορεύει η Ένωση να προστατέψεις με δασμούς την εγχώρια παραγωγή σου ή να σου υπαγορεύει εμμέσως το τι θα σπείρεις στα χωράφια σου. Το μεγάλο κόλπο του Ευρώ χάρι στο οποίο η βιομηχανία των Βορείων κατάφερε να αφοπλίσει τους ανταγωνιστές της του νότου από το πανίσχυρο όπλο της υποτίμησης του εθνικού νομίσματος (δραχμή, λιρέτες, πεσέτες, κά) πρέπει να αποκαλυφθεί. Όπως και το ξεβράκωμα της παραγωγικής μας μηχανής κατά την είσοδο μας στην τότε ΕΟΚ καταργώντας όλους τους δασμούς στα εισαγόμενα ευρωπαϊκά προϊόντα. Ο μακαρίτης Καραμανλής είχε πει στους εγχώριους βιομηχάνους τότε εκείνο το καταπληκτικό «σας ρίχνω στην θάλασσα και κοιτάξτε να μάθετε καλό κολύμπι για να μη πνιγείτε». Το πόσοι πνίγηκαν φάνηκε από την αποβιομηχάνιση που ακολούθησε τις επόμενες δεκαετίες. Άσχετα αν βολεύει το σύστημα να κατηγορεί γι’αυτό το ΚΚΕ και τους συνδικαλιστές.

Οποιοσδήποτε φοιτητής οικονομικών από το πρώτο έτος μαθαίνει ότι τα τρία βασικά εργαλεία οικονομικής πολιτικής είναι η νομισματική πολιτική, η βιομηχανική και η δημοσιονομική. Τις δύο πρώτες ήδη τις εκχωρήσαμε στις Βρυξέλλες. Τώρα μεθοδεύεται να χάσουμε οριστικά και την τελευταία. Και θα’χουμε μια χώρα χωρίς νοικοκύρη, χωρίς κράτος (αν εξαιρέσεις στρατό, αστυνομία και ματ!). Θα περιμένουμε τους Βορείους να αποφασίζουν αυτοί για τη μοίρα μας. Αν είναι δυνατόν…

Το περίφημο «Ελληνικό πείραμα» δεν έχει τίποτα πρωτότυπο ως προς την εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας.  Η ίδια πολιτική και χειρότερη εφαρμόζεται εδώ και χρόνια ακόμα και στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Οι ίδιες οι ΗΠΑ σε πολλούς δείκτες κοινωνικής ευημερίας βρίσκονται πίσω ακόμα και από Αφρικανικές χώρες. Η ανεργία, οι χαμηλοί μισθοί, η μερική απασχόληση και η διάλυση των συνδικάτων κάνουν θραύση και στην Αγγλία και στη Γερμανία. Το «Ελληνικό πείραμα» έγκειται στην ιδιαιτερότητα που έχει το να προσπαθήσουν να κάνουν σε μια κοινωνία στον ελάχιστο δυνατόν χρόνο (2-3 χρόνια) αυτό που στις άλλες αναπτυγμένες κοινωνίες το κάνουν σε βάθος 2-3 δεκαετιών. Στις «πολιτισμένες» χώρες οι οικονομολόγοι/ψυχολόγοι/κοινωνιολόγοι-μηχανικοί ελέγχου των κοινωνιών ακολουθούν -χάρη και στο πυροβολικό της προπαγάνδας των media- την τακτική του μιθριδατισμού: οι περικοπές σε μικρές δόσεις και σε βάθος χρόνου ώστε να συνηθίζει το κοινωνικό σώμα και να μην αντιδρά. Όπως ακριβώς συνηθίζει κανείς και στο ισχυρότερο δηλητήριο. Η αναντίστοιχη, της πραγματικότητας, δυσφήμηση που τρώμε ως λαός (τεμπέληδες,  διεφθαρμένοι, κλπ) απευθύνεται από τους «μηχανικούς» στις εκεί κοινωνίες ώστε αν αποτύχει το πείραμα μας και βουλιάξουμε στην μεγάλη δυστυχία ή σε καμιά χούντα να τα ρίξουν πάνω μας: «η Ελλάδα είναι ξεχωριστή περίπτωση» επαναλαμβάνουν οι ηγεμόνες του βορρά.

Η μοίρα που μας επιφυλάσσουν δεν είναι «ακόμα αυτή την άνοιξη ραγιάδες». Δεν πρόκειται να ξαναγίνουμε όπως ήμασταν ούτε σε τριάντα χρόνια μ’αυτή την πολιτική. Τα μέτρα αφαίμαξης από την αγορά ρευστότητας 11 δις που ψηφίστηκαν με το μεσοπρόθεσμο του 3^ου μνημονίου φέτος τον Νοέμβριο, θα τα νοιώσουμε από τον Μάιο του 2014 και μετά.  Όταν κληθούμε να πληρώσουμε τα εκκαθαριστικά της εφορίας. Αφού όμως στεγνώνουν, ακόμα και το 2014, από ρευστότητα την αγορά, που ήδη είναι στα όρια της λιποθυμίας –άσχετα του «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη»- τότε η ανάκαμψη φεύγει σε μη προβλέψιμο χρόνο. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μας προετοιμάζουν και γι’ άλλα μνημόνια κι άλλα μεσοπρόθεσμα προγράμματα σωτηρίας μας. Κάποιοι εκ των ιθυνόντων του βορρά δηλώνουν ευθαρσώς ότι θα χρειαστούμε 20 χρόνια να ανακάμψουμε. Άλλους τους ξεφεύγει ότι θα χρειασθούμε μία γενιά, εννοώντας δύο: μια των σημερινών εικοσάχρονων που είναι όμως ήδη κακομαθημένη στον καταναλωτισμό και σε πρότυπα υψηλού βιοτικού επιπέδου και θα δαμασθεί δύσκολα να ζήσει στην φτώχεια και μια των παιδιών τους που έχοντας μεγαλώσει στην φτώχεια, θα μπουν στην αγορά εργασίας με μισθούς Ινδιών αδιαμαρτύρητα.

Το ζητούμενο για τους τραπεζίτες, τους μεγαλοβιομηχάνους και τα φερέφωνά τους είναι η μέγιστη εκμετάλλευση μας με κατοχύρωση κοινωνικής ειρήνης. Αυτό είναι το μοναδικό κριτήριο τους στον σχεδιασμό της ακολουθούμενης οικονομικής πολιτικής και όχι αν ο δείκτης του εξωτερικού μας χρέους προς το ΑΕΠ είναι 120% το 2020 ή 130%. Οι αριθμοί δεν είναι παρά ο κανόνας του παιχνιδιού των ανταγωνιζόμενων καπιταλιστικών δυνάμεων και η γλώσσα επικοινωνίας τους. Με «πολιτική λύση» μπορούν να λύσουν οποιοδήποτε πρόβλημα: αυτοί έχουν το καρπούζι (τα λεφτά) αυτοί και το μαχαίρι (πολιτικούς και media). Tο μόνο που τους ενδιαφέρει στο ελληνικό πείραμα είναι τα πειραματόζωα να κινούνται μονίμως στην κόψη του ξυραφιού της ανέχειας, αλλά να διατηρείται η κοινωνική «τάξις» και να μην καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, αλλά να δίνουν τη συναίνεση τους στις άνωθεν επιλογές. Με υποταγή στη μοίρα τους και στην φτώχεια τους. Το απαράδεκτο είναι ότι επιδιώκουν αυτό, σε μια εποχή που η τεχνολογική πρόοδος και η αύξηση της παραγωγικότητας θα μπορούσε να μορφώσει και να ικανοποιήσει όλη την ανθρωπότητα στους τομείς, τουλάχιστον, των βασικών αναγκών σίτισης, στέγασης και υγείας και παιδείας.