Oταν μιλούν για "κρίση εξωτερικού χρέους", εννοούν "κρίση στο μηχανισμό είσπραξης των φόρων". Δεν φθάνουν δηλ. τα έσοδα του κράτους για να ικανοποιηθούν οι απαιτήσεις των ξένων δανειστών.
Οι κυβερνήσεις των χρεωμένων χωρών έχουν μεταβληθεί σε «ευγενείς»- φοροεισπρακτόρες μιας φεουδαρχικής τραπεζοκρατίας. Όταν δεν κάνουν σωστά τη δουλειά τους, η ανώτερη ιεραρχία της αυλής τους ειρωνεύεται, τους εμπαίζει, τους «καίει». Αν κατ’εξακολούθηση κλέβουν και μοιράζονται με τις ντόπιες παρέες τους (οι περίφημοι πέντε νταβατζήδες στην Ελλάδα, ή η μαφία στην Ιταλία, κλπ) τους φόρους και τα κέρδη του βασιλιά, τότε ο τελευταίος αντικαθιστά τους …δημοκρατικά εκλεγμένους πολιτικούς, με δικούς του ανθρώπους (Παπαδήμος, Μόντι, κλπ).
Οι παγκόσμιες τράπεζες μετά το ’80 διείσδυσαν και ελέγχουν πέρα από την αμερικάνικη κυβέρνηση την πλειονότητα των μηχανισμών και στην Ευρώπη. Ο Μόντι πρόεδρος του Τrilateral Commission, o Παπαδήμος μέλος!!! Από τα πρώτα ραντεβού πούκανε ο νέος πρωθυπουργός μας ήταν με τον κ.Πέτρο Χριστοδούλου του ΟΔΔΗΧ, πρώην στέλεχος της Goldman Sachs. Ευτυχώς, δεν ελέγχουν πλήρως τους πολιτικούς της Γαλλο-Γερμανίας, λόγω των ερεισμάτων που οι τελευταίοι έχουν στη λαική ψήφο και στα συμφέροντα της πραγματικής οικονομίας, τα συμφέροντα της οποίας δεν ταυτίζονται πάντα μ’αυτά των τραπεζιτών.
Οι αμερικάνικες τράπεζες μετά το ’80, με το αποκλειστικό δικαίωμα τους να εκδίδουν χρήμα, πλημμύρισαν την υφήλιο με δολλάρια. Σύμφωνα με κάποιες μελέτες η ποσότητα του χρήματος που κυκλοφορεί είναι 40 φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ! Τύπωναν χρήμα για να στήσουν την νέα μορφή αποικιοκρατίας, το σύστημα των «οικονομικών δολοφόνων». Χρέωσαν τα κράτη -της κυβέρνησης των ΗΠΑ συμπεριλαμβανομένης- για να τα υποδουλώσουν. Τα σχέδια για την παγκόσμια διακυβέρνηση ήταν στις σκέψεις και τα λόγια των ιδρυτών της Ευρωπαικής Ενωσης. Η «θεσμική θωράκιση», η «δημοσιονομική διακυβέρνηση» ή η «εμβάθυνση» της Ευρώπης δεν είναι παρά εύηχες διατυπώσεις για την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στις καπιταλιστικές μητροπόλεις. Ας μη μιλήσουμε για δημοκρατία σε μια Ενωση που την εκφράζουν οι πρωθυπουργοί της Γαλλο-Γερμανίας, ο πρόεδρος της Ευρωπαικής κεντρικής τράπεζας και διάφορα άλλα εξωθεσμικά διορισμένα όργανα, με το ευρωκοινοβούλιο νάχει μετατραπεί σε λέσχη συζητήσεων.
Οι πολιτικές κυβερνήσεις των περιφερειακών χωρών είναι εμπόδιο. Οι άνθρωποι του συστήματος αναζητώντας συνεχώς νέους τομείς κερδοφορίας έβαλαν στο μάτι τα έως χθες δημόσια αγαθά: ύδρευση, υποδομές, επικοινωνία, ενέργεια. Οι κυβερνήσεις-ανδρείκελα ή θα συναινέσουν ή θα αντικατασταθούν από ...ένα «τσούρμο τεχνοκράτες», απάτριδες κοσμοπολίτες.
Οι άνθρωποι της δουλειάς, της οικογένειας, της μικρής –μα τόσο αληθινής- καθημερινότητας, αγκιστρώνονται στην εκάστοτε επικαιρότητα και στην ατζέντα της μικροπολιτικής που δημιουργούν τα ΜΜΕ. Ο χρονικός ορίζοντας των ...αναλύσεων μας είναι σχεδόν «παροντικός», όπως είναι και οι ειδήσεις τους. Ο χρονικός ορίζοντας αυτών που κυβερνούν και σκέφτονται για μας -χωρίς και πριν εμάς- είναι πολύ, πολύ μακρύτερος. Οποια προσπάθεια συζήτησης ή κατανόησης των μέσο-μακροπρόθεσμων σχεδίων τους από μας τους καθημερινούς, καταλήγει βαρετή πολιτικάντικη θεωρητικολογία κι ενίοτε συνομωσιολογία.
Η χώρα μας από την έναρξη της επίθεσης στα ομόλογα της (από τους 5 αγγλοσαξωνικούς οίκους που είχε καταγγείλει η τότε Γαλλίδα υπουργός οικονομικών και σημερινή πρόεδρος του ΔΝΤ), βαδίζει στον αστερισμό της δραχμής. Ο σοσιαληστής Στρος-Καν είχε οριοθετήσει την πρωτόγνωρη διαδικασία «εσωτερικής υποτίμησης» ως κούρεμα των εισοδημάτων, αλλά με παράλληλη μείωση των τιμών των προιόντων. Αυτό που δεν έμαθε, όμως, στα πανεπιστήμια που πήγε ο μέγας αυτός τράγος είναι ότι σε συνθήκες μονοπωλιακού ή ολιγοπωλιακού καπιταλισμού η διαμόρφωση των τιμών πώλησης δεν επηρεάζονται από τον νόμο προσφοράς-ζήτησης. Στην χώρα μας 5 πολυεθνικές ελέγχουν το 80% του κλάδου των τροφίμων: εξακολουθούν να πωλούν, ακόμα και σήμερα, σε τιμές σαφώς ανώτερες από ότι τα ίδια προιόντα σε άλλες ευρωπαικές χώρες! Η συνέχιση της ίδιας πολιτικής …«δημοσιονομικής προσαρμογής» από την όποια ελληνική κυβέρνηση οδηγεί αναπόφευκτα σε εξαθλίωση της κοινωνίας. Η συνταγή ΔΝΤ της εσωτερικής υποτίμησης έγινε σαφές στους βόρειους εταίρους μας ότι απέτυχε. Κι επειδή υπάρχουν συμφέροντα εταιρειών τους στη χώρα μας που πρέπει να προασπίσουν από μία ανεξέλεγκτη κοινωνική αναταραχή θα μας ωθήσουν στην δραχμή. Το μέσο της υποτίμησης ενός εθνικού νομίσματος δεν είναι το ίδιο επαχθές για τον άνεργο ή τον άφραγκο μισθοσυντήρητο και για την μεσαία τάξη της χώρας μας. Επίσης, γνωρίζουν ότι οι μεγάλες αλλαγές του σκηνικού στο οποίο διαδραματίζεται το θέατρο της ζωής μας (κυβερνητικοί ανασχηματισμοί, προκήρυξη εκλογών, νομισματικές ανατροπές παρουσιασμένες ως αναπόφευκτα «φυσικά φαινόμενα»,…) δημιουργούν προσδοκίες στον κόσμο που τους πιστώνει με τον πανδαμάτορα χρόνο που θεραπεύει «πάσαν νόσον και μαλακίαν».
Κι όπως έγραφα σ’αυτό εδώ το blog τον Σεπτέμβριο του 2010, «Αρα, κυρίες και κύριοι, η αυλαία του Ευρώ ετοιμάζεται να πέσει το τέλος 2012, αρχές ’13, όταν θάχει απορροφηθεί το πακέτο στήριξης, …. Γι’αυτό και οι μεγαλοκαταθέτες ψάχνονται σαν τα ποντίκια σε πλοίο που βουλιάζει και βγάζουν τα λεφτά τους σε ξένες τράπεζες και πολλοί μικροκαταθέτες τα βάζουν σε θυρίδες τραπεζών ή στο σεντούκι. Γιατί η επιστροφή στη δραχμή και άσχετα από την εσωτερική υποτίμηση που θάχει φάει η καμπούρα μας μέχρι τότε, θα συνοδευτεί από μία ακόμα βαρβάτη υποτίμηση». Για ακριβή πρόβλεψη χρόνου απευθυνθείτε σε ειδικούς (μέντιουμ).
Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία.
Σχόλια