(Από την Monde Diplomatique του Μαίου 2011.)
- To ΔΝΤ το παραδέχθηκε: "Σχεδόν τέσσερα χρόνια μετά την έναρξη της χρηματοοικονομικής κρίσης, είναι ακόμη ζητούμενο η πλήρης αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην σταθερότητα του συστήματος". Ωστόσο, το γεγονός που ο πρόεδρος της FED Μπεν Μπερνάκι χαρακτηρίζει ως "χειρότερη χρηματοοικονομική κρίση της παγκόσμιας ιστορίας, συμπεριλαμβανομένης και της κρίσης του 1929" δεν οδήγησε στις ΗΠΑ ούτε σε μία δικαστική αγωγή. Οι Goldman Sachs, Morgan Stanley, JP Morgan είχαν στοιχηματίσει στην απαξίωση των ίδιων τίτλων υψηλού κινδύνου, τους οποίους πρότειναν στους πελάτες τους. "Καθάρισαν" με πρόστιμα, το συχνότερο μάλιστα με bonus. Στο τέλος της 10ετίας του '80, μετά την δόλια πτώχευση των ταμιευτηρίων στις ΗΠΑ, οκτακόσιοι τραπεζίτες οδηγήθηκαν στη φυλακή. Εκτοτε, η ισχύς των τραπεζών που αυξήθηκε περαιτέρω μέσω των συγχωνεύσεων, φαίνεται ότι τους εξασφαλίζει την ατιμωρησία από τα αδύναμα κράτη πάνω στα οποία βαραίνει το δημόσιο χρέος. Οι επόμενοι υποψήφιοι του Λευκού Οίκου, με πρώτο τον Μπάρακ Ομπάμα, ζητιανεύουν ήδη τις εισφορές της Goldman Sachs στις προεκλογικές δαπάνες. Ο διοικητής της BNP Paribas δεν διστάζει να απειλήσει τις ευρωπαικές κυβερνήσεις ότι θα στερέψουν τα δάνεια στις επιχειρήσεις σε περίπτωση που αποφάσιζαν να νομοθετήσουν για τον έλεγχο των τραπεζών. Ο οίκος αξιολόγησης Standard & Poor’s, που είχε δώσει τον καλύτερο βαθμό της τόσο στις πτωχευμένες Enron, Lehman Brothers, Bear Stearns, όσο και σε μια σειρά τοξικά ομόλογα υψηλού κινδύνου (junk bonds), προβλέπει ότι θα αποσύρει αυτόν τον καλύτερο βαθμό της από την υπερδύναμη ΗΠΑ, αν αυτές δεν μειώσουν πιό γρήγορα τις δημόσιες δαπάνες τους.
- Τρία χρόνια συναντήσεων του G20 που στόχευαν να γεννήσουν μια "νέα πλανητική συμφωνία", διατήρησαν άθικτο ένα σύστημα τραπεζικής απορρύθμισης (απουσίας ελέγχων), φαραωνικών bonus των νεαρών ιδιοφυιών της χρηματοοικονομικής τεχνικής και εξόφλησης από τους φορολογούμενος και τα κράτη του λογαριασμού των ζημιών που προκαλούν (βλ.Οταν ο λαός της Ισλανδίας ψηφίζει κατά των τραπεζιτών). Οι Γάλλοι σοσιαλιστές αγανακτούν που στoν πρώτο μόνο χρόνο που ακολούθησε την κρίση των ενυπόθηκαν δανείων, τα κράτη διέθεσαν περισσότερα κεφάλαια για την στήριξη των τραπεζών, από όσα διέθεσε όλος ο κόσμος, σε μισό αιώνα, για την στήριξη των φτωχών χωρών.
- Τα μέτρα θεραπείας, όμως, που συνιστούν, μοιάζουν άλλοτε σαν μπαλώματα (ειδική φορολόγηση των τραπεζών με 15%) κι άλλοτε με ευγενείς πόθους (κατάργηση των φορολογικών παραδείσων, ίδρυση δημόσιου πρακτορείου αξιολόγησης των πιστωτικών κινδύνων, φορολόγηση των χρηματοοικονομικών συναλλαγών), πολύ περισσότερο που η υλοποίηση τους εξαρτάται από μία χωρίς πολλές πιθανότητες "συντονισμένη δράση των κρατών-μελών της Ευρωπαικής Ενωσης".
- Ετσι αυτό που θά΄πρεπε να είναιι "κρίση του πολύ" έγινε μία "κρίση του τίποτα". Ο κος Andrew Cheng, κύριος σύμβουλος της Επιτροπής ρύθμισης του τραπεζικού συστήματος της Κίνας, υποθέτει ότι αυτή η παθητικότητα οφείλεται σε ένα "πρόβλημα παγίδευσης"των κρατών της Δύσης από το χρηματοοικονομικό σύστημα. Επιπλέον, οι πολιτικοί συμπεριφέρονται πολύ συχνά σαν μαριονέττες, που πάνω απ'όλα νοιάζονται μη και χαλάσουν το γλέντι των τραπεζιτών.
Serge Halimi.
Σχόλια