Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Πτωχεύουμε;

Η ευημερία μας ως καταναλωτών, από την ένταξη μας στην τότε ΕΟΚ και μετέπειτα, στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στις κοινοτικές επιδοτήσεις και στον ξένο δανεισμό. Το χρήμα που έρρευσε στη χώρα μας απ΄τα δύο αυτά κανάλια ρευστότητας δεν ήταν, όμως, παρά το αντίτιμο για
- την αποβιομηχάνιση που ακολούθησε στη χώρα μας,
- την χρηματοδότηση των εξοπλιστικών και λοιπών κρατικών προμηθειών μας και
- την χρηματοδότηση των εισαγωγών καταναλωτικών ειδών απ’ τον πλούσιο βορά.
Το σύστημα στην ευρωπαική γειτονιά μας λειτουργούσε μια χαρά: μας δίναν επιχορηγήσεις και δάνεια για να πληρώνουμε τους βορείους Hochtief, Siemens, Μirage, Mercedes, Miele,… Ετρωγαν οι πολιτικοί μας τις μίζες τους, αλλά είχαμε κι εμείς στο σπίτι μας ηλεκτρική κουζίνα γερμανικής τεχνολογίας.


Την κυνικότητα του συστήματος την είxε διαβάσει καλά ο εκ των πλέον "ψαγμένων" πολιτικών μας Ανδρέας Παπανδρέου. Γι’αυτό και ο αγώνας του εξ αρχής ήταν για τα τότε Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και στη συνέχεια τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης. Ως αντικομμουνιστής, χρειαζόταν αυτή την ρευστότητα προκειμένου να εκμαυλίσει με τον Μαμμωνά, μια κοινωνία στην οποία ο διχασμός του μεταπολεμικού εμφυλίου ήταν ακόμα ολοζώντανος. Η διαφθορά διαχεόμενη από τα πάνω προς τα κάτω, με την μνημειώδη επίπληξη του Ανδρέα στο τότε διοικητή της ΔΕΗ Μαυράκη «είπαμε να κάνετε δωράκια στον εαυτό σας, αλλά όχι και του ύψους των 500 εκατ.» δεν ήταν παρά η διάχυση της κυνικότητας και της απληστίας της διεθνούς γεωπολιτικής, μέσα στο πολιτικό προσωπικό της τότε κυβέρνησης και από κει σε όλη την κοινωνία. Με το άφθονο εισρέον χρήμα επιχειρήθηκε να στηθούν και νέα φίλα προσκείμενα «τζάκια» (Κοσκωτάς, Κόκκαλης, Μπόμπολας, κά). Ενώ, ως μισθωτοί/καταναλωτές κι εμείς, απολαμβάναμε τα ψίχουλα του φαγοποτιού που είχαν στήσει σε συμπαιγνία οι πολιτικοί μας με τους βόρειο-ευρωπαίους.

Μέχρι που ξέσπασε η τραπεζική κρίση στην Αμερική το 2007 και τέθηκε θέμα ασφαλείας και των ευρωπαικών τραπεζών. Χωρίς να ξεχνάμε ότι το φόντο αυτών των προβλημάτων παρέμενε ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός αγγλοσαξώνων (ΗΠΑ και Αγγλίας) και Ε.Ε., ως προς την χειραφέτηση της Ε.Ε. με την απόκτηση κεντρικής νομισματικής πολιτικής και της ισχυροποίησης ενός ενιαίου νομίσματος ως αποθεματικό νόμισμα, του Ευρώ, το οποίο θα διεκδικούσε μερίδιο της πίττας από τις παγκόσμιες αποταμιεύσεις. Το αγλλοσαξωνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα κήρυξε την γενική επίθεση του κατά του Ευρώ, καταστρώνοντας μια πολύχρονη στρατηγική με σκοπό να καταστήσει αφερέγγυα τα ευρωπαικά κρατικά ομόλογα, χωρών που βρισκόταν στο αδύνατο υπογάστριο της Ε.Ε., τον αποβιομηχανοποιημένο νότο της. Το πρόβλημα με το εξωτερικό χρέος μας εν ολίγοις δεν θα ενοχλούσε κανένα, αν δεν ήμασταν ο πιο αδύνατος κρίκος της αλυσίδας της Ε.Ε. Το μένος των γερμανών εναντίον μας δεν οφείλεται σε καμιά εμπάθεια τους επειδή κάποιοι-κάποτε …γαμήσαμε τις τουρίστριες συζύγους. Την κατάρρευση των τραπεζών τους φοβήθηκαν και την διάλυση του Ευρώ. Tο μένος της προπαγάνδας τους σε θέματα ηθικής διάστασης (διαφθορά, συντεχνίες, συντάξεις,κλπ) δεν ήταν παρά ένα τσαμπουκάλεμα στους ομοιδεάτες συναδέλφους τους πολιτικούς για να τους ωθήσουν με το καλό (τις καταγγελτικές δηλώσεις) ή με το άγριο (επιτήρηση και μνημόνιο) στο να κάνουν αυτό που ήδη οι ίδιοι κάνουν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες προς όφελος των καπιταλιστικών συμφερόντων.

Το πακέτο σωτηρίας μας δίνεται για ένα και μόνο σκοπό: να αποπληρώσουμε τα ομόλογα που λήγουν στην επόμενη τριετία και τα έχουν ως βραδυφλεγή βόμβα στους ισολογισμούς τους οι βορειοευρωπαικές τράπεζες. Να σώσουμε και τις ελληνικές τράπεζες, γιατί και αυτές σε μεγάλο ποσοστό (άνω του 50%) στους ίδιους βόρειους ανήκουν. Τα λεφτά μας τα δίνουν φορείς δημοσίων συμφερόντων των χωρών της Ε.Ε., δηλ. οι ευρωπαικοί λαοί. Γι’αυτό και ο Σλοβάκος πρόεδρος πολύ απλά αρνήθηκε, λέγοντας να πληρώσουν οι βορειοευρωπαικές τράπεζες που ωφελούνται από το πακέτο σωτηρίας της ελλάδας και όχι ο λαός της χώρας του. Το εθνικό λογιστήριο μας δεν κάνει παρά τον "τροχονόμο" σ’αυτά τα λεφτά. Κρατά κάτι για τα τρέχοντα ελλείμματα του προυπολογισμού μας και τα υπόλοιπα τα διανέμει στους ξένους που έχουν ομόλογα μας. Ο καημός των βορείων για το μνημόνιο και την πιστή εφαρμογή του είναι να φεύγουν όλα τα λεφτά έξω, ακριβώς όπως μας τα δίνουν. Μηδέν ελλείμματα ο στόχος λοιπόν, γι’αυτό και το ξεζούμισμα σε φόρους, πρόστιμα και πάλι φόρους.

Χρειαζόμαστε μια εσωτερική υποτίμηση μας είπε εξ αρχής ο ...σοσιαλιστής Στρος Καν του ΔΝΤ. Επειδή είναι αδύνατη η κλασική υποτίμηση λόγω ένταξης μας στη ζώνη Ευρώ, η λύση λέει είναι μέσω του περιορισμού της ζήτησης να φθάσουμε στα ίδια επίπεδα με την κλασική υποτίμηση. Οπερ σημαίνει, αν τώρα χρειαζόμασταν μία υποτίμηση της τάξης του 30%, θα πρέπει μέσω του περιορισμού της ζήτησης, να περιμένουμε να πέσουν οι τιμές σε όλα: στις τιμές των εστιατορίων, των ακινήτων, της εργασίας, σε όλα. Ο περιορισμός της ζήτησης στον δημόσιο τομέα ξεκίνησε με την αύξηση της φορολογίας και την πάταξη τα φοροδιαφυγής, την μείωση των μισθών των υπαλλήλων, την περικοπή όλων των δαπανών, την «εξυγίανση» του ασφαλιστικού με τη μείωση των συντάξεων, κλπ. Στον ιδιωτικό τομέα με την απελευθέρωση της αγοράς εργασίας με τις απολύσεις/ανεργία/μείωση διαθέσιμου εισοδήματος προς κατανάλωση, καθώς και με την κατάργηση προστατευτικών ρυθμίσεων του ύψους των αμοιβών (κατάργηση συλλογικών συμβάσεων, ορίου απολύσεων, ύψους αποζημίωσης απόλυσης, κλπ). Μόνο που το στέγνωμα της ρευστότητας της αγοράς πέφτει σαν πέλεκυς επί δικαίων και αδίκων, με αμφίβολη αποτελεσματικότητα.

Είναι συζητήσιμο αν οι με τον αέρα του μεταπτυχιακού φοιτητή υπουργοί μας ενεργούν ως εντεταλμένα όργανα των ξένων κέντρων εξουσίας ή αν ειλικρινά πιστεύουν στην αποτελεσματικότητα των πολιτικών του μνημονίου. Δεν είναι δυνατόν π.χ. να αυξάνουν την φορολογία στα καύσιμα ή στα τσιγάρα σε τέτοιο βαθμό και να εκπλήσσονται που καταβαραθρώνονται τα σχετικά φορολογικά έσοδα. Η καμπύλη της ελαστικότητα της ζήτησης ως προς το ύψος των τιμών είναι απ’τα πρώτα μαθήματα κάθε πρωτοετούς οικονομολόγου φοιτητή. Αυτοί δεν το πρόβλεψαν. Αρα το πιθανότερο είναι να πρόκειται για εντεταλμένα όργανα της ευρωπαικής/παγκόσμιας ελίτ, που αφού κάνουν τη δουλειά τους όλο και κάποιο ίδρυμα του εξωτερικού θα βρεθεί για να συνεχίσουν την καριέρα τους, ομοτράπεζοι και ομοκρέββατοι με τους ξένους ομοίους τους, στις καλά φυλασσόμενες βίλες τους.

Εν τω μεταξύ η ελληνική κοινωνία πτωχεύει. Μαγαζιά που δεν πατά πελάτης, βιοτεχνίες που δεν χτυπά το τηλέφωνο, οικονομίες ζωής που χάνονται με μια υπουργική απόφαση (φορτηγατζήδες), νοικοκυριά που διακόπτουν τις σπουδές των παιδιών τους. Και ο πληθωρισμός, πληθωρισμός. Γιατί παρόλη την πτώση της ζήτησης, η καρτελοποίηση της ελληνικής οικονομίας επιτρέπει στους εμπόρους και βιομηχάνους να αναβάλλουν επ’ άπειρο τον πόλεμο τιμών που θα ανέμενε κανείς απ’αυτούς αν λειτουργούσε ο ανταγωνισμός.

Ενας Αντρίκος ή ένας Ερντογάν θα ήταν μια λύση. Ανθρωποι που θα έλεγαν εξαρχής στους ξένους πιστωτές μας ότι "αφού το πάρτυ τελείωσε, καθίστε να καθαρίσουμε μαζί". Ότι σας χρωστάμε, επί κοινή ωφελεία ξοδεύτηκε, οπότε αρκεστήτε στο 50-70% της ονομαστικής αξίας των ομολόγων μας, με ένα άλλο προγραμματισμό αποπληρωμής και χαίρεται. Επιστροφή στη δραχμή και αδυναμία δανεισμού μας για 2-3 χρόνια από το εξωτερικό. Εν τω μεταξύ ο εθνικός μας Ερντογάν θα έστελνε στον αγύριστο το ΔΝΤ, όπως έκανε και η γείτονα και θα ακολουθούσε μια εξίσου σκληρή πολιτική δημοσιονομικής εξυγίανσης που θα επέτρεπε και στη χώρα μας να τρέξει με ποσοστά αύξησης του ΑΕΠ της τάξης του 10%. Και όχι να μας κοροιδεύουν ότι το δράμα μας θα κρατήσει μέχρι το 2012 και μετά θα τρώμε με χρυσά κουτάλια. Γιατί αυτό που συμβαίνει στην περίπτωση μας μοιάζει περισσότερο με το βασανιστήριο της σταγόνας. Κολλημένοι στον πάτο του καζανιού, για χρόνια πολλά και τα μέτρα να πέφτουν το ένα μετά το άλλο πάνω μας, με τον ρυθμό απλώς να αλλάζει. Τη στιγμή που η εφάπαξ πτώχευση κι έξοδος από το Ευρώ, ναι μεν δεν θάρεσε καθόλου στους ξένους βόρειους φίλους μας που θάβλεπαν τις τράπεζες τους να κλυδωνίζονται, για μας όμως θα ήταν μια κάποια λύση. Μόνο που τότε θα χρειαζόμασταν μια άλλου είδους κυβέρνηση, με εθνικοπατριωτικά χαρακτηριστικά, που θα προστάτευε την εθνική παραγωγή από τον ανταγωνισμό των εισαγόμενων και θα έκανε χρηστή διαχείριση τόσο των φόρων μας, όσο και του νομισματοκοπείου που θα ξαναποκτούσαμε.

Σήμερα, η ανθελληνική προπαγάνδα κόπασε και πήρε τη θέση της μια σύγχυση δημοσιευμάτων, όπου ο μεν Γιωργάκης βαφτίζεται από τους γερμανικούς Financial Times ως «ο άνθρωπος μας στην Αθήνα» η δε κυβέρνηση επαινείται ότι κάνει τη δουλειά παραπάνω από καλά . Οι έπαινοι για τους πολιτικούς μας , ο θαυμασμός τους για την ανοχή της κοινωνίας μας και οι διαβεβαιώσεις τους ότι η Ελλάδα θα τα καταφέρει (ξένες κυβερνήσεις και τραπεζίτες), αναιρούνται από τις εκτιμήσεις των ανεξάρτητων διεθνών σχολιαστών και τις ανακοινώσεις αναγνωρισμένων κι έγκυρων θεσμών όπως το γερμανικό IFO ή η αμερικάνικη PIMCO, ότι το 2012-13 μας περιμένει αναδιάρθρωση χρέους και έξοδος από το Ευρώ. Οι έπαινοι και οι καθησυχαστικές δηλώσεις των βόρειων πολιτικών και τραπεζιτών είναι απαραίτητες μέχρι να ξεφορτωθούν οι τράπεζες του βορρά τα ομόλογα μας. Και είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν για τους πολιτικούς μας που εκτελούν τις εντολές του μνημονίου κατά γράμμα. Η αλήθεια όμως βρίσκεται στις δηλώσεις των έγκυρων τεχνοκρατών, που αναλύουν το μίγμα της ακολουθούμενης πολιτικής του μνημονίου, βλέπουν ότι δεν βγαίνει η αριθμητική και προεξοφλούν την πτώχευση. Αλλωστε, ειδικά για την περίπτωση μας, οι αγορές αρνούμενες να αγοράσουν σήμερα τα ομόλογα μας με την απόδοση του 11,50% ετησίως, το ίδιο πράγμα λεν. Δεν τοποθετούν κεφάλαια στα ομόλογα μας μ’ αυτή την τρελή απόδοση, γιατί προεξοφλούν πτώχευση και φοβούνται ότι θα μείνουν με τον μουτζούρη.

Αρα, κυρίες και κύριοι, η αυλαία του Ευρώ ετοιμάζεται να πέσει το τέλος 2012, αρχές ’13, όταν θάχει απορροφηθεί το πακέτο στήριξης, θα βγουν οι μεταπτυχιακοί υπουργοί μας να δανειστούν ως κράτος και θα βρουν τα ίδια και υψηλότερα απαγορευτικά επιτόκια των αρχών του 2009, τα οποία μας οδήγησαν στο μνημόνιο. Γι’αυτό και οι μεγαλοκαταθέτες ψάχνονται σαν τα ποντίκια σε πλοίο που βουλιάζει και βγάζουν τα λεφτά τους σε ξένες τράπεζες και πολλοί μικροκαταθέτες τα βάζουν σε θυρίδες τραπεζών ή στο σεντούκι. Γιατί η επιστροφή στη δραχμή και άσχετα από την εσωτερική υποτίμηση που θάχει φάει η καμπούρα μας μέχρι τότε, θα συνοδευτεί από μία ακόμα βαρβάτη υποτίμηση. Το μόνο που θα απέτρεπε αυτή την εξέλιξη θάταν η έγνοια των βορείων μη τυχόν και η πτώχευση της Ελλάδας παρασύρει ως ντόμινο και τις άλλες χώρες-«γουρούνια» του νότου και μαζί μ’αυτές όλο το τραπεζικό τους σύστημα. Το σενάριο αυτό θα σήμαινε νέο πακέτο σωτηρίας (τίνος;) και συνέχιση της επιτήρησης. Θα σήμαινε συνέχιση της πολιτικής του μνημονίου με επαχθέστερους ακόμη όρους.

Το μόνο που θα μας σώσει, ψυχοθεραπευτικά όμως μόνο, είναι μια ανέλπιστη σπίθα, στυλ Γρηγορόπουλου, που θα προκαλέσει την αγανάκτηση του κόσμου να εκφραστεί. Το πιθανότερο είναι ότι αυτή τη φορά δεν θα είναι τα απηυδισμένα παιδιά μας που θα πετούν τις πέτρες, ούτε οι θύρες κουκουλοφόρων "φιλάθλων" που θα σπάν τις τράπεζες. Στην Αργεντινή ήταν οι κυρίες με τις κατσαρόλες που βγήκαν στους δρόμους και οι κοστουμαρισμένοι με τα σφυριά που σπάγαν τις τζαμαρίες των τραπεζών. Οι νοικοκυραίοι που κλείσαν τα μαγαζιά τους και οι ανένταχτοι πολιτικά άνεργοι είναι που θα κάνουν το νταβαντούρι. Η συντεταγμένη αριστερά είναι πιθανόν να συνεχίζει και μέσα στην αναμπουμπούλα να μετρά την αύξηση …της εκλογικής της δύναμης και να καλεί σε ανατροπή, αντί να καλεί στο χτίσιμο ενός κάποιου καινούργιου συστήματος. Ο διαποτισμένος από το χρήμα έλληνας μικροαστός (εργάτης ή βιοτέχνης), που έχει ήδη δει τι σημαίνει ανατροπή στην οικογενειακή και προσωπική του ζωή, προσκαλείται από τις αφίσες σε ανατροπή. Τη στιγμή που αυτός εναγωνίως ψάχνει εναλλακτικές προτάσεις για ανασύνταξη παντού. Πρέπει να είναι πολύ βολεμένοι με το μαγαζάκι τους οι αριστεροί σύντροφοι μας για να κάνουν τέτοια επικοινωνιακά (;) λάθη. Γιατί τελικά όπως και στην Αργεντινή 2-3 χρόνια μετά την κρίση, ο λαός επανέφερε στην εξουσία τους ίδιους πολιτικούς που την προκάλεσαν, έτσι θα γίνει κι εδώ. Εκτός, κι αν…

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μπαλόνια πάρτυ αξίας $1 εκατ.

  Για πρώτη φορά μεταφράζω δημοσίευση ενός ατόμου που παρακολουθώ κι εκτιμώ αφάνταστα, της Caitlin Johnstone , για ένα θέμα που το έπαιξαν πρόσφατα τα μίντια ακατάπαυστα. Πρόκειται για τα τρία υποτιθέμενα κατασκοπευτικά μπαλόνια/αερόστατα της Κίνας που κατέρριψαν με πυραύλους αέρος-αέρος οι ΗΠΑ. Αποφάσισα να το κάνω γιατί με την αδιάσειστη τεκμηρίωση που δίνουν οι παραπομπές-υπερσυνδέσεις της Caitlin , αποκαλύπτεται όλη η απάτη και την ίδια στιγμή αποτυπώνεται μια ακόμη κλασική περίπτωση   αμερικάνικης προπαγάνδας. Ως case study της προπαγάνδας των ΗΠΑ μου προκάλεσε το ενδιαφέρον, στα πλαίσια του τρίπτυχου που με στοίχειωσε τα τελευταία χρόνια «Προπαγάνδα - Φόβος - Έλεγχος του Νου» ή κοινωνικός έλεγχος.  Κι όλα αυτά σε μια περίοδο, που             - γινόταν ένα άνοιγμα φιλίας προς την Κίνα με την προγραμματισμένη επίσκεψη του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ στην Κίνα (η οποία τελικά ακυρώθηκε) -           συνέβη ένα από τα σοβαρότερα περιβαλλοντικά ατυχήματα στο Οχάιο με τον εκτρο

Η Αμερικανική ηγεμονία και οι κίνδυνοί της: η άποψη της Κίνας

Οταν οι Κινέζοι αποφασίζουν να ανοίξουν το στόμα τους, το κάνουν με 9 σελίδες κείμενο και δίνουν τροφή (πιό επίσημη πηγή από το Υπουργείο Εξωτερικών της δεύτερης  παγκόσμιας υπερδύναμης δεν υπάρχει!) σε κάθε πικραμένο τριτοκοσμικό που φοβάται να τα βάλει με τις ΗΠΑ. Στο επίσημο αυτό κείμενο που δόθηκε στην δημοσιότητα μέσα σε 'πολεμικό' κλίμα (κατάρριψη του μετεωρολογικού μπαλονιού, συνεχείς προκλήσεις στα στενά της Ταιβάν, η "φιλία" των κινέζων με τους επιτιθέμενους στην Ουκρανία Ρώσους, ...) παρατίθεντα ιστορικά και λοιπά πολύ συγκεκριμένα στοιχεία - συχνά αντλημένα από αμερικάνικες πηγές- για  - την πολιτική ηγεμονία: πραξικοπήματα ανά τον κόσμο, δόγμα Μονρόε στην λατινική Αμερική, πορτοκαλί-και κόκκινες και λοιπές έγχρωμες "επαναστάσεις" στην Ευρασία, αραβική άνοιξη στην Αφρική, κλπ,  - την στρατιωτική ηγεμονία: με αριθμούς οι εκατοντάδες πόλεμοι ανά τον κόσμο που κήρυξαν οι ΗΠΑ με τις χιλιάδες θύματα, οι στρατιωτικές βάσεις ανά την υφήλίο, κλπ, - την ο

Η ζωή μετά (...τον πόλεμο στην Ουκρανία)

 Εν είδει διαλόγου, για το πώς προβλέπεται ο κόσμος μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, δύο αναλύσεις: αυτή του πολλά βαρύ ευρωπαικού Carnegie και ως αντίλογος μια ανάλυση από το southfront.org After Russia's War Against Ukraine: What Kind of World Order?   https://carnegieeurope.eu/2023/02/28/after-russia-s-war-against-ukraine-what-kind-of-world-order-pub-89130 There is a growing perception that the liberal world order is coming to an end. While the current multilateral system may be weakened by the return of geopolitics, economic interdependence and transnational ties will prevent a complete lapse into anarchy. The Russian war against Ukraine and the growing U.S.-China rivalry will have a profound effect on the future of the world’s political organization. The West’s hope for an international system based on democracy, rule of law, and multilateral cooperation—which had already lost plausibility in recent years—now looks wholly unrealistic. Current trends and recent strateg