Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο
Ηνωμένες «Σοσιαλιστικές» Πολιτείες της Αμερικής...

Όταν το προηγούμενο Σάββατο ο πρόεδρος Μπούς έδεινε τη συνέντευξη τύπου για την αναγκαιότητα του Ταμείου Επενδύσεων σε απαξιωμένους τίτλους του τραπεζικού συστήματος, ήθελε να επιρρεάσει την δημοκρατική πλειοψηφία της γερουσίας και να περάσει το μέτρο στην κοινή γνώμη. Το να προικοδοτήσεις με 700 δις δολλάρια το ενλόγω Ταμείο θα μπορούσε να εκληφθεί και ως δωρεά στους τραπεζίτες.
Η γερουσία δια στόματος του δημοκρατικού γερουσιαστή Charles Schumer εκφράστηκε: «Είναι ένα καλό σχέδιο που μπορεί να σταθεροποιήσει γρήγορα τις αγορές. Είναι λυπηρό, ωστόσο, το ότι δεν προβλέπεται καμμία προστασία και για τους φορολογούμενους ή τους ιδιοκτήτες ακινήτων». Λίγες εβδομάδες πριν τις εκλογές έπρεπε, ως αντιπολιτευόμενος γερουσιαστής, να δείξει και λίγη κοινωνική ευαισθησία!
Ενώ, όμως, για τους τραπεζίτες ο πρόεδρος υπήρξε τόσο γενναιόδωρος, για το κοινό υπήρξε ένας κοινός ...εκβιαστής:
προσπάθησε να πείσει το κοινό ότι τα χρήματα που θέλει να διαθέσει θα αποδειχθούν τελικά …φθηνή λύση. Γιατί αν δεν τα διαθέσει, η κοινωνία θα αντιμετωπίσει απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας, απαξίωση των ακινήτων και κλείσιμο της κάνουλας των καταναλωτικών δανείων.

Εδώ θα πρέπει να υπενθυμίσουμε ότι ο επιχειρηματικός κόσμος, τις τελευταίες δεκαετίες, σύσσωμος διεκδικούσε λιγότερο κράτος, ενώ είχε γίνει αλεργικός στην ύπαρξη οιουδήποτε ελεγκτικού μηχανισμού. Είχε γίνει σύνθημα το σλόγκαν της Μάργκαρετ Θάτσερ «δουλειά της κυβέρνησης δεν είναι να μπλέκεται στις δουλειές» (“the business of government is not the government of business”.

Εχει σημασία, επίσης, να θυμηθούμε πως ξεκίνησε όλη αυτή η κρίση. Γιατί πρόκειται για κρίση του χρηματοπιστωτικού τομέα, η οποία ήδη άγγιξε και την πραγματική οικονομία. Ενός τομέα στον οποίο συνυπάρχουν οι εμπορικές τράπεζες με την καταθετική βάση και την ευρεία διασπορά των εσόδων τους, μαζί με τις επενδυτικές τράπεζες.
Αξιοσημείωτο ότι αυτές οι τελευταίες θεσμοθετήθηκαν αμέσως μετά την κρίση του 1929, προκειμένου να …προστατέψουν το τραπεζικό σύστημα από κρίσεις σαν αυτή που μόλις είχε περάσει. Η λογική τους ήταν ότι έπρεπε να εξειδικευθούν σε τραπεζικά ιδρύματα που παίρνουν μακροπρόθεσμες θέσεις στην χρηματοδότηση των επιχειρήσεων.
Η υπερσυγκέντρωση και εξειδίκευση αυτών των επενδυτικών οργανισμών σε συνδυασμό με την απορύθμιση των ελεγκτικών μηχανισμών του κράτους, έκανε τους οργανισμούς αυτούς για πολλές δεκαετίες το καύχημα των ΗΠΑ παγκοσμίως. Bear Stearns, Lehman Brothers, Goldman Sachs, Merrill Lynch, Morgan Stanley: πέντε οργανισμοί που είχαν αποκτήσει, χολυγουντιανή σχεδόν, φήμη παγκοσμίως. Τόσο λόγω των εργασιών και των κερδών που κατέγραφαν, αλλά κι εξαιτίας των «τρελλών» bonus που κέρδιζαν οι 170 χιλ.εργαζόμενοι τους. Το 2006 οι εργαζόμενοι μόνο μοιράστηκαν 36 δις δολ. ως bonus, με τους πρωταθλητές εξ αυτών να κερδίζουν, εξτρά αμοιβή, άνω των 100 εκατ.δολ.
Μέσα σε λίγους μήνες εξαφανίστηκαν και οι πέντε: η Lehman Brothers πτώχευσε, η Bear Stearns εξαγοράσθηκε από την JP Morgan με την εγγύηση του αμερικάνικου δημοσίου, η Merrill Lynch απορροφήθηκε άρον-άρον από την Bank of America, ενώ οι Morgan Stanley και Goldman Sachs μετατράπηκαν σε εταιρείες holding -για να επωφεληθούν και του νέου Ταμείου που ανακοίνωσε το αμερικάνικο δημόσιο.

Για να ξαναγυρίσουμε στο πώς ξεκίνησε αυτή η κρίση, πρέπει να πούμε ότι μετά την χρηματιστηριακή κρίση του 2000, η οικοδομική δραστηριότητα λειτούργησε ως ατμομηχανή της αμερικάνικης οικονομίας. Τα επιτόκια λόγω της κρίσης είχαν φθηνύνει πολύ και ο μέσος αμερικάνος έβλεπε πλέον ως εφικτό το όνειρο να αποκτήσει το «δικό του κεραμίδι». Τα δάνεια δινόταν αφειδώς, δημιουργώντας μεγάλη ζήτηση για κατοικίες, με αποτέλεσμα οι τιμές των τελευταίων να εκτοξεύονται. Οι τράπεζες έδιναν δάνεια, έχοντας ως εξασφάλιση τα ίδια τα σπίτια, η αξία της οποίας χρόνο με το χρόνο μεγάλωνε. Ηταν τόσο ευτυχείς που για να βρούν πρόσθετα κεφάλαια, κατέφυγαν στη λύση της τιτλοποίησης: δανείζονταν από τις επενδυτικές τράπεζες, δίνοντας ως ενέχυρο πακέτα των στεγαστικών δανείων που είχαν χορηγήσει. Πολλές από τις δανειζόμενες τράπεζες όμως, στην προσπάθεια τους να αυξήσουντο περιθώριο κέρδους τους, άρχισαν να απευθύνονται και στην χαμηλότερη οικονομικά πελατεία, η οποία ήταν διατεθειμένη να πληρώνει και 1 και 2% επιτοκίου παραπάνω. Οι τράπεζες επαναπαυόμενες στο ότι οι τιμές των ακινήτων θα ανεβαίνουν συνεχώς και ότι σε περίπτωση μη εξυπηρέτησης ενός τέτοιου δανείου τα λεφτά θα καλυπτόταν από την ρευστοποίηση του σπιτιού, χορηγούσαν στεγαστικά ακόμη και σε «ζητιάνους». Μέχρι που ήλθε η κόπωση της ζήτησης νέων κατοικιών από τους καταναλωτές και η υπερπροσφορά από την άλλη όλο και περισσότερων οικιστικών προγραμμάτων. Ο συνδυασμός αυτών των δύο παραγόντων, είχε ως αποτέλεσμα την σταδιακή μείωση των τιμών τα ακινήτων, η οποία στη διετία 2006-2008 ανήλθε σε 20%. Η φτωχή πελατεία δεν πλήρωνε, οι εμπορικές τράπεζες δεν μπορούσαν στους πλειστηριασμούς να πάρουν πίσω τα λεφτά τους και οι επενδυτικές τράπεζες καλούνταν να καταγράψουν ως ζημίες δις δολ., εξ αιτίας αυτής της κατάστασης.
Χιλιάδες εξώσεις οικογενειών κάθε μήνα ήταν το άμεσο και τεράστιο κοινωνικό τίμημα των άψυχων αριθμών και της «αοράτου χειρός» της αγοράς. Δισεκατομμύρια δολ έχουν προσφερθεί με ποικίλους τρόπους, με στόχο να ενισχυθεί το τραπεζικο-ασφαλιστικό σύστημα, σε βαθμό που κάποιοι κακεντρεχείς ν’αρχίσουν να μιλούν για Η’Σ’ΠΑ -Ηνωμένες «Σοσιαλιστικές» Πολιτείες της Αμερικής.
Δισεκατομμύρια δολ των απλών φορολογουμένων για να σωθούν επιχειρήσεις απλών … μετόχων, οι οποίοι ενώ τις τελευταίες δεκαετίες έγιναν πάμπλουτοι εισπράττοντας τεράστια κέρδη, σήμερα δεν τους ζητά κανείς να πληρώσουν. Τουναντίον, ενισχύοντας κεφαλαιακά τις επιχειρήσεις τους προστατεύονται οι μετοχές τους. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που εύστοχα αποκαλέστηκε «ιδιωτικοποίηση των κερδών - κοινωνικοποίηση των ζημιών». Μόνο με την ανακοίνωση της διάθεσης των 700 δις για το «μάζεμα» των προβληματικών τίτλων, τα χρηματιστήρια όλου του κόσμου κατέγραψαν την προηγούμενη Παρασκευή ιστορικά ποσοστά ανόδου (της τάξης του 8%), με τις τράπεζες -π.χ. στην Αγγλία- να ανεβαίνουν μέχρι και 40%. Από την άνοδο των χρηματιστηρίων αθξήθηκε με άμεση αριθμητική σχέση η αξία της περιουσίας των μετόχων, ενώ οι «μη έχοντες» συνεχίζουν να υφίστανται, άστεγοι-άφραγκοι-αδαείς, ένα σκληρό σήμερα και να αγωνιούν τρομοκρατημένοι για ένα αύριο, μιας κρίσης που εκτιμάται ότι έχει να ξεδιπλώσει και άλλα πολύ σοβαρά επεισόδια.

Σχόλια

Ο χρήστης Unknown είπε…
Αυτή ακριβώς η περιγραφή του προβλήματος θα μπορούσε να περιγραφεί ως corporative socialism και είναι αποτέλεσμα του ανεξέλγκτου κράτους

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Μπαλόνια πάρτυ αξίας $1 εκατ.

  Για πρώτη φορά μεταφράζω δημοσίευση ενός ατόμου που παρακολουθώ κι εκτιμώ αφάνταστα, της Caitlin Johnstone , για ένα θέμα που το έπαιξαν πρόσφατα τα μίντια ακατάπαυστα. Πρόκειται για τα τρία υποτιθέμενα κατασκοπευτικά μπαλόνια/αερόστατα της Κίνας που κατέρριψαν με πυραύλους αέρος-αέρος οι ΗΠΑ. Αποφάσισα να το κάνω γιατί με την αδιάσειστη τεκμηρίωση που δίνουν οι παραπομπές-υπερσυνδέσεις της Caitlin , αποκαλύπτεται όλη η απάτη και την ίδια στιγμή αποτυπώνεται μια ακόμη κλασική περίπτωση   αμερικάνικης προπαγάνδας. Ως case study της προπαγάνδας των ΗΠΑ μου προκάλεσε το ενδιαφέρον, στα πλαίσια του τρίπτυχου που με στοίχειωσε τα τελευταία χρόνια «Προπαγάνδα - Φόβος - Έλεγχος του Νου» ή κοινωνικός έλεγχος.  Κι όλα αυτά σε μια περίοδο, που             - γινόταν ένα άνοιγμα φιλίας προς την Κίνα με την προγραμματισμένη επίσκεψη του υπουργού εξωτερικών των ΗΠΑ στην Κίνα (η οποία τελικά ακυρώθηκε) -           συνέβη ένα από τα σοβαρότερα περιβαλλοντικά ατυχήματα στο Οχάιο με τον εκτρο

Η Αμερικανική ηγεμονία και οι κίνδυνοί της: η άποψη της Κίνας

Οταν οι Κινέζοι αποφασίζουν να ανοίξουν το στόμα τους, το κάνουν με 9 σελίδες κείμενο και δίνουν τροφή (πιό επίσημη πηγή από το Υπουργείο Εξωτερικών της δεύτερης  παγκόσμιας υπερδύναμης δεν υπάρχει!) σε κάθε πικραμένο τριτοκοσμικό που φοβάται να τα βάλει με τις ΗΠΑ. Στο επίσημο αυτό κείμενο που δόθηκε στην δημοσιότητα μέσα σε 'πολεμικό' κλίμα (κατάρριψη του μετεωρολογικού μπαλονιού, συνεχείς προκλήσεις στα στενά της Ταιβάν, η "φιλία" των κινέζων με τους επιτιθέμενους στην Ουκρανία Ρώσους, ...) παρατίθεντα ιστορικά και λοιπά πολύ συγκεκριμένα στοιχεία - συχνά αντλημένα από αμερικάνικες πηγές- για  - την πολιτική ηγεμονία: πραξικοπήματα ανά τον κόσμο, δόγμα Μονρόε στην λατινική Αμερική, πορτοκαλί-και κόκκινες και λοιπές έγχρωμες "επαναστάσεις" στην Ευρασία, αραβική άνοιξη στην Αφρική, κλπ,  - την στρατιωτική ηγεμονία: με αριθμούς οι εκατοντάδες πόλεμοι ανά τον κόσμο που κήρυξαν οι ΗΠΑ με τις χιλιάδες θύματα, οι στρατιωτικές βάσεις ανά την υφήλίο, κλπ, - την ο

Η ζωή μετά (...τον πόλεμο στην Ουκρανία)

 Εν είδει διαλόγου, για το πώς προβλέπεται ο κόσμος μετά τον πόλεμο στην Ουκρανία, δύο αναλύσεις: αυτή του πολλά βαρύ ευρωπαικού Carnegie και ως αντίλογος μια ανάλυση από το southfront.org After Russia's War Against Ukraine: What Kind of World Order?   https://carnegieeurope.eu/2023/02/28/after-russia-s-war-against-ukraine-what-kind-of-world-order-pub-89130 There is a growing perception that the liberal world order is coming to an end. While the current multilateral system may be weakened by the return of geopolitics, economic interdependence and transnational ties will prevent a complete lapse into anarchy. The Russian war against Ukraine and the growing U.S.-China rivalry will have a profound effect on the future of the world’s political organization. The West’s hope for an international system based on democracy, rule of law, and multilateral cooperation—which had already lost plausibility in recent years—now looks wholly unrealistic. Current trends and recent strateg